Αφού ταξίδεψαν γρήγορα και κατά τη διάρκεια της νύχτας για δύο ημέρες, έφτασαν στο Σκιστό Λαγκάδι την Τρίτη μέρα το απόγευμα. Οι σκιές τους , τους ακολουθούσαν κουρασμένα καθώς περπατούσαν κατά μήκος ενός στενού μονοπατιού που οδηγούσε προς την είσοδο

«Λοιπόν ποιοι είναι οι άλλοι πρωταθλητές του Έρεμπορ;» ρώτησε ο Έρανταν διακόπτοντας τη γαλήνια σιωπή αναμεταξύ τους.

«Τα ονόματά τους δεν θα σήμαιναν τίποτα για εσάς. Ο Γκίμλι, γιος του Γκλόιν, είναι ο νεότερος, αν και είναι φρέσκος και ανεκπαίδευτος σε πολλά όπλα». Ο Φάριν γρύλισε, γυαλίζοντας την κόψη του σπαθιού του. «Έχει αντικαταστήσει τον Ντουάλιν, γιο του Χούντιν, ο οποίος έφυγε για να βοηθήσει τον αδελφό του στη Μόρια».

«Και ποιο πολύτιμο φορτίο υπήρχε στο καραβάνι του Άζαγκαλ, που άξιζε την παρουσία ενός από τους έξι πρωταθλητές;» ρώτησε η Άντριελ. «Κοσμήματα; Μίθριλ; Όπλα;» Ο Φάριν διέκοψε το βάδισμα του. Ο Έρανταν και η Άντριελ σταμάτησαν και τον κοίταξαν

«Όχι τέτοιο φορτίο», απάντησε χαμηλόφωνα. «Με έστειλαν να φυλάξω τη ζωή του Νάντιν, του γιου του Ντάιν, τον οποίο ο Άζαγκαλ έπρεπε να οδηγήσει στα Γαλάζια Όρη με ασφάλεια... Δεν ξέρω τι θα πει ο βασιλιάς μου όταν του πω ότι ο γιος του πέθανε». Ο Φάριν κοίταξε το είδωλό του στη λεπίδα.

Ο ήλιος ακόμα έλαμπε στο όμορφο Σκιστό Λαγκάδι παρόλο που μερικά σκοτεινά σύννεφα σχηματίζονταν σε απόσταση, λες και μια καταιγίδα βρισκόταν στο δρόμο της.

Όταν πέρασαν την είσοδο περνώντας τους δύο αγαλματένιους φρουρούς, πήγαν δεξιά και άρχισαν να περπατούν σε ένα μονοπάτι που κατέληγε σε σκαλιά. Ο καταρράκτης στη μία μεριά κυλούσε ήσυχα ώσπου χυνόταν στο νερό από κάτω. Φτάνοντας την κορυφή της σκάλας, καλωσορίστηκαν από τον ίδιο τον Έλροντ, που έδειχνε έκπληκτος και ανακουφισμένος που τους έβλεπε.

Ο Άρχοντας Έλροντ χαμογέλασε καθώς ανέβαιναν προς αυτόν. Πράσινα φύλλα και ο ήχος ξωτικών που τραγουδούσαν συνόδευαν τον απαλό αέρα. 

Η ομάδα παρατήρησε ένα γνώριμο πρόσωπο δίπλα του ο οποίος επίσης κοιτούσε. Ένας άνδρας με ακατάστατα, σκούρα μαλλιά στο ύψος των ώμων και με ένα μεγάλο χαμόγελο που έκανε τα μπλε μάτια του να λάμπουν.

«Άραγκορν!» είπε ομόφωνα η συντροφιά με χαμόγελα που έβλεπαν τον φίλο τους.

«Βλέπω ότι όλοι ήρθατε ασφαλείς, χαίρομαι που σας βλέπω ξανά,» Είπε μη χάνοντας το χαμόγελο του καθώς εκείνος και ο Έρανταν χτυπούσαν φιλικά τους ώμους. Επανέλαβε τον ίδιο χαιρετισμό στους άλλους δύο τις ομάδας.

«Είναι πάντα καλό να μας βλέπεις ξανά,» είπε ο Έρανταν κάνοντας τους όλους να γελάσουν.

Έπειτα σοβάρεψαν απότομα και χαιρέτησαν με σεβασμό τον Έλροντ.

