Το κλίμα ήταν τεταμένο. Αν κάποιος μπορούσε να τινάξει στον αέρα ένα λεπτό ύφασμα, θα το παρακολουθούσε να κομματιάζεται με εκπληκτική ταχύτητα. Φαινομενικά, όλα τα πρόσωπα έμοιαζαν ήσυχα. Ο Όττο ωστόσο είχε μόλις ανοίξει τη φαρέτρα. Όπως κάποτε με τον Χίτλερ, έτσι και τώρα με τον κατά πολύ εξυπνότερο και πονηρό Στάλιν, είχε αποφασίσει σε ποια σημεία θα τον χτυπούσε. Ποτέ του δεν έπαψε να έχει στραμμένα τα μάτια του, σε εκείνα του δικτάτορα. Το ίδιο ακριβώς ακολουθούσε και εκείνος. Έπαιζαν ένα παιχνίδι αλήθειας περίεργο. Ο Ιωσήφ Στάλιν επιθυμούσε να έχει γύρω του άτομα που θα θεωρούσε έμπιστα. Ο Όττο ωστόσο, μέσα σε αυτόν τον άνθρωπο, κατόρθωσε να διακρίνει  ένα κομμάτι κοινό. Είχαν και οι δύο βίαιους πατεράδες. Ο Άλεξ του το είχε αποκαλύψει μία στιγμή και εντελώς εμπιστευτικά, γνωρίζοντας λεπτομέρειες από τον δικό του πατέρα αντίστοιχα. Αυτό το χαρτί το χρειαζόταν, αλλά ακόμη και έτσι, όφειλε να το χρησιμοποιήσει με σοφία και φειδώ.

«Πράγματι, οι θυσίες του λαού, οι θυσίες όλων μας αξίζουν, Όττο Σβάιγκερ. Ποιος ωστόσο είσαι στ' αλήθεια εσύ; Γνωρίζουμε ήδη αρκετά, έχω φροντίσει προσωπικά γι' αυτό»

Πήρε μία βαθιά ανάσα και έβγαλε στο τραπέζι νοητά την χρυσή κάρτα των γνώσεών του. Αν ο Ιωσήφ είχε φροντίσει να πληροφορηθεί για εκείνον, τότε έμμεσα ίσως αντιλαμβανόταν πως και ο συνομιλητής του είχε έρθει προετοιμασμένος, παρά το ξαφνικό της πρόσκλησης.

«Κατάγομαι από μία οικογένεια που δεν θεωρήθηκε μήτε φτωχή, μήτε πλούσια. Το υπόβαθρό μου, υπήρξε σαφέστατα σαθρό. Ένας πατέρας βίαιος, στάθηκε η αφορμή για την δημιουργία ενός χαρακτήρα ιδιαίτερα σκληρού, με ένα αίσθημα ανάγκης για επιβίωση σε έναν κόσμο που αδυνατούσε να εμπιστευτεί, σε έναν κόσμο καμωμένο για τους δυνατούς. Για να είσαι όμως ισχυρός, χρειάζεσαι γύρω σου τους σωστούς ανθρώπους, μα και τη σωστή χρήση των λάθος» κάπου εκεί, συνέβη μία ανορθόδοξη ταύτιση. Σε εκείνα τα λόγια, ο άνδρας απέναντί του μαλάκωσε το βλέμμα ελάχιστα. Το χαρτί είχε παιχτεί σωστά «Η ανάγκη μου λοιπόν για επιβίωση, η ανάγκη κανείς σε αυτόν τον κόσμο να μην με αγγίζει, με έκανε να στρέψω το βλέμμα στο Ναζιστικό Κόμμα. Γρήγορα ωστόσο αντιλήφθηκα το ποιόν τους. Ήταν τότε που αποφάσισα να τους υποτάξω έμμεσα στα δικά μου θέλω, να μετατρέψω τον Χίτλερ σε  πιόνι μου, αρχικά με το σχέδιο να απαλλαγώ από τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν ένθερμος υποστηρικτής των Ναζί, ωστόσο κατά πώς φάνηκε, δεν στάθηκε  η ιδεολογία του αρκετή για να του σώσει τη ζωή. Το ίδιο συνέβη και με ακόμη δύο πρόσωπα, τα οποία κατόρθωσα να βγάλω από την μέση στρέφοντας τα όπλα τους, εναντίον τους. Γνωρίζω πολύ καλά την ψυχολογία των Ναζί, τον τρόπο σκέψης και τα θέλω τους. Ορθότερα, θα μπορούσα να πω πως αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τους ανθρώπους, γιατί αγαπώ να τους παρατηρώ. Μισώ την υποκρισία και το ψέμα το ανακαλύπτω τάχιστα, όπως και εσείς άλλωστε»

Για πρώτη φορά, είδε τον Στάλιν να χαμογελά πλατύτερα. Στον αέρα του συνομιλητή, δεν υπήρχε ίχνος φόβου, επομένως  υπήρχαν πιθανότες να απουσίαζε η ανειλικρίνεια. Αυτό μέτρησε θετικά.

