Βερολίνο, Φεβρουάριος, 1943

Γύρω του όλα ήταν λευκά. Ολόλευκα για την ακρίβεια. Υπήρχε μία λάμψη έντονη που τον τύφλωνε, που έκανε τα μάτια του να τσούζουν και το κεφάλι του να πονά φρικτά. Η στέπα δεν υπήρξε ποτέ τόσο λευκή, σε σημείο που εκείνος να πνίγεται σε μία αχανή έρημο λευκότητας. Ίσως πάλι να είχε χιονίσει, μα δεν κρύωνε καθόλου. Έμοιαζε σαν να είχε εγκαταλείψει το σώμα του και η ψυχή του να φτερούγιζε μακριά, σε άλλα μέρη. Προσπάθησε να κουνηθεί. Η γλώσσα του είχε τη γεύση της λάσπης. Τα χέρια του ασυναίσθητα σηκώθηκαν αργά σαν να προσπαθούσαν να προστατέψουν το κεφάλι του. Μία πύρινη σφαίρα έκανε την εμφάνισή της, μα του ήταν αδύνατον να προσηλώσει το βλέμμα του σε αυτή. Πόσος καιρός είχε περάσει; Σταδιακά το παράξενο, λευκό φως υποχωρούσε. Ο Μπάλντερ αντιλήφθηκε πως υπήρχαν αποχρώσεις γύρω του, εκτός του λευκού, μα ακόμη και εκείνες δεν ήταν ευδιάκριτες. Βροντές ακούγονταν από μακριά. Το κορμί του ταράχτηκε.

«Έστερ μου...Μωρό μου» ψέλλισε μέσα στο παραλήρημά του.

Ανάθεμα!Τι κακό τον είχε βρει τελοσπάντων; Πού βρισκόταν;

«Κύριε;» μία φωνή οικεία, βγαλμένη από τα παλιά τον έκανε ασυναίσθητα να χαμογελάσει. Προσπάθησε να κουνηθεί, να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος εκείνου του προσώπου που στεκόταν δίπλα του, καρτερώντας να ξυπνήσει.

«Γιόαχιμ;» αργά στράφηκε προς την μεριά του και τον είδε να χαμογελά

«Είστε καλά, ευτυχώς»

«Πού είμαι;» ρώτησε ξέπνοα ο Μπάλντερ.

«Στο Χοχενλίχεν, βόρεια του Βερολίνου, στο νοσοκομείο του γερμανικού Ερυθρού Σταυρού. Σας έφεραν με ένα φορτηγό ως εδώ έκτακτα. Δεν μπόρεσα να μάθω πολλά, μα δόθηκαν διαταγές να σας προσέξουν και να σας φροντίσουν. Είστε αξιωματικός, εργάζεστε για τον Ράιχσφυρερ»

Ο Μπάλντερ ανακάθισε με κόπο. Για λίγο ένιωσε να ζαλίζεται, μα ο Γιόαχιμ είχε έτοιμο ένα ποτήρι με νερό. Ο άνδρας κατόρθωσε να πιεί δύο γουλιές μονάχα, ίσα για να υγράνει τον ουρανίσκο και τη στοματική του κοιλότητα. Τα κυανά σκούρα του μάτια, έπεσαν επάνω στην χαριτωμένη φυσιογνωμία του νεαρού Εβραίου, που τον κοιτούσε με ειλικρινές ενδιαφέρον και ένα χαμόγελο ευτυχίας. Αν δεν βρισκόταν ο ίδιος σε τόσο άθλια σωματική και ψυχική κατάσταση, η συγκίνηση θα τον οδηγούσε σε ξέσπασμα. Στον κόσμο αυτόν τελικά, στην πιο δύσκολη στιγμή του, δίπλα του είχε βρεθεί ένας Εβραίος. Ένας Εβραίος που νοιαζόταν ειλικρινά για εκείνον. Η ζωή του έμοιαζε να κάνει κύκλους, σαν να προσπαθούσε να του αποδείξει πως ο φίλος που στερήθηκε στο παρελθόν εξαιτίας της προδοσίας, είχε επιστρέψει με άλλη μορφή αλλά με την ίδια καταγωγή.Ήταν έτοιμος να χαμογελάσει, όταν ένα αδύνατο χεράκι, κράτησε το δικό του.

«Άστριντ...Δεν είναι πολύ καλά» την μάλωσε ο μεγάλος της αδερφός.

«Άφησέ την, δεν με ενοχλεί» ο Μπάλντερ κοίταξε το κοριτσάκι.

