"Είμαστε μόνοι μας Εύη! Δεν έχεις άλλη επιλογή, πρέπει να έρθεις μαζί μου! Και θα δεις πως ό,τι κάνω το κάνω για το καλό σου!" λέει και σηκώνεται όρθιος. Στη συνέχεια, με αρπάζει από το ένα χέρι έτσι όπως είναι δεμένο με το άλλο πίσω από την πλάτη μου με τις χειροπέδες και με οδηγεί μέχρι το αυτοκίνητό του, το οποίο έχει παρκάρει λίγο πιο δίπλα από το παγκάκι.

Μπαίνουμε και καθόμαστε στο πίσω κάθισμα, ενώ παρατηρώ ότι στη θέση του συνοδηγού κάθεται κάποιος που έχει στα πόδια του μία βαλίτσα, έτοιμος να φύγει για ταξίδι! Μόλις γυρνάει προς το μέρος μας και βλέπω το πρόσωπό του, συνειδητοποιώ άξαφνα ότι είναι ο  Τούρκος μετανάστης που είδα στο λεωφορείο με τα ρούχα, τα παπούτσια και το βραχιόλι με τον κεραυνό που φοράει τώρα ο άλλος!

"Εύη εμείς όχι κακοί άνθρωποι! Καλό δικό σου θέλουμε!"αρχίζει να λέει κάπως αμήχανα έχοντας ακριβώς την ίδια προφορά που είχε και χθες όταν μού μίλησε σπαστά ελληνικά και τούρκικα! Έχει το ίδιο αδέξιο και αμήχανο βλέμμα που είχε την προηγούμενη μέρα!

Φαίνεται ότι δεν είναι αυτός που τα σχεδίασε όλα αυτά αλλά ο άλλος! Δεν ξέρω ποιος από τους δύο ήταν το άτομο που είδα στη βιβλιοθήκη και δεν με νοιάζει... Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι τι έχει σκοπό να κάνει μαζί μου ο άλλος, ο οποίος, σε αντίθεση με τον μετανάστη, αισθάνομαι ότι θέλει συνειδητά και στοχευμένα να μού κάνει κάτι κακό (!)

"Το μυαλό της είναι κυριολεκτικά άρρωστο, οπότε δεν θα καταλάβει εύκολα! Στο μεταξύ πες μου πώς τα πήγες εσύ!"λέει ο άλλος που είναι δίπλα μου και ο τρόπος με τον οποίο αναφέρεται σε εμένα με κάνει να ανατριχιάζω και να φοβάμαι ακόμα περισσότερο!

Επίσης, σκέφτομαι ότι λογικά ο μετανάστης από την Τουρκία δεν μιλάει ελληνικά, αλλά για να τού λέει πράγματα στα ελληνικά ο άλλος, σίγουρα καταλαβαίνει τα ελληνικά όταν τα ακούει! Άρα προσποιούνταν χθες όταν δήθεν δεν καταλάβαινε τι τού έλεγα καθώς τον ρωτούσα στα ελληνικά τι εννοεί... Σκέφτομαι το δικό του μερίδιο ευθύνης, αλλά βλέπω ότι αυτός που θέλει απόλυτα, συνειδητά και στην πράξη να μού κάνει κακό είναι ο άλλος!

"Σχέδιο πάει τέλεια... πήρα τηλέφωνο βιβλιοθήκη και είπα: κακός Τούρκος τρομοκράτης έξω μπαμ μπαμ! Άτομα σε βιβλιοθήκη έχουν πολύ φόβο τώρα!"λέει ο μετανάστης χωρίς να μπορώ να καταλάβω για τι πράγμα μιλάει. Όντως πήρε τηλέφωνο τους υπεύθυνους της βιβλιοθήκης και έκανε τέτοια φάρσα; Γιατί να το κάνει αυτό;

"Είμαι σίγουρος ότι τα κατάφερες πολύ καλά! Κανείς δεν βγήκε έξω και ήμουν κυριολεκτικά μόνος με την Εύη! Έκανες αυτό που έπρεπε ακριβώς μόλις σού έστειλα μήνυμα, δεν πρόλαβε να βγει κυριολεκτικά κανένας άλλος έξω πέρα από την Εύη!"λέει ο άλλος και εκείνη την ώρα σκέφτομαι ότι η αντίστοιχη τηλεφωνική φάρσα πρέπει να είχε στόχο να μην βγει άλλο άτομο από τη βιβλιοθήκη μετά από εμένα ώστε να μην μας δει κανείς.

"Όλα καλά πήγαν! Ευχαριστώ πολύ για όλα! Τώρα πρέπει φύγουμε πριν έρθει αστυνομία που κάλεσαν σε βιβλιοθήκη!"

"Όλοι οι αστυνομικοί της πανεπιστημιούπολης είναι απασχολημένοι με τους ερευνητές στο  τμήμα φαρμακευτικής που προκαλούν φασαρίες! Επίσης, μπορεί να υποψιάζονται ήδη ότι είναι φάρσα και για αυτό να μην δίνουν ιδιαίτερη σημασία, άσχετα με το αν οι υπεύθυνοι της βιβλιοθήκης υποχρεώνονται ασφαλίσουν το κτήριο και να κρατήσουν μέσα όλους τους φοιτητές μέχρι να έρθει αστυνομία!"

"Κατάλαβα, όμως πρέπει φύγουμε γρήγορα πριν έρθουν!"

