Στη φωτό ο Ντίμα μωρό

Η Χέλγκα αγνοούσε έτσι και αλλιώς τις χριστουγεννιάτικες εορτές. Σεβόταν τα έθιμα τα διαφορετικά, μα τις έλειπαν οι δικές τους οικογενειακές συνήθειες. Στο δρόμο προς ανατολή, η καρδιά της χτυπούσε έτοιμη να σπάσει. Πήγαινε κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου και αλίμονο αν ποτέ της συναντούσε κάποιον γνωστό, ή ακόμη χειρότερα τον πρώην συμμαθητής της, τον Βίγκμπερτ. Δίχως τα όπλα να υπάρχουν στη μέση, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να του ορμήξει και να τον ξεσκίσει και μόνο με τα νύχια της. Τώρα, βρισκόταν σε ένα τρένο με τη νέα της στολή και μαζί με ακόμη μία εθελόντρια, στρατιωτική νοσοκόμα, την Τσάρλη. Αυτό το όνομα όμως από μόνο του, έξυνε μία πληγή. Ήταν ο κωδικός παιχνιδιού, ανάμεσα σε εκείνη και τον Όττο, όταν ακόμη ήταν έφηβοι, όταν εκείνες τις αποκριές είχαν βρεθεί στο ίδιο μέρος, όταν εκείνος της κράτησε το χέρι σφιχτά μπροστά στους αστυνομικούς, προσπερνώντας τους με αδιαφορία. Πόσο είχαν αλλάξει τα πράγματα από τότε; Πόσο τον φοβόταν στην αρχή και τώρα, έφτανε να βάζει σε δεύτερη μοίρα την ασφάλεια και τη ζωή της για εκείνον.

΄΄Κάποιος πρέπει να σε στηρίξει και εσένα  Άγγελέ μου. Πρέπει κάποτε να νιώσεις πως υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν μάχη για εσένα, πως δεν είσαι μόνος, πως δεν αγωνίζεσαι μονάχα εσύ για έναν καλύτερο κόσμο΄΄ σκέφτηκε βλέποντας τη λεπτοκαμωμένη Τσάρλη να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της. Αυτή της έλειπε τώρα.

«Δεν μιλάς πολύ, έτσι;»

΄΄Δεν μιλώ με φασίστες΄΄ πήγε να της ξεφύγει, ωστόσο έπρεπε να προσποιηθεί. Ήταν εδώ για έναν σκοπό και ο σκοπός ήταν ο Όττο. Την απέχθειά της για τους Ναζί, όφειλε να την καταπιεί. Αν μπορούσε να στείλει στον αγύριστο και κανέναν στο νοσοκομείο, ακόμη καλύτερα.

«Η αλήθεια είναι πως με όλα όσα συμβαίνουν, έχω χάσει την όρεξή μου» πρόφερε.

«Δεν έχεις και άδικο. Και εγώ χάρηκα πολύ που πέρασα τις εξετάσεις και κατόρθωσα να βρεθώ σε αυτή τη θέση και μάλιστα εθελοντικά. Αποτελούμε ένα τεράστιο στήριγμα για τους στρατιώτες μας και η αλήθεια, μιας που δεν συνέχισα τις σπουδές μου, ήταν και ένας τρόπος να βγω από το σπίτι και να βοηθήσω έμπρακτα»

«Έχεις ιδέα πού ακριβώς θα μας πάνε;» ρώτησε η Χέλγκα.

«Προς την Ρωσία και ο λόγος είναι πως στο νοσοκομείο ας πούμε στη Βαρσοβία, έχουν πολλές νοσοκόμες, σε αντίθεση με τις απομονωμένες περιοχές της Ουκρανίας ή πιο βαθιά, όπου μία αγωνίζεται μονάχη της να κρατήσει ένα νοσοκομείο εκστρατείας που έχει στηθεί στο ύπαιθρο. Ελπίζω να αντέχεις τις απόλυτες εικόνες φρίκης που θα αντικρύσουμε»

«Είναι η δουλειά μου. Αν εγώ λιποψυχήσω, τότε όλα θα χαθούν. Μην ανησυχείς, εξάλλου είχα μία δύσκολη ζωή ως τώρα. Αντέχω» της απάντησε ξερά σχεδόν υπονοώντας πως δεν επιθυμούσε καν να την ακούει.