«O Γιόαχιμ μιλά συνέχεια για εσένα. Είσαι πολύ όμορφος» άκουσε τη λεπτή, παιδική της φωνούλα, κοκκινίζοντας ταυτόχρονα και κάνοντάς τον να χαμογελάσει. Με το χέρι του, χάιδεψε απαλά τα μαλλιά της.

«Είσαι και εσύ μία μικρή πριγκίπισσα» την πείραξε κάνοντάς την να γελάσει, όταν στα ξαφνικά η όρεξη τους κόπηκε μαχαίρι. Η πόρτα του δωματίου του άνοιξε και στο κατώφλι φάνηκε ο Χίμλερ. Ο Γιόαχιμ ζάρωσε σε μία μεριά τρομοκρατημένος, βαστώντας την μικρή.

«Φύγε» του ψιθύρισε ο Μπάλντερ, καθώς εισήλθαν και άλλοι αξιωματικοί των Ες-Ες.

Ο Χίμλερ στάθηκε δίπλα του και με την χαρακτηριστική ένρινη φωνή του, ξεκίνησε ένα λογύδριο περί ηρωισμού, θάρρους και τιμής των Ες-Ες, ενώ ορισμένοι φωτογράφιζαν τη σκηνή. Ο Χίμλερ μιλούσε στους αξιωματικούς για εκείνον και αυτό ήταν ολοφάνερο. Ο πονοκέφαλος επανερχόταν σταδιακά, όταν τον είδε να στέκεται με υψωμένο χέρι και να τον μιμούνται ταυτόχρονα, όλοι οι παρευρισκόμενοι.

«Αξιωματικέ Χάουσντορφ! Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως που επιστρέψατε από την Κόλαση του Στάλινγκραντ και μάλιστα, ζωντανός. Υπήρξαν πολλά και δυσάρεστα περιστατικά, όπως η περικύκλωση της έκτης Στρατιάς. Μολαταύτα, κάτι ακόμη πιο δυσάρεστο, ήταν η προδοσία. Η προδοσία από ένα μέλος των Ενόπλων Ες-Ες, που διέσυρε δίχως οίκτο την φήμη μας. Φυσικά, αναφέρομαι στον Όττο Σβάιγκερ» κάνοντας παύση κάπου εκεί, ο Μπάλντερ πάγωσε.

Δεν είχε ιδέα για την τύχη του Όττο. Οι δυο τους ελάχιστες κουβέντες είχαν ανταλλάξει. Πηγαίνοντας στο Στάλινγκραντ, του είχε απλώς παραδώσει την λίστα όλων των εγκληματιών πολέμου, που εργάζονταν κυρίως εντός των στρατοπέδων. Θυμόταν επίσης τις υποψίες του για την σχέση του με εκείνον τον Σοβιετικό. Θεέ μου, τι είχε κάνει;

«Σε ποια προδοσία αναφέρεστε;» ρώτησε.

«Εσείς, αξιωματικέ δεν είχατε ιδέα;»

«Σας ορκίζομαι πως όχι. Με τον Σβάιγκερ δεν είχα ποτέ μου ιδιαίτερες σχέσεις. Τον θυμάμαι από την Σχολή, ήταν ένας από τους καλύτερους μαθητές μου» προσπάθησε να τον πείσει, μα εν μέρει έλεγε την αλήθεια.

«Ήταν πράγματι! Όλοι το βλέπαμε ανάθεμα, αλλά αυτό το φίδι μας έσκαβε τον λάκκο! Ξεγέλασε μέχρι και τον ίδιο τον Χίτλερ και τώρα...Τώρα είναι το όπλο των Σοβιετικών! Στράφηκε ενάντια στην ίδια του την πατρίδα! Τον λαό του! Πώς μπόρεσε; Έχω δώσει διαταγές σε όλους να τον βγάλουν από την μέση μόλις τον δουν. Αυτός, δεν θα φτάσει πολύ μακριά, στο υπόσχομαι. Θα μας την πληρώσει την προδοσία» γρύλισε στο τέλος και κατόπιν, ζητώντας συγγνώμη για την προσωπική του παρεκτροπή, αποχώρησε από το δωμάτιο με τον γνωστό, ναζιστικό χαιρετισμό.

