Ο Κολ κι η Κριστίνα έφεραν το νεκρό σώμα του Μάικλ Τζόζεφ στο σπίτι. Ο βουβός πόνος στα μάτια τους έκανε την Αϊλίν να σφιχτεί και το Στίβεν να δαγκώσει την άκρη των χειλιών του μέχρι να γευτεί τη μεταλλική γεύση του αίματος στο στόμα του. Τον ξάπλωσαν προσεκτικά στο μεγάλο δρύινο τραπέζι της τραπεζαρίας κι απέμειναν να τον περιεργάζονται αμίλητοι.

Ο Μάικλ κοίταξε διακριτικά το Στίβεν, το πρόσωπο του οποίου ήταν μια ανέκφραστη μάσκα. Κανείς δεν είχε μιλήσει ακόμα κι ο ίδιος δεν σκόπευε να είναι ο πρώτος που θα σπάσει τη σιωπή. Στο τέλος, όμως, δεν άντεξε.

«Θέλω να μείνω λίγο μόνος μαζί του», ανακοίνωσε στους υπόλοιπους.

Η Κριστίνα αρνήθηκε να φύγει. Έσφιξε τα δόντια και πάτησε γερά τα πόδια της στο πάτωμα, όμως ο Κολ της υπενθύμισε τηλεπαθητικά ότι ο Στίβεν βρισκόταν σε εξίσου δεινή θέση με τη δικιά τους.

«Με συγχωρείς», ψιθύρισε κοιτάζοντάς τον.

Ο Στίβεν ένευσε και την άφησε να τον αγκαλιάσει, πράγμα ασυνήθιστο και για τους δυο τους. Η γυναίκα που ο ίδιος είχε προηγουμένως αντιπαθήσει με τόσο πάθος ήταν τώρα εκείνη που προσπαθούσε να μετριάσει τον πόνο του.

«Θα πάρουμε το αυτοκίνητο και θα απομακρυνθούμε λιγάκι στον κεντρικό δρόμο για να σου δώσουμε όσο το δυνατόν περισσότερη ιδιωτικότητα», ανακοίνωσε ο Κολ.

«Ευχαριστώ», μουρμούρισε εκείνος.

Τα βήματα της Αϊλίν ήταν βαριά τη στιγμή που ακολουθούσε τον Μάικλ προς την πόρτα. Για μια στιγμή, στάθηκε για να κοιτάξει πίσω της κι είδε το κεφάλι του Στίβεν να χαμηλώνει με τα χέρια του να ακουμπούν διστακτικά στο τραπέζι. Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα, πέρασε το κατώφλι της πόρτας και περπάτησε προς το αυτοκίνητο που την περίμενε με αναμμένη τη μηχανή.

Ο Στίβεν τους άκουσε που έφευγαν και ξαφνικά ένιωσε τη σιωπή του σπιτιού να γίνεται εκκωφαντική. Το βλέμμα του στράφηκε στο πρόσωπο του πατέρα του – του άντρα που είχε χαθεί από τη ζωή του τόσο απότομα κι είχε ξαναγυρίσει για να πεθάνει στ' αλήθεια. Φαινόταν ακόμα νεότερος και πιο εύθραυστος μετά το φιλί του θανάτου. Πώς αλλιώς θα έμοιαζε κάποιος που μετατράπηκε σε τέρας όντας μόλις είκοσι ενός ετών; ,σκεφτόταν ο Στίβεν.

«Σου έκοψε τα μαλλιά... Και σε κατακρεούργησε», είπε με τη γλώσσα του να στάζει δηλητήριο για τον Αλεξάντερ.

Με τις άκρες των δαχτύλων του άγγιξε περιμετρικά το πρόσωπο του Μάικλ Τζόζεφ. Η δυνατή βρισιά που ξέφυγε από τα χείλη του αντήχησε προς πάσα κατεύθυνση. Το παγωμένο κι ακίνητο σώμα πάνω στο τραπέζι τον γύρισε πίσω στην πρώτη φορά που τον είχε δει νεκρό. Τώρα, όμως, μπορούσα να το αποτρέψω αυτό και δεν το έκανα, σκέφτηκε.

Ο Στίβεν άκουγε τους παλμούς του να αντηχούν στους κροτάφους του, καθώς το αίμα κυλούσε με απίστευτη ταχύτητα στις φλέβες του. Τα πνευμόνια του σφίχτηκαν την ώρα που μια δυνατή κραυγή χτιζόταν μέσα του, έτοιμη να βγει από το στόμα του και να σπάσει το φράγμα του ήχου. Εκείνος την άφησε. Κραύγασε με όλη του τη δύναμη, πιστεύοντας πως έτσι θα απαλλασσόταν από την ένταση που διέλυε τα σωθικά του. Κι όμως έκανε λάθος.

Με προσεκτικές κινήσεις έσκυψε προς τον Μάικλ Τζόζεφ και τον πήρε στην αγκαλιά του. Τα χέρια του άγγιξαν τις κομμένες μαύρες μπούκλες και τις χάιδεψαν με στοργή. Τα κόκκινα μάτια του Στίβεν, που είχαν χρόνια ολόκληρα να κλάψουν, ήταν πια γεμάτα με δάκρυα. Έσφιξε τον πατέρα του πάνω του νιώθοντας τις ενοχές να τον συνθλίβουν χωρίς κανένα έλεος.

«Θυμάσαι που κοιμόμουν με το κεφάλι στο στήθος σου όταν ήμουν μικρός; Θα πρέπει να ήμουν τεσσάρων ή πέντε χρονών όταν σταμάτησα να το κάνω και, παρόλο που ποτέ σου δεν το παραδέχτηκες, σου κακοφάνηκε», ψιθύρισε ενώ η εικόνα εκείνη έπαιζε σαν ταινία στο μυαλό του.

