Ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά. Ο πόθος μου για αυτή τη γυναίκα με είχε οδηγήσει σε ακραία συναισθήματα τα οποία δεν χώραγαν μέσα στο μυαλό και τη σκέψη ενός λογικού ανθρώπου. Έτρεξα ως το δωμάτιο με σκοπό να ανακοινώσω στον Πάρη πως αύριο θα φεύγαμε μια και καλή από εδώ και θα ψάχναμε να πάμε στο εξοχικό του με κάποιον άλλο τρόπο. Ήθελα να γλιτώσω όσο το δυνατόν συντομότερα από τον έρωτα της και ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό ήταν να μην την ξανά έβλεπα ποτέ. 

Όταν άνοιξα την πόρτα στα μάτια μου αντανακλούταν ο ταλαιπωρημένος φίλος μου να κοιμάται σαν μωρό παιδί κουκουλωμένος με το πάπλωμα. Κάποτε μου είχε πει πως όση ζέστη κι αν έχει εκείνος πάντα σκεπαζόταν γιατί φοβόταν μην του τύχαινε κάτι καθώς κοιμόταν. Έμοιαζε με τη ψυχή αθώου παιδιού το πρόσωπο του έτσι όπως κοιμόταν γαλήνια κάτω από το φως του φεγγαριού. Η αργή αναπνοή του μου ακουγόταν σαν νανούρισμα που με καλούσε και με έσπρωχνε να πέσω σε βαθύ ύπνο του οποίου το ξύπνημα δεν γνώριζα πότε θα έρθει. Κάθισα μαλακά στο κρεβάτι και άφησα το κεφάλι μου να πέσει με τον ίδιο τρόπο στο μαξιλάρι. Η μουσική της ανάσας του ηρέμησε τα άκρα μου και σύντομα ήρθε ο ύπνος και πάλι στα μάτια μου. 

Ένας απότομος ήχος με ξύπνησε. Άνοιξα με βίαιο τρόπο τα μάτια μου και το φως του ήλιου ήρθε με μιας και τρύπησε τα βλέφαρα μου λες και είχαμε να λύσουμε παλιούς λογαριασμούς. Κάθισα στους ώμους μου και περιεργάστηκα το χώρο. Το δωμάτιο εκείνη την ημέρα ήταν βαμμένο με ένα περίεργο άσπρο χρώμα. Ήταν ένα άσπρο θλιμμένο, πονεμένο, ένα παιδί που έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τη μητέρα του μέσα σε ένα πλήθος κόσμου. 

-Πάρη! φώναξα και η φωνή μου κουτούλησε στον τοίχο και ξανά γύρισε απότομα μπροστά στα μούτρα μου 

Από την μικρή τουαλέτα του δωματίου μας εμφανίστηκε ο Πάρης με ανακατεμένα μαλλιά και ανοιγμένο πουκάμισο. Τα κουμπιά του είχαν κρυφτεί πίσω από το τσαλάκωμα του και οι τρίχες στο στήθος του είχαν μπλεχτεί λες και ένας αέρας τις είχε φυσήξει με φόρα. Έτριψα τα μάτια μου προσποιούμενος ότι είχα καταλάβει το λόγο που ο φίλος μου είχε ντυθεί την ενδυμασία της σύγχυσης και απλά έμεινα να τον κοιτάζω. 

-Τώρα ξύπνησες; μου είπε και έχωσε τα δάκτυλα του στα μαλλιά του για να φέρει πίσω από τα αυτιά του

-Ναι...εσύ; 

-Από τι ξύπνησες; μου πέταξε με φόρα την επόμενη ερώτηση και ένιωσα έναν πόλεμο από λέξεις να σκάει μανιώδης στο πρόσωπο μου 

-Δεν ξέρω...απλά ξύπνησα... ανασήκωσα του ώμους μου και σήκωσα όλο μου τον κορμό από το κρεβάτι 

Εκείνη τη στιγμή από την τουαλέτα βγήκε η άνοιξη. Τα μαλλιά της σχημάτιζε μια αναμαλλιασμένη πλεξούδα όπου τούφες και τουφίτσες πετάγονταν δεξιά και αριστερά λες και μια καταιγίδα δακτύλων την είχε κακοποιήσει. Η αέρινη γαλάζια μπλούζα της ήταν στριμωγμένη σε ρυτίδες υφάσματος και το μπλε τζιν της έμοιαζε ανώμαλα βαλμένο στα πόδια της. Η Πιέρι με κοίταζε με ένα μίσος στο βλέμμα της καθώς τα φρύδια της τρεμόπαιζαν στο ρυθμό του πανικού. Τα χείλη της ήταν και αυτά ταραγμένα και ο πόνος έμοιαζε να στάζει από τα πρησμένα μάγουλα της. 

-Πιέρι... ξεψύχησαν τα χείλη μου 

Η κοπέλα με κοίταξε με ένα βλέμμα πόνου και θλίψης που ξαφνικά έβαψε με ακόμα πιο μουντό τρόπο το αρρωστημένο λευκό των τοίχων εκείνης της ημέρας. Το γαλάζιο χρώμα τους είχε ξεθωριάσει και οι πίνακες ακόμη είχαν χάσει τη ζωντάνια τους. Με μια απότομη κίνηση που συντάραξε τα σωθικά μου έκλεισε την πόρτα πίσω της. 

-Τι έγινε; έστρεψα το βλέμμα μου στον Πάρη σε μια προσπάθεια να πιαστώ από ένα ψέμα που θα με διαβεβαίωνε πως ο φίλος μου δεν είχε αγγίξει την άνοιξη 

-Χάλια! έπιασε το πουκάμισο του και το πέταξε πέρα στο κρεβάτι 

Οι μεγάλες πλάτες του εμφανίστηκαν σαν τρανά τείχη και τα χέρια του έπαιξαν αμήχανα με τον αέρα. 

-Τι εννοείς χάλια; Τι κάνατε με την Πιέρι μέσα στην τουαλέτα ενώ εγώ κοιμόμουν; τον κάρφωσα με το βλέμμα μου