"Καλά, αυτό εννοείται, απλώς λέω ότι δεν βιαζόμαστε! Έτσι κι αλλιώς, πρώτα πρέπει να κάνω την ένεση στην Εύη!"λέει και βγάζει από την τσέπη του φούτερ του μία μικρού μεγέθους σύριγγα με ένα υγρό το οποίο έχει ένα έντονο κίτρινο χρώμα. Την ίδια στιγμή, με τραβάει από τα μαλλιά με το ένα χέρι με στόχο να φανεί σε αυτόν το πίσω μέρος του λαιμού μου, στο οποίο βυθίζει με δύναμη τη βελόνα της μικρής σύριγγας!

Νιώθω έναν αφόρητο πόνο και την ίδια στιγμή δεν μπορώ να ουρλιάξω λόγω της ταινίας στο στόμα μου! Δάκρυα κυλούν από τα μάτια μου όσο πονάω και δεν μπορώ να φωνάξω, ενώ ο άλλος που μόλις μού έκανε την ένεση αφαιρεί το full face και τον βλέπω να χαμογελάει με ικανοποίηση, σαν να απολαμβάνει το ίδιο το γεγονός ότι βιώνω πόνο!

Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι εκείνον να βγάζει το full face και να βλέπω ολόκληρο το δικό του πρόσωπο για πρώτη φορά! Ο άλλος που μιλάει τούρκικα έχει συνηθισμένα καστανά μαλλιά, ενώ αυτός έχει ένα καστανόξανθο χρώμα μαλλιών που κάνει όμορφη αντίθεση με τα σκούρα καστανά μάτια του!
Πρέπει να παραδεχτώ ότι έχει όμορφα χαρακτηριστικά...

Η δική του εικόνα ήταν το τελευταίο λογικό πράγμα που είδα, πριν αρχίσω να βλέπω την οροφή του αυτοκινήτου να σκίζεται στα δύο σαν χαρτί και τον νυχτερινό ουρανό να μην είναι ουρανός αλλά... μαύρη θάλασσα με κύματα, όπως είναι οι θάλασσες όταν είναι νύχτα!

"Εύη τώρα κοιμάται;"

"Όχι ακριβώς...της χορήγησα ένα φάρμακο που είναι κατάλληλο για την περίπτωσή της! Η επίδραση της συγκεκριμένης ουσίας θα βοηθήσει εμένα και τους άλλους μετανευρολόγους να δούμε τις άρρωστες σκέψεις που υπάρχουν στο μυαλό της! Ξέρω ότι ίσως όλα αυτά σού φαίνονται μπερδεμένα, προσπαθώ, όμως, να χρησιμοποιήσω απλές λέξεις ώστε να καταλάβεις κι εσύ! Γιατί εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους Τούρκους... Εσύ ξεχωρίζεις για το μυαλό σου!"

"Εγώ και εσείς πολύ ξεχωριστοί άνθρωποι...Το ξέρω αυτό πολύ καλά! Αλλά τι θα γίνει με Εύη;"

"Θα βάλω τα δυνατά μου ώστε να την κάνω καλά! Αυτό είναι και το καθήκον μου σαν μετανευρολόγος απέναντι στην κοινωνία! Όπως σου έχω πει άπειρες φορές, επί της ουσίας όλη η κοινωνία χαρακτηρίζεται από παρακμή από την εποχή του Μοντερνισμού και μετά! Και το καθήκον ενός μετανευρολόγου είναι να θεραπεύει τα μυαλά των ανθρώπων που είναι άρρωστα από παρακμή! Οι κυβερνήσεις Εθνοσωτηρίας παγκοσμίως μας έχουν αναθέσει αυτόν τον σημαντικό ρόλο!"

Όσο ακούω τις φωνές αυτών των δύο να μιλάνε για πράγματα που δεν έχω ιδέα, βλέπω τα μαύρα τεράστια κύματα της θάλασσας που έρχονται από τον ουρανό να πέφτουν κατευθείαν πάνω μου! Και μόλις βυθίζομαι ολομόναχη μέσα σε αυτή τη θάλασσα, συνειδητοποιώ ότι και το αυτοκίνητο που ήμουν μέσα και αυτοί οι δύο έχουν εξαφανιστεί: είμαι εντελώς μόνη μου ξαπλωμένη στην άμμο του σκοτεινού μπλε βυθού της θάλασσας!

Ο βυθός είναι μπλε παρόλο που εγώ έβλεπα πριν τη θάλασσα μαύρη λόγω του νυχτερινού σκοταδιού! Και υπάρχει ένα λευκό φως πάνω από την επιφάνεια του νερού που δεν ξέρω αν είναι το φως του φεγγαριού... Και δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ καν να κολυμπήσω από τον βυθό μέχρι την επιφάνεια! Προσπαθώ να φωνάξω και δεν μπορώ να φωνάξω... μάλλον το φίμωτρο θα φταίει! Προσπαθώ να μετακινηθώ και νιώθω ένα βάρος στην πλάτη μου, αλλά δεν πρόκειται να τα παρατήσω!

Κινούμαι με δυσκολία, σέρνομαι κυριολεκτικά στην άμμο ενός βυθού εντελώς ξερού, χωρίς ούτε ένα φύκι! Και δεν ξέρω γιατί αισθάνομαι την πλάτη μου τόσο βαριά! Μέχρι που βλέπω έναν μεγάλο ορθογώνιο καθρέφτη κολλημένο από τη μέση και κάτω στην άμμο. Έχει ένα περίγραμμα χρυσό και περίτεχνο, γεμάτο ανάγλυφα σχέδια, το οποίο μού τραβάει την προσοχή ώστε να τον πλησιάσω!

