"Άντε ξύπνα επιτέλους." ακούω.

"Ρε Μαράκι μου δηλαδή έλεος άσε με να κοιμηθώ." λέω την και γυρνάω από την άλλη.

"Μα σε άφησα όσο μπορούσα για να κοιμηθείς όμως πρέπει να πάμε να κλείσουμε το catering. Όπως και να πάμε στο σπίτι τον πεθερικών μου για να αρχίσουμε να ετοιμάζουμε το σπίτι."

"Καλά καλά σηκώνομαι."

Αφού έφυγε από το δωμάτιο σηκώθηκα και πήγα στην βαλίτσα για να βρω τι να φορέσω, και για κακή μου τύχη δεν βρήκα το φόρεμα που είχα αποφασίσει να φορέσω το βράδυ τον αρραβώνων. Αφού ντύθηκα και πήγα μέσα την βρήκα στο σαλόνι να πίνει καφέ.

"Σου έχω έτοιμο και το δικό σου." μου λέει και συνεχίζει να πίνει τον καφέ της."

"Έχεις αποφασίσει το μενού που θα παραγγείλεις ή θα κοιτάξεις να βρεις κάτι από τα επιλεγμένα μενού τους;" ρωτάω μόλις παίρνω τον καφέ μου και κάθομαι στον απέναντι καναπέ."

"Για να πω την αλήθεια δεν έχω αποφασίσει καν τι φόρεμα θα βάλω, σε αυτό θα χρειαστώ την γνώμη σου, και βασικά ήλπιζα να με βοηθούσες και με το μενού." μου λέει.

"Είναι δεδομένη η βοήθεια μου, αλλιώς τι κουβαλήθηκα στην Θεσσαλονίκη άμα είναι να κάθομαι και να περιμένω να περάσουν οι μέρες." λέω και αρχίζει να γελάει, " Όμως έχω και εγώ ένα μικρό θεματάκι, θα χρειαστώ μάλλον φόρεμα."

"Τι εννοείς;"

"Εννοώ ότι ξέχασα το φόρεμα μου στην Αθήνα, και τώρα έχω τρεις επιλογές, πρώτον να πάρω καινούριο φόρεμα, δεύτερον να ζητήσω από τον Κώστα να μου το φέρεις και τρίτον να πάω Αθήνα και να πάρω το φόρεμα και να έρθω με τον Κώστα μια και καλή."

"Επειδή είμαι σίγουρη ποια επιλογή θα διαλέξεις, θα σε αφήσω να φύγεις μόνο αν έχουμε τελειώσει με τις ετοιμασίες." μου λέει.

"Αχ αδελφουλίτσα μου δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σ' αγαπάω." πάω και την παίρνω μια αγκαλιά.

"Ναι άσε τις γλύκες τώρα. Ας επανέλθουμε στον θέμα μας τώρα, με το μενού τι θα κάνουμε;" με ρωτάει.

"Κοίτα αυτό πρέπει να ξέρεις πάνω κάτω πως θα είναι ο αρραβώνας, ας πούμε θα έχετε μπουφέ ή θα είναι τραπέζι, βασικά έχετε καλέσει πολύ κόσμος;"

"Να σου πω την αλήθεια αυτά περί καλεσμένων τα έχουν αναλάβει η μαμά και κυρία Αντιγόνη."

"Συγνώμη και δεν τους είπες να μην πουν σε πολλούς;"

"Όχι είχα τα θέματά μου με τον Μίλτο και πως θα φύγει και απλά συμφώνησα χωρίς να το σκεφτώ περισσότερο." μου λέει και εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό της.

'Έλα Μίλτο.' λέει κάπως απότομα. 'Να σε ρωτήσω για τους καλεσμένους ελπίζω οι μανάδες μας να μην πουν σε πολλούς... Όχι δεν έχουμε πάει ακόμα, καθόμαστε και πίνουμε το καφεδάκι μας ακόμα, μόλις ξύπνησε... Καλά Μίλτο μου θα τα πούμε το βράδυ.' είπε και το έκλεισε.

