Όποια λύση και εάν έψαχνα μια τεράστια πόλη, η Αθήνα μου, δεν μπορούσε να με κρύψει. Η Μαίρη είχε εισβάλει στο σπίτι μου, όπως είχε εισβάλει και εκείνο το βράδυ στη ζωή μου και την κατέστρεψε. Μια δυσφορία στο στομάχι μου και ένας κόμπος στο λαιμό μου ταλαιπωρούσαν την αναπνοή μου. Εγώ το μόνο που ήθελα στη ζωή μου ήταν η Πιέρι και όχι μόνο την έχασα, αλλά το παρελθόν μου ξανά χτυπούσε την πόρτα και αναζητούσε να φωλιάσει στην αγκαλιά μου. Μα για ποια αγκαλιά μου μίλαγε; Ένας χειμώνας αδάμαστος και ένα κρύο που σου καίει το μάγουλα είχε σκεπάσει το είναι μου. Γιατί όλα αυτά; Γιατί πήγαιναν μήνες που είχα να δω τα μελί ματάκια της και το αδύναμο κορμάκι της. Είχα ανάγκη να ξανά πάρω ζωή από την αναπνοή της, να αγγίξω για ακόμα μια φορά το λόγο που ζούσα. Όσο όμως περνούσε ο καιρός, τόσο οι αναμνήσεις μου έφθειραν μέσα στους διαδρόμους του μυαλού μου κάνοντας την καρδιά μου να κλαίει σαν αβοήθητο ζώο. Ένας πανικός και μια δίνη η κάθε μέρα μου. Δεν ήθελα καμιά άλλη γυναίκα, κανέναν νέο έρωτα. Το μόνο που έψαχνα, αυτό για το οποίο δίψαγα, η κάθε πρωινή και βραδινή προσευχή μου ήταν να τη δω ξανά. Έστω και από μακριά, έστω και σε μια φωτογραφία. Ο πόνος μου προκαλούσε φθορές στις εικόνες της και αυτό με πλήγωνε. Ένα μαχαίρι, ένας κοφτερός σταυρός, ένα αγκαθένιο στεφάνι, μια μακρινή λύτρωση που δεν έμοιαζε να θέλει να με πλησιάσει ποτέ ξανά. Άλλωστε ποιος ήθελε να είναι κοντά μου; Μόνο η Μαίρη. Αυτή η γυναίκα. Αυτή η ψεύτικη φωτιά. Ο λόγος που χάλασε τη ζωή μου, που με μετέτρεψε σε τέρας όταν ήμουν μόλις δεκαοκτώ χρονών. 

-Έτοιμα! μου έφερε το πιάτο με τα μακαρόνια που είχε μαγειρέψει η ίδια

Εγώ ήμουν καθισμένος στον καναπέ και κρατούσε στα χέρια μου το κεφάλι μου. Άνοιξη που είσαι;

-Τι θες; 

-Μην μου μιλάς εμένα απότομα Σελίμ! Ο τρόπος σου με πληγώνει! Δεν μπορείς να το καταλάβεις;

-Εσύ είσαι εκείνη που μου κατέστρεψες τη ζωή εκείνο το βράδυ και τώρα μιλάς για την πληγωμένη ψυχή σου; σηκώθηκα όρθιος 

Ήμουν έτοιμος να της χημίξω. Να τη σβήσω από τη ζωή μου, να τη διώξω. Μια παρείσακτη ανάμνηση ήταν μόνο και τίποτα άλλο. 

-Σελίμ μην το ξανά πιάσουμε αυτό το θέμα! Έλα να φάμε! Λίγη συμπαράσταση σου ζήτησα! Να καθίσουμε να φάμε ήρεμα και όμορφα σαν δυο καλοί φίλοι και τίποτα παραπάνω! έπαιξε με τα βλέφαρα της και κάθισε απέναντι μου στον καναπέ

Άρπαξα το πιάτο και έφαγα σαν θηρίο το περιεχόμενο του. Μόλις τελείωσα την κοίταξα πικρόχολα και στράφηκα προς το δωμάτιο μου. 

-Που πας;

-Ναι κοιμηθώ! Όταν ξυπνήσω σε παρακαλώ να λείπεις! της πέταξα χωρίς καν να την κοιτάξω και περπάτησα ακόμα πιο γρήγορα για το δωμάτιο μου 

Άκουσα την βαριά ανάσα της. Δεν ήθελα να τη θυμάμαι. Εκείνη η γυναίκα με είχε κάνει να αλλάξω ταυτότητα, να γίνω ένα τέρας. Η Πιέρι ήταν εκείνη που μπόρεσε να βγάλει από μέσα εκείνον τον παλιό Σελίμ. Εκείνο το δεκαοκτάχρονο αγόρι με τη χρυσή καρδιά και την αγάπη για κάθε τι όμορφο και γλυκό. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άφησα το μυαλό μου να σαλέψει, να αρπάξει τα άστρα από τον ουρανό και να φτιάξει εικόνες και εικονίτσες όλες με το πρόσωπο της άνοιξης να χαμογελάει και να μου χαρίζει φιλιά και αγκαλιές. Γνώριζα ότι δεν ήταν ένας αγγελικά πλασμένος κόσμος, μια αγνή πηγή έρωτα και πόθου. Γνώριζα όμως και πως στη Πιέρι δεν θα έκανα ποτέ μου κακό. Προτιμούσα να πεθάνω εγώ παρά να σκοτώσω εκείνη. Τα ματωμένα χεράκια της με ξύπνησαν απότομα και με έκαναν να πεταχτώ απότομα. Είχα ιδρώσει. Ίσως και να είχε πολλή ζέστη εκείνο το βράδυ. Κοίταξα το ρολόι μου. Ήταν ξημερώματα. Η Μαίρη κοιμόταν στον καναπέ. Ήξερα ότι δεν θα είχε φύγει. Δεν ήξερα όμως πόσο θα έμενε.