Η βάση του είναι μεγαλύτερη από το ύψος του, με αποτέλεσμα να μπορώ να δω στην επιφάνεια του τζαμιού του εξ ολοκλήρου τον εαυτό μου όπως είναι! Και βλέπω κάτι τρομακτικό που με κάνει να μετανιώσω το γεγονός ότι τον πλησίασα! Βλέπω την όψη μου να έχει πάψει να είναι μία φυσιολογική ανθρώπινη όψη...δεν μοιάζω καν με άνθρωπο και δεν έχω καν στόμα για να ουρλιάξω (!)

Δεν έχω ανθρώπινη μορφή όπως συνήθιζα να έχω: το σώμα μου έχει εξαφανιστεί και έχει απομείνει μόνο το κεφάλι μου και ένα κομμάτι από τη σπονδυλική μου στήλη, με τη συνείδησή μου να έχει μεταφερθεί από τον εγκέφαλό μου κυριολεκτικά εκεί! Το κόκκαλο της σπονδυλικής στήλης δεν φαίνεται, φαίνεται μόνο ένα κοντόχοντρο σκουλήκι της άμμου χωρίς στόμα στη θέση του, το οποίο είμαι εγώ που προεξέχω από την κάτω τρύπα του κρανίου του άδειου από μυαλό κεφαλιού που σέρνω!

Το κεφάλι μου θυμίζει τρισδιάστατη γύψινη καλλιτεχνική μάσκα με ολόκληρο το εσωτερικό των ματιών να είναι κενό και σκοτεινό από το σκοτάδι που επικρατεί στο εσωτερικό του κρανίου! Γύρω από τα μάτια υπάρχουν καλλιτεχνικά ζωγραφισμένες βλεφαρίδες και στα χείλη βιολετί κραγιόν, ενώ στο μέτωπο υπάρχει ένα μαύρο τατουάζ που συνιστά σχέδιο αφηρημένης τέχνης!

Δεν γίνεται να είναι αυτό το κεφάλι μου! Δεν μπορώ να το βλέπω! Εντελώς αντανακλαστικά βάζω όλη τη δύναμη που μού έχει απομείνει για να πετάξω αυτό το ψεύτικο κεφάλι από πάνω μου! Και πράγματι το κάνω να πεταχτεί με φόρα πάνω στον καθρέφτη, με αποτέλεσμα το τζάμι του να σπάσει σε χίλια κομμάτια που πέφτουν πάνω μου σαν σταγόνες δυνατής βροχής, έχοντας, παράλληλα, μία έντονη λάμψη που μπαίνει στα μάτια μου και με εμποδίζει να δω καθαρά!

Όταν η λάμψη υποχωρεί, βλέπω να έχει συμβεί κάτι που δεν περίμενα καθόλου: το σώμα μου έχει γίνει ένα κανονικό γυναικείο σώμα ακριβώς όπως πριν...αλλά με κάποιες παραλλαγές: έχω μεταμορφωθεί σε κάτι που μοιάζει με γοργόνα! Στην περιοχή του στήθους μου υπάρχει ένα σύνολο από γαλάζια γυαλιστερά λέπια που σχηματίζουν κάτι σαν αμάνικο γυαλιστερό μπλουζάκι με γυμνούς ώμους που καταλήγει σε κάτι μακρόστενο που θυμίζει ουρά γοργόνας...ή πόδια σαν ουρά γοργόνας!

Υπάρχει λόγος που το λέω αυτό γιατί επί της ουσίας έχω κάτι που μοιάζει σαν μία κανονική ουρά γοργόνας κομμένη συμμετρικά στα δύο! Το πρώτο μισό της ουράς είναι στην περιοχή που υπό άλλες συνθήκες θα βρισκόταν το ένα μου πόδι, ενώ το άλλο μισό της ουράς είναι εκεί που θα βρισκόταν κανονικά το άλλο μου πόδι! Δοκιμάζω να σηκωθώ όρθια και να κολυμπήσω προς τα πάνω με τα δύο κομμάτια της ουράς μου να κουνιούνται ακανόνιστα αλλά δεν τα καταφέρνω!

Πέφτω αδέξια στην άμμο και τότε παρατηρώ αυθόρμητα ότι στην κενή ξύλινη επιφάνεια με το περίτεχνο χρυσαφί περίγραμμα όπου βρισκόταν άλλοτε ολόκληρο το τζάμι του καθρέφτη έχει απομείνει μόνο ένα μικρό γυαλί! Μέσα στο γυαλί βλέπω το είδωλό μου: μία νέα κοπέλα με συνηθισμένο χρώμα δέρματος ούτε πολύ ανοιχτό ούτε πολύ σκούρο, καστανά μάτια και καστανά μαλλιά...σπαστά και φουντωτά με ασημένιες ανταύγειες! Όντως απέκτησα και ανταύγειες τώρα;

Δεν είμαι άσχημη με τις ανταύγειες, αντιθέτως, μού πάνε πολύ...όμως δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς έγιναν όλα αυτά και, εντελώς τυχαία, κοιτάζω προς την απέναντι πλευρά από αυτήν που βρίσκεται ο καθρέφτης και βλέπω παντού στην άμμο μεγάλα κομμάτια γυαλιού να γράφουν με μαύρο ανεξίτηλο μαρκαδόρο <<Κέβιν>> και να έχουν δίπλα το ζωγραφισμένο σχέδιο μίας ραγισμένης καρδιάς! Τότε σκέφτομαι τον χωρισμό μου με τον Κέβιν και αρχίζω αυθόρμητα να κλαίω από απελπισία!