Για λίγο σώπασαν και αυτή η ησυχία θεωρήθηκε πολύτιμη. Ήταν απίστευτο πώς άλλαζαν οι άνθρωποι εξαιτίας μίας ιδεολογίας. Αυτή η ξανθιά κοπέλα που στεκόταν απέναντί της και της μιλούσε με λαχτάρα παλεύοντας εμφανέστατα να κατευνάσει το άγχος της, ήταν εξίσου ποτισμένη με τον ρατσισμό, όπως όλοι στη χώρα που μεγάλωσε. Αν γνώριζε πως ήταν Εβραία, θα μεταμορφωνόταν σε θεριό, θα την κάρφωνε στις αρχές και μπροστά στα μάτια της θα την έσερνε η Γκεστάπο από το μαλλί. Ήξερε λοιπόν πως η οποιαδήποτε αληθινή επαφή μεταξύ τους, ήταν αδύνατη. Όσο το ψέμα της ταυτότητας κυριαρχούσε, τίποτε αληθινό δεν μπορούσε να προκύψει.

«Κάποτε, είχα πάει με τον σύζυγό μου σε ένα από αυτά τα κοσμικά δείπνα. Εκεί οι γυναίκες των υψηλόβαθμων αξιωματούχων του Κόμματος, με κατακεραύνωναν, υποθέτοντας πως είμαι μία λιποτάκτισσα του μετώπου της αναπαραγωγής. Καμία φυσικά δεν μου το είπε ευθέως. Μία ωστόσο, σύζυγος ενός γκαουλάιτερ*, φορτωμένη με διαμάντια και τα μαλλιά της περμανάντ, μου πρότεινε να βρω έναν όμορφο Ες-Ες για να με γονιμοποιήσει. Έναν αξιοπρεπή και ψυχικά υγιή»

΄΄Αυτά τα δυο πακέτο δεν πάνε. Για να είσαι στα Ες-Ες, σχεδόν πάντα προϋποθέτει και ψυχική ανισορροπία΄΄ σκέφτηκε η Χέλγκα.

«Μου εξήγησε πως υπάρχει ένα γραφείο που προσφέρει ευγονική βοήθεια. Ο Ράιχσφυρερ μας, ο Χίμλερ, έχει αναλάβει το πρόγραμμα Lebensborn εξάλλου»

«Δεν είναι της θέσης μου να σε συμβουλέψω. Εγώ ακόμη δεν έχω σύζυγο, μα έναν στρατιώτη που πολεμά στα ανατολικά για την πατρίδα μας» ξεκίνησε το παραμύθι, το οποίο ωστόσο θα έκανε ακόμη πιο πιστευτή την εικόνα της της άριας Γερμανίδας.

«Αχ, και; Είναι όμορφος;»

«Είναι πρότυπο άριας εμφάνισης. Όπως αυτά που βλέπεις στις αφίσες» σήκωσε το φρύδι της.

«Είσαι τόσο τυχερή. Μακάρι και εκείνος και ο σύζυγός μου να γυρίσουν σύντομα νικητές» τελείωσε και ξάπλωσε πίσω στο κάθισμα, αφήνοντας έναν αναστεναγμό.

΄΄Για όσο περνά από το χεράκι μου, θα φροντίσω να μην φτάσουν πίσω οι φασίστες΄΄ μειδίασε με νόημα η Χέλγκα.