«Δε περίμενα να επιστρέψεις τόσο σύντομα Άντριελ παρόλο που λείπεις αρκετό καιρό. Ανησυχήσαμε για εσένα. Ευτυχώς επέστρεψες ασφαλής εσύ και οι σύντροφοι σου,» είπε ο Έλροντ διπλώνοντας τα χέρια του πίσω του.

Το λόγο πήρε ο Άραγκορν:

«Α, Αφέντη Έλροντ, επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω τον Φάριν του Έρεμπορ, έναν πολύ γενναίο Νάνο.»

«Πράγματι. Είναι τιμή να καλωσορίζω κάποιον τόσογενναίο στο σπίτι μου. Όλους σας.» είπε εκείνος.

«Είμαι ευγνώμων για όσα κάνατε στο Φόρνοστ. Αν οι δυνάμεις του Άγκανταρ είχανσυμμετάσχει στο κυνήγι θα υπήρχαν λίγες πιθανότητες εγώ και η ομάδα μου ναείχαμε φτάσει εδώ ασφαλείς.» είπε ο Άραγκορν απευθυνόμενος και στους τρεις.

«Τις ευχαριστίες μας.» αποκρίθηκε ο Έρανταν.

«Άρχοντα Έλροντ... Με όλο μου το σεβασμό αλλά... έχω ακούσει να σε αποκαλούνΜισοξωτικό. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;» έκφρασε μια απορία του ο Φάριν. «Είσαιμισός ξωτικό; Υπάρχουν Άνθρωποι στις ρίζες σου δηλαδή;»

«Τόσο ο πατέρας μου, ο Εαρέντιλ, όσο και η μητέρα μου, η Έλγουινγκ, είχανπατέρες που προέρχονταν από τους Εντάιν, τους πιο ευγενείς των παλαιώνΑνθρώπων. Εκείνοι και οι προγονοί τους ονομάζονται Πέρεντιλ, που σημαίνει οιΜισοξωτικοί.» εξήγησε ο Έλροντ, διασκεδάζοντας με την περιέργεια του νάνου.

«Οπότε είσαι από το αθάνατο είδος όπως άλλοι Άνθρωποι;»

«Σε κάθε έναν από τους Πέρεντιλ δίνεται μία επιλογή, είτε να γίνουν θνητοί ή νααποδεχθούν τη ζωή των Έλνταρ, των Ξωτικών. Πριν πολύ καιρό επέλεξα να ανήκω στοείδος των Ξωτικών. Τα δικά μου παιδιά θα αντιμετωπίσουν αυτή την επιλογήεπίσης.»

«Θα παραδεχτώ πως εκπλήσσομαι που ένας Νάνος μπορεί να βρει τόσο θερμή υποδοχήστο μέγαρο ενός Ξωτικού άρχοντα.»

«Οι συγκρούσεις ήταν συχνό φαινόμενο μεταξύ των λαών μας στο παρελθόν. Όμως εσύείσαι ένας από τους έμπιστους ανθρώπους της γενιάς του Ντούριν. Πιο συχνά ολαός σου 

και ο δικός μου ήταν φίλοι και σύμμαχοι στο παρελθόν παρά εχθροί.»

«Χαίρομαι που έφτασες σώος και αβλαβής, Άραγκορν. Όμως ακόμα δεν έχω ιδέα γιατί η αποστολή σου ήταν τόσο επείγουσα...» άλλαξε θέμα ο Έρανταν, φτάνοντας στο θέμα που τους απασχολούσε περισσότερο από όλα.

«Πιστεύω πως είναι ώρα να πούμε στους νέους φίλους μας σε τι έχουν εμπλακεί.» ακούστηκε μια άλλη φωνή και στράφηκαν όλοι προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθε. Πλησίασε ένας ηλικιωμένος, αλλά καλοστεκούμενος άνδρας, με μακριά γκρίζα μαλλιά και γενειάδα, επίσης γκρίζο μακρύ μανδύα που στο χέρι του κρατούσε μια μακρόστενη ξύλινη ράβδο, παρόμοια με εκείνη της Άντριελ αλλά μεγαλύτερη.

«Γκάνταλφ! Έπρεπε να το ξέρω ότι θα συμμετείχες σ' αυτό κατά κάποιον τρόπο.» είπε ο Φάριν, χαρούμενος που τον έβλεπε.

«Όντως, όπου υπάρχουν μπελάδες και δυσκολίες και ο Εχθρός παραμονεύει εκεί θα βρείτε πάντα τον Γκάνταλφ τον Γκρίζο.»

