Εάν δεν υπήρχε η ανδρεία των Ελλήνων και η γενναιοψυχία τους, η έκβαση του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν αβέβαιη.

Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Αφιερωμένο στην Baifi88 που μας έδωσε την ιδέα για αυτό το διήγημα.

Το χιόνι εκείνο το πρωινό έπεφτε αργά, αβίαστα σχεδόν. Τα δρομάκια και οι στέγες των αριστοκρατικών νεοκλασικών του αρχοντικού Κολωνακίου είχαν ασπρίσει αμυδρά και όλοι ετοιμάζονταν για την γέννηση του Θεανθρώπου. Αυτές τις άγιες μέρες όμως πολλά παλικάρια θα έλειπαν από τα σπιτικά τους και θα βρίσκονται στο Μέτωπο, μακριά από τις οικογένειες τους. Πατέρες, σύζυγοι, γιοι αδερφοί υπερασπίζονταν με σθένος την μητέρα πατρίδα πάνω στα βουνά της Αλβανίας διαψεύδοντας την πεποίθηση των Ιταλών φαντάρων ότι σε δύο εβδομάδες θα επέστρεφαν νικητές στα σπιτικά και τις οικογένειές τους. Η αντίσταση των Ελλήνων ήταν σκληρή ενώ πολύ σύντομα τα πράγματα δυσκόλεψαν για τους μακαρονάδες.

Το γράμμα του είχε γραφτεί πρίν δύο εβδομάδες όμως είχε φτάσει σήμερα το πρωί. Η Υβόννη είχε ξενυχτήσει από την αγωνία της για τον αδερφό της με αποτέλεσμα να περιμένει στωικά στο παράθυρο της για να δει τον ταχυδρόμο να εισέρχεται στην αυλή του αρχοντικού της οικογένειας Αναστασιάδη. Τα γράμματα του Νίκο είχαν πάντοτε ως παραλήπτρια εκείνη, την πολυαγαπημένη του αδερφή, ενώ πάντοτε στα γράμματα του έκανε αναφορά και στην Έλλη του, την μικρότερη αδερφή που ήταν ακόμη παιδί. Στον Αλκιβιάδη η αναφορά ήταν σπάνια και δεν διακρινόταν από αγάπη. Η κοπέλα βολεύτηκε μπροστά από το μπουντουάρ της τυλιγμένη μιά μακριά ζεστή κρεμ ζακέτα και ξεδίπλωσε με προσοχή το γράμμα του αδερφού της.

