ΧΡΙΣΤΙΝΑ

     Είχαν περάσει πέντε μήνες από την στιγμή που την τράβηξε η Κωνσταντίνα από το κρεβάτι και την έσυρε στην σχολή με το ζόρι. Εκείνο το εξάμηνο δεν είχε πέραση κανένα μάθημα ή καλύτερα δεν είχε πάει καν στην εξεταστική.

       Λίγο καιρό μετά αφού ξεκίνησε να πηγαίνει στην σχολή έψαξε να βρει τους γονείς του Άγγελου, που ήξερε ότι ζούσαν σε ένα διπλανό χωρίο άλλα έμαθε ότι μετά το ατύχημα έφυγαν στην Αθηνά για να τον βρουν.

        Αυτή δεν ήθελε να πιστέψει σε ψεύτικες ελπίδες και να κυνηγάει το φάντασμα του, είχε πιστέψει ότι ο Άγγελος είχε πεθάνει. Ήταν σκληρό άλλα το να πιστεύει ότι ο Άγγελος είναι ζωντανός κάπου εκεί έξω αβοήθητος, μπορούσε να την διαλύσει όποτε προτιμούσε να πιστεύει ότι είχε πεθάνει.

        Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις γύρισε στην σχολή είναι να ζήτηση μετάθεση στην σχολή της Αθηνάς, το μόνο που ήθελε ήταν να εξαφανιστεί και έκανε πολύ υπομονή μέχρι να τα καταφέρει. Τώρα στεκόταν στην εξώπορτα του σπιτιού της έτοιμη να την κλείσει για πάντα, είχε πάρει μόνο τα ρούχα της και κάτι προσωπικά αντικείμενα της και την πολυθρόνα του.

        Είχε αφήσει όλα τους τα πράγματα, όλα τα ενθύμια, ότι θύμιζε τον Άγγελος ακόμα και το κινητό που ήταν γεμάτο φωτογραφίες του. Έκλεισε την πόρτα μπήκε στο αυτοκίνητο της και έφυγε για πάντα από το χωρίο.

       Το υπόλοιπο καλοκαίρι το πέρασε κλεισμένη σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Αθηνάς. Δεν είχε μπει καν στο κόπο να ανοίξει ούτε της δυο κούτες με τα προσωπικά αντικείμενα της, το μόνο που είχε κάνει ήταν να τοποθέτηση την πολυθρόνα του απέναντι από το κρεβάτι της ώστε να την κοιτάει.

       Τον Οκτώβριο που ξεκίνησε η τελευταία χρονιά δεν μπήκε καν στην διαδικασία να κάνει καινούργιους φίλους ή παρέες. Το μόνο που ήθελε ήταν να τελειώσει την σχολή. Όποτε ήταν σχολή - σπίτι και το ανάποδο μέχρι πότε τελικά πήρε το πτυχίο της στο τέλος εκείνης της χρόνιας.

       Τέσσερα χρονιά είχαν περάσει από το τραγικό ατύχημα στο βουνό και τρία από τότε που ήρθε στην Αθήνα. Όλα είχαν αλλάξει πια όπως και η Χριστίνα. Είχε απόκτηση μια πολύ καλή δουλειά είχε φτιάξει το διαμέρισμα που έμενε αλλά δεν την ένοιαζε καθόλου. Ο πόνος που ένιωθε δεν είχε μειωθεί καθόλου από εκείνη την μέρα. Για να αντέξει είχε παγώσει την καρδιά της, η σχέσης που έκανε ήταν μικρές και κυρίως για να προκαλεί σε κάποιον τον πόνο που ένιωθε η ίδια.

ΑΓΓΕΛΟΣ

      Ήταν Κυριακή ξημερώματα που ο Άγγελος άκουσε κλαψούρισμα έξω από την σκηνή του, βγήκε να δει τι ήταν γιατί ανησύχησε μην είχαν παρατήσει πάλι κανένα κουτάβι στο βουνό. Άλλωστε ήταν συνηθισμένο φαινόμενο όταν δεν τα ήθελαν, στην προσπάθεια του να ακολουθήσει τον ήχο παραπάτησε μέσα στο σκοτάδι και έπεσε με αποτέλεσμα να χτυπήσει το κεφάλι του.

      Τον βγήκε ένας βοσκό μετά από αρκετές ώρες, ακόμα αναίσθητο. Τον φρόντισε όπως όπως και αμέσως τον μετέφερε στο νοσοκομείο τον

     Εκεί μετά την πρώτη εξέταση τον έστειλαν κατευθείαν στην Αθηνά λόγω του σοβαρού τραυματισμού στο κεφάλι. Λόγω της πολύωρης ταλαιπωρίας που υποβλήθηκε μέχρι να φτάσει στο νοσοκομείο έμεινε σε κώμα τουλάχιστον δυο μήνες και άλλο ένα μηνά του πήρε για να μπορέσει να σταθεί στα ποδιά του.

       Εκείνο το διάστημα η αστυνομία είχε καταφέρει να ενημέρωση τους γονείς του, που ήταν ήδη στην Αθήνα και τον έψαχνα. Πέντε μήνες μετά το ατύχημα πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο. Δυστυχώς όλοι αυτή η περιπέτεια του είχε αφήσει πλήρεις αμνησία, οι προβλέψεις τον γιατρών έλεγαν ότι με τον καιρό θα γυρίσουν η μνήμες του.

      Μετά το εξιτήριο του γύρισαν πίσω στο χωρίο τους. Ένα μήνα μετά αφού είχαν τακτοποιηθεί και είχαν μπει σε μια ρουτίνα καθημερινότητας ο Άγγελος άρχισε να ρωτάει πράγματα για την ζωή του. Η μητέρα του εξήγησε ότι έμενε μόνος του σε ένα διπλανό χωρίο και σπούδαζε στην Τρίπολη, για να ξανά πάει στο Πανεπιστήμιο δεν τον ένοιαζε καν άλλα στο σπίτι του ήθελε να πάει. Εκεί ίσως ένιωθε κάτι; οτιδήποτε θα ήταν ποιο ευχαριστώ από το απόλυτο κενό που ένιωθε συνέχεια. Την επόμενη μέρα κιόλας ζήτησε από την μητέρα του το απόγευμα να πάνε από το σπίτι του.

       Μπαίνοντας μέσα στο μικρό διαμέρισμα ο Άγγελος ένιωσε μόνο ένα κενό δεν μπορούσε να ξέρει από που ερχόταν άπλα ένιωθε κενός πάλι. Τριγύρισε αρκετή ώρα μέσα στο διαμέρισμα και βρήκε τα πράγματα του όπως και αρκετά γυναικεία πράγματα.

      Προσπαθούσε να θυμηθεί άμα είχε σχέση πριν το ατύχημα τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι άνηκαν στην κοπέλα της φωτογραφίας που είχε στο κομοδίνο του άλλα δεν του προκαλούσε κανένα συναίσθημα.

      Πήρε τα ρούχα του και έκλεισε την πόρτα πίσω του άλλωστε δεν ένιωθε και κάτι να τον κρατάει εκεί μέσα. Ο καιρός περνούσε και η ζωή του Άγγελου ήταν ανυπόφορη στο μικρό χωρίο. Εκεί που όλοι τον κοίταζαν με λύπη και στεναχώρια για την κατάσταση του. Ένα χρόνο από την στιγμή που γύρισε στο χωρίο ανακοίνωσε στους δικούς του ότι μετακομίζει μόνιμα στην Αθήνα ακόμα και δουλειά είχε βρει σε ένα μικρό παλαιοπωλείο.