Έχει περάσει μια εβδομάδα και μόλις εχθές κατεβήκαμε Αθήνα με την Μαρία και τους γονείς μας. Με τον Νίκο δεν έχουμε ξανά μιλήσει. Από ότι φαίνεται αυτός διάλεξε και τελικά δεν είμαι εγώ. Αν και ήξερα την απόφαση του πονάει πολύ. Οι γονείς μου ευτυχώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα, ευτυχώς βέβαια δεν θα άντεχα την γκρίνια που δεν τους έχω πει τίποτα.

      Ο Κώστας δεν μου έχει ξανά προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μου. Τουλάχιστον τώρα μπορώ να ηρεμήσω και να τα αφήσω όλα στην άκρη και να προχωρήσω την ζωή μου και να ξεχάσω και τους δυο. Από τις σκέψεις, αν και ήταν μόνο μια, με έβγαλε το κινητό μου.

'Παρακαλώ'

'Άννα, ο Στέφανος είμαι.'

'Ααα γεια σου Στέφανε.'

'Πήρα τον αριθμό σου από τον Νίκο, και ήθελα να σε ρωτήσω αν ήθελες να βγούμε καμία μέρα.' τι είπε μόλις τώρα του έδωσε τον αριθμό μου.

'Αλήθεια δεν το περίμενα να στο δώσει.'

'Γιατί δεν το περίμενες;'

'Εεε... Να... Απλά δεν ήξερα ότι είχε τον αριθμό μου.'

'Ναι στην αρχή και εγώ παραξενεύτηκα, αλλά απ' ότι μου είπε του τον έδωσε η Εύα.' και καλά τώρα. 'Τελικά τι λες θες να βγούμε;'

'Για πότε λες;' είναι η ευκαιρία μου για να προχωρήσω με την ζωή μου.

'Και σήμερα αν μπορείς εγώ δεν έχω κανένα.'

'Δεν βιάζεσαι καθόλου βλέπω.' λέω και γελάω, 'αλλά δυστυχώς σήμερα δεν μπορώ.' του είπα και άκουσα την Μαρία από μέσα να με φωνάζει.'Στέφανε μου πρέπει να σε αφήσω τώρα γιατί με φωνάζουν.'

'Εντάξει αλλά να ξέρεις δεν γλιτώνεις από εμένα.'

'Χάχα λοιπόν γεια σου.' είπα και το έκλεισα.

"Έλα ρε Μαρία τι ήθελες;"

"Με ποιον μίλαγες;"

"Σοβαρά για ανάκριση με φώναξες;"

"Όχι μόνο αλλά ποιος ήταν;"

"Ένα παιδί που θέλει να βγούμε.Πες τώρα τι με ήθελές;"

"Μα έλεος πια, τι σου βρίσκουν;" κάνει και καλά μια φάτσα απορίας.

"Πες μωρέ την με ήθελες και κανόνισε να μην με στείλεις πάλι να σου πάρω κάτι που σου μύρισε."

"Καμία σχέση απλά σε ζητάνε στην πόρτα."

"Και γιατί δεν μου το λες τόση ώρα."

"Γιατί ήθελα να ακούσει ποιος ήταν στο τηλέφωνο." καλά εντάξει δεν ξέρει τι λέει, και πάω προς την πόρτα.

     Μόλις φτάνω στην πόρτα νιώθω δύο χεριά να με αρπάζουν και να με κολλάνε στον τοίχο και δύο χείλη να κολλάνε πάνω στα δικά μου. Είχα ξαφνιαστεί πάρα πολύ από αυτή την κίνηση, άνοιξα τα μάτια μου να δω ποιος ήταν αυτός που με φιλούσε. Είδα τον Νίκο, αυτό δεν μπορεί να συνεχίστε αυτό, απλά πρέπει να πάρει μια απόφαση δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό.

"Νίκο σταμάτα τώρα." λέω ανάμεσα στο φιλί μας αλλά δεν με ακούει.

"ΝΊΚΟ ΕΊΠΑ ΣΤΑΜΆΤΑ."  φώναξα και ευτυχώς σταμάτησε.

"Δεν θέλω να σε αγγίζει κανένας άλλος εκτός από εμένα." είπε κτητικά.

"Σαν να τα θες όλα δικά σου μου φαίνεται."

