Ο Ράνταλ μάζευε τα ρούχα του αργά, σαν να μην ήθελε να φύγει. Ύστερα, τα πετούσε όπως ήταν μέσα στη βαλίτσα του το ένα πάνω από το άλλο και τα σκόρπιζε ώστε να κάνει χώρο για τα υπόλοιπα. Η ανάσα του είχε έναν ακανόνιστο ρυθμό, πότε αργή και πότε γρήγορη κι εγώ δεν μπορούσα να κοιτάξω μέσα στο μυαλό του για να ξέρω τι σκεφτόταν. Αν και είχα μια ιδέα...

«Τι ώρα πετάμε;», ρώτησε με την πλάτη του γυρισμένη.

«Στις πεντέμισι», απάντησα εξακολουθώντας να τον παρατηρώ.

Ήμουν σίγουρος ότι ένιωθε τα μάτια μου καρφωμένα στην πλάτη του, γι' αυτό και κουνιόταν βεβιασμένα. Η κατάρα του να είσαι αθάνατος, σκέφτηκα. Μπορεί να σε βασανίζει οτιδήποτε από οποιαδήποτε χρονική περίοδο. Ακόμα κι αν συνέβη εκατοντάδες χρόνια πριν.

«Θύμισε μου ξανά γιατί έσωσε τον Μάικλ κι όχι τον εαυτό του, ενώ γνώριζε ότι είμαστε σε πόλεμο», τον άκουσα να μουρμουρίζει.

«Επειδή ο Μάικλ είναι παιδί! Επιπλέον, αν όλα αυτά που λένε για το υπερφυσικό του χάρισμα είναι αλήθεια, τότε έχουμε στα χέρια μας ένα πολύ χρήσιμο βρικόλακα», απάντησα χωρίς να το σκεφτώ και πολύ.

Σε αντίθεση με το Ράνταλ και την Κριστίνα, εγώ ήμουν σε θέση να διακρίνω το νόημα πίσω από τις επιλογές του Μάικλ Τζόζεφ. Και συμφωνούσα απόλυτα μαζί του. Εξάλλου, εγώ ήμουν εκείνος που του υποσχέθηκα ότι θα τον φέρουμε πίσω στη ζωή μόλις ο πόλεμος θα τελείωνε...

Το μυαλό μου ξέφυγε σε μια από τις τελευταίες μας συζητήσεις πριν στείλει τον εαυτό του στο θάνατο. Με είχε ρωτήσει αν ένιωθα καλά με τον εαυτό μου. Όσο κι αν είχα παραξενευτεί, του απάντησα ένα ξερό «όχι» κι έπειτα άγγιξα τους καρπούς του για να του δείξω πώς ακριβώς ένιωθα. Εκείνος κατάλαβε και με γέμισε με ένα κύμα δικών του συναισθημάτων. Ήταν λες και μεγάλες δόσεις ηλεκτρισμού περνούσαν μέσα από τις φλέβες μου. Και πάλι, όμως, μπορούσα να δω το όραμά του να διαγράφεται ξεκάθαρα μπροστά μου.

Μου τα είχε δείξει όλα· ότι κι αν σκόπευε να κάνει. Δεν τα έδειξε στην Κριστίνα, αλλά σε εμένα! Ήλπιζε κι ο ίδιος πως θα κατάφερνε να επιστρέψει και να σώσει την κατάσταση πριν αυτή ξεφύγει εντελώς από το χειρισμό μας.

«Κολ, εσύ κι εγώ έχουμε γεννηθεί με το αίμα μιας μάγισσας στις φλέβες μας. Αν υπάρχει πιθανότητα, έστω και μία στο εκατομμύριο, να έχουμε κληρονομήσει ένα δείγμα από τη μαγική της καταγωγή αυτό θα λύσει αρκετά από τα προβλήματά μας», είχε πει γεμάτος αυτοπεποίθηση.

«Και θα μας κάνει πιο ανθεκτικούς απέναντι στα ξόρκια. Αρκεί να πειραματιστούμε λιγάκι. Θα μπορούσαμε να βάλουμε το Χανς να το ψάξει για λογαριασμό μας», είχα απαντήσει με ενθουσιασμό. Έβρισκα τις ιδέες του τόσο ενδιαφέρουσες που δεν υπήρχε λόγος να διαφωνήσω.

«Σε πρόλαβα. Ο Χανς το ψάχνει ήδη. Το μόνο που θα χρειαστώ είναι λίγο από το αίμα σου, ώστε να μπορέσει να το συγκρίνει με το δικό μου σε περίπτωση που βρει κάτι»

«Εγώ νομίζω πως οι προσπάθειές μας δεν θα αποβούν εντελώς άκαρπες. Ίσως, μάλιστα, η μαγεία της Δάφνης που υποτίθεται ότι κυλάει μέσα μας να βοηθήσει στο να σε επαναφέρουμε αφότου πεθάνεις»

«Μη βιαστείτε να το επιχειρήσετε. Θέλω δεν θέλω, θα πρέπει να παραμείνω νεκρός για λίγο. Αν εγώ βγω από το παιχνίδι για μερικούς μήνες – ή έστω κάποιο διάστημα – οι μάγισσες θα ελαττώσουν τις άμυνές τους. Έχουν την τάση να σας υποτιμούν. Δώστε τους, λοιπόν, να καταλάβουν. Δώστε τους μια γεύση από την Κόλαση!»