«Είσαι ίσως η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα που έχει περάσει από εδώ. Οι συνεργασίες σου του παρελθόντος, είναι εκείνα που εγείρουν το ενδιαφέρον και πιθανότατα την προσοχή μου, αν και η προσωπικότητά σου και ο τρόπος έκφρασής σου είναι αξιοζήλευτα» του είπε.

«Ουδείς τέλειος στη ζωή αυτή. Εσείς πετύχατε πολλά. Την εκβιομηχάνιση αυτής της χώρας, την απογείωση της εκπαίδευσης και του τομέα της υγείας. Υπάρχει ωστόσο μία αχίλλειος πτέρνα. Η απουσία της εμπιστοσύνης σε πρόσωπα-κλειδιά. Είμαι βέβαιος πως όταν βαστάς το τιμόνι μίας αχανούς χώρας και με βάση και τον δικό μου χαρακτήρα, πιθανότατα να έπραττα το ίδιο, ωστόσο, η στιγμή είναι κρίσιμη. Μετά την επιτυχία του Στάλινγκραντ ο κόσμος θα σας ακολουθήσει. Οι Στρατηγοί σας είναι άριστοι, γι' αυτό μην αμφιβάλετε. Εγώ, έχω ήδη παραδώσει τη λίστα με όλα τα ονόματα, τα οποία οφείλετε να τα βγάλετε από τη μέση. Προσωπικά είμαι πρόθυμος να λειτουργήσω ως εκτελεστής αυτών των καθηκόντων, αν φυσικά το επιθυμείτε»

Για λίγο τον είδε να σηκώνεται.

«Είχες το θάρρος να μου μιλήσεις για το σημείο, στο οποίο κατά τη γνώμη σου εντοπίζεται μία πιθανή μου αδυναμία»

«Μισώ τους κόλακες, επομένως δεν μου αρέσει να το πράττω μήτε εγώ»

«Συμφωνούμε. Και εγώ τους μισώ και όπως προείπες, το ψέμα το αντιλαμβάνομαι. Θα μου φανείς ιδιαιτέρως χρήσιμος. Εξάλλου, εσύ είχες το παρατσούκλι του Σίφουνα για χρόνια. Μολαταύτα, υπάρχουν πηγές που μου λένε πως σαν ελεύθερος σκοπευτής στο Στάλινγκραντ, προσπάθησες να βοηθήσεις γυναικόπαιδα, εκτελώντας τους δικούς σου»

«Επίσης, δεν εκτέλεσα τα καθήκοντα του ελεύθερου σκοπευτή, εκτός αν βρισκόμουν σε άμυνα. Κοινώς, ένα μικρό λιθαράκι το τοποθέτησα υπέρ του Κόκκινου Στρατού. Μην γελιέστε, δεν καθοδηγούμαι αποκλειστικά από ξαφνικά φιλορωσικά συναισθήματα, μα από εκείνα του δικαίου και το δίκαιο μου επιβάλει να κατεβάσω τη ναζιστική σημαία από το Ράιχστανγκ και να τιμήσω τα εκατομμύρια των ανθρώπων που χάθηκαν εδώ και παγκόσμια. Η σωματική μου κατάσταση δεν είναι όπως πρώτα, ωστόσο, αν χρειάζεστε ελεύθερο σκοπευτή, είμαι πρόθυμος να βοηθήσω και να σας κάνω ακόμη και μία ολοζώντανη επίδειξη»

΄΄Με εσένα για στόχο, αλλά πού τέτοια χαρά και τύχη΄΄

«Δέχομαι» του απάντησε κοφτά και στράφηκε στον Αλεξέι που τόση ώρα βαστούσε την αναπνοή του «Σύντροφε Φεντόροφ, ομολογουμένως έφερες αξιόλογα εις πέρας την τελευταία αποστολή που σου ανατέθηκε. Έχω κάνει εκτενή έρευνα και έχω ζητήσει πλήρη αναφορά από τους ανθρώπους, στων οποίων τις εντολές υπάκουγες. Οφείλω να ομολογήσω, πως ουδεμία παρασπονδία έχει καταγραφεί εις βάρος σου. Απαιτώ να συνεχίσεις το έργο σου και να τιμήσεις και στο μέλλον την πατρίδα σου»

«Μάλιστα!» απάντησε έχοντας σηκωθεί.

