Οι μέρες κυλούσαν ομαλά με εμένα να διαβάζω για την σχολή. Η Θάλεια μέρα παρά μέρα βρισκόταν σπίτι μου "στηρίζοντας" όπως έλεγε η ίδια την κολλητή της. Εγώ πάλι ένιωθα πως απλά με εμπόδιζε από το διάβασμα.

«Ω έλα να δούμε μια ταινία στο νετφλιξ! Υπόσχομαι πως δεν θα ξανά πατήσω το πόδι μου εδώ!» αναφώνησε και σωριάστηκε επάνω στον καναπέ μου.

«Θάλεια! Έχω διάβασμα!» φώναξα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα στο δωμάτιο μου. Σαν παιδί κάνει ώρες ώρες.

«Θα πάω να βρω τον κούκλο του εμπορικού να στον φέρω τότε!!!» φωνάζει προσπαθώντας να με εκνευρίσει. Αλλά δεν θα της κάνω την χάρη. Θα μείνω εδώ...και θα αφοσιωθώ στο διάβασμα.
«Ελπίδα, πρέπει να διασκεδάσεις και λίγο! Για αυτό το απόγευμα ετοιμάσου να βγούμε! Σου έχω μια...ας το πούμε έκπληξη!» αναφωνεί.

Στο άκουσμα της λέξης έκπληξη σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και ανοίγω την πόρτα. Την κοιτάζω εξεταστικά φοβούμενη πως η "έκπληξη" της δεν θα μου αρέσει καθόλου.

«Τι...έκπληξη;» ρωτάω διστακτικά.
«Θα δεις σήμερα το απόγευμα!» φώναξε ενθουσιασμένη και έφυγε.

Σήκωσα ελαφρά τα μάτια μου και κοίταξα το ταβάνι. Τι αμαρτίες πληρώνω; Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα πάλι προς το δωμάτιο μου να συνεχίσω το διάβασμα.

Σταδιακά τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν και όσο και να προσπαθούσα το αποτέλεσμα ήταν να σφραγίσουν και εγώ να βυθιστω σε έναν βαθύ και αμέριμνο ύπνο.

Μπροστά μου εμφανίστηκε ο άγνωστος άντρας, μου χαμογελούσε είχε ένα ξεχωριστό χαμόγελο, με έκανε και εμένα να χαμογελάσω. Έτεινε το χέρι του προς το μέρος μου.
«Ελπίδα, συγγνώμη για όλα...» τον άκουσα να λέει.
Άπλωσα το χέρι μου και ακούμπησα το δικό του, όταν ξαφνικά τον βλέπω να γελάει! Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω κόσμο να με περιτριγυρίζει και να γελάνε και αυτοί.

Άνοιξα διάπλατα τα μάτια μου και προσπάθησα να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Ήξερα πως δεν την λόγος αυτός για να ταράξει κάποιος αλλά μισώ να γίνομαι θέαμα. Δεν θέλω να τραβάω την προσοχή πάνω μου πόσο μάλλον με αρνητικό τρόπο.

Κοίταξα τα βιβλία μου που ήταν απλωμένα επάνω στο κρεβάτι δίπλα μου, στην συνέχεια κοίταξα την ώρα. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να πάω να δω την "έκπληξη" της Θάλειας. Γενικά Θάλεια και εκπλήξεις δεν συνδυάζονται με τίποτα.

Την στιγμή που πήγα να σηκωθώ το κουδούνι ήχησε στον χώρο. Κουρασμένη από το όνειρο και γνωρίζοντας ποιος είναι πίσω από την πόρτα οδευσα προς τα εκεί.
«Μαρία άσε! Θα ανοίξω εγώ!» φώναξα στην οικιακή μας βοηθό καθώς κατέβαινα τις σκάλες.

Την στιγμή που πήγα να σηκωθώ το κουδούνι ήχησε στον χώρο. Κουρασμένη από το όνειρο και γνωρίζοντας ποιος είναι πίσω από την πόρτα οδευσα προς τα εκεί. «Μαρία άσε! Θα ανοίξω εγώ!» φώναξα στην οικιακή μας βοηθό καθώς κατέβαινα τις σκάλες.

Άνοιξα την πόρτα και το χέρι της Θάλειας τυλίχτηκε σαν χταπόδι γύρω από το δικό μου. «Ου μια χαρά είσαι!» φώναξε και με έσυρε έξω από το σπίτι.

«Καλέ! Δεν πήρα το κινητό μου περίμενε!!» αναφώνησα και προσπάθησα να απελευθερωθώ από το κράτημα της. Όταν ξαφνικά την ακούω να ουρλιάζει το όνομα της Μαρίας και να την παρακαλάει να μου φέρει το κινητό. Είναι απίστευτη αυτή η κοπέλα.
«Είσαι σοβαρή Θάλεια; Ρεζίλι μας έκανες στην γειτονιά.» ψιθυρίζω και κοιτάζω γύρω μου.

Όμως, απάντηση δεν έλαβα ποτέ. Μόλις ήρθε η Μαρία μου έδωσε το κινητό στο άλλο χέρι και η Θάλεια απλά με έσυρε μέχρι το αυτοκίνητο της Κατερίνας.

«Σήμερα θα σας γνωρίσω ένα πολύ καλό άτομο! ΚΑΙ θα μας κάνει και ένα υπέροχο δώρο και στις τρεις!» λέει απαλά η Κατερίνα καθώς οδηγεί.

Κοίταξα έξω από το παράθυρο τα σπίτια και δεν μπορούσα να καταλάβω που ακριβώς με πήγαιναν. Όταν λίγες στιγμές αργότερα το αυτοκίνητο σταματάει μπροστά σε ένα μαγαζί που κάνει τατουάζ.