Μερικές μέρες μετά από αυτό το διάλογο, βοηθούσα το Στίβεν να τον ξαπλώσει στο φέρετρό του. Κι όταν, επιτέλους, είχαν όλοι φύγει έμεινα για λίγο μόνος μαζί του. Είχα να δω το πρόσωπό του τόσο ήρεμο εδώ και πολύ καιρό. Καταπίνοντας μια φορά για να διώξω τη φαρμακερή γεύση στο στόμα μου, έσκυψα και του ψιθύρισα μια φράση. Όπου κι αν βρισκόταν, ήμουν σίγουρος ότι κατάλαβε...

Πίσω στο παρόν, ο Ράνταλ κατέβαζε μονορούφι μια μεγάλη κούπα καφέ. Του άρεσε η γεύση, έλεγε. Γαλλικός χωρίς ζάχαρη, ο αγαπημένος του. Όταν τον ρώτησα πόσους είχε πιει, μου απάντησε μονότονα «δυο – τρεις». Ξέρω τι σκέφτεστε: ένα υβρίδιο που του αρέσει ο καφές; Μη σας κάνει εντύπωση. Όλοι μας έχουμε κι από έναν κρυφό εθισμό. Ο δικός μου είναι η μυρωδιά της λιωμένης καραμέλας, παρόλο που ξέρω ότι δεν μπορώ να φάω.

Δεν ήθελα να κλείσουμε ταξί για να πάμε στο αεροδρόμιο. Λίγος καθαρός αέρας θα έκανε καλό και στους δυο μας. Κατέβηκα στη ρεσεψιόν πριν από το Ράνταλ και πλήρωσα για τις τελευταίες μέρες της διαμονής μας σέρνοντας τη βαλίτσα μου πίσω μου. Ο Ράνταλ ήταν κάπως μουτρωμένος όταν κατέβηκε στο ισόγειο. Μόλις, όμως, τον χάιδεψα στον ώμο χαμογέλασε. Η κίνησή μου προκάλεσε ψιθύρους και μουρμουρητά τριγύρω μας, αλλά τα αγνοήσαμε. Το θέμα δεν είναι τι πιστεύουν οι άλλοι για σένα, αλλά το τι πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου. Κι εγώ ένιωθα χαρούμενος με τις επιλογές μου.

Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να κρύβεται πίσω από τα σύννεφα, αφήνοντας το κρύο να μετατρέψει τα χνώτα μας σε λευκό καπνό. Μετά από μερικά λεπτά περπατήματος είχα πάψει να νιώθω ακόμα και το βάρος της βαλίτσας. Ο αέρας φυσούσε το παλτό μου προς τα πίσω κι έκανε την καμπαρντίνα του Ράνταλ να κολλάει πάνω στη σιλουέτα του.

«Σου έχω πει πόσο σου πάει το πλεκτό ζιβάγκο;», τον άκουσα να λέει μέσα στο μεσημεριανό συνωστισμό.

Του έριξα ένα πλάγιο βλέμμα και χαμογέλασα ευχαριστημένος. Η διάθεσή του επανερχόταν στο φυσιολογικό ώρα με την ώρα.

«Ποτέ μέχρι σήμερα», απάντησα και του έκλεισα το μάτι.

Εκείνος φάνηκε να πιάνει το νόημα και του ξέφυγε ένα γελάκι.

«Πραγματικά, δεν έχω ιδέα πώς θα μας περιέγραφα αυτή τη στιγμή. Δυο υπερφυσικοί που κυκλοφορούν ντυμένοι σαν αριστοκράτες στην Αλάσκα, σέρνοντας μαζί τους δυο μεγάλες μαύρες βαλίτσες»

«Νομίζω πως αυτή ήταν μια επαρκής περιγραφή»

«Ναι, αλλά κάτι της έλειπε... Μήπως "δυο ερωτευμένοι υπερφυσικοί που κυκλοφορούν ντυμένοι σαν αριστοκράτες";»

«Καλύτερο»

Γελάσαμε κι οι δυο με τις προσπάθειές μας να κάνουμε χιούμορ. Ο Ράνταλ με έπιασε από το μπράτσο και μπήκαμε αγκαζέ σε ένα καφεκοπτείο για να αγοράσουμε μερικές προμήθειες καφέ για το ταξίδι.

Ο εσωτερικός χώρος του μαγαζιού θύμιζε νεοκλασικό κτίριο κι ήταν διακοσμημένος με ξύλινες βιτρίνες και vintage πάγκους. Κάπου, σε μια γωνία, ήταν τοποθετημένο ένα γραμμόφωνο – καθαρά διακοσμητικά. Κι όμως, θα έλεγα πως ήταν το στολίδι του μαγαζιού.

