Ξαφνικά, τον ήρεμο και γαλήνιο ύπνο μου ήρθε και αναστάτωσαν οι πρώτες αχτίδες του ήλιου καλημερίζοντας με. Ίσα που μόλις είχε προλάβει να φύγει το ολόγιομο φεγγάρι από τον ουρανό μαζί με τους αναντικατάστατους φίλους του, τα άστρα. Η μαγεία αυτής της στιγμής δεν μου πέρασε απαρατήρητη, άδραξα λοιπόν την ευκαιρία για να βγω στο μικρό αλλά γεμάτο θέα μπαλκόνι μου, ώστε να απολαύσω την ώρα αυτή με τη συντροφιά μιας ζεστής κούπας ροφήματος με αρώματα βανίλιας και μαύρης σοκολάτας, η οποία κρατούσε ζεστά τα χέρια μου από την πρωινή αλλά φρέσκια δροσούλα της πρωινής ατμόσφαιρας αλλά μου πρόσφερε και όλας αναμνήσεις προσχαρες. Καθώς έπινα γουλιά γουλιά το ζεστό μου ρόφημα, τα μάτια μου χάζευαν από την μία πλευρά την χάρη του κατακίτρινου ήλιου και από την άλλη την άδεια πόλη. Οι δρόμοι ακόμα δεν είχαν προλάβει να γεμίσουν από τις φωνές των παιδιών που φωνάζουν για να πάνε στο σχολείο, από τούς γονείς τους που τρέχουν να προλάβουν να τακτοποιήσουν τα παιδία τους, για να φθάσουν στη δουλεία τους την προβλεπόμενη ώρα, από την κίνηση των οχημάτων στους κεντρικούς δρόμους της ρομαντικής πόλης της Θεσσαλονίκης. Της πόλης του έρωτα και του ρομαντισμού, των δρόμων που σφιζουν από ιστορίες ρομαντικές και απρόσμενες.

  Κοιτάζω το κινητό μου, το οποίο και με μανία δονείτε επάνω στο τραπέζακι. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κοίταξα το όνομα που αναγράφονταν επάνω. Ένα μικρό χαμόγελο κόσμησε το πρόσωπο μου στην θέα του ονόματος της παιδικής μου φίλης.

« Καλημέρα Ελπιδάκι μου! Νωρίς βλέπω ξύπνησες σήμερα. Καλύτερα δηλαδή, γιατί δεν χρειάστηκε να μπω στον κόπο σε ξυπνήσω. » Είπε η Θάλεια όλο όρεξη και ζωντάνια.

« Γιατί να μπεις στον κόπο να με ξυπνήσεις; Ξέρεις η ανέμελη εκείνη εποχή που είχαμε εγερτήριο για να πάμε στο σχολείο έχει περάσει ανεπίστρεπτη. » Της απάντησα απορημένη χαζεύοντας λίγο ακόμα τα χρώματα που της αυγής που χωρευαν ακόμα επάνω στον ουρανό.

« Το περίμενα ότι θα το ξεχνούσες! Σε συγχωρώ όμως, διότι ξέρω πως δεν άφησες ανεκμετάλλευτο ούτε λεπτό αυτό το διάστημα, για το διάβασμα της εξεταστικής στην σχολή σου. Ωστόσο να σου θυμίσω, ότι για σήμερα κανονίσαμε με όλα τα κορίτσια της παρέας μας να επισκεφτούμε το εμπορικό κέντρο της πόλης, για να αγοράσουμε ρούχα για τις καλοκαιρινές μας δίκοπές. » Έλεγε η Θάλεια με τόσο ενθουσιασμό.

« Όντως μου είχε διαφύγει εντελώς από το μυαλό τολμώ να ομολογήσω. Θα ετοιμαστώ και θα έρθω από το σπίτι σου με το αυτοκίνητο μου και μετά θα πάμε στο εμπορικό κέντρο όπου θα συναντήσουμε τα υπόλοιπα κορίτσια. » Της ανακοίνωσα ενώ εγώ περνούσα στο εσωτερικό του σπιτιού για να ετοιμαστώ.