Σοκαρισμένος ακόμη, είδε δύο γιατρούς να εισέρχονται, προκειμένου να τον βοηθήσουν να πραγματοποιήσει μερικά βήματα. Το δικό του μυαλό ωστόσο, γυρνούσε στον Όττο και όχι στους επιδέσμους που πλαισίωναν το κρανίο του, εμποδίζοντάς το να διαλυθεί. Ο γιατρός του εξήγησε πως πλέον είχε θεραπευτεί και πως η σφαίρα που σχεδόν είχε διαπεράσει το κεφάλι του, δεν θα του άφηνε κανένα κουσούρι. Ακόμη και η ακαμψία του δεξιού του χεριού, ήταν προσωρινή. Έχοντας σταθεί μπροστά από έναν καθρέπτη, κατόρθωσε να ξεχωρίσει μία ουλή πάνω από το δεξί του μάτι, ενώ στο πίσω μέρος του κρανίου του, δέσποζε ένα εξόγκωμα, το οποίο είχαν αρχίσει να καλύπτουν τα μαλλιά του που έβγαιναν ξανά. Κοίταξε για τελευταία φορά το σπασμένο του είδωλο, προτού ενημερωθεί πως θα μετακινούνταν στην Πομερανία, σε ένα αναρρωτήριο των Ες-Ες κοντά στη θάλασσα.

«Θα προτιμούσα να με πάει ο οδηγός μου. Έχει δουλέψει για εμένα και η παρουσία του με γαληνεύει. Δεν επιθυμώ το νοσοκομειακό» η θέλησή του εισακούστηκε και μαζί με τον Γιόαχιμ ξεκίνησαν.

Για λίγο, για μερικά λεπτά μονάχα, η πλανεύτρα φύση τον έκανε να ξεχαστεί. Η φιλική παρέα του νεαρού, έδινε μία πινελιά εκδρομής στην διαδρομή τους. Άξαφνα, ο πόλεμος είχε πάψει και εκείνοι ήταν δύο φίλοι που πήγαιναν επίσκεψη σε ένα γνωστό τους πρόσωπο, κάπου στο εξοχικό του για να περάσουν την Κυριακή τους ευχάριστα. Πράγματι, τα ανταριασμένα, γκρίζα νερά της Βαλτικής, η μυρωδιά του θαλασσινού ανέμου καθώς και το θορυβώδες παιχνίδι των γλάρων, τον έκαναν να χαμογελά έστω και θλιμμένα. Στο στήθος του κρεμόταν πλέον από την επίσκεψη του Χίμλερ ένα παράσημο, ο Σιδηρούς Σταυρός πρώτης τάξης. Έπειτα από μερικές ώρες, ένα όμορφο οίκημα έκανε την εμφάνισή του. Γιατροί ήρθαν να τον παραλάβουν με καροτσάκι ειδικό, προκειμένου να τον οδηγήσουν στο δωμάτιό του, το οποίο ήταν σχετικά φωτεινό και ευρύχωρο. Δίπλα του, ο Γιόαχιμ έμοιαζε να κινείται με άνεση ανάμεσα στα Ένοπλα Ες-Ες που ήταν οι ασθενείς, μα και οι ίδιοι έμοιαζαν να αδιαφορούν, έτσι και αλλιώς.

Κάθισαν για λίγο μαζί, παρατηρώντας το κύμα να γλείφει τα βότσαλα.

«Πες μου» ακούστηκε στα ξαφνικά η φωνή του Μπάλντερ. Το χέρι του το δεξί, είχε υιοθετήσει μία αφύσικη θέση εξαιτίας της αρχικής ακαμψίας που αργά μετατρεπόταν σε δυσκαμψία.

«Έχω κάτι για εσάς. Κάτι ευχάριστο» η φωνή του Γιόαχιμ έτρεμε ελαφρώς «Βλέπετε, για όσο βρισκόσασταν στο Στάλινγκραντ, εγώ συνέχισα την ίδια δουλειά, μεταφέροντας διάφορους, κυρίως αξιωματικούς ακόμη και στην Πολωνία. Θυμήθηκα λοιπόν, πως εκεί βρισκόταν η κοπέλα σας και έτσι, έκανα μία βόλτα ζητώντας της να γράψει κάτι για εσάς σε περίπτωση που είχε κάποιο νέο. Με ευχαρίστησε, της έδωσα λίγο χρόνο και το παρέλαβα. Δεν ήμουν βέβαιος αν θα κατόρθωνα να σας συναντήσω ξανά, μα ευτυχώς φύγατε από εκείνο το Κολαστήριο, προτού συμβεί κάτι χειρότερο»

Με το καλό του χέρι, ο Μπάλντερ αμίλητος πήρε το γράμμα . Με λαχτάρα ξεδίπλωσε το χαρτί και ξεκίνησε να διαβάζει.

