Ο ήχος του νερού που κυλούσε ήταν ο πρώτος ήχος που έφτασε στ' αυτιά του. Ένιωθε ότι επέπλεε κι ότι δυο ζευγάρια χέρια κρατούσαν σταθερά το κεφάλι και τα πόδια του.

Όταν άνοιξε τα μάτια του ήταν σαν χαμένος. Καμία ανάμνηση του ποιος ήταν ή πού ήταν. Η μνήμη του ήταν σαν άγραφο χαρτί. Τα δυο ζευγάρια χέρια που είχε νιώσει προηγουμένως τον βοήθησαν να βγει από το νερό κι έπειτα τον έφεραν αντιμέτωπο με μια μεγάλη πυρά. «Για να ολοκληρωθεί η διαδικασία, πρέπει να περπατήσεις μέσα από τις φλόγες και να πάρεις το βάπτισμα του πυρός», ψιθύρισε μια αντρική φωνή δίπλα στ' αυτί του κι εκείνος υπάκουσε.

Για όση ώρα τον αγκάλιαζαν οι φλόγες, δεν αισθανόταν απολύτως τίποτα. Μπορεί οι πύρινες γλώσσες να έγλειφαν το δέρμα του αλλά δεν το έκαιγαν. Δεν φορούσε απολύτως τίποτα κι όμως κάτι σαν αόρατη δύναμη τον προστάτευε.

Μόλις έκανε το πρώτο του βήμα, περνώντας έξω από τις φλόγες, ο δεύτερος άντρας που βρισκόταν στο χώρο τον υποδέχτηκε κρατώντας στα χέρια του έναν καθρέφτη σε οβάλ σχήμα. Η αντανάκλαση στον καθρέφτη είχε ασημένια μαλλιά, χρυσά μάτια και πάλλευκο, αψεγάδιαστο δέρμα. Άπλωσε τα δάχτυλα του για να αγγίξει τον καθρέφτη κι ο άντρας βιάστηκε να τον απομακρύνει. «Είσαι ένας από εμάς τώρα», ανακοίνωσε άχρωμα. Εκείνος τον κοίταξε ανέκφραστα κι έγνεψε. Είσαι ένας από εμάς, επανέλαβε από μέσα του κι αμέσως οι δυο άντρες γύρω του τον τύλιξαν ένα μανδύα από κόκκινο μετάξι και χάραξαν ένα σύμβολο στην παλάμη του. Αυτό τον έτσουξε για μισό δευτερόλεπτο αλλά η πληγή εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα που το μόνο που απέμεινε να τη θυμίζει ήταν μερικές μικροσκοπικές σταγόνες αίματος.

«Καλώς ήρθες ανάμεσα στους δράκους», του ανακοίνωσαν με μια φωνή κι εκείνος χαμογέλασε αμυδρά. Ωστόσο, πίσω από το χαμόγελο του δεν κρυβόταν κανένα απολύτως συναίσθημα...

● Κάποιες φορές, αυτό που θεωρούμε δεδομένο είναι εκείνο που χάνεται πρώτο

Και η καρδιά χάνει τη λαλιά της, φιμώνεται απ' οφθαλμαπάτες

Δεν ήθελα να φύγω και ταυτόχρονα δεν ήθελα να μείνω

Και να που τώρα ατενίζω τις φλόγες μπροστά μου με απάθεια

Κλείνω τα μάτια μπροστά σε αυτό που ξέρω ότι έρχεται, παίρνω το ψαλίδι και κόβω το νήμα άλλης μιας ζωής

Και δεν αισθάνομαι τίποτα γι' αυτό ●