« Ωραία εντάξει! Μέχρι εσύ να έρθεις θα είμαι είδη κιόλας έτοιμη. » σχολίασε και τερμάτισε την κλήση.

  Αφού τερματίσαμε την κλίση μου με την Θάλεια, έκλεισα τα παραθυρόφυλλά του δωματίου μου και κρατώντας στα χέρια μια φρεσκοπλυμένη λευκή πετσέτα,, κατευθύνθηκα στο ατομικό μου μπάνιο. Αφού βρισκόμουν είδη μέσα σε αυτό, άναψα τα αρωματικά κεριά μου με αιθέρια έλαια κατά μήκος της μεγάλης μαύρης μαρμαρένιας μπανιέρας μου, ώστε να κάνω ένα χαλαρό και αναζωογονητικό αφρόλουτρο. Το αφρόλουτρο με άρωμα καρύδας ήταν εκείνο που με βοήθησε ακόμα παραπάνω στο να χαλαρώσω και να προετοιμάσω το σώμα μου να υποδεχτεί την νέα μέρα.

  Μετά από μισή ώρα απόλαυσης και χαλάρωσης αποφάσισα να ολοκληρώσω την πρωινή φροντίδα του σώματος και του προσώπου μου, για να βρεθώ μπροστά στην ντουλάπα μου αναζητώντας τα ρούχα που θα φορούσα στην σημερινή βόλτα.

Κοίταξα τα ρούχα που βρισκόταν στην ντουλάπα μου και εξετάζοντας τα προσεκτικά αποφάσισα να βάλω ένα αρκετά απλό και πρωινό ντύσιμο. Το λευκό ψηλόμεσο τζιν ήταν αυτό που πρωταγωνιστούσε στην σημερινή μου εμφάνιση, συνδυάζοντας το με ένα γκρι λεπτό μπλουζάκι, τα μπεζ μου σανδάλια και ένα καλοκαιρινό άσπρο πανωφόρι, ίσα που εμπόδιζε την δροσιά του πρωινού να περάσει στο σώμα μου. Τα καστανόξανθα μαλλιά μου ήταν στο φυσικό τους ελαφρύ κυματισμό και στο πρόσωπό μου υπήρχε ένα απλό μακιγιάζ σε γήινες και παστέλ αποχρώσεις.

Αφού ήμουν ήδη έτοιμη, κατέβηκα στο υπόγειο της έπαυλης όπου διαμένω με την οικογένεια μου, για να παραλάβω το αυτοκίνητο μου και να ξεκινήσω την διαδρομή μου για το σπίτι της παιδικής μου φίλης. Σε κάθε μου διαδρομή ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω πάντοτε όταν οδηγώ, είναι να ανοίγω τα δυο εμπρός παράθυρα του αυτοκινήτου και βάζω δυνατά στα ηχεία να ακούγεται το αγαπημένο μου τραγούδι. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσει τόσο, ίσως μάλλον αυτός ο δροσερός αέρας που χτυπάει στο πρόσωπό μου, με την συνοδεία του αγαπημένου μου μουσικού κομματιού, να μου προκαλούν την αίσθηση πως είμαι πρωταγωνίστρια σε κάποια δραματική ταινία ξένης παραγωγής. Ίσως μάλιστα να είμαι από εκείνες τις πρωταγωνίστριες που αναζητούν την ελευθερία τους και την ηρεμία τους καταφεύγοντας στο αυτοκίνητο και βάζουν μπρος της μηχανή για μια άγνωστη κατεύθυνση με σκοπό να αισθανθούν την γαλήνη. Θέλοντας έτσι μάλλον να ξεφύγουν από όλα τα προβλήματα που έχουν, τις στεναχώριες, τις δυσκολίες αλλά και τον πόνο που τους έχει προκαλέσει ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου, τα πικρά λόγια κάποιου αδελφού ίσως και η προδοσία ενός μεγάλου και πιστού έρωτα που νόμιζαν ότι είχαν.