Σε έναν από τους πάγκους μύρισα καραμέλα και το κεφάλι μου στράφηκε αυτομάτως προς εκεί. Τελικά, η μυρωδιά οφειλόταν στον πωλητή ο οποίος άνοιγε ένα μεγάλο, γυάλινο βάζο με Γαλλικό αρωματικό καφέ για να τον δειγματίσει στο Ράνταλ. Εκείνος μου έριξε ένα εξεταστικό βλέμμα. Έγνεψα καταφατικά, ξέροντας ότι με ρωτούσε αν έπρεπε να αγοράσει αυτή την ποικιλία αντί για την απλή.

«Εντάξει, λοιπόν. Θα πάρω ενάμισι κιλό», τον άκουσα να λέει και κάτι μέσα μου με έκανε να γελάσω.

Ο δρόμος μέχρι το αεροδρόμιο όλο και λιγόστευε κι οι βαλίτσες γίνονταν λίγο πιο βαριές κάθε φορά που κάναμε στάση σε κάποιο μαγαζί. Ο Ράνταλ ήταν πραγματικά απίστευτος. Η καταναλωτική του μανία είχε αγγίξει το κόκκινο κι έτσι είχε αναγκαστεί να φορτώσει τη βαλίτσα του με καφέ, ένα καινούργιο φούτερ, ένα κουτί σοκολατάκια γεμιστά με φράουλα για την Άιβι και μερικά χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια που έγραφαν «Αλάσκα».

«Θυμάσαι τη φορά που εσύ κι ο Μάικλ Τζόζεφ πετάξατε πάνω από τον Αμαζόνιο με ένα μικρό ελικοφόρο;»

«Πού το θυμήθηκες αυτό; Θα πρέπει να ήταν λίγο μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο»

«Ναι. Κι όση ώρα εσείς οι δυο κάνατε ελιγμούς στον αέρα, εγώ ήμουν δεμένος με τη ζώνη μου και φοβόμουν για τη ζωή μου σε περίπτωση που καρφωνόμασταν σε κανένα δέντρο!»

Η χαρακτηριστική υπερβολή που προσέθετε στα λόγια του για να με κάνει να γελάσω δεν με κούραζε ποτέ. Τον κοίταξα στα μάτια και διέκρινα μέσα τους μια αμυδρή λάμψη πονηριάς.

«Κι αν δεν γυρνούσαμε στη Νέα Υόρκη, αλλά φεύγαμε για άλλο ένα ταξιδάκι κάπου πιο ζεστά;», σκέφτηκε φωναχτά.

Κούνησα το κεφάλι μου. Έπρεπε να το περιμένω από εκείνον.

«Ο Μάικλ κάλεσε γενική επιστράτευση και είμαστε από τους πρώτους που οφείλουν να είναι εκεί. Δυστυχώς για εμάς, δεν τη γλυτώνουμε»

Ο Ράνταλ ξεφύσησε ηχηρά και παραιτήθηκε.

«Εσύ είσαι σε καλύτερη θέση από τη δικιά μου. Είσαι ο δεύτερος στην ιεραρχία μετά τους σωσίες»

«Εσύ το θεωρείς καλύτερο, ενώ εγώ το βλέπω σαν χειρότερο. Όλα είναι θέμα οπτικής»

Τύλιξα το χέρι μου γύρω από τους ώμους του Ράνταλ και τον φίλησα στο κεφάλι. Τα απαλά σπαστά μαλλιά του χάιδεψαν το δέρμα μου κι έκαναν την αίσθηση τόσο ευχάριστη που αφαιρέθηκα για μερικά δευτερόλεπτα.

«Τι θα κάνω μαζί σου;», τον πείραξα κι εκείνος χαμογέλασε.

*

Η Νικόλ ακουμπούσε με το κεφάλι στο στήθος του Μάικλ κι άκουγε το φρενιασμένο χτύπο της καρδιάς του. Ακόμα και μετά από τόσο καιρό ο ρυθμός του της μιλούσε. Ψιθύριζε μέσα στο αυτί της σαν νανούρισμα. Σε συνδυασμό με τη φωνή του Μάικλ, οι δυο ήχοι συνέθεταν μια μαγική συμφωνία σαν το κύκνειο άσμα του παρελθόντος, στα θεμέλια του οποίου θα χτιζόταν το μέλλον.

Ένα μικρό τσίμπημα στο πλάι του λαιμού και στην άκρη του ώμου της την ενοχλούσε ακόμα. Παρόλο που ο Μάικλ προσφέρθηκε να τα θεραπεύσει, εκείνη αρνήθηκε. Αυτό το είδος πόνου ήταν γλυκό κι οι μικρές σουβλιές που διαπερνούσαν το σώμα της δεν ήταν τίποτα παραπάνω από όσα μπορούσε να αντέξει. Εξάλλου, τίποτα δεν είχε γίνει χωρίς τη θέλησή της.