Μπάλντερ μου,

Δεν έχω πολύ χρόνο στη διάθεσή μου για να σκεφτώ. Ο ερχομός του οδηγού σου ήταν ένα τεράστιο δώρο για εμένα. Πρέπει να σε αγαπά πολύ και αυτό με κάνει ευτυχισμένη, καθώς σε κάθε σου βήμα πλέον, σκορπάς όμορφα συναισθήματα στους άλλους. Αυτό μου δείχνει πως η ψυχή σου έχει πράγματι πάρει τον δρόμο της γιατρειάς. Αγάπη μου, δεν γνωρίζω πού βρίσκεσαι ακριβώς, μα ελπίζω πως θα σε ξαναδώ. Ούτε για μία στιγμή δεν θα αφεθώ να πιστέψω το αντίθετο. Γνωρίζω πως η αγάπη σου για την Έστερ, πάντοτε θα σε οδηγεί πίσω σε εμάς, σε εκείνη. Είναι η ανάσα σου, είναι ο λόγος της ύπαρξής σου. Κάθε μέρα που περνά, σου μοιάζει ολοένα και περισσότερο. Μία νεράιδα του παραμυθιού είναι, με ομορφιά απαράμιλλη, όπως εσύ. Θέλω τόσα να σου πω, μα χρόνος δεν υπάρχει, παρά μονάχα για μία αποκάλυψη που πιστεύω θα σε κάνει ευτυχισμένο. Είμαι έγκυος.  Ξέρω πως αυτή τη στιγμή που το διαβάζεις, αν τελικά φτάσει σε εσένα εγκαίρως, θα έχεις σοκαριστεί. Πιθανότατα να σου ξυπνάνε αναμνήσεις, όμως μη βιαστείς. Εγώ θα σε ήθελα δίπλα μου σε κάθε λεπτό, δίπλα σε εμένα, στο παιδί σου και στο αγέννητο μωρό μας. Θα σε ήθελα εδώ να μου βαστάς το χέρι όταν θα φοβάμαι το άγνωστο, όταν θα νιώθω κουρασμένη, όταν ο πόλεμος θα με κάνει να τρέμω για το μέλλον μας. Σ'αγαπώ και λεπτό δεν μετανιώνω για την μικρή μπουκίτσα που μεγαλώνει μέσα μου. Ήταν ο καρπός από έναν όμορφο έρωτα που εμείς οι δύο κάναμε....

Ντάρια...

Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Το γράμμα γλίστρησε από τα χέρια του και το κεφάλι του έγειρε μπροστά. Λυγμοί τον έπνιξαν, σε σημείο που ο Γιόαχιμ σηκώθηκε και στάθηκε μπροστά του γονατιστός.

«Νόμιζα πως θα χαιρόσασταν» ψέλλισε και ο άνδρας ίσα που ανασήκωσε τον κορμό του για να τον κοιτάξει.

«Δεν καταλαβαίνεις, δεν μπορείς. Στο πρώτο μου παιδί, δεν ήμουν παρών. Η μάνα, η Εβραία μάνα του, εξαφανίστηκε από εμένα πριν γεννήσει, στέλνοντάς μου ένα γράμμα πως είχε σκοτώσει την κορούλα μας. Ίσως το έκανε για να μην την ψάξω, για να μην αναζητήσω ποτέ το παιδί μου. Έχασα τα λογικά μου από τότε. Μετατράπηκα σε αυτό το ναζιστικό τέρας που σάρωνε κάθε ύπαρξη, κυρίως εβραϊκή στο διάβα του. Τώρα, είναι η δεύτερη φορά που νιώθω απών. Η Ντάρια είναι έγκυος, λογικά σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και εγώ λείπω. Ανάθεμα! Είμαι ο πατέρας! Θέλω να έχω ενεργή συμμετοχή. Θέλω να βρίσκομαι δίπλα της, να την βοηθώ, να αγγίζω το σώμα της αναζητώντας μία κίνηση από το μωρό μου. Θέλω να είμαι παρών την ημέρα που θα έρθει στον κόσμο, να της βαστώ το χέρι, να προσπαθώ να πάρω μακριά τους φρικτούς της πόνους. Θέλω να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου!» οργή και θλίψη έκαναν κατάληψη στην ψυχή του. Ο Γιόαχιμ συγκινήθηκε. Τοποθετώντας τα χέρια του στα γόνατα του Μπάλντερ, τον κοίταξε στα μάτια.

