POV ΕΛΠΙΔΑ

[...]

Έχει περάσει μια ώρα τώρα και έχω κουραστεί και συνάμα νευριάσει παρά πολύ! Όλο για την σχέση τους λένε και οι δύο, παραπάνω όμως εκείνος. Όλο λέει πόσο την αγαπάει, πόσο την σκέφτεται, πόσο την θέλει, πόσο δεν μπορεί μακριά της. Το άλλο όμως δεν το είπα. Όλο την φιλάει, την ακουμπάει, την αγκαλιάζει. Δεν ζηλεύω, αλλά έχω νευριάσει που ήταν τόσο ψεύτης. Την αποκάλεσε και λουκουμάκι, όπως έλεγε εμένα. Δηλαδή τώρα όλες έτσι τις λέει. Καθόλου φαντασία αυτός ο άνθρωπός.

«Δεν σε χορταίνω Μαρία μου σήμερα! Περίμενα πως και πως να σε δω σήμερα.» Έλεος κάπου, πέφτουν τα σάλια, τα μέλια και όλα στο πάτωμα. Θα γλιστρήσουμε εδώ πέρα στο τέλος.

«Εσύ δεν μας είπες Ευλαμπία...έχεις σχέση; Τι κουτός, Ελπίδα με συγχωρείς. Μου έχει πάρει το μυαλό η αδερφή σου σήμερα.» Το συνεχίζει το παιχνίδι με το Ευλαμπία. Θα τον δείρω, δεν θα το γλυτώσει.

«Ναι! Φυσικά και έχω και δεν είναι απλά μια σχέση. Είμαστε αρραβωνιασμένοι εδώ και λίγο καιρό.» Ήθελα να καταλάβει πως δεν θα κλάψω κιόλας γι' αυτόν.

«Μάλιστα! Πως το λένε το θύμα;...Εννοώ τον αρραβωνιαστικό.» Πόσο ειρωνεία πουλάει άραγε ακόμη ο Αλέξης.

«Τον λένε Έκτορα Αναστασίου. Έχει δική δικό του όμιλο ξενοδοχείων. Είναι και το πιο γνωστό στην Θεσσαλονίκη, ειδικότερα στην Αριστοτέλους.» Δεν θα μας την βγεις κιόλας ο καλύτερος σε όλα. Εμα πια!

«Κάτι έχω ακούσει γι' αυτόν. Είναι γνωστός στην πόλη όντως.» Τι έγινε τώρα...δεν έχει να πει κάτι έξυπνο τώρα;

«Είναι πολύ καλός και αγαπάει την Ελπίδα μας από τότε που ήταν μικρός, ήταν δεν ήταν 14 ετών. Η Ελπίδα ευτυχώς το κατάλαβε αν και αργά. Καλιό αργά παρά ποτέ. Την κοιτάζει μέσα στα μάτια, την προσέχει πολύ.» Μίλησε η Μαρία ομολογώ με πολύ καλά λόγια για τον Έκτορα. Όντως έτσι είναι, εγώ δεν θα το έλεγα όμως. Δεν μπορώ να νιώσω όπως εκείνος. Δεν φταίει αυτός, εγώ δεν ξέρω να αγαπάω μάλλον τους σωστούς ανθρώπους.

«Σαν να λέμε τζακ-ποτ δηλαδή. Χαχαχα..τυχερή!» Είπα και εγώ είχε ώρα να πει την χαζομάρα του.

«Πότε θα έρθει Ελπίδα ο Έκτορας; Θα φωνάζει ο μπαμπάς. Θα πεινάει και θα μας φάει στο τέλος.» Λέει αστειευοντας η Μαρία. Πιθανόν να κατάλαβε πόσο σπαστικός είναι η μελλοντικός πατέρας των παιδιών της.

«Ναι θα τον καλέσω στο κινητό να δω που βρίσκεται.» Βγάζω το κινητό από την τσάντα μου, την στιγμή εκείνη που στην οθόνη εμφανίζεται το όνομα του Έκτορα.

«Έλα αγάπη μου...που είσαι; Ωραία παρκάρεις και έρχεσαι. Οκ! Σε περιμένουμε»

«Χίλια χρόνια θα ζήσεις ο γαμπρός.» Αναφέρεται στον Έκτορα φυσικά ο είρωνας.