8 Δεκεμβρίου 1940
Αργυρόκαστρο, Αλβανία

Πολυαγαπημένη μου Υβόννη,
Είμαι καλά, δεν θέλω να μου ανησυχείς. Τα πράγματα πάνε πολύ καλά για εμάς. Έχουμε προωθηθεί στο ένα τέταρτο σχεδόν του εδάφους της Αλβανίας, ενώ σήμερα πήραμε το Αργυρόκαστρο. Οι Ιταλοί υποχωρούν συνεχώς. Οι κάτοικοι εδώ μας υποδέχθηκαν για ακόμη μια φορά με ξέφρενο ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη που τους φέραμε την λευτεριά. Μας τραγουδούν, μας ευχαριστούν, μας κερνούν. Είναι ευτυχισμένοι, συγκινημένοι και από τα ίδια συναισθήματα είναι κατάμεστες και οι δικές μας οι ψυχές. Και πως να μην είναι όταν η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη τραγούδια, ευχές και ζητωκραυγές ;
Το Αργυρόκαστρο είναι μεγάλο και πανέμορφο. Το κάστρο του, τα μεγάλα ξενοδοχεία του, τα Δημόσια Καταστήματά του τα καλοχτισμένα σπίτια του.. Ομορφιά παντού. Θα συνεχίσουμε την προέλαση, ωστόσο μάλλον θα είμαι πίσω για τα Χριστούγεννα, καθώς αναμένονται άδειες. Θα γυρίσουμε μαζί με τον Ορέστη και τον Ανδρέα. Ο λοχαγός Χριστόπουλος είναι σύντροφος και συμφώνησε να μας αφήσει να γυρίσουμε παρέα. Εκείνος όμως θα παραμείνει, θα μείνει πίσω όσο και να θέλει να δεί την μάνα και τις αδερφές του. Το καθήκον προς τον λαό και την λευτεριά του είναι προτεραιότητα. Παλικάρι από τα λίγα ο  σύντροφος Λεωνίδας και τόσοι άλλοι..
  Αν υπάρχει κάτι που κατάφερε αυτός ο πόλεμος είναι να μας ενώσει. Ανεξάρτητα της πολιτικής τοποθέτησης ενωθήκαμε απέναντι στον Ιταλό κατακτητή. Όλοι μαζί για την πατρίδα και τον λαό.
Σε άλλα νέα, υπάρχει και η πλευρά που δεν αναφέρουν οι εφημερίδες. Δεν θέλω να σε κακοκαρδίσω αλλά τα πράγματα παρά τις νικηφόρες μάχες είναι δύσκολα. Το κρύο είναι τρομακτικό και οι συνθήκες.. τα ξέρεις. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για όλον αυτόν τον θάνατο, ούτε για όλη αυτή την τρέλα. Θέλοντας όμως και μη συνηθίζεις. Για όλους μας είναι δύσκολα όμως παίρνουμε κουράγιο από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Από τις γυναίκες, τις αδερφές, τις μητέρες μας. Η συμβολή σας στον αγώνα είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη. Θα σου το λέω σε κάθε μου γράμμα. Σε κάθε μου γράμμα θα σου εκφράζω τις ευχαριστίες των αξιωματικών και των φαντάρων που βρίσκονται εδώ πάνω. Σε κάθε γράμμα μου θα σου λέω πόσο περήφανος είμαι για εσένα και τις προσπάθειες σου να συγκεντρώσεις και να στείλεις με άλλες γυναίκες όλα αυτά τα ζεστά ρούχα και τα γράμματα ενθάρρυνσης. Είμαι περήφανος για εσένα Υβόννη μου και σε θαυμάζω κορίτσι μου. Αναμένω με ανυπομονησία γράμμα σου. Να μου φιλήσεις την Έλλη μας.

Με πολλή αγάπη,
Νίκος.

Το γράμμα του έκλεισε για άλλη μιά φορά στοργικά, γεμάτο αδελφική αγάπη. Η Υβόννη άφησε έναν μικρό αναστεναγμό και έσφιξε το γράμμα στο στήθος της. Της έλειπε πολύ ο Νίκος και πάντοτε είχε την έγνοια του. Ανησυχούσε κάθε στιγμή για εκείνον αλλά και για τους φίλους τους, τον Ορέστη και τον Ανδρέα κυρίως γιατί πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού της είχε την απειλή της ναζιστικής Γερμανίας, συμμάχου της φασιστικής Ιταλίας. Και ο Νίκος είχε αυτόν τον φόβο και άθελά του της τον είχε περάσει μέσω της τελευταίας του επιστολής. Ο Χίτλερ είχε συμφέροντα στην Ελλάδα καθώς αποτελούσε την πύλη για την κυριαρχία του στην Ευρώπη και καθώς τα επεκτατικά σχέδια της Ιταλίας έδειχναν να ναυαγούν, ο φόβος της γερμανικής αντίδρασης στοίχειωνε τα δύο αδέρφια. Προς στιγμήν όμως έκαναν κουράγιο δίνοντας ο ένας στον άλλον θάρρος μέσω της αλληλογραφίας τους προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν την αισιοδοξία τους.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Χαίρετε, χαίρετε και χρόνια πολλά! Επέτειος του ΟΧΙ του Ελληνικού λαού στον φασισμό σήμερα, ημέρα μνήμης, προβληματισμού και αφύπνισης για όσα βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στα ελληνικά δικαστήρια..
Σ

ε άλλα νέα λοιπόν (που λέει και ο αγαπητός Νίκος) αποφασίσαμε με την εκπληκτική Marypap15
να γράψουμε ένα επετειακό διήγημα μετά από πρωτοβουλία της ίδιας. Για την ιδέα ωστόσο ευχαριστούμε την αγαπημένη Baifi88.
Αναμένουμε με ανυπομονησία τις εντυπώσεις και τα σχόλια σας!
Να είστε καλά!❤️
Μαρία & Ξένια.