Δυστυχώς η νέα της γνωστή, αποτελούσε και εκείνη θύμα της προπαγάνδας που ήθελε τις νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού του τρίτου Ράιχ, να αγωνίζονται για την καλή υγεία του λαού του γερμανικού, αλλά και των στρατιωτών ώστε να επιστρέψουν και πάλι πίσω στη μάχη. Αρκετές φορές μετρούσαν τις ικανότητές τους με πολιτικά κριτήρια. Από όσο μπορούσε να καταλάβει η Χέλγκα, η επιλογή της ήταν μία κίνηση ανάγκης και βεβιασμένη, καθώς οι ντόπιοι γνώριζαν πολύ καλά το ιατρείο του Στάνισλαβ που ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του, επίσης και τη νεαρή και ατρόμητη βοηθό του που πάντοτε έσπευδε να βοηθήσει με απόλυτη σχεδόν επιτυχία. Το νεαρό κορίτσι απέναντί της, φαινόταν πως είχε ζήσει μέσα στην καταπίεση και πως αναζητούσε στην ουσία τη θέση της και την αναγνώριση, σε αυτήν τη στρεβλή εκδοχή της γερμανικής κοινωνίας. Τόσο όμως η Χέλγκα, όσο και η Τσάρλη, θα αντιμετώπιζαν δύσκολες και απάνθρωπες συνθήκες σε ένα μέτωπο κυριολεκτικά τερατώδες.

Mέρες αργότερα, κατόρθωσαν να φτάσουν σε ένα κτήριο παλαιό, όπου τα πάντα είχαν ξεκινήσει σχεδόν από την αρχή. Το μέτωπο βρισκόταν μπροστά τους, η προηγούμενη ιατρική μονάδα είχε αρπάξει όλα τα απαραίτητα και έτσι οι έξι νοσοκόμες και ο ένας χειρούργος, έπρεπε να στήσουν τα πάντα από την αρχή. Είχαν γύρω στα 207 κρεβάτια και μόλις η Χέλγκα πάτησε το πόδι της και συστήθηκε στα γρήγορα, συνειδητοποίησε πως όλα ήταν κατειλημμένα. Κραυγές και ουρλιαχτά στρατιωτών διαπερνούσαν τα αφτιά της προκαλώντας της πονοκέφαλο. Τα μάτια της διέτρεξαν στα γρήγορα τις ψηλοτάβανες αίθουσες, μόνο για να συνειδητοποιήσει, πως οι κραυγές των ναζί δεν την άγγιζαν ούτε στο ελάχιστο. Ήταν ίσως η πιο τρομακτική συνειδητοποίηση, της βαθιάς οπισθοχώρησης των ανθρώπινων αισθημάτων. Εξάλλου, πόσες φορές ο λαός της είχε κραυγάσει; Πόσοι απελπισμένοι άνθρωποι υπέκυψαν στον ανελέητο και άδικο ξυλοδαρμό τους τη νύχτα των κρυστάλλων; Και τα στρατόπεδα; Πόσοι από αυτούς τους τραυματίες γνώριζαν και το ανέχονταν; Εκείνη πίστευε πως σχεδόν όλοι είχαν καταλάβει ή μάντευαν τη μοίρα των Εβραίων. Τους Εβραίους όμως η Ευρώπη τους έπαιζε σαν το χειρότερο χαρτί της.

Ευθύς συστήθηκε στον υπεύθυνό της, μιας και για αρχή θα είχε τη θέση της βοηθού. Ήταν ένας άνδρας γύρω στα σαράντα πέντε, ψηλός και ψυχρός, κοφτός και μαζεμένος. Έκανε ωστόσο τη δουλειά του και υπό αυτές κιόλας τις αντίξοες συνθήκες, την έκανε καλά. Φυσικά υπήρχε και ο κανόνας της απαγόρευσης σχέσεων μεταξύ των ασθενών και των νοσοκόμων. Η Χέλγκα είχε να παλέψει με διάφορους, αστάθμητους κάποτε παράγοντες, όπως την έλλειψη επαρκούς φωτισμού, τα ζωύφια, τη βρομιά, την έλλειψη νερού ή και καθαρών επιδέσμων, καθώς επίσης και την τάχιστη εναλλαγή των ασθενών. Είχαν μπει στον Γενάρη, το κρύο ήταν ανυπόφορο, οι βάρδιες αμέτρητες και συνεχείς και το θέαμα των κατακρεουργημένων στρατιωτών που ούρλιαζαν ή πέθαιναν στα χέρια τους, προκαλούσε κυρίως στην Τσάρλη, μία ψυχική αναστάτωση.

