θα έλεγα πως σε αγαπάω όσο τον εαυτό μου,
μα είναι περισσότερο,
εμένα που και που με σιχαίνομαι.
Σε εμπιστεύομαι όσο το ένστικτο μου
και σε χρειάζομαι όσο νομίζω ότι θέλω το τσιγάρο.
Με εκνευρίζεις όσο η μάνα μου, και σε αγνοώ, μα σε θαυμάζω όσο τον Ντοστογιέφσκι.
Είσαι τόσο αρμονικός στον χώρο μου, καθόλου ξένος,
σαν η ζωή μου να είναι το μπάνιο και να είσαι πλυντήριο. Ταιριαστό τέλος πάντων.
Πιστεύω σε σένα παραπάνω από το ότι θα πετύχει ο κομμουνισμός, και αυτό είναι πολύ δυστυχώς η ευτυχώς.
Σε θέλω όσο ο Μπουκόφσκι το ποτό
και όταν δεν μου δίνεις σημασία διαβάζω Πολυδούρη.
Όταν συζητάμε νιώθω σαν να πίνω καπουτσίνο γλυκό με κανέλα και όταν δε μιλάς, η φάση είναι εσπρέσσο σκέτο.
Σίγουρα αγαπάω το είναι σου στα πράγματα που κάνω,
σε συνδέω πάντα με όσα βρίσκονται κοντά στον εαυτό μου
και σε ευχαριστώ για αυτό
που πιστεύω στο ανθρώπινο,
που μου αποδεικνύεται πως δεν είναι μάταιο
να πιστεύεις στο ανθρώπινο.

.