«Πιστεύω πως έχω αρχίσει να καταλαβαίνω την αλήθεια. Όμως θα ήθελα ευχαρίστως να ακούσω και την εξήγηση σου, Μιθράντιρ.» είπε η Άντριελ, αποκαλώντας τον μάγο με το άλλο όνομα με το οποίο ήταν επίσης γνωστός.

«Έχετε κερδίσει και με το παραπάνω μία εξήγηση. Πείτε μου, τι γνωρίζετε για το Χαμό του Ισίλντουρ;»

«Ο Χαμός του Ισίλντουρ; Αυτό δεν είναι ένα ακόμη όνομα για... το Δαχτυλίδι της Δύναμης!» αναφώνησε ο Έρανταν με έκπληξη και δέος.

«Πολύ σωστά. Το Δαχτυλίδι της Δύναμης. Το Ένα Δαχτυλίδι, αυτό που τα εξουσιάζει όλα. Αφού χάθηκε για καιρό και σχεδόν ξεχάστηκε για αιώνες το Δαχτυλίδι του Σάουρον έχει για μία ακόμη φορά βρεθεί.» απάντησε με έντονη ανησυχία ο Γκάνταλφ.

«Εννοείς ότι ο Χόμπιτ το οποίο έσωσε ο Άραγκορν έχει βρεθεί υπό την επήρεια του Δαχτυλιδιού του Σκοτεινού Άρχοντα;»

«Ναι, έτσι εξηγούνται τόσοι καταραμένοι Μαύροι Καβαλάρηδες. Όμως τι θα απογίνει το Δαχτυλίδι τώρα;» ρώτησε ο Φάριν.

«Δεν υπάρχει ασφαλές μέρος για να αναπαύεται το Δαχτυλίδι, ούτε καν εδώ στο Ιμλάντρις. Είναι ένας κίνδυνος για όλους όσους έρχονται κοντά του. Μονάχα μία πορεία μας έχει απομείνει, το Δαχτυλίδι πρέπει να καταστραφεί.» είπε ο Έλροντ.

«Για να το κάνουμε αυτό, το Δαχτυλίδι θα πρέπει να ριχθεί μέσα στις ίδιες φωτιές από τις οποίες σφυρηλατήθηκε, εκείνες του Βουνού του Χαμού, στη γη της Μόρντορ. Το Χόμπιτ, ο Φρόντο Μπάγκινς, έχει συμφωνήσει να το πάει εκεί.» εξήγησε ο Γκάνταλφ.

«Δεν είναι δυνατόν να στείλετε έναν Ημίαιμο μόνο και χωρίς βοήθεια μέσα στη Μόρντορ!» αναφώνησε η Άντριελ, καθώς όλοι έμειναν έκπληκτοι με την ανακοίνωση αυτή.

«Όχι, οπωσδήποτε όχι. Μία συντροφιά θα δημιουργηθεί, μία συντροφιά των εννιά. Εννέα ταξιδιώτες σταλμένοι εναντίον των εννέα Μαύρων Καβαλάρηδων του Σάουρον. Μέσα σε αυτή τη συντροφιά θα είναι εκπρόσωποι όλων των Ελεύθερων Φυλών του κόσμου, των Ξωτικών, των Νάνων και των Ανθρώπων. Ο Άραγκορν και εγώ θα πάμε επίσης.» είπε ο Μάγος.

«Έχουμε αποδείξει ότι μπορούμε να χειριστούμε μία μάχη. Αφήστε μας να συμμετάσχουμε σε εκείνη τη συντροφιά σας.» είπε ο Φάριν, ενθουσιασμένος και μόνο στην ιδέα ότι θα μπορούσαν να πάρουν μέρος σε μια τέτοια περιπέτεια.

«Η ελπίδα της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού βασίζεται στην ταχύτητα και τη μυστικότητα όχι τη δύναμη της μάχης. Ο αριθμός των ατόμων πρέπει να είναι μικρός. Ακόμα και αν 

στέλναμε χίλιους τέτοιους πολεμιστές σε αυτό το ταξίδι δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να ξεσηκώσει την οργή του Σκοτεινού Άρχοντα.» εξήγησε ο Έλροντ.

Ο Φάριν απογοητεύθηκε, όμως έτσι ήταν το σωστό, ο Άρχοντας Έλροντ είχε δίκιο.