Το μέτωπο, στο οποίο βρισκόταν ο Όττο μαινόταν. Εκείνη δεν ήταν βέβαιη για το αν βρισκόταν πράγματι στο σωστό σημείο. Μπορούσε μονάχα να ελπίζει και την ελπίδα της την έδωσε ένα ψυχρό και ομιχλώδες πρωινό. Τα προβλήματα όσο οι στρατιώτες προχωρούσαν βαθύτερα στην Ανατολή, ολοένα και αυξάνονταν. Όσο η μηχανοκίνητη δύναμη μειωνόταν, τόσο πιο πρωτόγονες γίνονταν  οι συνθήκες εξαιτίας ελλείψεων τόσο στη σίτιση, όσο και στα φάρμακα όπως η μορφίνη. Εκείνη την ημέρα, η Χέλγκα μαζί με τη Τσάρλη, έτρεχαν άυπνες σχεδόν από τα ξημερώματα, να περιθάλψουν τους άρρωστους. Όποτε είχε την ευκαιρία και σε βαριές περιπτώσεις, η νεαρή Εβραία αδιαφορούσε για τους ασθενείς.

΄΄Ένας Ναζί λιγότερος΄΄

Εκείνο το πρωί, έφεραν τρέχοντας έναν στρατιώτη της Βέρμαχτ, σχεδόν αναίσθητο. Είχε προφανώς καταβάλει προσπάθειες να δέσει μονάχος του τα τραύματα. Οι μύγες πετούσαν ολόγυρα, σε έναν απόκοσμο χορό, οι πληγές του βρίσκονταν σε άθλια κατάσταση και ήταν επείγον να χειρουργηθεί. Ωστόσο, καθώς τον θεώρησαν σχεδόν χαμένη υπόθεση, τον παράτησαν σε ένα βρόμικο κρεβάτι στην άκρη. Η Χέλγκα παρακολούθησε τον υπεύθυνό της να τον προσπερνά, σχεδόν με αδιαφορία. Ο νεαρός δεν μίλησε, δεν ικέτεψε καν. Περίμενε απλώς καρτερικά τον θάνατο. Οι Σοβιετικοί τον είχαν κάψει με αέριο, έτσι τουλάχιστον της είπαν οι συναδέλφισσές της, και τα εγκαύματά του στα πόδια ήταν σοβαρά.

Πλησιάζοντας, εκείνος της χαμογέλασε αμυδρά λουσμένος στον ιδρώτα.

«Αν είσαι η τελευταία φιγούρα που θα δω, χαίρομαι τότε»

«Έχεις τα χάλια σου και κάνεις και χιούμορ;» ρώτησε εκείνη, ο νεαρός δεν αποκρίθηκε τίποτε «Πονάς πολύ, έτσι;»

«Φρικτά. Το κάψιμο πονά» πήρε μία ανάσα «Είμαι ο Κοχ Μίκαελ Μίλλερ. Εσένα πώς σε λένε;»

«Χέλγκα Στρέτερ» απάντησε κοφτά.

«Είσαι πολύ όμορφη» της είπε και την είδε να τον κοιτά με ειρωνεία.

«Νόμιζα πως το ξανθό είναι το μοναδικό όμορφο φυσικό χαρακτηριστικό» απάντησε δίχως να τον κοιτάζει.

«Ποιος το λέει;» τη ρώτησε.

«Η ευγονική μας. Μολαταύτα, σαν Γερμανίδα νιώθω περήφανη, ακόμη και αν τα χαρακτηριστικά μου δεν είναι άρια και με χαρά υπηρετώ το Ράιχ» μάσησε στο τέλος τα λόγια της και τον είδε να χαμογελά θλιμμένα.