Ο Μάικλ μόρφασε βλέποντας τα σημάδια που είχαν αφήσει τα δόντια του πάνω στο δέρμα της. Θύμωσε με τον εαυτό του που αφέθηκε τόσο πολύ. Όταν είδε τις μικρές μελανιές στο θώρακά της, γρύλισε με απέχθεια. Ηλίθιε, λίγο ακόμα και θα την έστελνες στα επείγοντα, σκέφτηκε με σφιγμένα δόντια.

«Ξέρω ακριβώς τι σκέφτεσαι, αλλά είμαι εντάξει»

«Εγώ, όμως, δεν είμαι. Δεν το πιστεύω ότι με άφησες να σε δαγκώσω. Κι αν κάτι είχε πάει πολύ λάθος;», έδωσε έμφαση στις τελευταίες δυο λέξεις.

«Τίποτα δεν πήγε λάθος...»

Αυτή τη φορά, ο Μάικλ γύρισε να την κοιτάξει κατάματα και το βλέμμα του ήταν σκληρό.

«Ο θείος μου θα με σκοτώσει αν δει τα σημάδια. Αν δεν σκοτώσω πρώτα εγώ τον εαυτό μου για αυτό»

«Τα ήθελα και τα έπαθα. Οπότε, σταμάτα να ανησυχείς και να καταστρέφεις τη στιγμή. Είμαι καλά»

«Για την ώρα... Επίσης, συγνώμη για τα χνούδια στα μαλλιά σου»

«Τα ποια;»

Η Νικόλ στηρίχθηκε στον αγκώνα της και κοίταξε για πρώτη φορά γύρω της. Το κρεβάτι ήταν γεμάτο χνούδια και πούπουλα. Γέλασε για μια στιγμή, κάνοντας μια εικόνα στο μυαλό της που θα εξηγούσε το σκηνικό.

«Μα τι έκανες;», αστειεύτηκε.

«Ας πούμε απλά ότι εγώ και το πάπλωμα δεν συμπαθήσαμε ιδιαίτερα ο ένας τον άλλον»

«Όλα αυτά είναι μόνο από το πάπλωμα; Δεν μπορεί»

«Ας πούμε, επίσης, ότι δέχτηκα μια ύπουλη επίθεση από το μαξιλάρι», είπε ο Μάικλ και γέλασε.

«Ευτυχώς, το στρώμα επιβίωσε»

«Δεν θα έπαιρνα κι όρκο»

Ο Μάικλ έλεγξε το πλάι του στρώματος από την πλευρά του και χαμογέλασε με ικανοποίηση όταν δεν διαπίστωσε καμία φθορά. Όχι εμφανή, τουλάχιστον.

«Εξωτερικά φαίνεται εντάξει, αλλά όσον αφορά τα ελατήρια στο εσωτερικό...», είπε και της έκλεισε το μάτι.

Εκείνη του έδωσε μια απαλή αγκωνιά. Ο Μάικλ ανασήκωσε τον κορμό του βγάζοντας μερικά πούπουλα από τα μαλλιά του.

«Δηλαδή, τώρα πρέπει να τα βουρτσίσω; Αυτό κι αν θα πονέσει», μουρμούρισε δυσαρεστημένα.

«Κι εγώ το ίδιο», σκέφτηκε η Νικόλ φωναχτά.

Κοίταξαν ο ένας τον άλλο και τα μάτια τους ξεχείλιζαν από ζωντάνια. Ο Μάικλ έβαλε τον αντίχειρά του κάτω από το σαγόνι της και το ανύψωσε μερικά εκατοστά για να μπορέσει να τη φιλήσει. Εκείνη με τη σειρά της τοποθέτησε μια μπούκλα πίσω από το αυτί του κι ύστερα χάιδεψε το μάγουλό του με τις άκρες των δαχτύλων της. Αυτό φάνηκε να του αρέσει. Το κεφάλι του έγειρε λίγο προς το χέρι της και το δέρμα του τρίφτηκε πάνω στο δικό της.

«Νομίζω ότι πρέπει να ντυθούμε», ψιθύρισε ο Μάικλ αλλά ο τόνος του ακούστηκε λάγνος αντί για επιτακτικός.

«Έρχονται, έτσι;»

Ο Μάικλ έγνεψε καταφατικά.

«Έχουμε ακόμα χρόνο για να σε θεραπεύσω»

«Αν αισθάνεσαι τόσο ένοχος γι' αυτό, τότε ας το κάνουμε»

Ο Μάικλ δάγκωσε αστραπιαία τον καρπό του και τον τοποθέτησε στα χείλη της αμέσως μόλις ανάβλυσαν οι πρώτες σταγόνες αίματος. Μέσα σε δευτερόλεπτα, όλα τα σημάδια κι οι μελανιές είχαν εξαφανιστεί.

«Το κακό είναι ότι δεν προλαβαίνουμε να κρύψουμε τις υλικές απώλειες», αστειεύτηκε.

«Και το να κλειδώσουμε απλώς την πόρτα είναι άσκοπο σε ένα σπίτι όπου μπαινοβγαίνουν βρικόλακες και μάγισσες», συμπλήρωσε η Νικόλ αρπάζοντας τα ρούχα της στα χέρια της και πηγαίνοντας προς το μπάνιο.

