Ανάμεσα σε μένα και τον Πάρη υπήρχε μια κεντρισμένη ατμόσφαιρα. Ήμασταν δυο λιοντάρια πονεμένα και χτυπημένα από τα ίδια βέλη, της ίδιας γυναίκας. Για ώρες πολλές δεν μιλιόμασταν και απλά αφήναμε τη σκόνη της σιωπής να αγκαλιάσει τις λέξεις του μυαλού μας. Κοιτάζαμε το άπειρο και σκεφτόμασταν τα ίδια μάτια, τα ίδια χέρια, το ίδιο εκείνο κορίτσι. Υπήρχαν όμως και φορές που λίγο αλκοόλ έλυνε τις διαφορές μας και κατακερμάτιζε την κοινή μας κλωστή στον έρωτα. Τότε τα χείλια μας μιλάγανε για δουλειές και εργασίες, βόλτες και παλιές εμπειρίες. Κάπου κάπου θυμόμασταν και πάλι πως είμαστε φίλοι εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια. Όσο περνούσαν οι μέρες τόσο πιο ένοχος ένιωθα για τον έρωτα μου, για εκείνο το άτιμο δευτερόλεπτο που ερωτεύτηκα την Πιέρι. Το σώμα μου πίστευα πως ήταν ένα βάρος, ένα σακί γεμάτο τύψεις και λάθη που περιφερόταν στο σπίτι του φίλου μου. Ο πόνος μου για εκείνη, για την έλλειψη της αλλά και για τον τρόπο που είχα φερθεί στην φιλία μου με τον Πάρη μεγάλωνε. Γνώριζα πως δεν έφταιξα για τον έρωτα μου, άλλωστε ποτέ δεν ξέρουμε ποιον θα αγαπήσουμε, ωστόσο ταυτόχρονα δεν ένιωθα ασφαλής και ευτυχισμένος στους τοίχους του εξοχικού του φίλου μου. Ένα απόγευμα, δίπλα από τη θάλασσα και με τον ήλιο να μην θέλει να δύσει πήρα την απόφαση να του ανακοινώσω πως θα έφευγα, θα γύρναγα πίσω στην Αθήνα. Είχα ανάγκη χρόνο μακριά από εκείνον και από όλες τις αναμνήσεις των τελευταίων ημερών για να ξανά βρω τον δρόμο μου, τον εαυτό μου. 

Πήγα μια βόλτα ως την μικρή αγορά για να ψωνίσω τα απαραίτητα για το βραδινό μας γεύμα. Την ώρα εκείνη θα του ανακοίνωνα τη φυγή μου, φυγή κλέφτη, ένοχου, προδότη μιας καλής φιλίας. Κατέβηκα τα σκαλοπάτια του άσπρου σπιτιού και περπάτησα στον ευθύ δρόμο. Ο κόσμος ήταν λιγοστός και έτσι ένιωθα το οξυγόνο γύρω μου να επικεντρώνεται πάνω μου, τους πόρους του σώματος μου να ανοίγουν για να ανασάνουν λίγο από την ευτυχία μιας ήρεμης πορείας. Ένιωσα το μυαλό μου να καθαρίζει και τα πνευμόνια μου να αναζωογονούνται. Το αίμα στις φλέβες μου είχε καιρό να κυλίσει κανονικά, χωρίς να ταράζεται η καρδιά, η μαχαιρωμένη ψυχή και το τέλειο έγκλημα στο οποίος βρέθηκα να είμαι ο θύτης άθελα μου. Πέρασα την είσοδο της αγοράς και έφτασα στο μικρό μπακάλικο. Ο γερασμένος ιδιοκτήτης του και οι άσπροι ταλαιπωρημένοι τοίχοι του έμοιαζαν να κουβαλούν ολόκληρη την ιστορία του τόπου εκείνου. Δεν ήθελα να νιώσω άλλες πια φουρτούνες να μαστιγώνουν το καράβι της ψυχής μου. Ήθελα απεγνωσμένα μια πηγή με δροσερό νερό να ξαποστάσω. Μπήκα με φόρα στο μπακάλικο και ένιωσα τη δροσιά της σκιάς να μου χαϊδεύει το σώμα. Πήρα μια ανάσα και χαλάρωσα τους μύες του σώματος μου. Κοίταξα γύρω μου και εντόπισα τις ντομάτες. Αυτός ο κύριος μάζευε στο μπακάλικο του τα καλύτερο προϊόντα. Ένιωσα για μια στιγμή τόσο σάπιος μπροστά σε όλα τα γεννήματα της Γης που βρίσκονταν γύρω μου παρά το ότι είχαν κοπεί από τη μήτρα τους. Έπιασα δυο τρεις και τις έχωσα στη διάφανη σακούλα μου. Ίσως εκείνες μου έδιναν λίγο κουράγιο. Έπειτα πλησίασα τα αγγούρια και μετά τις πιπεριές. Μάζεψα όσα από αυτά ήθελα και κατευθύνθηκα προς το ταμείο. Εμπρός μου στεκόταν μια γυναικεία φιγούρα. Έβλεπα την πλάτη της και τα κυματένια μαλλιά της. Καστανά και μαλακά. Ένα κοντό ροζ φόρεμα γεμάτο με μικρές καρδιές στα πόδια, στους γοφούς της, στα χέρια και στην πλάτη της. Η σκέψη μου άναψε. Οι αναμνήσεις δυνάμωσαν. Δεν μπορεί να ήταν εκείνη... . Τότε άκουσα τη μαλακιά φωνή της να ζητάει να μάθει πόσο έκαναν τα πράγματα που είχε στη σακούλα της. Τα λεπτά της χέρια. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω τους. Τα αδύναμα δάκτυλα τους. Θεέ μου! Παράτησα τη σακούλα αφήνοντας την να πέσει κάτω με τις μαλακές ντομάτες να σκάνε στο πάτωμα. Την προσπέρασα μα το τελευταίο λεπτό ο ώμος μου έσπρωξε την πλάτη της. Η τρικυμία χτύπησε και πάλι το καράβι μου. Μια αναμπουμπούλα αναμνήσεων και ένα  μισητό βουητό με κορόιδευε και με έφτυνε σαν να ήμουν σκουπίδι. Βγήκα και πάλι έξω στον καυτό ήλιο. 

-Μισό λεπτό...! άκουσα το βουητό της