Γύρισα σιγανά το κεφάλι μου. Ένιωθα πως πίσω μου στεκόταν ο Προκρούστης έτοιμος να μου κόψει τα πόδια μου και να με τιμωρήσει που υπάρχω. Η ανάσα μου δεν ακουγόταν πια στα αυτιά μου και ένα ανατριχιαστικό τρέμουλο συγκλόνισε τους διαδρόμους του μυαλού μου. Η Ιθάκη μου στεκόταν λίγα μέτρα πιο πίσω μου όμως ο δρόμος μου έμοιαζε να καταρρέει μέσα σε μια χήμερα άθλιων και βάναυσων συναισθημάτων που έτρωγε τη σάρκα μου. Δεν θα επιβίωνα. 

Την κοίταξα στα μάτια και ένιωθα το βλέμμα της λεπίδες έτοιμες να μου κόψουν στα δυο τα καστανά μου μάτια. Έριξα στη μια μεριά το βάρος μου λες και ένα βαρίδι με τράβαγε προς το χώμα. Ίσως εκεί να τελούταν η κηδεία μου λίγες ώρες μετά. 

-Πιέρι... είπα χωρίς χρώμα στη φωνή μου 

-Δεν θα με χαιρετήσεις; με πλησίασε με τη τσάντα της να πηγαίνει και να έρχεται δεξιά και αριστερά παράλληλα με τα βήματα της 

-Δεν σε είδα...

-Αλήθεια; Πώς γίνεται αυτό; Αφού έπεσες πάνω μου! σήκωσε τα φρύδια της δύσπιστη

Ένιωθα πως με ανακρίνουν μαστιγώνοντας με με σχοινιά.

-Δεν σε είδα! είπα λίγο πιο έντονα και το βλέμμα μου έφερε βόλτες ανάμεσα στον κόσμο 

-Καλά λοιπόν! Αν δεν θες να με χαιρετήσεις μπορείς να μου το πεις! Δεν είναι ανάγκη να παίζεις όλο αυτό το θέατρο! μου πέταξε στα μούτρα τις λέξεις της και με προσπέρασε γεμάτη νεύρα 

Ένιωθα πως χάνεται η Γη κάτω από τα πόδια μου και πως κανένα σημείο αυτού του πλανήτη δεν ήταν αρκετό για να χωρέσει την ντροπή μου. 

-Όχι! ύψωσα το χέρι μου 

Σταμάτησε να περπατάει και παρόλο που έβλεπα μόνο την πλάτη της ένιωθα το αγανακτισμένο βλέμμα της να αγκαλιάζει τα σωθικά μου. 

-Δεν είναι πως δεν θέλω να σου μιλώ...φωτιά μου... ψέλλισα και το βλέμμα μου πιάστηκε από τα μαλλιά της 

Με κοίταξε με ένοχο βλέμμα. Άφησε την τσάντα της στο δρόμο και έτρεξε κοντά μου. Στάθηκε απέναντι μου σε απόσταση αναπνοής. 

-Πώς με είπες; μισόκλεισε τα μάτια της και έγειρε ελαφρά το κεφαλάκι της προς τα δεξιά 

-Δεν σε είπα... τίναξα τις τούφες μου με φόρα 

Το δικό μου χρυσόμαλλο δέρας αναζητούσε να μάθει το μεγάλο μου μυστικό. Έφραξα τα χείλια μου και έμεινα να την κοιτώ. 

-Φωτιά μου... επανέλαβε και το βλέμμα της έπεσε πάνω στα χείλι μου 

Το αίμα μου από κάτω τους έτρεχε με φόρα και χτύπαγε το δέρμα μου με μίσος. Ήμουν φυλακισμένος σε έναν επίγειο θάνατο. Την κοίταξα με την καλύτερη μάσκα που θα μπορούσα να φορέσω. Η άγνοια σκέπασε τη σκέψη στα μάτια μου. 

-Είπες φωτιά μου! πείσμωσε και το κορμί της ταλαντεύτηκε στο τέλος της φράσης της πνίγοντας με σε εικόνες άπιαστες

-Δεν είπα...

-Είπες! 

-Μπορείς να μου κλέψεις τα μάτια; 

-Τι; Γιατί; με κοίταξε ξανά αθώα

-Να μην σε ξανά δω! είπα με μιας και κατέβασα το βλέμμα μου 

-Γιατί να μην με ξανά δεις; έσκυψε το κεφάλι της για να βλέπει τα μάτια μου 

Δεν απάντησα παρά μόνο κοίταξα από την άλλη μεριά παλεύοντας μέσα μου να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Πιεζόμουν πολύ και ο Προκρούστης μου είχε σκοτώσει την Ιθάκη μου. Πώς έγινα ξαφνικά ένας καταραμένος Οδυσσέας;

-Σελίμ! Μίλα μου! με έσπρωξε ελαφρά αλλά εμένα το άγγιγμα της με συγκλόνισε 

Την κάρφωσα με το βλέμμα μου. Η ψυχή μου μέσα μου έλιωνε αλλά το βλέμμα μου στεκόταν αγέρωχο μπροστά στις μελιές ομορφιές της. Με πλησίασε ελαφρά, στάθηκε τόσο κοντά μου που μου έκοψε το αίμα η ανάσα της.