Αφού πήρα την Θάλεια από το σπίτι της λίγη ώρα αργότερα και με την συνοδεία της μουσικής φτάσαμε στο χώρο στάθμευσης του εμπειρικού κέντρου.Η Θάλεια αφού κοίταξε για λίγο γύρω της γύρισε σοκαρισμένη και μου είπε πως καλό θα ήταν, λόγω των πολλών αυτοκινήτων που αναζητούν να βρουν χώρο να σταθμεύσουν τα οχήματα τους, να την άφηνα στην είσοδο του εμπορικού προκειμένου, να σώσουμε λίγο από τον χρόνο μας. Όπως ακριβώς και έγινε.

Έχει πολύ κόσμο σκέφτηκα και ανησυχούσα για το που θα βρω θέση για το αυτοκίνητό μου. Έκανα λοιπόν, έναν κύκλο, δυο κύκλους, τρείς κύκλους, γύρω από το εμπορικό, μέχρι να καταφέρω να βρω μια θέση. Επιτέλους αναφώνησα στον εαυτό μου ενώ ήμουν έτοιμη να βάλω πίσω κίνηση στην ταχύτητα, για να μπω στην θέση που μόλις είχα βρει.

Πριν καν προλάβω να το κάνω αυτό, ένας δυνατός ήχος από κόρνα με σταμάτησε απότομα. Τρόμαξα τόσο πολύ και άφησα το τιμόνι από τα χέρια μου, άφησα τα πόδια μου από το γκάζι, πάτησα το φρένο και έβγαλα το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο για να δω τι συμβαίνει. Σε κλάσματα δευτερολέπτου άκουσα μια δυνατή φωνή να βουίζει στα αυτιά μου. Η φωνή αυτή που άκουγα προερχόταν πιθανόν από μια θυμωμένη ανδρική φιγούρα η οποία με έφερε στο σημείο να ανοίξω με δύναμη και θυμό την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω έξω.

«Πας καλά κοπέλα μου; Δεν βλέπεις ότι πάω να παρκάρω στην θέση; Είναι δυνατόν; » Άκουσα να λέει αυτή η φωνή χωρίς όμως να έχω δει ακόμα το πρόσωπο του οποίου άνηκε η βροντερή αυτή φωνή.

« Εγώ μια χαρά πάω να παρκάρω κύριε. Όταν έκανα πίσω κίνηση φυσικά πρώτα έλεγξα αν πίσω μου υπήρχε άλλο όχημα. Πράγμα που δεν κάνατε εσείς όπως φαίνεται! Τώρα αν εσείς δεν βρίσκατε θέση και προσπαθείτε με τους τραμπουκισμούς να βρείτε, δεν ευθύνεται κανείς άλλος πάρα μόνο εσείς. Και σας παρακαλώ δεν γίνεται να μου φωναζ...» φώναζα εγώ μέχρι που αντίκρισα την θέα ενός καλογυμνασμένου σώματος, με γραμμώσεις να το κοσμούσαν διάφορα χρωματιστά τατουάζ. Πάγωσα, σάστισα και δεν μου έβγαινε η φωνή, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Το πρόσωπό του τόσο καθαρό, με έντονα εκφραστικά μάτια, σμιλεμένα φρύδια και σαρκώδη χείλη. Φάνταζε σαν θεός που κατέβηκε από τον Όλυμπο, τέτοια φυσιογνωμία όμοια δύσκολο να υπάρξει. Οι σκέψεις μου μου οργίαζαν ενώ το μυαλό μου είχε πάψει πια να λειτουργεί.

« Τέλος πάντων δεν θα κάτσω άλλο εδώ μαζί σου σε ένα εμπορικό να τσακώνομαι και να γίνομαι θέαμα των αδιάκριτων περαστικών. » Είπε αυτός ενώ ταυτόχρονα με κοιτούσε από πάνω μέχρι κάτω ή τουλάχιστον αυτό μπόρεσα να καταλάβω.

"Και ποιος σου είπε ότι έχω εγώ όρεξη, να μιλήσω στην διαλεκτό σας κύριε μου να σας ακούω να μου επιτίθεστε, την στιγμή κιόλας που τα οχήματα μας ευτυχώς δεν έχουν σοβαρές βλάβες. Όσο για την ευθύνη δεν θα το συζητήσω! Ξέρετε πολύ καλά τι έγινε !» Του απάντησα με θυμό. «και τώρα πάρε τώρα το σαραβαλάκι σου να παρκάρω» πρόσθεσα και ομολογώ πως είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου να έχω αμυντική συμπεριφορά σε κάποιον. Με είχε εξοργίσει.