«Ναι γαμπρός ποιος ξέρει ίσως να γίνει και σύντομα στον Άγιο Δημήτριο. Ένας επιβλητικός ναός αξίζει στον Έκτορα μου και φυσικά με εμένα δίπλα του.» Το βλέμμα του όλα τα λεφτά! Τον έστειλα! Του άξιζε!

«Ελπίδα! Γεια σου Μαρία! Τι κάνεις;» Ήρθε ο Έκτορας και μιλάει στην Μαρία που έχει καιρό να δει.

«Καλά είμαι Έκτορα. Να σας συστήσω από εδώ ο Αλέξης ο σύντροφος μου. Αλέξη από εδώ ο Έκτορας ο κουνιάδος μου.» Κάνει τις συστάσεις η Μαρία. «Πως πήγε το σεμινάριο;» Συνεχίζει η Μαρία.

«Σεμινάριο ακούω. Μπράβο εξέλιξη δηλαδή. Και έλειπες τόσο καιρό; Πως την άφησες εδώ μόνη; Δεν φοβάσαι να μην σου την κλέψουν; Χαχαχα.» Τι ήταν αυτό τώρα;!!

«Όχι δεν φοβάμαι πως είπαμε..ααα ναι Αλέξη. Υπάρχει κάτι που λέγεται εμπιστοσύνη.» Τον έβαλε στην θέση του! Καλά του απάντησε!

«Ναι δεν αμφιβάλλω απλά ποτέ δεν ξέρεις.» Το συνεχίζει ο γλυκός μας Αλέξης το παιχνίδι.

«Δεν ξέρει ο Έκτορας. Μήπως ξέρεις εσύ; Μιλάς από εμπειρία;» Προσθέτω εγώ χωρίς δισταγμό, ενώ η ενόχληση φαίνεται ήδη στο πρόσωπο του.

«Όχι φυσικά! Την σέβομαι την κάθε γυναίκα που έχω στην ζωή μου.» Εδώ θέλω να γελάσω με την ψυχή μου. Τον ψεύτη!

«Πήγε η ώρα! Καλύτερα να πάμε προς το πατρικό σας. Ο κύριος Σπύρος δεν θέλει να αργούμε στα τραπέζια» Είπε ο Έκτορας και κατευθυνθήκαμε προς τα αυτοκίνητα μας. Εγώ πήγα με τον Έκτορα και ο άλλος μαζί με την Μαρία.

Στην διαδρομή δεν μίλησα πολύ με τον Έκτορα. Αναλάξαμε λίγα βλέμματα. Σκεφτόμουν τι έγινε πριν λίγο μέσα στο καφέ. Ο άνθρωπός που δόθηκα με όλη μου την ψυχή, με πούλησε με τον χειρότερο τρόπο. Αυτό ήμουν γι' αυτόν; Μια ερωμένη; Μια που απλά ήταν το διάλειμμα στην ευχάριστη του σχέση; Τον πίστεψα! Τον πίστεψα τόσο δυνατά που μέχρι να διαλύσω τον αρραβώνα μου πέρασε από το μυαλό μου. Όλο αυτό το διάστημα η γνωριμία μας, η σχέση ή τέλος πάντων αυτό που έγινε μεταξύ μας, ο αρραβώνας μου, έγιναν τόσο γρήγορα. Ένιωσα πως μαζί του έφτασα στα σύννεφα, μα τώρα προσγειώθηκα σε ανώμαλο έδαφος και η πρόσκρουση με την αλήθεια ήταν δυνατή, έως και καταστροφική. Αισθάνομαι προδομένη, γελοία αλλά και τύψεις που απάτησα τον μοναδικό άνθρωπο που μου έχει δώσει αγάπη με όλο του το είναι. Δεν άξιζε αυτό στον Έκτορα, κυρίως για έναν τύπο σαν τον Αλέξη. Δεν του αξίζει ούτε να τον σκέφτομαι. Τέλος! Αυτό ήταν! Δεν θα τον ξανά σκεφτώ ποτέ. Δεν υπήρξε για εμένα!

[...]

«Καλώς τα κοριτσάκια μου! Ελάτε περάστε μέσα. Η Αρετή μαγειρεύει σε λίγο θα έρθει και αυτή.» Με χαρές, αγκαλιές και φιλιά μας υποδέχεται ο πατέρας μου.