«Σβάιγκερ, αύριο το πρωί θα μας δώσεις μία γεύση των ικανοτήτων σου και ίσως, στο άμεσο μέλλον, ο Κόκκινος Στρατός να σε υποδεχτεί. Η λίστα σου βρίσκεται ήδη στα χέρια μου. Πολύ καλή δουλειά»

Μόλις βγήκαν από το Κρεμλίνο, κατόρθωσαν να αναπνεύσουν. Τα πόδια τους ήταν έτοιμα να βγάλουν φτερά.

«Όττο Σβάιγκερ, μα τω Θεώ δεν σε είχα για τέτοιο άνθρωπο!» άκουσε την πρόταση του Αλεξ.

«Αλεξέι Φεντόροφ, ούτε και εγώ» του απάντησε πολύ σοβαρά, κάνοντάς τον να αναρωτηθεί «Μπροστά του, ήσουν δύο μέτρα ψηλότερος και όμως κατόρθωσε να σε κάνει να φανείς σαν τον δεκάχρονο γιο του»

«Μα...»

«Ήμουν γύρω στα δεκαεπτά όταν εισήλθα στην Καγκελαρία με τόση αυτοπεποίθηση, όση δεν είχε συγκεντρώσει και ούτε πρόκειται εδώ που τα λέμε, ο Αδόλφος ο ίδιος. Μπορεί να βρίσκονται στην εξουσία για τους λάθους λόγους, ωστόσο είναι άνθρωποι στο τέλος της ημέρας. Άνθρωποι με αδυναμίες. Όλοι έχουμε, ακόμη και ο πιο ισχυρός. Από μικρός είχα την ευφυΐα να τις εντοπίζω και να τις στρέφω ενάντια στον άλλο, δίχως να το αντιλαμβάνεται» Ο Άλεξ έμεινε να τον κοιτάζει έκθαμβος σχεδόν και ίσως με έναν υποβόσκον φόβο «Εξαιρούνται όσοι αγαπώ. Σε αυτούς φανερώνω το γυμνό μου στήθος, κοινώς όλες τις αδυναμίες και ανασφάλειες που με χαρακτηρίζουν» του χαμογέλασε. Η Κόκκινη Πλατεία τους είχε κλείσει ένθερμα στην αγκαλιά της, βαστώντας τους γερά. Ο Αλεξ βάδιζε σε έναν δικό του, χορευτικό ρυθμό, κάθε βήμα και ένα σιωπηλό τραγούδι «Γιατί δεν μίλησες ανοιχτά στον πατέρα σου για τον χορό;»

Τα βήματά του κόπηκαν.

«Γιατί....Γιατί τι να τον κάνει έναν γιο χορευτή; Αυτά είναι γυναικείες υποθέσεις, φαντάζομαι»

«Ο χορός είναι μία μορφή έκφρασης, μάλλον γι'αυτό είμαι άθλιος σε αυτό το κομμάτι. Ωστόσο, δεν είχα ιδέα πως η έκφραση έχει φύλο» είδε τον Αλεξέι να παλεύει να αλλάξει θέμα.

«Ο τρόπος πάντως που αντιμετώπισες τον Στάλιν, ήταν εντυπωσιακός»

«Το παρελθόν μας μοιάζει. Οι πατεράδες μας ξεσπούσαν ανάλγητα επάνω μας. Ίσως στο διάβα του να μην βρέθηκε το σωστό άτομο, το οποίο πραγματικά θα τον έκανε να αλλάξει προς το καλύτερο. Προσωπικά τον είδα, όπως περίπου θεωρώ πως είναι. Έχει μόρφωση, διαθέτει την ικανότητα της ομιλίας, είναι εύστροφος, είναι τολμηρός, μα ταυτόχρονα, βαθιά κομπλεξικός. Διακατέχεται ακόμη από τον παρελθοντικό θυμό του θύματος και αποζητά την πλήρη επικράτηση και ίσως την προσωπολατρία. Αυτό τον οδήγησε και στις εκκαθαρίσεις. Πάνω από όλα, θεωρώ πως αγαπά τον εαυτό του και αυτό τον κάνει επικίνδυνο. Στην ουσία ο ηρωισμός του απλού λαού τον ανέδειξε τώρα, μα κάποια θετικά ως προς τη Σοβιετική Ένωση όφειλα να του τα αναγνωρίσω. Στο πρόσωπο του Χίτλερ, με εκείνο το επονείδιστο Σύμφωνο, ίσως βρήκε μία ευκαιρία έμμεσου ελέγχου ορισμένων χωρών της Βαλτικής. Θα απογοητευτεί ωστόσο μελλοντικά από τους Δυτικούς. Ως προς τη δυσπιστία του απέναντί τους, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο»

«Οφείλεις να γίνεις πολιτικός» γέλασε ο Αλεξέι.