Άξαφνα νιώθω μία παράξενη αίσθηση στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου! Σαν κάτι να κουνιέται ανάμεσα στα μαλλιά μου! Βάζω το ένα μου χέρι στο πίσω μέρος των μαλλιών μου ώστε να ψάξω! Και η αφή μου μού αποκαλύπτει κάτι αρκετά τρομακτικό! Υπάρχει μία τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, η οποία οδηγεί στον εγκέφαλό μού! Βάζω το χέρι μου βαθιά μέσα σε αυτήν και αισθάνομαι με τρόμο ότι μεγάλο μέρος του εγκεφάλου μου λείπει!

Για λίγο έχω παγώσει σε αυτή τη στάση με το χέρι μου να αγγίζει στο εσωτερικό του κεφαλιού μου,  ανάμεσα στα καστανά φουντωτά μαλλιά μου με τις ασημένιες ανταύγειες, το κομμάτι του εγκεφάλου μου που απέμεινε! Όλο αυτό είναι πολύ τρομακτικό! Για λίγο έχω ξεχάσει την αίσθηση ότι κάτι κουνιόταν ανάμεσα στα μαλλιά μου, μέχρι που τη βιώνω ξανά, όταν ανακαλύπτω τι είναι αυτό το κάτι κυριολεκτικά μέσα στο κεφάλι μου! Κάτι σκληρό και τραχύ!

Το αφαιρώ με τρόμο και αηδία και, ενώ περιμένω να δω κάτι πολύ τρομακτικό, όπως κατεστραμμένα κομμάτια κρανίου μέσα στο αίμα, βλέπω τελικά στα χέρια μου έναν κόκκινο κάβουρα να κρατά στο στόμα του μία φωτογραφία, χωρίς να υπάρχει ούτε ένα ίχνος αίματος ούτε σε αυτήν ούτε στον ίδιο! Και το πρόσωπο που φαίνεται στη φωτογραφία μού είναι γνωστό: είναι ο γνωστός Τούρκος μετανάστης...αλλά με σκούρο μελαμψό δέρμα!

"Κάτι δεν πάει καλά! Ο μετανάστης που θυμάμαι εγώ δεν είχε σκούρο δέρμα, είχε ανοιχτόχρωμο δέρμα σαν το δικό μου!"λέω αυθόρμητα και αφήνω τον κάβουρα κάτω στην άμμο, ο οποίος εξακολουθεί να στέκεται μπροστά μου επίμονα με τη φωτογραφία στο στόμα.

Εκείνη τη στιγμή βλέπω έναν άλλον κάβουρα να περνάει ο οποίος έχει ένα κατάλευκο χρώμα και κρατάει επίσης μία φωτογραφία στο στόμα του: πρόκειται ξανά για τη φωτογραφία του Τούρκου μετανάστη, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά έχει το σωστό ανοιχτόχρωμο χρώμα δέρματος που έχει και στην πραγματικότητα! Προσπαθώ να μετακινηθώ προς το μέρος του λευκού κάβουρα για να την πάρω αλλά δεν μπορώ εύκολα, η κομμένη στα δύο ουρά μου με εμποδίζει!

Καταλήγω, επομένως, ξανά να σέρνομαι στην άμμο για να μετακινηθώ ακολουθώντας τον λευκό κάβουρα που απομακρύνεται με τη φωτογραφία του πραγματικού Τούρκου μετανάστη! Την ίδια στιγμή ο κόκκινος κάβουρας με ακολουθεί επίμονα έχοντας μαζί του την άλλη φωτογραφία αλλά εγώ δεν τού δίνω σημασία! Εγώ θέλω να πιάσω τον λευκό κάβουρα που έχει τη σωστή φωτογραφία!

Ο λευκός κάβουρας ξεκινά να προχωρά προς την πλευρά με τα τεράστια κομμάτια γυαλιού που γράφουν <<Κέβιν>> και έχουν τη ραγισμένη καρδιά! Καθώς αρχίζω να σέρνομαι ανάμεσα σε αυτά για να φτάσω τον λευκό κάβουρα, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να αποσπάστηκαν άθικτα από τον καθρέφτη αντί ο καθρέφτης να σπάσει αποκλειστικά σε μικροσκοπικά κομματάκια...Και τότε βλέπω στο πρώτο γυαλί, πίσω από το όνομα του Κέβιν και τη ραγισμένη καρδιά, μια πολύ άσχημη εικόνα!

Η εικόνα που βλέπω δεν είναι στατική αλλά μοιάζει περισσότερο με ταινία μικρού μήκους, στην οποία βλέπω μία γειτονιά με διάφορα μικρά μαγαζιά με παραδοσιακό τοπικό φαγητό, των οποίων οι επιγραφές είναι γραμμένες σε μία γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, να βανδαλίζονται από ομάδες αστυνομικών! Η ωμή αστυνομική βία είναι ανατριχιαστική!

Στη συνέχεια, παρατηρώ ότι πρόκειται μάλλον για μαγαζιά μεταναστών, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν σκούρο δέρμα με εξαίρεση τον γνωστό μετανάστη από την Τουρκία: είναι κι αυτός εκεί, κάπου ανάμεσα στους άλλους που οι αστυνομικοί  κυνηγούν με γκλομπ, χωρίς να διστάζουν να αρχίσουν να χτυπούν αλύπητα όποιον πιάσουν! Ο μετανάστης με το ανοιχτόχρωμο δέρμα γλιτώνει!