«Έκτορα αγόρι μου! Πως είσαι; Τι καλά που ήρθες νωρίτερα!»

«Χαίρομαι που είμαι εδώ μαζί σας κ.Σπύρο. Η κ.Αρετή μήπως θέλει βοήθεια;» Αναφέρεται στην μητέρα μου ο Έκτορας.

«Τι κ.Αρετή ακούω καλέ; Μαμά θα με λες! Σε λίγο καιρό μετά τον γάμο θα είμαστε μια μεγάλη οικογένεια.» Είπε η μητέρα μου και αφήνει στο τραπέζι το ταψί για να αγκαλιάσει τον Έκτορα.

«Εσύ πρέπει να είσαι ο Αλέξανδρος σωστά;» Ρωτάει η μαμά μου και κοιτάζει τον Αλέξη.

«Ναι εγώ! Αλέξη να με λέτε αν δεν σας πειράζει.» Ναι μήπως να τον φωνάζουμε και μπρό; Εεε δεν αντέχεται!

«Καθίστε εδώ να φάμε τα καλούδια που έφτιαξε η γυναίκα μου και αφήστε τα πολλά λόγια» Επιβάλλεται ο πατέρας μας για να καθίσουμε στο μεγάλο τραπέζι των 16 θέσεων που είχε παραγγείλει ο πατέρας μου από την Κωνσταντινούπολη.

«Για πείτε πότε με το καλό ο γάμος παιδία μου; Άντε να προλάβω να δω εγγόνι. Μεγάλωσα παιδία μου. Και εσύ Μαρία να πάτε ένα βήμα παραπάνω την σχέση σας.» Ο μπαμπάς θέλει να μας τακτοποιήσει και τις δύο όπως φαίνεται

«Δεν βιαζόμαστε κ.Σπύρο.» Ξεροβήχει ο Αλέξης.

«Δεν ξέρω για εσάς Μαρία αλλά εγώ θέλω να παντρευτώ την κόρη σας ακόμα και αύριο αν γίνεται. Δεν βλέπω την στιγμή να την δω νυφούλα δίπλα μου.» Σαν να βιάζεται ο Έκτορας μου φαίνεται.

«Τόσο πολύ ερωτευμένος είσαι Έκτορα; Πρόσεχε όποιος βιάζεται σκοντάφτει.» Για καλό μιλάει αυτός τώρα;!!

«Μπα δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό. Όταν θέλεις κάτι το κάνεις!» Εξηγεί ο Έκτορας την δική του πλευρά.

«Εσύ Μαρία μου με εκείνες τις αδιαθεσίες που είχες τι έγινε;» Ρωτάει η μητέρα μου την αδερφή μου. Η Μαρία; Αδιαθεσίες;

«Ναιιι σχετικά με αυτό! Ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να γίνει το τραπέζι αυτό.» Ωχ, κάτι δεν μου αρέσει στην εισαγωγή της.

«Τι αδιαθεσίες; Αγάπη μου είσαι καλά;» Προσπαθεί να μάθει ο Αλέξης, ενώ φαίνεται και να τρομάζει και να το ακούει πρώτη φορά.

«Καλά είμαι Αλέξη μου...απλά να πως να το πω...» Μην μου πεις ότι είναι αυτό που νομίζω...

«Είμαι έγκυος!» Καλά το νόμιζα! Δεν μπορεί όμως! Η αδερφή μου περιμένει παιδί από τον μόνο άνθρωπό που ερωτεύτικα;

«ΤΙ ΕΊΣΑΙ; Εννοώ γιατί δεν μου είπες κάτι;» Απορεί ο Αλέξης.

«Ήθελα να σας κάνω έκπληξη σε όλους. Είμαι μόλις τον δεύτερο μήνα της εγκυμοσύνης μου.» Μιλάει στον Αλέξη και χαϊδεύει την κοιλιά της. Ακόμα ούτε κοιλιά δεν έχει...τι να πω. Εμένα γιατί δεν μου είπε κάτι νωρίτερα. Αντιθέτως είπε κάτι άλλο χειρότερο. Μήπως είναι ψέματα; Τι προσπαθεί να πετύχει;

«Υπέροχα νέα παιδί μου! Με το καλό!» Εύχεται στην αδερφή μου ο πατέρας μου εμφανώς συγκινημένος.

Αυτό το κεφάλαιο γράφτηκε από εμένα!