Έστρεψε τα μάτια του προς τον καναπέ. Ήταν ακριβώς ο ίδιος όπως και τότε, όμως όλα τα άλλα είχαν αλλάξει. Κάποτε, φοβόταν τις καταιγίδες και με κάθε κεραυνό κρυβόταν στην αγκαλιά του Μάικλ Τζόζεφ. Αυτό ήταν ένα ακόμα από τα πράγματα που είχε βάλει στην άκρη για χάρη του θυμού του όταν τον ξαναείδε για πρώτη φορά.

«Σε κατηγόρησα ότι μας άφησες πίσω κι έφυγες. Ήμουν τόσο θυμωμένος μαζί σου, τόσο τυφλός απέναντι στο τι είχε πραγματικά συμβεί. Κι όταν σε είδα να περνάς έξω από την πόρτα, ακολουθώντας εκείνο το κάθαρμα...»

Ο Στίβεν δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Πνίγηκε με το ίδιο του το σάλιο κι ύστερα γεύτηκε την αλμύρα των δακρύων που μούσκευαν τόσο το δικό του πρόσωπο όσο κι εκείνο του πατέρα του. Βάλθηκε να τον κουνάει αργά μπρος πίσω λες κι ήταν παιδί που το νανούριζε. Δεν ήταν σίγουρος ποιος από τους δυο είχε περισσότερη ανάγκη για μια τέτοια κίνηση, πάντως ο ίδιος ευχόταν να μπορούσε να ξεριζώσει από μέσα του αυτό το βράχο που είχε πλακώσει την καρδιά του.

«Άλλαξα... Κι όταν αναγκάστηκα να μεγαλώσω τον Μάικλ φρόντισα να κρύψω οτιδήποτε αφορούσε εσένα από εκείνον. Υποσυνείδητα ήταν σαν να φοβόμουν ότι μεγάλωνα έναν έφηβο εαυτό σου κι ήξερα ήδη πού θα κατέληγε αυτό. Άθελά μου είχα προδιαγράψει – σχεδόν – το τέλος του. Τη μέρα που εκείνος προσπάθησε να αυτοκτονήσει...»

Στην τελευταία εκείνη σκέψη, ο Στίβεν τον έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του. Η υπερφυσική του ακοή έπιασε τον ήχο του αυτοκινήτου που πλησίαζε το σπίτι, νωρίτερα από το αναμενόμενο. Άκουσε στον Κολ να προτείνει στην Αϊλίν να μπει στο σπίτι αφενός για να ελέγξει την κατάσταση κι αφετέρου για να ενημερώσει τους υπόλοιπους αν μπορούσαν να επιστρέψουν.

Ο Στίβεν ξάπλωσε τον πατέρα του στο τραπέζι κι έστρωσε με τα χέρια του μερικές τούφες μαλλιών ή τυχόν τσαλακώματα στα ματωμένα ρούχα του. Μετά σκούπισε τα δάκρυά του στο μανίκι της μπλούζας του για να μην τα δει κανείς. Πίσω του τα βήματα της γυναίκας του πλησίαζαν με αργό βηματισμό.

«Στίβεν....», ψιθύρισε εκείνη πιάνοντας το μπράτσο του.

«Θα είμαι εντάξει», αρκέστηκε να της πει ενώ το δεξί του χέρι κρατούσε ακόμα εκείνο του Μάικλ Τζόζεφ.

Ο χρόνος έμοιαζε να έχει κυλήσει σαν νερό όταν η Κριστίνα ξεπρόβαλλε από την πόρτα. Ξαφνικά, φαινόταν σαν να είχε γεράσει απότομα κι η αθάνατη, νεανική της όψη να είχε τσαλακωθεί. Τα γαλάζια μάτια της ήταν πρησμένα κι η Νικόλ την κρατούσε από τη μέση για να στηρίζει τα βήματά της.

Πλησίασε τον Στίβεν και τον κοίταξε κατάματα λες κι απολογούνταν για κάτι που είτε είχε ήδη συμβεί είτε θα συνέβαινε σύντομα. Εκείνος διάβαζε την ανησυχία στις σκέψεις της όσο κι αν η ίδια προσπαθούσε να την κρύψει.

«Τι είναι, Κριστίνα;», τη ρώτησε με γλυκιά φωνή που η έντασή της ξεπερνούσε οριακά έναν ψίθυρο.

Ένας κόμπος έφραζε το λαιμό της κι η ίδια ξεροκατάπιε. Απομάκρυνε τα ξανθά μαλλιά που είχαν κολλήσει στα μάγουλά της κι ύστερα κοίταξε προς τον Μάικλ Τζόζεφ. Τα χείλη της άγγιξαν το παγωμένο του μάγουλο προτού η Κριστίνα κοιτάξει τον καθένα τους και σταυρώσει τα χέρια μπροστά από το στήθος της.

«Έχω να κάνω μιαν ανακοίνωση... Ο Κολ κι εγώ το μάθαμε πριν λίγο, όταν... τον βρήκαμε», ψέλλισε.

Ο Κολ της χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Εκείνη τη στιγμή, ήταν ο μόνος που την καταλάβαινε καλύτερα.

«Είμαι έγκυος», είπε δυναμώνοντας τη φωνή της.

Από εκείνο το λεπτό κι έπειτα, ο χρόνος σταμάτησε. Το μόνο που ακούστηκε ήταν ένας συλλογικός αναστεναγμός και μια βρισιά από τον Στίβεν.