Έρχεται ο άλλος με τα ακριβά αθλητικά, το τζιν, το βραχιόλι με τον κεραυνό και το μαύρο φούτερ - χωρίς το full face - και τον παίρνει από εκεί! Κοιτάζω αινιγματικά τον κάβουρα, ο οποίος κατευθύνεται προς το επόμενο γυαλί με το όνομα του Κέβιν και τη ραγισμένη καρδιά... Εκεί βλέπω μία ταινία μικρού μήκους με πρωταγωνιστή τον Εθνοσωτήρα μας - τον Απόλλωνα Σουγιά! Φοράει ένα ακριβό κοστούμι και έχει μία ελληνική σημαία για εσάρπα στους ώμους!

Και δεν είναι μόνος του! Έρχονται κι άλλοι άντρες με εσάρπες με την ελληνική σημαία πάνω από τα ακριβά κοστούμια τους και τού δίνουν συγχαρητήρια! Έρχονται και γυναίκες με ακριβά φορέματα και τσάντες φορώντας εσάρπα με ελληνική σημαία! Μαζί με τα συγχαρητήρια, όλοι αυτοί οι άντρες και γυναίκες με τα ακριβά ρούχα τού δίνουν ένα χρηματόδεμα συνήθως με πολλαπλά χαρτονομίσματα των 500€! Τι υποτίθεται ότι είναι αυτό που βλέπω τώρα;

Αυτό που προφανώς φαίνεται από την εικόνα είναι ότι ο Εθνοσωτήρας και μία ομάδα πλούσιων ανθρώπων καπηλεύονται την ιδέα της πατρίδας για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους! Δεν μπορώ να υποθέσω κάτι άλλο! Συνεχίζω να ακολουθώ τον λευκό κάβουρα όσο ο κόκκινος κάβουρας εξακολουθεί να ακολουθεί εμένα! Κάποια στιγμή φτάνω σε ένα άλλο γυαλί με το όνομα του Κέβιν και μία ραγισμένη καρδιά...

Εκεί βλέπω όλους αυτούς τους πλούσιους να πηγαίνουν όλοι μαζί σε έναν δάσος με ανθρώπους με κουρελιασμένα ρούχα να κόβουν ξύλα... Τούς κοιτούν με απαξίωση και κάθε φορά που ένας από αυτούς κόβει ένα ξύλο το παίρνουν, κόβουν μερικά κομματάκια από την επιφάνειά του και τού τα πετούν με έναν τρόπο που θυμίζει τάισμα περιστεριών! Όλο αυτό το θέαμα μού δημιουργεί μία τεράστια δυσφορία!

Γιατί είναι πραγματικά τραγικό να βλέπω τον κάθε πλούσιο να ταΐζει χιλιάδες τύπους με κουρελιασμένα ρούχα με μικρά κομματάκια που κόβει από ένα ολόκληρο ξύλο, σαν να επρόκειτο για περιστέρια και όχι για ανθρώπους! Οι τύποι με τα κουρελιασμένα ρούχα κοιτούν με χαρά και αγαλλίαση τα κομματάκια ξύλου, την ίδια στιγμή που οι πλούσιοι κρατούν ολόκληρα τα μεγάλα ξύλα που αυτοί τούς έκοψαν και τα μετατρέπουν σε ράβδους χρυσού αποκλειστικά για τον εαυτό τους!

Και όταν τελειώνουν με το τάισμα των περιστεριών, οι πλούσιοι φεύγουν αφήνοντας να φανούν οι εσάρπες τους με την ελληνική σημαία! Και τα περιστέρια προσκυνούν την ελληνική σημαία μόλις τη βλέπουν, προσκυνώντας παράλληλα και αυτή τη μικρή ομάδα πλουσίων με τις ράβδους χρυσού στο χέρι πού τούς τάισε τα ψίχουλα! Σταματάω αηδιασμένη να κοιτάω το συγκεκριμένο γυαλί και συνεχίζω σερνάμενη να ακολουθώ τον λευκό κάβουρα!

Ανοίγω, άξαφνα, τα μάτια μου και παράλληλα νιώθω απίστευτη κούραση σε όλο μου το σώμα! Πάνω από το κεφάλι μου βλέπω παντού άντρες και γυναίκες γιατρούς να σημειώνουν κάτι σε κάποια έγγραφα κοιτώντας προς το μέρος μου!
Και, ανάμεσά τους βλέπω...εκείνον που λογικά με έφερε εδώ να φοράει μία ιατρική ρόμπα πάνω από το μαύρο φούτερ του...

Θυμάμαι να αναφέρει όσο ήμασταν στο αυτοκίνητο ότι είναι μετανευρολόγος, ότι είμαι άρρωστη και θέλει να με κάνει καλά...και ότι η δουλειά του είναι δήθεν να θεραπεύει την κοινωνία από την παρακμή! Οπότε είναι σίγουρο ότι με έφερε σε ΜεΔιΚ και ότι όλοι αυτοί που κάθονται ακόμα από πάνω μου και σταματούν να συμπληρώνουν τα έγγραφα που συμπλήρωναν μάλλον επειδή με βλέπουν να συνέρχομαι είναι μετανευρολόγοι!