Τη στιγμή που η πόρτα έκλεισε πίσω της, ο Μάικλ ξεφύσησε ηχηρά. Αυτή η στιγμιαία απόλαυση θα μπορούσε να είχε διαρκέσει παραπάνω, αν δεν είχε άλλα τόσα πράγματα να κάνει. Ήταν λες κι η απογοήτευση του χτυπούσε ξανά την πόρτα κι εκείνος βλαστήμησε με λόγια που μόνο ο Μάικλ Τζόζεφ θα χρησιμοποιούσε.

Πίσω από την πόρτα του μπάνιου ακουγόταν νερό που έτρεχε. Κι ο Μάικλ δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην παρόρμηση να μπει κι ο ίδιος. Σηκώθηκε, έκανε τα ρούχα του ένα σκουρόχρωμο κουβάρι και συντρόφεψε την αγαπημένη του κάτω από τη ροή ζεστού νερού...

«Κι εγώ έχω το αίμα του, αλλά κανείς δεν ήρθε να με κυνηγήσει!», ξέσπασε ο Στίβεν ακούγοντας τη θεωρία του Μάικλ για την Άιβι.

«Ναι, αλλά δεν γεννήθηκες αφότου έπεσε νεκρός!», διαφώνησε εκείνος.

«Στίβεν, άκουσέ τον για λίγο. Μπορεί να έχει δίκιο. Όσο ύπουλος κι αν είναι ο Αλεξάντερ δεν θα έλεγε ψέματα για κάτι τέτοιο. Όχι όταν πρόκειται να σώσει το τομάρι του», τον παρότρυνε η Κριστίνα που κρατούσε σφιχτά την Άιβι στην αγκαλιά της.

Τα μαύρα μάτια της μικρής ανοιγόκλειναν αργά από φόβο. Κουβαλάω ένα κομμάτι του πατέρα μου; Μα τότε... ,σκεφτόταν. Ένα μυρμήγκιασμα απλωνόταν στα λυγισμένα άκρα της. Δεν ήξερε τι να σκεφτεί πρώτα. Τη συνάντησή της με τον Ορφέα, το ότι κάποιος την κυνηγούσε ή το ότι ο δολοφόνος του πατέρα της βρισκόταν αιχμάλωτος στο υπόγειο;

«Χαζομάρες! Και πού ξέρουμε ότι δεν μπλοφάρει για να καθυστερήσει κάτι;», άκουσε το Στίβεν να λέει.

«Μίλησε για τρεις δράκους. Κριστίνα, έχεις κάποια ιδέα σε τι θα μπορούσε να αναφέρεται;», ρώτησε ο Μάικλ.

Η Κριστίνα δεν το σκέφτηκε και πολύ πριν απαντήσει.

«Είχα αναρωτηθεί κι εγώ με το που το άκουσα. Και το μόνο πράγμα στο οποίο κατέληξα ήταν ότι θα μπορούσε να αναφέρεται στους Τρεις Αιώνιους Δράκους της Calidia. Αλλά, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη. Κανένας δεν τους έχει δει από κοντά. Ο μόνος λόγος για τον οποίο ξέρουμε ότι υπάρχουν είναι ένας παλιός τόμος δρακονικής μαγείας που είχαν γράψει κάποτε οι μάγισσες του Σάλεμ. Λίγο καιρό αργότερα, αυτό το είδος μαγείας απαγορεύτηκε ρητά! Ήταν απίστευτα επικίνδυνο να τη χρησιμοποιούμε.

Σύμφωνα με όσα ξέρουμε, οι Δράκοι είναι υπεύθυνοι για τους μάγους όλου του κόσμου. Διαχειρίζονται προφητείες, στερούν τη μαγεία από όσους παραβαίνουν τα όρια, μεταφέρουν τις ψυχές των νεκρών υπερφυσικών και μάγων στη Λίμνη Των Ψυχών, μπορούν να ταξιδεύουν στο χρόνο και πολλά άλλα»

«Μισό λεπτό. Είπες ότι διαχειρίζονται προφητείες;»

«Ναι. Αλλά, δεν ξέρω αν είναι οι ίδιοι που τις δημιουργούν»

«Εγώ αμφιβάλλω ότι ο Αλεξάντερ συνάντησε τέτοια πλάσματα», μουρμούρισε ο Στίβεν.

Η Άιβι έφερε στο νου της τον Ορφέα κι ένιωσε λες και την είχε χτυπήσει κεραυνός κατακέφαλα. Αμέσως έκρυψε το πρόσωπό της στο μπράτσο της Κριστίνα για να αποφύγει τα βλέμματα των υπολοίπων. Αν και, αργά ή γρήγορα, ο χτύπος της καρδιάς της θα την πρόδιδε. Οπότε η Άιβι είχε μόνο μια επιλογή: να ελπίσει πως θα παρερμήνευαν την ανησυχία της για φόβο.

«Κι αν η προφητεία ήταν ψεύτικη απλώς και μόνο για να βγάλει έναν από εμάς από τη μέση;», αναρωτήθηκε φωναχτά ο Μάικλ.