"Ναι γαμώτο, όταν πρόκειται για σένα ναι τα θέλω όλα δικά μου."

"Πραγματικά δεν ξέρω αν με δουλεύεις ή όντως τα πιστεύεις αυτά που λες." λέω καθώς γελάω από τα νεύρα μου.

"Γιατί να σε δουλεύω;"

"Γιατί; Σοβαρά με ρωτάς γιατί;" σχεδόν φωνάζω, "Γιατί εγώ μπορεί να διάλεξα εσένα, όμως εσύ δεν έχεις διαλέξει."

"Μα εγώ θέλω εσένα."

"Δεν μου αρκεί μόνο να μου λες πως με θες. Εσύ δεν θες να με αγγίξει κάποιος άλλος, αλλά εγώ πρέπει να ανέχομαι να σε αγγίζει κάποια άλλη, να ανέχομαι να ξέρω πως όταν εγώ είμαι μακριά σου εσύ πηδιέσαι με μια άλλη." είπα βάζοντας σχεδόν τα κλάματα, όμως όχι δεν θα κλάψω μπροστά του.

"Τι θες να κάνω;" είπε αγανακτισμένος. 

"Σοβαρά τώρα με ρωτάς κάτι τέτοιο; Να ξεκαθαρίσεις ποια θέλεις. Δεν μπορώ άλλο να αποτελώ ένα παιχνιδάκι για σένα."

"Μα δεν είσαι παιχνιδάκι για μένα."

"Τότε δείξ' το μου. Αφέθηκα σε εσένα γνωρίζοντας ότι στο τέλος εγώ θα πληγωθώ, όμως το μόνο που σου ζητάω είναι αν είναι και δεν είμαι εγώ αυτή που θα διαλέξεις άπλα φύγε όσο είναι νωρίς." είπα, πλέον δεν μπορούσα να να σταματήσω τα δάκρυα μου και έτρεξα στο δωμάτιο μου.

      Δεν ήθελα να με δει ευάλωτη, δεν ήθελα να δει πως με πληγώνει, δεν ήθελα να με ακολουθήσει μόνο και μόνο από λύπηση. Ήθελα να διαλέξει αυτό που πραγματικά ήθελε και ας μην ήμουν εγώ αυτή που θα διάλεγε. Απλά ήθελα να μην πονάει η καρδιά μου. Έπεσα στον έρωτα δυο αντρών και με πλήγωσαν και οι δύο.

      Ξαφνικά άκουσα την πόρτα να ανοίγει και τα βήματα κάποιου, μέχρι που ένιωσα το στρώμα να βουλιάζει δίπλα μου, απλά ήλπιζα να μην είναι αυτός, δεν ήθελα να με δει έτσι, δεν ήθελα να με λυπάται.

"Μην κλαις μωρό μου, είμαι εδώ."

"Για πόσο όμως; Μέχρι να σε χρειαστεί η Εύα;"

"Για όσο με χρειαστείς εσύ. Γιατί εσύ μου έχεις κλέψει το μυαλό και την καρδία μου και ας σε ξέρω λίγο καιρό."

"Σε παρακαλώ μην λες λόγια που ίσως να μην τα εννοείς. Πονάνε, και με πληγώνουν βαθιά." είπα και γύρισα να τον κοιτάξω στα μάτια.

"Εννοώ ότι αφορά εσένα, δεν μπορώ να σε βλέπω να κλαις ξέροντας πως εγώ φταίω. Ξέρω πως είμαι εγωιστής άπλα δεν ξέρω πως μπορώ να τελειώσω ότι έχω με την Εύα."

"Αν όντως θες να τελειώνεις μαζί της θα βρεις τον τρόπο." είπα και με άρπαξε και με φίλησε.

      Σε δευτερόλεπτα είχαμε χαθεί στα συναισθήματα που πρόσφερε ο ένας στον άλλον. Πάντα με παρασέρνει και μου το κάνει όλο και πιο δύσκολο να αποσκοπώ όταν θα φύγει. 

Γεια σας τι κάνετε;

Καινούριο κεφάλαιο ελπίζω να σας αρέσει.

Αν σας άρεσε πατήστε αστεράκι και πείτε την γνώμη σας στα σχόλια.

Με αγάπη #Αγγελική