«Ακούστε με προσεκτικά. Πρώτα θα αναρρώσετε και έπειτα, εγώ ο ίδιος θα σας μεταφέρω όπου ποθείτε. Λογικά θα βγείτε σε άδεια πολύμηνη κατά πώς το βλέπω. Μην ανησυχείτε, εγώ σας υπόσχομαι να είστε παρών στην πιο σημαντική στιγμή της ζωής σας. Στη γέννηση του παιδιού σας. Για την ακρίβεια, θα βρίσκεστε εκεί νωρίτερα. Μην ανησυχείτε, έχετε πίστη»

Ο Μπάλντερ του χαμογέλασε βουρκωμένος.

«Σε ευχαριστώ. Ευχαριστώ που δεν έκανες κανένα σχόλιο σε όλη αυτή την παρανοϊκή ιστορία που σου αφηγήθηκα, ευχαριστώ που πήγες ως εκεί για να λάβεις αυτό το γράμμα, σε ευχαριστώ για όλα, σου χρωστώ πολλά»

«Κάνετε λάθος. Δεν μου χρωστάτε τίποτε. Η ανθρωπιά είναι ίσως το πιο ακριβό αγαθό που θα μπορούσε κάποιος να χαρίσει. Σώσατε μία ψυχούλα στο Άουσβιτς και βοηθήσατε, ώστε μία μέρα να τιμωρηθούν όλοι αυτοί. Επίσης, μου σώσατε τη ζωή με το να κρατήσετε κρυφή την ταυτότητά μου. Όλα αυτά είναι ήδη αρκετά. Οι άνθρωποι να ξέρετε δεν αλλάζουν εύκολα. Πρέπει να υπάρχει τεράστια θέληση και ίσως ένας ισχυρός λόγος για να το κάνουν. Εσείς, όχι απλώς αλλάξατε, μα διαγράψατε κάθε μίσος σας για τους Εβραίους παρά τον ναζισμό που σας καλωσόρισε όταν βρεθήκατε σε αδύναμη, ψυχολογικά θέση. Κάτι τέτοιο, απαιτεί τεράστια δύναμη και θέληση. Δεχτείτε τα καλά μου λόγια και πάνω από όλα, κάνετε υπομονή. Η ζωή νομίζω σας ξεπληρώνει αργά όσα σας στέρησε»

«Γιόαχιμ...» τον κοίταξε ο Μπάλντερ.

«Μάλιστα κύριε»

«Κόψε τον πληθυντικό» σήκωσε το φρύδι του.

«Μάλιστα» ένευσε θετικά ο νεαρός.

«Και κόψε και το κύριε. Οι φίλοι δεν μιλάνε έτσι μεταξύ τους» τον πείραξε δήθεν γρυλίζοντας.

«Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Θα περάσω να σε δω» του χαμογέλασε ο Γιόαχιμ και έκλεισε πίσω του την πόρτα.

Ο Μπάλντερ για λίγο βγήκε στους κοινόχρηστους διαδρόμους. Εκεί, ένας γιατρός τον χαιρέτισε, ξεκινώντας να του εξιστορεί τον τρόπο σωτηρίας του, τον οποίο του είχαν μεταφέρει άλλοι σαν πληροφορία, ώστε να ειπωθεί μόλις ο άνδρας συνερχόταν. Πράγματι είχε χτυπηθεί στο κεφάλι, μα ευτυχώς το σώμα του είχε συρθεί σε ασφαλές σημείο. Προς έκπληξη όλων, ζούσε. Έπειτα, τον μετέφεραν σε σταθμό Πρώτων βοηθειών εκεί, μα ο γιατρός είπε πως δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Καθώς συνέχιζε να αναπνέει, τελικά μεταφέρθηκε στο Γκούμρακ, το αεροδρόμιό τους , όπου υπήρχε το καλύτερο χειρουργείο. Λίγο μετά την επέμβαση ο χειρουργός σκοτώθηκε από ρωσικό όλμο. Τελικά, καθώς είχε μία ετικέτα επάνω του μεταφοράς, αφέθηκε στον διάδρομο με άλλους τραυματίες προκειμένου να μεταφερθεί μακριά από το Στάλινγκραντ. Στο άκουσμα της ιστορίας αναστέναξε. Καθημερινά έφερναν τραυματίες από την Ανατολή. Οι Ρώσοι αργά προχωρούσαν προς την Δύση και εκείνος... Μόνο έναν δρόμο έβλεπε. Αυτόν που θα τον οδηγούσε στην οικογένειά του.

Eυτυχως κατορθωσα να ταιριάξω τη συνεχεια καθως πλέον ερχονται γιορτες και εγω θα λείπω, επομενως οι παραγγελίες των βιβλιων για στοιχεια θα γινουν μετα το Πασχα! Καλες γιορτες και επίσημα από εδω!