Άκουγε τις ιστορίες της ζωής που της περίγραφε η φίλη της, τα συναισθήματα, τα γεγονότα της καθημερινότητας της...τα πάντα.

Την άκουγε, την σεβόταν, δεχόταν τις συμβουλές της αδιαμαρτύρητα, υπομονετικά                          χωρίς να φέρει αντίρρηση, να τολμήσει να την διακόψει. 

Τη δεχόταν...το πιο σημαντικό και σπουδαίο αίτιο, ο λόγος που κρατούσε αυτή η παράξενη, 'ανισόρροπη' φιλία.

Ήταν τόσο λιγομίλητη η Ελέσα σε σημείο που όταν άνοιγε το στόμα της δεν μοιραζόταν τίποτα δικό της, για τον εαυτό της, τα όνειρα της, τις εμπειρίες της...ή μάλλον έλεγε...το πόσο λάτρευε να φροντίζει τα λουλούδια της μεγάλης αυλής του σπιτιού της, να βολτάρει με το ποδήλατο της μέχρι τους βάλτους έξω από την πόλη και να τσαλαβουτάει στη λιμνούλα του δάσους, να συλλέγει γραμματόσημα, να διαβάζει αισθηματική λογοτεχνία και να πηγαίνει εκδρομές καμιά φορά σπάνια με τους γονείς και τα ξαδέλφια της στο εσωτερικό της χώρας.

 Όμως ότι έζησε-οποιοδήποτε βίωμα ήταν μετρημένο στα δάχτυλα μπροστά στις εμπειρίες της Τόνιας.

Και η Τόνια τη βαρέθηκε, βαρέθηκε να έχει μια φίλη άνευρη, άχροη, αδιάφορη και μαζεμένη. Την υπακοή και τον θαυμασμό μπορούσε να τα δεχτεί, την συστολή και την έλλειψη ενδιαφέροντος ως προσωπικότητα ενός φιλικού της ατόμου επ΄ουδενί λόγω.

Γι αυτό θα φρόντιζε να σταματήσει σύντομα τη φιλία τους. Η ίδια η γενναιότητα και η σκληρότητα της την παρακινούσαν να σπάσει τα 'δεσμά' της φιλίας  τα οποία δεν ήταν ούτως η άλλως ισχυρά διαφορετικά θα μπορούσαν να υφίστανται αν συνοδεύονταν από  κίνητρα. Θα έβρισκε καινούριους φίλους, καλύτερους, πιο ζωηρούς, πιο συναρπαστικούς από την βαρετή Ελέσα...