« Άκου να δεις κουκλίτσα μου, ένα θα πω σου και βάλε το στο μυαλό σου. Δεν έχεις ιδέα από αμάξια και μπορούμε να το διακρίνουμε όλοι αυτό.» Είπε εκείνος και μπήκε στο αυτό αυτοκίνητο του.

Πέρασε αρκετός χρόνος από την στιγμή του συμβάντος και είχα ξεχαστεί αρκετά καθώς με τα κορίτσια χαζεύαμε τις βιτρίνες των καταστημάτων, γελούσαμε η μία με την άλλη σαν τότε που είμασταν μικρές και μας έφερναν οι γονείς μας για να αγοράσουμε αυτά που χρειαζόμασταν για την νέα σχολική χρονιά. Μπέναμε από το ένα κατάστημα στο άλλο. Κάναμε αγορές όλων των ειδών, ρούχα, παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, είδη ταξιδιού σε πολλές και διαφορετικές αποχρώσεις και σχέδια μαγιό, μιας και οργανώνουμε την καλοκαιρινή μας απόδραση. Πάντοτε μου αρέσε να περνάω χρόνο με τους ανθρώπους που αγαπώ και ένας λόγος περισσότερο με τις φίλες μου, ναι μπορώ να πω πως είμαστε πολύ δεμένες όλες μεταξύ μας.

Η κούραση πλέον ήταν εμφανής στα πόδια μας και στο πρόσωπο μας. Έτσι, αποφασίσαμε να κάτσουμε σε μια από τις καφετέριες, εκεί φυσικά ήταν αδύνατον να μην τους αναφέρω το περιστατικό που διαδραματίστηκε στο πάρκινγκ του εμπορικού λίγες ώρες πριν. Τους μετέφερα όλα όσα συνέβησαν αλλά με μια μικρή διαφορά, ότι ο κύριος που ήρθα σε αντιπαράθεση ήταν ένας υποκειμενικά άσχημος μεσήλικας άνδρας μετρίου αναστήματος και όχι ένας νέος με ωραία χαρακτηριστικά και γυμνασμένο σώμα.

« Τώρα έγινε αγάπη, ηρέμησε και απόλαυσε την παρέα μας.» σχολίασε η Θάλεια, ενώ ταυτόχρονα ένιωσα πάνω στο σώμα μου να πέφτει κάτι και να με παγώνει. Δεν πρόλαβα να δω τι είναι αυτό και τα μάτια μου αντικρίζουν ΕΚΕΙΝΟΝ! Για να γίνω πιο συγκεκριμένη εκείνον να με βλέπει και να γελάει μαζί μου.

« Μου έκανες χάλια τα ρούχα, με έκανες ρεζίλι και θέαμα για ακόμη μία φορά και το μόνο που κάνεις είναι να γελάς σαν καραγκιόζης; » Αναφώνησα φωνάζοντας με την στάση, καθώς ένιωθα το αίμα μου να βράζει. Δεν κοίταξα γύρω μου, είπα στα κορίτσια να με ακολουθήσουν για να φύγουμε από το μέρος αυτό, μιας και τα νεύρα μου σε λίγο θα ήταν ασυγκράτητα.

« Μια ερώτηση μόνο, ήταν αυτός που τρακάρατε το πρωί;» Με ρώτησε η Κατερίνα μπροστά στα υπόλοιπα κορίτσια, ενώ με βοηθούσε να μαζέψουμε τα πράγματα μου. Κατεβήκαμε γρήγορά γρηγορά στο αυτοκίνητο και πριν ακόμη προλάβω να πάρω ανάσα ακούω...

« Ώστε αυτός είναι ο άσχημος μεσήλικας άνδρας!!! » Σχολίασαν όλες τους με έναν απόλυτο συγχρονισμό.

"ΚΟΡΙΤΣΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!" 

Το παρόν κεφάλαιο γράφθηκε από εμένα!