«Οφείλω να γευτώ την ελληνική φάβα και τίποτε περισσότερο. Η πολιτική ανήκει στους διεφθαρμένους. Έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο» βάδισε κουτσαίνοντας.

«Οφείλεις επίσης να ξεπεράσεις την ανασφάλεια του σώματός σου» τον επέπληξε.

«Είπε ο άνδρας που σκιρτά από τρόμο μπροστά στην πιρουέτα» σήκωσε το φρύδι του.

«Αυτό, θεωρείται πρόκληση» απάντησε ο Αλεξέι.

«Είσαι διατεθειμένος να την δεχτείς;»

«Μονάχα αν παρατήσεις το βρομόξυλο που σέρνεις για στήριγμα»

«Πολύ καλά» ήρθε η απάντηση και συνέχισε «Αν κάνω σπαγγάτο, προβλέπω να μένω στον τόπο και να με ταριχεύουν στην ίδια στάση»

Για λίγο ξεχύθηκαν στην πλατεία. Η Ρωσία είχε μία αίσθηση παραμυθένια, ακόμη και τα ζοφερά, πολεμικά χρόνια. Ο Αλεξέι έμοιαζε σαν να πετούσε, το κορμί του στον αέρα λύγιζε και τιναζόταν με απόλυτο ταλέντο. Μέσα στις αναμνήσεις του, σκάλισε για ώρα πολύ, προκειμένου να ξετρυπώσει εκείνη με τον Τόμας. Ο αδίστακτος Αμερικάνος αγαπούσε εξίσου τον ρυθμό, αλλά ακόμη και να συνέβαινε το αντίθετο, ήταν πάντοτε πρόθυμος να δοκιμάσει κάθε νέα γεύση της ζωής. Είχε φτάσει στο σημείο να τυλίγεται σχεδόν σαν το φίδι γύρω από κολώνες, λικνιζόμενος σε έναν τρελό χορό προσπαθώντας να δώσει θάρρος στον Ρώσο φίλο του. Ήταν το ίδιο απόγευμα που εθεάθησαν από τον Ιωσήφ, να χορεύουν επάνω σε ένα τραπέζι, με το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα της διάλυσής του μπροστά στα οργισμένα του μάτια. Η επόμενη κίνηση, ήταν να τους κυνηγήσει μέχρι έξω, βαστώντας ένα από τα τέσσερα πόδια, το οποίο άψυχα κειτόταν στο πάτωμα, διασπασμένο από το κυρίως σώμα του επίπλου.

Δάκρυα ανέβηκαν στα κυανά του μάτια στο σήμερα, τα οποία πάγωσαν εξαιτίας του ψυχρού ανέμου. Ό,τι και αν συνέβαινε σε αυτόν τον κόσμο, όποια ενέργεια ή ανάγκη και αν τον καλούσε να πράξει το αντίθετο, εκείνος θα παρέμενε ένα παιδί της φύσης και της ελευθερίας.

«Πάμε σπίτι;» τον ρώτησε και είδε τον νεαρό Γερμανό να στρέφει το βλέμμα του επάνω του, γεμάτο συγκίνηση.

«Στο τέλος της ημέρας, όλοι είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες. Εσύ λοιπόν, χτύπησες την δική μου μόλις. Το σπίτι, η ύπαρξη μίας οικογένειας, είναι το δικό μου ευαίσθητο σημείο. Από το κολαστήριο με τις όμορφες τριανταφυλλιές στο Νοικέλν, σε ένα διαμέρισμα γεμάτο αγάπη στη Μόσχα. Τελικά, αν επιθυμούμε να συναντήσουμε αυτό το συναίσθημα, πρέπει να κρατήσουμε την πόρτα της καρδιάς μας ανοιχτή. Ο Χανς, η Χέλγκα και ο συγχωρεμένος ο Άντον, αποτέλεσαν τους λόγους της ψυχικής μου σωτηρίας. Ίσως γι'αυτούς να πολέμησα τελικά. Ώστε να δημιουργήσω έναν κόσμο που θα τους χωρά απόλυτα, όπως χώρεσε εμένα ο δικός τους» τελείωσε και τα χέρια του Άλεξ τυλίχτηκαν στους ώμους του.

«Επιτέλους! Μπορούμε να μοιραστούμε τη σχέση μας με τον κόσμο» γέλασε δυνατά.

«Άλλη η γλύκα του παράνομου έρωτα. Μιλώ εκ πείρας» του έκλεισε το μάτι.

Τα γέλια τους αντηχούσαν στο λιόγερμα, του οποίου οι μπρούτζινες ακτίνες αντανακλούσαν στο πεζοδρόμιο. Η πόλη υποδεχόταν τα αστέρια, η αγέρωχη πρωτεύουσα της Σοβιετικής Ένωσης.