"Τελικά κανόνισε από μόνος του να μην καλέσουν πάρα πολλά άτομα και να είναι μόνο μέχρι τα αδέλφια τον γονιών μας και οι παππούδες μας, άρα υποθέτω θα κανονίσουμε να είναι σαν δείπνο."

Μου είπε και συνεχίσαμε να μιλάμε για διάφορα πράγματα, όταν επιτέλους ήπιαμε τον καφέ μας, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο catering και κλείσαμε ένα από τα μενού τους, από μια ποικιλία σαλατών, κρεατικά μαγειρευτά και ψητά, ποικιλία τυριών , και άλλα πολλά συνοδευτικά.

Το βράδυ είχαμε κανονίσει να πηγαίναμε για ποτό, βεβαία έπρεπε να υποστούμε εγώ και ο Μίλτος την γκρίνια της Μαρίας που διαλέξαμε να πάμε για ποτό ενώ ξέραμε πως εκείνη δεν μπορούσε να πιει. Ευτυχώς καταφέραμε να πάμε κάπου να φάμε και για τύχη δικιά μας να μην γκρινιάξει.

"Ευτυχώς που μπορείς να φας." λέω με αγανάκτηση.

"Άννα άσε το δούλεμα, δεν θα καθόμουν εγώ να σας βλέπω να πίνετε και εγώ απλά να κάθομαι." έχω να πω ναι έχει δίκιο αλλά αν είναι να γίνει το δικό της η γκρίνια της δεν γνωρίζει όρια.

Βέβαια υπήρχε μια μικρή διαφωνία στο ότι δεν έπρεπε να πιει κρασί αλλά ευτυχώς σε αυτό έκανε αμέσως πίσω. Παραγγείλαμε διάφορα ορεκτικά τα οποία δεν προλάβαμε να φάμε και πολλά τα είχε φάει όλα η Μαρία.

"Ο Κώστα πως είναι;" ρωτάει κάποια στιγμή όταν τρώγαμε το κυρίως πιάτο.

"Γκρίνιαζε να σας πω την αλήθεια που θα τον άφηνα μόνο του αλλά το ξεπεράσαμε εύκολα."

"Χαχα αυτό είναι καλό." λέει η Μαρία.

"Αν καταφέρω και του κάνω την έκπληξη που λέγαμε θα είμαστε τέλεια, όχι ότι δεν είμαστε τώρα, αλλά, έγινε κάτι που με προβλημάτισε, όμως ελπίζω να είναι η φαντασία μου."

"Δηλαδή;" με ρωτάει η Μαρία.

"Όχι μωρέ τίποτα σπουδαίο απλά κάτι που είπα και δεν μου απάντησε." προσπαθώ να μην τις κινήσω άλλο το ενδιαφέρον.

"Ήταν τόσο σημαντικό να απαντήσει;" αλλά δυστυχώς δεν πετυχαίνει και συνεχίζει τις ερωτήσεις.

"Για μένα ήταν, αλλά αυτές τις μέρες δεν είμαι εγώ το θέμα αλλά εσείς, πως νιώθετε;" τους ρωτάω

"Είμαι ευτυχισμένος, όμως δεν μπορώ να εξηγήσω αν ευθύνεται ο γάμος ή ότι πρόκειται να γίνω πατέρας." λέει κοιτάζοντας την Μαρία. "Ξέρω πως θα λείπω το πρώτο καιρό, όμως άμα πετύχει το σχέδιο που θα εργαστώ, θα μου προσφέρουν την θέση διευθυντή στο υποκατάστημα της Αθήνας, και είναι ο λόγος που δέχτηκα."

"Εννοείς πως μετά από τόσο καιρό που στο ζητάω, θα γυρίσουμε στην Αθήνα.;"

"Ναι αγάπη μου." της λέει και της δίνει ένα απαλό φιλί που άρχιζε και γινόταν όλο και πιο παθιασμένο.

Όχι τόσο ενδιαφέρον, ελπίζω να καταφέρω να γράψω το επόμενο σύντομα.
#bot_18