Βλέπω φευγαλέα δεξιά μου ένα στατό από το οποίο κρέμεται μία φιάλη με έναν μισοτελειωμένο ορό και μία δεύτερη φιάλη με ένα άλλο μισοτελειωμένο υγρό σε έντονο κίτρινο χρώμα! Θυμάμαι τότε ότι η ένεση που μού έκανε αυτός είχε παρόμοιο χρώμα! Με κοιτάζει στα μάτια με ένα σαρδόνιο χαμόγελο και παίρνει την πρωτοβουλία να μιλήσει πρώτος!

"Συνήλθες βλέπω! Δεν ήταν και πολύ όμορφες οι εικόνες που έβλεπες, σωστά;"

"Γιατί είμαι εδώ; Είναι ΜεΔιΚ εδώ, σωστά;"ψελλίζω με φόβο, καθώς δεν γνωρίζω καν πότε και πώς βρέθηκα εδώ! Θυμάμαι μόνο εκείνον να μού κάνει την ένεση! Τα έχω εντελώς χαμένα και φοβάμαι για το τι πρόκειται να μού συμβεί!

"Με άκουσες που έλεγα ότι θα σε πάω στο ιδιωτικό ΜεΔιΚ του θείου μου, έτσι δεν είναι;"μού απαντάει καθώς οι υπόλοιποι μετανευρολόγοι κοιτούν μπερδεμένοι άλλοτε εκείνον άλλοτε εμένα.

"Σε άκουσα να λες απλά ότι θα με φέρεις σε ΜεΔιΚ...δεν είπες ότι θα ήταν το ΜεΔιΚ του θείου σου!"λέω στον άγνωστο μετανευρολόγο εξαιτίας του οποίου βρέθηκα εδώ! Κανονικά θέλω να πω πολλά περισσότερα αλλά φοβάμαι!

"Το ανέφερα όσο ήσουν λυπόθυμη στο αυτοκίνητο υπό την επήρεια του
Consilium Α! Αλλά ακόμα έβλεπες παραισθήσεις, οπότε είναι λογικό να μην θυμάσαι απόλυτα καθαρά τι ακριβώς έλεγα!"

"Κι όμως, κάποια πράγματα τα θυμάμαι! Αυτό το Consilium Α είναι λογικά η ουσία που με έκανε να έχω παραισθήσεις όσο ήμουν στο αμάξι σου...Η ένεση που μού έκανες είχε Consilium Α... σωστά;"ψελλίζω αυθόρμητα και οι περισσότεροι μετανευρολόγοι με κοιτούν με βλέμματα ειρωνείας και υποτίμησης, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί!

"Η ασυνείδητη τάση σου να δικαιολογείς μετανάστες σε κάνει να ξεχνάς ακόμα και το ίδιο το γεγονός ότι προσπάθησαν να σε σκοτώσουν! Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι επικίνδυνος για το μυαλό σου!"λέει ένας μετανευρολόγος με ένα αρκετά επικριτικό ύφος, χωρίς να καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί...

"Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον συνάδελφο! Φάνηκε και από την προκαταρκτική εξέταση ότι η κατάστασή σου είναι τόσο σοβαρή που δεν θυμάσαι καν το βασικό από αυτά που έγιναν πριν σε φέρω στο ΜεΔιΚ: οι μετανάστες σού έκαναν την ένεση, όχι εγώ!"

"Λέμε για αυτούς που έκαναν απόπειρα να σε σκοτώσουν κοντά στη φαρμακευτική!" λέει μία μετανευρολόγος.

"Ευτυχώς δεν ήξεραν πώς να το κάνουν και σού έκαναν στην τύχη μία ένεση Consilium Α στο πίσω μέρος του λαιμού! Ευτυχώς ο συγκεκριμένος τύπος Consilium είναι αρκετά ακίνδυνος! Είναι το ίδιο ακριβώς που σού χορηγούμε τώρα στο πλαίσιο της προκαταρκτικής εξέτασης ώστε να αποκτήσουμε μία πρώτη εικόνα της αποπλαισιωμένης σου σκέψης!" συμπληρώνει ένας άλλος μετανευρολόγος.

"Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή! Εσύ είσαι η Εύη, σωστά; Εγώ είμαι ο Αλέξανδρος NPC! Εδώ είναι το ιδιωτικό ΜεΔιΚ του θείου μου, το ΜεΔιΚ NPC, στο οποίο εργάζομαι ως μετανευρολόγος και τυχαίνει να είμαι και αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα ιατρικής και μετανευρολογίας!"λέει και εγώ αυθόρμητα αρχίζω να γελάω, με αποτέλεσμα όλοι να με κοιτάξουν με βλοσυρά βλέμματα που με τρομάζουν!

"Το επώνυμο NPC είναι απλώς ασυνήθιστο, όχι αστείο! Θα έπρεπε να ντρέπεσαι που γελάς με το όνομα μίας τόσο σπουδαίας οικογένειας!" είπε με αυστηρό ύφος μία μετανευρολόγος.

"Η οικογένεια NPC είναι μία σημαντική οικογένεια που έχει τις ρίζες της στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία! Το επώνυμο αυτό αποτελείται από αρχικά που σημαίνουν: Ναπολέοντας - Πτολεμαίος - Καίσαρας! Αν έψαχνες παραπάνω σχετικές πληροφορίες στο διαδίκτυο θα μάθαινες για τις σπουδαίες οικογένειες που συνέβαλλαν στη δημιουργία της πολιτείας της Εθνοσωτηρίας στην Ελλάδα!"πρόσθεσε ένας άλλος μετανευρολόγος με το ίδιο ύφος.