«Καλά κάνεις. Μην σε κρατώ άλλο, έχεις τόσους. Εγώ είμαι μία...καμένη και χαμένη υπόθεση»

Πράγματι ήταν αν δεν αποφάσιζε να τον λυπηθεί και να τον στείλει στο χειρουργείο με προτεραιότητα. Βοήθησε και η ίδια τον υπεύθυνο και δύο ώρες μετά, βρισκόταν στο κεφαλόσκαλο επιθυμώντας για πρώτη φορά να καπνίσει. Τα πάντα στο μυαλό της ήταν ένα κουβάρι. Οι ηθικές και ανθρώπινες αξίες που στέναζαν κάτω από το βάρος των πολιτικών αντιλήψεων, τη σφυροκοπούσαν ανηλεώς. Η ιατρική, η πρώτη της ακόμη επιλογή να γίνει παιδίατρος, δεν χωρούσε εξαιρέσεις. Ήταν ένας όρκος που έπαιρνες και μαζί του δενόσουν ψυχικά. Στη θέα του νεαρού, ακόμη και αν ήταν ναζί, ακόμη και αν ήξερε πως βοηθώντας τον, θα τον έστελνε πίσω να σφάξει, λύγισε. Το βλέμμα του που κοιτούσε το κενό και η ανδρεία παρά τον αφόρητο πόνο, να παραμένει σιωπηλός περιμένοντας τον θάνατο, την είχε αγγίξει. Ήταν ηλίθια που είχε βοηθήσει τον εχθρό. Αν την ήξερε, θα της φύτευε μία σφαίρα ίσια στο μέτωπο.

Τα ρούχα της είχαν λερωθεί με αίμα και πύον. Κάθε λίγο έβλεπε σάρκες τεμαχισμένες και θρυμματισμένα οστά. Μετά από λίγη ώρα, η μυρωδιά γινόταν ανυπόφορη, ενώ ταυτόχρονα ενημερώθηκε από την Τσάρλη πως έναν Σοβιετικό τραυματία, τον παράτησαν να καταλήξει, δίνοντας αποκλειστική προτεραιότητα σε Γερμανούς.

«Αυτοί θα μας σκοτώσουν όλες αν έρθουν εδώ. Είναι βάρβαροι» είχε πει στη Χέλγκα εκείνο του σούρουπο, που για λίγο η δουλειά φαινόταν να μειώνεται έστω και προσωρινά.

«Άδικο θα έχουν; Σκέψου πόσες γυναίκες και παιδιά χάνουν κάθε μέρα από τον στρατό μας» απάντησε εκείνη και είδε την Τσάρλη να σηκώνεται απότομα από δίπλα της.

«Μας αποκαλείς δολοφόνους;»

«Δεν ξέρω πια τι είμαστε, εδώ δεν ξέρω εγώ ποια είμαι πλέον» μουρμούρισε, όταν είδε τον Κοχ με πατερίτσα να εξέρχεται κουτσαίνοντας. Είχαν περάσει λίγες μέρες από τον τραυματισμό του και πλέον είχε επιστρέψει το χρώμα στο πρόσωπό του.

«Να καθίσω; Σε πειράζει;» την ρώτησε και εκείνη απλώς απάντησε με ένα νεύμα. «Κρύο κάνει εδώ έξω...»σχολίασε αμήχανα μιας που δεν της έπαιρνε κουβέντα.

«Τι θα ήθελες να μου πεις πραγματικά;» τον ρώτησε στο τέλος η Χέλγκα και τον είδε να μαζεύεται.

«Σκληρή είσαι. Εντάξει, ήθελα να σου πω ένα ευχαριστώ, καθώς χάρη σε εσένα είμαι ζωντανός αλλιώς, τώρα θα έβλεπα τα ραδίκια ανάποδα»

΄΄Πού τέτοια τύχη΄΄ σκέφτηκε.

«Είναι η δουλειά μου κύριε. Να σώζω άριους στρατιώτες και να τους καθιστώ εκ νέου ετοιμοπόλεμους»

«Πράγματι» τον είδε να κατσουφιάζει.

«Λοιπόν, τι νέα από το μέτωπο;» ρώτησε εκείνη.

«Δύσκολα. Οι Σοβιετικοί αντιστέκονται, μα έχουμε με το μέρος μας έναν πολύ καλό στρατιώτη των Ενόπλων Ες-Ες που τυχαία μας βρήκε»

Στο άκουσμα αυτό, η Χέλγκα τινάχτηκε.

«Ποιο είναι το όνομά του;» ρώτησε.

«Όττο Σβάιγκερ»