Το σπίτι της ήταν μια ξύλινη φωλιά. Ζούσε μαζί με μια γλυκύτατη γριούλα με τα ίδια μελί μάτια γεμάτα εμπειρία και αγάπη. 

-Η μητέρα μου! μας έδειξε τη γιαγιάκα και εκείνη χαμογέλασε με τα λεπτά της χείλη, φαγωμένα από το πέρασμα του χρόνου 

-Τα παιδιά θα μείνουν εδώ; την ρώτησε και ζάρωσε τα μάτια της, η ελιά που στόλιζε το δεξί της φρύδι πετάχτηκε σε αυτή την κίνηση της 

-Ναι μαμά! Από εδώ παιδιά! μας προσπέρασε 

Κοίταξε πίσω της εμάς σε μια ένδειξη να την ακολουθήσουμε. Χαιρετήσαμε τη γιαγιάκα και περάσαμε το διάδρομο με τις παλιές φωτογραφίες. Βρεθήκαμε στο πολυπόθητο δωμάτιο. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι με γαλανό χρώμα και πάνω από τα δυο ράντζα κρέμονταν δυο ίδια κάδρα που απεικόνιζαν ένα μεγάλο δέντρο και γύρω γύρω μια οικογένεια που έκανε πικνίκ. Συνδύασα το μεγάλο δέντρο με την εμπειρία και τα χρόνια της γιαγιάκας και έσκασε ένα χαμόγελο γεμάτος συμπάθεια για κείνη τη γυναίκα. 

-Πώς σας φαίνεται; Θα είστε άνετα εδώ; 

-Είναι υπέροχο! Σίγουρα θα είμαστε μια χαρά! Πιέρι είσαι ένα θαύμα! ο Πάρις την πλησίασε και έπιασε τις παλάμες της, έσκυψε και τους έδωσε ένα φιλί στην κάθε μια

Ορθάνοιξα τα μάτια μου καθώς η καρδιά μου βρόντηξε με μίσος στο στέρνο μου. Πώς τολμούσε; Στη γυναίκα που ποθώ; Ένιωσα το χώρο γύρω μου να μαυρίζει και το μίσος να γεμίζει τις νευρώσεις του εγκεφάλου μου δίνοντας εντολές στο αίμα να τρέξει ορμητικά στην καρδιά μου. Ένιωθα τους παλμούς μου να με προειδοποιούν ότι θα σκοτωθώ από το δηλητήριο μίσους που κουβάλαγε το αίμα μου και τάϊζε την καρδιά μου εκείνα τα δευτερόλεπτα. Πήρα μια ανάσα μπας και ξανά βρω την παραδεισένια πλάση γύρω μου. Τι στο καλό μου συνέβη; 

Η Πιέρι τράβηξε αμήχανη τα χέρια της κοντά στο σώμα της και κοίταξε τον Πάρη φευγαλέα. Αμέσως γύρισε το βλέμμα της πάνω μου και με κάρφωσε. Ένιωσα τα δυο της μάτια να με κολλάνε στον τοίχο ζητώντας μου να τη λυτρώσω. Ήθελα να την αρπάξω και να την σύρω στην αγκαλιά μου μακριά από τα άλλα αντρικά χέρια, μακριά από τα δικά του χέρια. Πήρα ξανά μια ανάσα και παράτησα το βλέμμα της μετέωρο. Έστεψα τα μάτια μου στον πίνακα πάνω από το δεξί κρεβάτι. 

-Να σας αφήσω εγώ.. άκουσα τη φωνούλα της να τρέμει και κάτι μέσα μου ράγισε 

-Ναι...! πετάχτηκε ο Πάρις 

Με προσπέρασε η άνοιξη και έκλεισε με φόρα την πόρτα για να κρύψει τη γύμνια της αμηχανίας της.  Κοίταξα με μίσος τον Πάρη. Τα μάτια μου αστράφτανε και ένιωθα έναν ανεμοστρόβιλο θυμού να με τραβά από τα μαλλιά. 

-Τι έκανες; του όρμηξα με λέξεις

-Τι έκανα; με κοίταξε με απορία

-Στην Πιέρι...Πώς της φίλησες τα χέρια;

-Καλά! Τα χέρια της φίλησα, όχι τα χείλη! Πώς κάνεις έτσι;

-Μα δεν κατάλαβες ότι την έφερες σε δύσκολη θέση; χίμηξα με λέξεις πυροβολισμούς 

-Ε καλά! Πώς διεκδικούμε γυναίκες Σελίμ; Θες να μας πεις εσύ; σήκωσε τα φρύδια του με ειρωνεία 

Η ψυχή ορθωνόταν σαν θηρίο μπροστά στην αναίδεια του. 

-Μου κάνεις πλάκα; τον πλησίασα με λίγα βήματα σταθερά να χτυπούν το δάπεδο 

-Τέλος πάντων!μου πέταξε την αδιαφορία του 

Τον ακολούθησα με το βλέμμα μου. 

-Ποιο κρεβάτι διαλέγεις; στάθηκε ανάμεσα από τα κρεβάτια 

-Πάρε όποιο θες! του έστρεψα την αδιαφορία του 

-Καλά! Παίρνω το δεξί! άπλωσε το κορμί του σαν χείμαρρος πάνω στο άσπρο σεντόνι 

-Τι χρήματα θα της δώσουμε;

-Τι εννοείς;

-Δεν γίνεται να μένουμε έτσι! Θα πρέπει κάτι να την πληρώσουμε! κάθισα και εγώ στο αριστερό κρεβάτι 

-Θα της μιλήσω εγώ το βράδυ! 

-Άσε θα πάω εγώ! 

-Δεν πειράζει θα πάω εγώ Σελίμ! δυνάμωσε τη φωνή του 

Η πόρτα άνοιξε και φάνηκε ξανά η άνοιξη. Τα λουλούδια στο φόρεμα της σαν να άνθισαν εκείνη τη στιγμή και γέμισαν τον χώρο με μυρωδιές ονείρων. 

-Θέλετε να φάτε; μας ρώτησε διστακτικά 

-Ναι! πετάχτηκε ο Πάρις και έτρεξε κοντά της 

-Ωραία...θα είναι έτοιμα μακαρόνια με κιμά στις οκτώ! Τα φτιάχνει η μητέρα μου! Αν θελήσετε ελάτε να με βρείτε στο διπλανό δωμάτιο! μας έδειξε με τον αντίχειρα της το τοίχο δεξιά μας 

-Θα έρθουμε! της χαμογέλασε ο Πάρις

Εγώ ξανά έμεινα ακίνητος, σχεδόν κοκαλωμένος να παρακολουθώ την πολιορκία του φίλου μου καθώς με ζώνανε τα φίδια. Της χαμογέλασε σπασμωδικά ενώ τα κύτταρα μου πέθαιναν ένα ένα στο κοίταγμα της πάνω στα χείλη μου. 

Έφυγε αμέσως μετά αφήνοντας πίσω της μια γλύκα να γεμίζει το δωμάτιο.