Το κύμα και η αίσθηση
επιστρέφουν πίσω σε μένα.
Μα πόσο εγωκεντρικός ο νους.
Δεν είναι κρίμα,
να οριοθετείται η λήθη και η θύμηση;

Σε πετρόχτιστο λιμάνι,
Απαγορεύεται ο παφλασμός και η επανάληψη.

Σάμπως μας επιτρέπεται
κάποια αποφυγή για το απόηχο που αφήνεται,
αιώνια να πλέει και απέραντα,
να φορά βαρίδι μα να μη βουλιάζει.
Μόνο από καρτέρια, να σχηματίζει ένα σκοπό.

Σε πετρόχτιστο λιμάνι,
Να γλύφει ανά τα χρόνια τα σκαλιά μ' αναφιλητά
και να μη σπάει ο πέτρινος μου φράχτης.

-Σειρήνα