ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Όταν ένα μικρό κορίτσι χάσει την μαμά του είναι από μόνο του μεγάλη απώλεια άλλα όταν μετά την κηδεία σε απορρίπτει και ο πατέρας σου τότε τα πραγματικά μπορείς να πεις ότι νιώθεις σαν ορφανός. Κάπως έτσι ένιωσε η σημερινή ηρωίδα μας η Χριστίνα.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Οχτώ χρόνων ήταν όταν ο πάτερα της. Την έστειλε στην γιαγιά της στο χωρίο, ένα μικρό χωρίο κοντά στου εκατό κάτοικους που το μοναδικό σχολείο ήταν ένα δημοτικό.

Η γιαγιά της παρόλο που μόλις είχε χάσει το παιδί της και ήταν 65 χρονών καλοδέχτηκε την Χριστίνα και υποσχέθηκε ότι θα κάνει ότι μπορεί για να την μεγαλώσει σωστά μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Σε αντίθεση με τον πάτερα της που πλέον το μόνο που πρόσφερε στο παιδί του ήταν ένα μάτσο δικαιολογίες και μια επιταγή το μηνά για τα έξοδα τους.

Πέρασαν οχτώ χρονιά από τότε που είχε πέθανε η μαμά της ήταν πια 16 ετών ζούσε ευτυχισμένη στο χωρίο με την γιαγιά της. Είχε μάθει ότι ήθελε θα το έπαιρνε από τον πατέρας μόνο και μόνο με την απειλεί ότι θα πήγαινε στην Αθηνά να τον δει.

Δύστυχος ζεστό βράδυ του Ιουλίου μετά την πρώτη λυκείου η γιαγιά της Χριστίνας πέθανε στο ύπνος από καρδιακή προσβολή, αυτό ήταν ένα ακόμα χτύπημα για την καημένη Χριστίνα που για άλλη μια φορά το πέρασε μόνο της αφοί πατέρας της δεν εμφανίστηκε στην κηδεία.

Τον είδε στα τέλη Αυγούστου που ανέβηκε στο χωρίο για να της ανακοίνωση ότι από τον Σεπτέμβριο φεύγει για Ιταλία εσώκλειστη μέχρι να τελειώσει το λύκειο και να δώσει εξετάσεις.