«Είμαστε στις διαταγές σας. Πείτε μας τι μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε αλλιώς.» πρότεινε τότε ο Έρανταν.

«Οι Νάζγκουλ και ο Άγκανταρ είναι μεγάλες απειλές. Πρέπει να μάθουμε όλα όσα μπορούμε για τις κινήσεις τους προτού η Συντροφιά πρόκειται να αναχωρήσει. Ανιχνευτές θα σταλθούν προς κάθε κατεύθυνση για να χτενίσουν τα εδάφη γύρω από το Σκιστό Λαγκάδι. Η βοήθεια σας σε αυτό θα ήταν μεγάλη υπηρεσία για το σκοπό μας.» είπε ο Άραγκορν.

«Πολύ καλά. Από πού θα έπρεπε να ξεκινήσουμε;» ρώτησε η Άντριελ.

«Ο Άγκανταρ είναι η μεγαλύτερη ανησυχία μας. Παρόλο που οι Νάζγκουλ είναι ισχυροί εχθροί, η αποστολή τους εδώ στον Βορρά είναι ελάχιστα ξεκάθαρη. Μπορούμε μόνο να μαντέψουμε τι μπορεί να σχεδιάζει ο Άγκανταρ, ή που πήγε αφού δραπέτευσε από εσάς.» είπε ο Γκάνταλφ.

«Υποπτεύομαι ότι μπορεί να σχεδιάζει να κινηθεί εναντίον μας εδώ. Το μίσος του Σάουρον για τα Ξωτικά είναι πολύ μεγάλο και δεν ξεχνάει το ρόλο που παίξαμε στην ήττα του κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Τελευταίας Συμμαχίας.» είπε ο Έλροντ.

«Εάν είναι δύναμη αυτό που θέλει θα μπορούσε κάλλιστα να τη βρει ανάμεσα στα Έτενμουρς.» είπε ο Άραγκορν.

«Γνωρίζεις εκείνη την περιοχή καλύτερα από ότι εγώ. Τι μπορείς να μου πεις για τα Έτενμουρς;» ζήτησε να μάθει ο Έρανταν.

«Τα Έτενμουρς είναι ένα κομμάτι των Ομιχλιασμένων Βουνών που εκτείνονται σχεδόν μέχρι τα βόρεια του Σχιστού Λαγκαδιού. Είναι μια άγρια χώρα με πολύ άγονο έδαφος, σπίτι σε πολλά Τρολ και γίγαντες.»

«Εγώ ο ίδιος ήμουν στα Έτενμουρς λίγες μόλις ημέρες πριν. Δεν είδα κανένα σημάδι της παρουσίας του Άγκανταρ, μα ούτε συνάντησα τρολ. Αυτό το γεγονός από μόνο του είναι ανησυχητικό. Θα μπορούσε να σημαίνει ότι συγκεντρώνονται σε δύναμη κάπου μέσα στα βουνά.» είπε ο Γκάνταλφ.

«Αν είναι έτσι δεν θέλουμε να μας πιάσουν στον ύπνο. Θα κινήσουμε προς τα Έτενμουρς και θα δούμε τι μπορούμε να ανακαλύψουμε.» πήρε το λόγο ο Φάριν.

«Από ότι έχω ακούσει για εσάς από τον Άραγκορν και τους γιους του Έλροντ, δε περίμενα τίποτα λιγότερο. Ακόμα και έτσι, έχετε διασχίσει ένα μακρύ δρόμο και έχετε πολεμήσει σκληρά για να φτάσετε ως εδώ. Πάρτε όσο χρόνο χρειάζεστε για να ξεκουραστείτε και να αναρρώσετε προτού ξεκινήσετε. Τα Έτενμουρς είναι ένα επικίνδυνο μέρος για τους απροετοίμαστους,»

«Η φιλοξενία του οίκου μου είναι δική σας για όσο επιθυμείτε.» είπε ο Έλροντ συμφωνώντας μ το σοφό μάγο.

Έτσι οι τρεις τους χωρίστηκαν με τον ξωτικό άρχοντα και τον μάγο. Λίγα μέτρα πιο πέρα κατά μήκος της βεράντας με την εκπληκτική θέα, συνάντησαν μια συνοδεία νάνων.

«Γκίμλι! Άρχοντα Γκλόιν!» Ο Φάριν έσκυψε στο πάτωμα. «Δεν περίμενα να σας συναντήσω εδώ».