Μέσα στο κεφάλι του γινόταν ένας χαμός από σκέψεις. Έτσι όπως τα είχε υπολογίσει, η δικιά του δύναμη σε συνδυασμό με εκείνη του σωσία του θα ήταν υπεραρκετή για να τους μετατρέψει σε θανάσιμο κίνδυνο. Κάθισε στο μπράτσο του καναπέ σκεφτικός, σαν να υπολόγιζε τη λύση μιας δυσνόητης και περίπλοκης εξίσωσης. Οι ίριδες των ματιών του μετακινούνταν νευρικά από σημείο σε σημείο.

«Τι άλλο ξέρουμε για αυτούς;», είπε με ένα τόνο τόσο άχρωμο και σκοτεινό που όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν.

Η Κριστίνα ξεροκατάπιε κι απάντησε αφού πρώτα πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Αλλάζουν κάθε χιλιετία. Εκτός κι αν κάποιος από αυτούς αποδειχτεί ιδιαίτερα ικανός για να κρατήσει τη θέση του. Κατά κανόνα, είναι πάντα τρεις κι έχουν διαφορετικές αρμοδιότητες.

Σύμφωνα με τις μάγισσες του Σάλεμ, εκείνες είναι οι μόνες που έχουν καταφέρει να έρθουν σε επικοινωνία μαζί τους ως εκπρόσωποι – υποτίθεται, τουλάχιστον – όλων των μάγων της Γης, αλλά και των προγόνων μας»

«Ώστε είναι οι μόνες που τους έχουν γνωρίσει... Παράξενα πράγματα, δεν νομίζετε;»

«Αν αυτοί οι Δράκοι έχουν εμφανιστεί μόνο μια φορά, πώς γίνεται να τους είδε ο Αλεξάντερ; Κάτι δεν μου κολλάει», είπε ο Στίβεν.

«Και να του ζήτησαν να τους πάει την Άιβι», πρόσθεσε η Νικόλ.

Η Κριστίνα έστρεψε το βλέμμα της αλλού. Το περίμενε ότι θα ερχόταν η στιγμή να μιλήσει για τους Δράκους. Ευτυχώς, όμως, κανένας δεν υποπτευόταν εκείνη και τις κινήσεις της. Το μυστικό της ήταν ασφαλές, για την ώρα. Δάγκωσε το εσωτερικό των χειλιών της. Πρέπει να προσέχω πάρα πολύ τα λόγια μου, σκέφτηκε.

«Εκείνος, όμως, φαίνεται να επιμένει. Μου τους περιέγραψε κιόλας. Είναι απίθανο να κατάφερε να σκεφτεί τόσες λεπτομέρειες και να ήταν σε θέση να τις επαναλάβει με την ίδια ακριβώς σειρά σε όλους μας», είπε προσπαθώντας να διατηρήσει το ακέραιο ύφος της.

Η εικόνα του μαγικού ομοιώματος του Μάικλ Τζόζεφ επανήλθε στη μνήμη της. Και μαζί με αυτό επανήλθαν μερικά από τα λόγια του. «Είμαι ζωντανός χάρη σε εσένα! Με έσωσες ξανά!», της είχε πει. Παρόλο που το ομοίωμα δεν είχε τη δικιά του λογική κι επαναλάμβανε απλώς αυτά που η Κριστίνα ήδη ήξερε, τα μάτια της είχαν βουρκώσει ακούγοντάς το να μιλάει.

Κούνησε στιγμιαία το κεφάλι της κι ο Στίβεν δεν μπόρεσε παρά να το προσέξει κατευθείαν.

«Αν δεν νιώθεις καλά με όλη αυτή τη συζήτηση, ποτέ δεν είναι αργά για να αποσυρθείς», της είπε.

Ο Στίβεν με νοιάζεται, σκέφτηκε εκείνη και του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη.

«Είμαι εντάξει», τον διαβεβαίωσε.

Ένας ήχος ακούστηκε από υπόγειο. Όλα τα κεφάλια γύρισαν αυτόματα προς την κατεύθυνση απ' όπου είχε προέλθει προσπαθώντας να καταλάβουν τι τον προκαλούσε. Ο Μάικλ εκτοξεύτηκε πρώτος προς τις σκάλες κι ακολούθησε ο Στίβεν. Κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά με τον Αλεξάντερ...

*

Ο Ορφέας ήταν έξαλλος με τους άλλους δυο. Σε κάθε του βηματισμό χτυπούσε δυνατά το έδαφος με τις φτέρνες του για να κάνει αισθητή την ενόχλησή του.

«Όσο κι αν μας καρφώνεις με το βλέμμα σου, δεν θα αλλάξει τίποτα», του είπε ο Έγκαν.

«Μόλις σκοτώσαμε ένα βρικόλακα επειδή αθέτησε το λόγο του. Από πότε δρούμε εμείς τόσο ύπουλα; Από πότε σκοτώνουμε με αυτό τον τρόπο;», ξέσπασε εκείνος.