«Θα...μπούμε στο μαγαζί με τα τατουάζ;» ρωτάω διστακτικά παρακαλώντας η απάντηση να είναι αρνητική. Αλλά γενικά σήμερα η τύχη με το μέρος μου δεν είναι οπότε μπήκαμε μέσα στο κατάστημα. Μόνο στην θέα των βελόνων μου σηκωνόταν η τρίχα.

Να πω την αμαρτία μου τα σχέδια που ήταν κορνιζαρισμενα στον τοίχο ήταν πολύ όμορφα και πρωτότυπα.

«Κατερίνα!» ακούστηκε μια γυναικεία φωνή βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

«Αφροδίτη!» φωνάζει η Κατερίνα και την αγκαλιάζει.

«Αχ ωραία! Έφερες τις φίλες σου! Αφροδίτη με λένε.» είπε απαλά και έτεινε το χέρι της για χειραψία.

«Ελπίδα.» είπα γλυκά και ανταπέδωσα τον χαιρετισμό.

Λοιπόν, τελειώνω με τον πελάτη που είναι μέσα και μετά έρχεται η σειρά σας! Δώρο από το μαγαζί ότι τατουάζ θέλετε!» λέει η Αφροδίτη και φεύγει από κοντά μας.

«Κορίτσια εγώ τατουάζ δεν κάνω! Να το ξεχάσετε!» ψιθυρίζω.

«Έλα κάνε ένα μικρούλη! Σε παρακαλώ.» είπε η Κατερίνα και ένωσε τα χέρια της πλησιάζοντας με.

«Μα...δεν θε-» πήγα να απαντήσω αλλά μια γνώριμη φωνή με διέκοψε.

«Αφροδίτη πραγματικά είσαι απίθανη! Να γιατί τόσα χρόνια προτιμώ εσένα!» ακούω την αντρική φωνή να λέει και λίγες στιγμές αργότερα ακούγεται το γέλιο της Αφροδίτης να αντηχεί στον χώρο.

Την στιγμή που καταλαβαίνω ποιος πρόκειται να βγει από το δωμάτιο πανικοβάλλομαι και κατευθύνομαι προς την πόρτα. Για κακή μου τύχη όμως η Θάλεια άρπαξε το χέρι μου και με κρατούσε σταθερή για να μην φύγω. Με αποτέλεσμα να χτυπιεμαι για να απομακρύνω το χέρι μου από το κράτημα της. Μα καλά πόση δύναμη έχει αυτή η κοπέλα.

«Ωχ! Ήρθες και εσύ να κάνεις τατουάζ εδώ;» τον ακούω να λέει και κοιτάζω γύρω μου να δω σε ποιον απευθύνεται.

«Σε εμένα μιλάς;» τον ρωτάω γεμάτη απορία.

«Ναι. Δεν σου το είχα!» απαντάει και γελάει.

«Τι...εννοείς δεν μου το είχες;» ρωτάω καθώς αρχίζω να εκνευρίζομαι.

«Οτι...να τα καλά κοριτσάκια του μπαμπά δεν...λερώνουν το καθαρό τους δερματακι με αυτά τα... τατουάζ.» απαντάει και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη του.

Εκνευρισμένη τον πλησιάζω περισσότερο.
«Άκου να σου πω! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να βγάζεις συμπεράσματα για εμένα χωρίς να με ξέρεις! Και έτσι...για να ξέρεις...είμαι η επόμενη!» του λέω κουνώντας το δάχτυλο μου σαν να επιπλήττω ένα μικρό παιδί.

Η κίνηση που κάνει αμέσως μετά με πιάνει τελείως απροετοίμαστη καθώς πιάνει το χέρι μου και βάζει το δάχτυλο μου κοντά στα χείλη του. Ανοίγει απαλά το στόμα του και το δαγκώνει ελαφρά. Τα μάτια μου γούρλωσαν, πήγα να μιλήσω αλλά μόνο αηχες κραυγές βγήκαν από το στόμα μου.

«Χμ...θα σε πιστέψω για το τατουάζ μόνο άμα μου υποσχεθείς πως αν ξανά βρεθούμε κατά τύχη...θα μου το δείξεις. Και θα σου δείξω και εγώ τα δικά μου...» είπε απαλά κλείνοντας μου το μάτι και αφήνοντας με σαν παγοκολωνα στην μέση του καταστήματος.

«Ιιιιιι καλά ε; Σε έτρωγε με τα μάτια του ο... μεσήλικας.» ακούω την Κατερίνα να λέει και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα να ξεσπά σε γέλια.

«Άντε πάνε να κάνεις ένα τατουάζ για να του το...δείξεις την επόμενη φορά.» σχολίασε η Θάλεια κλείνοντας μου το μάτι.

Εγώ απλά κοιτούσα το κενό και προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς είχε γίνει. Τελικά εγώ θα κάνω τατουάζ; Η Αφροδίτη με πλησίασε.
«Θα έρθεις να κάνεις το τατουάζ; Διάλεξες σχέδιο;» μου λέει γλυκά.

«Ε;» της απαντάω γυρνώντας να την κοιτάξω. «Όχι...δεν θα κάνω ίσως μια άλλη φορά.» λέω απαλά και κάθομαι σε μια από τις πολυθρόνες.

«Εσύ χάνεις!» λέει η Θάλεια και πάει μέσα στο δωμάτιο. «Θα πάω εγώ να του δείξω το τατουάζ μου!» φωνάζει και γελάει.

«Πάντως δεν είναι κάτι τραγικό ένα μικρό τατουάζ να ξέρεις.» μου λέει γλυκά η Κατερίνα καθώς κάθεται δίπλα μου.

Το κεφάλαιο αυτό γράφτηκε από την KiTTy_monster_ !