"Γενικά είμαι άτομο που ψάχνει πληροφορίες... απλά μού φάνηκε περίεργο το όνομα και γέλασα..."ψελλίζω εγώ φοβισμένη και εκείνη τη στιγμή παίρνει τον λόγο ο Αλέξανδρος, ο οποίος, εκτός από αυστηρό βλέμμα, έχει και ένα ύφος κάπως απειλητικό!

"Πρέπει να ξέρεις ότι το γέλιο με επώνυμα σαν το δικό μου που αντιστοιχούν σε αρχικά και αφορούν επιφανείς οικογένειες είναι σοβαρό σύμπτωμα Διαταραχής Κορεσμένης Μνήμης! Αλλά ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί τελικά να έχεις κάτι άλλο και να χρειαστείς απλώς μία θεραπεία αποστροφής!"

"Τι εννοείς; Η αναφορά ψυχολογικής κατάστασης που έχω από το ΚΕΨ δεν έλεγε τίποτα τέτοιο!"λέω έχοντας τρομάξει με αυτό που ακούω και όλοι με κοιτάζουν απαξιωτικά! Αφού θυμάμαι τα λόγια της ψυχολόγου την τελευταία φορά που πήγα! Πραγματικά, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει...

Ο Αλέξανδρος βγάζει ξαφνικά από την τσέπη του ένα έγγραφο και το φέρνει μπροστά στο πρόσωπό για να δω καθαρά το περιεχόμενό του ενώ είμαι ξαπλωμένη! Και πρόκειται όντως για αναφορά ψυχολογικής κατάστασης με την ημερομηνία της προηγούμενης μέρας που γράφει καθαρά ότι για εμένα συνίσταται εγκλεισμός σε ΜεΔιΚ για ένα μήνα με αναστολή ατομικών δικαιωμάτων!

"Λες να είμαστε μετανευρολόγοι και να μην ξέρουμε να διαβάσουμε μία αναφορά ψυχολογικής κατάστασης;"με ειρωνεύεται μία άλλη μετανευρολόγος και εγώ αυθόρμητα αισθάνομαι ότι θέλω να κλάψω! Δεν καταλαβαίνω γιατί γίνονται όλα αυτά και φοβάμαι για το τι πρόκειται να μού συμβεί στη συνέχεια...

"Μπορεί να μην θυμάσαι καθαρά τι έγινε λόγω της κατάστασής σου, αλλά πρέπει να βάλεις καλά στο μυαλό σου ότι αν δεν ήμουν εγώ να σε βρω και να σε φέρω εδώ, τώρα μπορεί να ήσουν νεκρή από χέρια μετανάστη! Έτυχε να σε βρω αναίσθητη στο προαύλιο του κτηρίου του τμήματος φαρμακευτικής  την ώρα που γίνονταν επεισόδια με μετανάστες και ερευνητές που έκλεβαν εξοπλισμό! Ευτυχώς δηλαδή που έχω αναλάβει κάποια μαθήματα και εκεί και έτυχε να περάσω!"

"Και τώρα...τι θα γίνει; Θα μείνω εδώ για ένα μήνα;"ρωτάω προσπαθώντας να συγκρατήσω την ανάγκη μου να κλάψω, καθώς δεν θέλω ούτε ο Αλέξανδρος ούτε και κανένας άλλος από όλους αυτούς να με δουν να κλαίω!

Προφανώς ο Αλέξανδρος NPC τούς είπε μία ψεύτικη ιστορία για το πώς με έφερε εδώ! Δεν ξέρω πώς βρέθηκε στα χέρια του η συγκεκριμένη αναφορά ψυχολογικής κατάστασης... Εγώ, πάντως, πρώτη φορά τη βλέπω μπροστά μου και είμαι σίγουρη ότι μπορεί να είναι και πλαστή, αλλά κανείς δεν πρόκειται να πιστέψει εμένα... όλοι πιστεύουν τον Αλέξανδρο NPC με το υψηλό κύρος και τις διασυνδέσεις με την κυβέρνηση, ο οποίος έχει την εξουσία στην κυριολεξία να με βγάλει τρελή!

"Αφού αυτό λέει η αναφορά ψυχολογικής κατάστασης, αυτό πρέπει να γίνει! Όσο θα είσαι εδώ θα είσαι υπό καθεστώς αναστολής ατομικών δικαιωμάτων που σημαίνει ότι παραχωρείς τα δικαιώματα αυτά στο προσωπικό του ΜεΔιΚ και ιδιαίτερα στον γιατρό που θα σε αναλάβει! Αυτό σημαίνει ότι δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσεις το κινητό σου ή να επικοινωνήσεις με τη μητέρα σου μέχρι να τελειώσει η περίοδος νοσηλείας σου!"εξηγεί ένας μετανευρολόγος ψυχρά.

"Όλο αυτό μπορεί να ακούγεται σκληρό αλλά είναι για το καλό σου! Είναι απαραίτητο να μην έρχεσαι σε επαφή με εξωτερικά ερεθίσματα για να αποφεύγεται η σύγχυση και οι έντονες συγκινήσεις που μπορεί να αλλοιώσουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων! Μέχρι τώρα η προκαταρκτική εξέταση έδειξε ότι έχεις πολλές αποπλαισιωμένες σκέψεις με μετανάστες!" λέει ο Αλέξανδρος έχοντας ένα αυστηρό ύφος.