«Από τότε που ανακαλύψαμε ότι ένας από αυτούς κατάφερε να γλιτώσει από τη μοίρα του. Εσύ ήσουν εκείνος που βρήκε τι πήγαινε λάθος με εκείνη την προφητεία. Η καρδιά που κουβαλούσε πάνω του ο Αλεξάντερ εξακολουθούσε να χτυπάει επειδή ένα κομμάτι του άντρα στον οποίο ανήκε έχει επιβιώσει. Και τώρα ξέρουμε ακριβώς ποιο κομμάτι είναι αυτό», εξήγησε ο Λέων.

Ο Ορφέας αρνούνταν να το δεχτεί. Αρνούνταν να τους αφήσει να βλάψουν ένα παιδί.

«Κι αν κάνουμε λάθος; Αν σκοτώσουμε το παιδί κι ύστερα αποδειχτεί πως αυτό που ψάχνουμε βρίσκεται αλλού;», ρώτησε προσπαθώντας να τους κάνει να αναθεωρήσουν.

Ο Έγκαν αναστέναξε.

«Ο πρωταρχικός μας στόχος δεν είναι να τη σκοτώσουμε, αλλά να αφαιρέσουμε εκείνο το κομμάτι από μέσα της και να το καταστρέψουμε. Αν πεθάνει στην πορεία, εμείς δεν θα φέρουμε καμία ευθύνη».

Ο Ορφέας μόρφασε και τους γύρισε την πλάτη. Οι αστερισμοί που γέμιζαν το ταβάνι στροβιλίστηκαν αρμονικά κι ύστερα έμειναν ξανά ακίνητοι, ρίχνοντας λίγο από το φως τους στα χρυσά μάτια του. Η ανύπαρκτη καρδιά του τον είχε κάνει μαλθακό, σκεφτόταν. Ένιωθε ότι λυπόταν τον εαυτό του. Έμοιαζε χαμένος σε μια απέραντη έρημο χωρίς χάρτη. Τι πάει τόσο λάθος μαζί μου; Αυτό το διογκωμένο αίσθημα δικαίου που με έχει καταλάβει κοντεύει να με τρελάνει, έλεγε από μέσα του.

Όσο εκείνος ήταν χαμένος, οι άλλοι δυο επικοινωνούσαν τηλεπαθητικά μεταξύ τους.

«Θα μας δημιουργήσει πρόβλημα, αν συνεχίσει έτσι», έλεγε ο Έγκαν.

Ο Λέων διαφωνούσε.

«Μπορεί και να έχει δίκιο. Ίσως και να βιαστήκαμε να κινηθούμε», είπε.

«Δεν βιαστήκαμε για τίποτα! Εκείνος ο βρικόλακας ήταν ένα χαμένο κορμί. Ύπουλος, δολοπλόκος, αμετανόητος. Δεν καταλαβαίνεις; Ο Ορφέας πιστεύει ότι πρέπει να είναι πάντα δίκαιος, αλλά αυτό δεν ισχύει. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Εμείς υπάρχουμε για να επιβάλουμε την ισορροπία ή να την αποκαθιστούμε, αν κάτι την έχει υποβαθμίσει»

Τα μάτια του Ορφέα καρφώθηκαν πάνω τους επικριτικά. Το ύφος στο πρόσωπό του ήταν σκληρό κι εκείνοι έλαβαν αμέσως το μήνυμα. Λίγα λεπτά αργότερα, εκείνος θα έμπαινε σε ύπνωση προσπαθώντας να ρίξει μια ματιά στο μέλλον...

*

Τότε:

«Αν τα καταφέρουμε, θα ζήσεις αλλά όχι εδώ. Όχι μαζί μας. Τουλάχιστον, για λίγο καιρό μέχρι να δω τι άλλο μπορώ να κάνω», είπε η Κριστίνα χωρίς να μπορεί να κοιτάξει τον Μάικλ Τζόζεφ στα μάτια.

Εκείνος φαινόταν σκεφτικός. Από τη μια ένιωθε δειλός κι από την άλλη θα έδινε τα πάντα για να διαψεύσει τις μάγισσες του Σάλεμ. Η προφητεία δεν προμήνυε ένα τέλος, αλλά μια νέα αρχή. Ήταν πεπεισμένος γι' αυτό.

«Όσο κι αν μισώ τον εαυτό μου, πρέπει να βρω τρόπο να επιβιώσω από την προφητεία», σκέφτηκε φωναχτά.

Η Κριστίνα τύλιξε το χέρι της γύρω από το μπράτσο του και τον κοίταξε κατάματα. Αν αποτύγχανε, θα τον έχανε για πάντα. Το ρίσκο που έπρεπε να πάρει ήταν δυσανάλογα μεγάλο αυτή τη φορά.

«Άκουσέ με, έχεις λίγο από το μαγικό αίμα της Δάφνης στις φλέβες σου. Όσο είσαι ακόμα εδώ, μπορούμε να το αξιοποιήσουμε προς όφελός μας. Αν δεν σε είχαμε κάνει αυτό που είσαι κατά λάθος, θα μπορούσες να είσαι μάγος!»