"Τι? Φάριν; Αυτό είναι μια ευχάριστη σύμπτωση!» Ο Γκίμλι χτύπησε τον μεγαλύτερο νάνο στον ώμο. «Τώρα δεν χρειάζεται να φοβάμαι κανένα ξωτικό!»

"Πάντοτε!" Ο Φάριν γέλασε δυνατά.

«Με εσένα και εμένα εδώ μαζί, όλο το Σκιστό Λαγκάδι μπορεί να πέσει!»

Η Άντριελ και ο Έρανταν αντάλλαξαν βλέμματα καθώς οι δύο νάνοι γελούσαν.

«Δεν μας σύστησες τους συντρόφους σου», σημείωσε ο ασπρογένης Γκλόιν, μελετώντας τους δύο.

" Άντριελ, Κυρά της Γνώσης του Σκιστού Λαγκαδιού." Η Άντριελ έγειρε το κεφάλι της.

«Έρανταν, Περιφερόμενος Φύλακας του Βορρά, στις υπηρεσίες σας». Ο περιφερόμενος φύλακας πρόσφερε χαιρετισμό. «Σε εσάς και στην οικογένειά σας». Ο Γκλόιν υποκλίθηκε σε αντάλλαγμα. Αγνοώντας εντελώς την Άντριελ, γύρισε πίσω στον Φάριν.

«Χαίρομαι που σε βρίσκω εδώ, Φάριν, γιατί φαίνεται ότι δεν χρειάζεται καθόλου να υπερασπιστείς το Σάιρ».

«Να υπερασπιστείς το Σάιρ;» Ο Έρανταν κοίταξε τον πρωταθλητή. «Μα μας είπες...»

«Έπρεπε να συνοδεύσω τον Άζαγκαλ μέχρι το Σάιρ». απάντησε ο Φάριν. «Αλλά μόλις φτάσαμε, είχα... άλλες οδηγίες». Η έκφρασή του ήταν φυλαγμένη. «Ένας παλιός φίλος του Έρεμπορ που πιστεύεται ότι βρισκόταν σε κίνδυνο. Περισσότερα από αυτό δεν μπορώ να πω».

«Εγώ, ωστόσο, μπορώ». Ο Γκλόιν χαμογέλασε, βάζοντας ένα χέρι στον ώμο του Φάριν. «Ο Μπίλμπο είναι εδώ στο Σκιστό Λαγκάδι, όπως και ο Φρόντο, και φαίνεται ότι εμπλέκονται περισσότερα από όσα ήξερε ακόμη και ο Βασιλιάς Ντέιν. Αλλά μπορούμε να αφήσουμε την παραγγελία αυτού σε άλλους. Πες μου, πώς είναι ο Άζαγκαλ; Και ο Νάντιν;» Ακολούθησε μια σύντομη, φρικτή σιωπή.

«Σύντροφοι, πρέπει να σας ζητήσω να αφήσετε τον κύριό μου και εμένα για ένα διάστημα». είπε ο Φάριν κλείνοντας τα μάτια του. «Έχω νέα να μεταδώσω».

#

Είχε περάσει ώρα πριν ο Έρανταν δει τους νάνους να επιστρέφουν. Το πρόσωπο του Γκλόιν ήταν σκοτεινό, του Γκίμλι συννεφιασμένο. Ο Φάριν είχε το βλέμμα ενός άντρα καταδικασμένου στην αγχόνη. Στην είσοδο του κήπου σταμάτησαν, είπαν λίγα λόγια ο ένας στον άλλον και μετά χώρισαν. Ο Έρανταν δεν είπε τίποτα καθώς ο πρωταθλητής των νάνων τον πλησίασε, απλά χτύπησε καθησυχαστικά τον ώμο του καθώς περνούσε. 

# 

Ένα κεφάλαιο το οποίο είχα έτοιμο από καιρό, όμως για κάποιο λογο δίσταζα να συνεχίσω αυτή την ιστορία. Λίγο το ότι δεν τη διαβάζει κανένας, λίγο η δυσκολία να περιγράψω όλα αυτά βασισμένα στο παιχνίδι αλλά και σε δικές μου περιγραφές με άφησαν πίσω όμως τώρα επέστρεψα και ανέβασα το κεφάλαιο με το πρώτο μέρος του 8 κεφαλαίου. Ελπίζω να σας αρέσει