Εκείνη τη στιγμή μπαίνει μέσα μία ψηλή και αδύνατη μελαχρινή νοσοκόμα με ένα ύφος αρκετά υπεροπτικό. Ο Αλέξανδρος και όλοι οι υπόλοιποι στρέφονται προς το μέρος της!

"Άργησα κι όμως ήρθα! Δεν είναι εύκολο πράγμα να είσαι προϊσταμένη!"

"Το να είσαι μετανευρολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου ταυτόχρονα είναι ακόμα πιο δύσκολο, αλλά τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας! Οι αιματολογικές πώς πήγαν;"τη ρωτάει ο Αλέξανδρος.

"Οι αιματολογικές εξετάσεις της κυρίας από εδώ βγήκαν τέλειες, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούμε να προχωρήσουμε στη διάνοιξη! Οπότε εσείς δεν χρειάζεται να μένετε άλλο εδώ, άμα θέλετε μπορείτε να μας αδειάσετε τη γωνιά!"λέει η νοσοκόμα και αμέσως όλοι οι μετανευρολόγοι φεύγουν, ενώ ο Αλέξανδρος την κοιτάζει με ενοχλημένο ύφος.

"Δικοί μου συνάδελφοι είναι, ξέρεις! Μπορούσα να τούς πω και εγώ να φύγουν, δεν είναι ανάγκη να το παίζεις αφεντικό συνέχεια μόνο και μόνο επειδή ο πατέρας σου είναι ο διευθυντής!"

"Πάλι άρχισες τη γκρίνια; Δεν έχω όρεξη, έχω ένα σωρό δουλειές, οπότε αντί να μαλώνουμε για βλακείες θα ήταν καλύτερο να αρχίσουμε τη διάνοιξη να τελειώνουμε!"λέει και κατευθύνεται κατευθείαν προς ένα τραπεζάκι δίπλα στο φορείο όπου βρίσκομαι, το οποίο είναι γεμάτο με μπουκαλάκια με φάρμακα. Ανοίγει ένα συρτάρι και παίρνει μία σύριγγα και ένα πακέτο με λευκά ιατρικά γάντια...

"Πότε έκανα εγώ εξετάσεις αίματος;"

"Σού κάναμε μόλις ήρθες εδώ, πριν την προκαταρκτική εξέταση! Αλλά είχες παραισθήσεις με μετανάστες, οπότε τώρα δεν θυμάσαι τίποτα...Στο μεταξύ ξέχασα να σού πω ότι με λένε Μελίνα NPC και είμαι η ξαδέλφη του Αλέξανδρου! Ο θείος του που έχει το ΜεΔιΚ είναι ο πατέρας μου! Δεν έχω να πω κάτι άλλο...Να ξέρεις μόνο ότι όσο σοβαρή και να είναι η κατάστασή σου, από τη στιγμή που σε έχουμε αναλάβει εμείς, είσαι σε πολύ καλά χέρια!"

"Κατάλαβα...αλλά έχω και μία άλλη απορία...τι ακριβώς είναι η διάνοιξη;"ρωτάω βλέποντας τον Αλέξανδρο να κατευθύνεται προς το ίδιο τραπεζάκι και να φοράει ένα ζευγάρι λευκά ιατρικά γάντια. Το ίδιο κάνει και η Μελίνα!

Έχουν και οι δύο γυρισμένη την πλάτη τους προς εμένα, οπότε δεν μπορώ να δω καλά τι κάνουν στο τραπεζάκι! Στο μεταξύ, δεν μού έχει απαντήσει κανείς στην ερώτηση που έκανα αρχικά! Αυτή η σιωπή με κάνει να φοβάμαι και να αγχώνομαι ακόμα περισσότερο για το τι θα μού κάνουν...με αποτέλεσμα να αφήσω τα δάκρυα να κυλήσουν από τα μάτια μου...Μισώ τον εαυτό μου που κλαίει μπροστά τους!

"Άμα κλαις από τώρα, να ξέρεις ότι σε λίγο θα κλάψεις πολύ περισσότερο!"μού λέει η Μελίνα, η οποία με κοιτάζει με ένα απαξιωτικό βλέμμα καθώς αρχίζει να ακουμπάει με τα χέρια της τον λαιμό μου με την υφή του πλαστικού γαντιού που φοράει να με ανατριχιάζει!

Στη συνέχεια, αρχίζει να μού αλοίφει κάποιο σημείο του λαιμού με οινόπνευμα και μετά μού κάνει εκεί μία ένεση, η οποία μού προκαλεί τόσο πόνο που στην κυριολεξία με εμποδίζει...να αρθρώσω λέξη! Μόλις απομακρύνει τη σύριγγα εξακολουθώ να μην μπορώ ούτε να ουρλιάξω, ούτε να μιλήσω, κάτι που με τρομάζει ακόμα περισσότερο!

"Αυτή η ένεση ήταν απαραίτητη για να σταματήσεις να κάνεις περιττές ερωτήσεις χωρίς να σού δίνουμε την άδεια! Τώρα πού έγινε και αυτό, θα μάθεις τι είναι η διάνοιξη!"λέει ο Αλέξανδρος χαμογελώντας απειλητικά, καθώς στρέφεται προς το μέρος μου κρατώντας ένα νυστέρι, το οποίο φέρνει κοντά στο μέτωπό μου! Αυτό που ακολουθεί είναι πραγματικά ένας εφιάλτης! Και κάπως έτσι ξεκινούν τα βασανιστήριά μου στο ΜεΔιΚ NPC...