«Τι έχεις κατά νου;»

«Πώς θα σου φαινόταν να κάνεις την υπέρτατη θυσία;»

«Ποια θυσία; Θα έκανα τα πάντα, αν αυτό σήμαινε πως θα ζήσω. Έχω αλλάξει γνώμη για τη ζωή μου κι αν μου δοθεί κι άλλη ευκαιρία, θα την αξιοποιήσω στο έπακρο. Αλλά, Κριστίνα, η λέξη "θυσία" από μόνη της μου δημιουργεί ενδοιασμούς»

«Είπες ότι η Κασσάνδρα έδωσε την ψυχή σου στις μάγισσες του Σάλεμ. Όμως, το πνεύμα σου παραμένει ελεύθερο. Δεν το δεσμεύει τίποτα»

«Πού θέλεις να καταλήξεις;»

Η Κριστίνα έβλεπε τα δάχτυλα των χεριών της που έτρεμαν κι όμως τα αγνόησε.

«Μπορούμε να αποδεσμεύσουμε την ψυχή σου, αν δεχτείς να θυσιάσεις όλα όσα είσαι κι όλα όσα έχεις ζήσει στην υπηρεσία των Δράκων της Calidia»

«Μα αυτό είναι μύθος! Συγνώμη Κριστίνα, αλλά αρνούμαι να στηρίξω τις ελπίδες μου σε μια ιστορία για εκπαιδευόμενους μάγους»

«Δεν είναι ιστορία! Η μητέρα μου είχε υπάρξει ιέρεια ενός παράξενου είδους μαγείας. Ποτέ δεν αποκάλυψε τα μυστικά της σε κανέναν, πέρα από εμένα. Πίστευε πως θα τη διαδεχτώ, αλλά προτού καταφέρει να μου πει και τα υπόλοιπα τη σκότωσαν! Οι μυστικές τέχνες δεν είναι παιχνίδι. Είναι πολύ επικίνδυνες, όμως είμαι σίγουρη ότι μπορώ να τις διαχειριστώ.

Δεν θα σε έβαζα ποτέ να αφιερώσεις όλο σου το είναι στους Δράκους αν δεν ήξερα πως θα καταφέρεις να περάσεις τη δοκιμασία. Σχεδόν κανείς δεν επιβιώνει από αυτή, μα εσύ δεν είσαι ο οποιοσδήποτε. Επέζησες με εκείνη την οντότητα – εκείνο το τέρας – μέσα σου για πάνω από χίλια χρόνια. Είσαι μαχητής!»

Ο Μάικλ Τζόζεφ επεξεργάστηκε τις λέξεις της μια προς μια. Ώστε το τίμημα για να ζήσει ήταν να αφήσει πίσω του όλη του την προηγούμενη ζωή. Δεν ήθελε να ξεχάσει την Κριστίνα, ούτε και τις άλλες εμπειρίες που είχε αποκτήσει. Αν, όμως, δεν ήταν σε θέση να τις απαρνηθεί η ύπαρξή του θα σβηνόταν δια παντός από το χάρτη.

«Ποιο είναι το πρώτο μέρος της δοκιμασίας;», ρώτησε βραχνά.

«Να απαρνηθείς την καρδιά σου... Κυριολεκτικά»

Ο Αλεξάντερ είχε αρχίσει να έχει αναστολές. Κοίταζε το χέρι του που κρατούσε την παλλόμενη καρδιά του Μάικλ Τζόζεφ κι αναστοχαζόταν. Ήθελε πράγματι να τον σκοτώσει έτσι; Είχε φτάσει τόσο κοντά και θα τον άφηνε να φύγει; Κι η προφητεία;

Ξαφνικά, ο Μάικλ Τζόζεφ έπιασε τον καρπό του και τον επανέφερε στη θέση του. «Σε παρακαλώ, τελείωσε το», του ψιθύρισε. Όμως, ο Αλεξάντερ δεν μπορούσε. Ας πήγαινε στο βρόντο η προφητεία. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ήταν να μπλέξει σε ξένες υποθέσεις. Εκείνος δεν ήταν ποτέ έτσι. Όταν κάτι δεν ταίριαζε με όσα είχε κατά νου, αποχωρούσε χωρίς να το καταλάβει κανείς.

Τη στιγμή που έκανε το λάθος να κοιτάξει τον Μάικλ Τζόζεφ στα μάτια, ένιωσε σαν κάτι να άλλαζε μέσα του. Κατάλαβε αμέσως ότι εκείνος χρησιμοποιούσε πάνω του την υποβολή, αλλά γιατί;

«Σκότωσέ με χωρίς αναστολές και πήγαινε την καρδιά και μερικά από τα μαλλιά μου στην Αθήνα. Βρες την Κασσάνδρα και δώσε τα σε εκείνη. Θα ξέρει τι να κάνει. Εμπρός, λοιπόν. Ολοκλήρωσε την πράξη σου!», του είπε τηλεπαθητικά. Κι ο Αλεξάντερ υπάκουσε...