Δεν ξέρω πόση ώρα είμαι καθισμένη σε έναν βράχο στην Πάρνηθα που καθόμουν από μικρή. Το μόνο που ήξερα ήταν πως είχε ξημερώσει ώρες πριν. Δεν ήξερα πως πως κυλούσε ο χρόνος όλα ήταν λες και περνούσε σε αργή κίνηση και εγω αν καθόμουν στον βράχο και κοιτούσα το κενό. Το κινητό μου χτυπούσε όλο το βράδυ,όμως δεν μπορούσα να απαντήσω δεν ήθελα να μιλήσω με κανέναν άλλο, ήθελα να ηρεμήσω και να σκεφτώ όμως το μυαλό ήταν κολλημένο.

      Είχε αρχίσει να νυχτώνει την ώρα που χτυπούσε το κινητό μου.

'Που στο διαόλο είσαι;' και ακούω μια έξαλλη Μαρία.
'Τι ώρα είναι;' ρωτάω και αρχίζει η πραγματικότητα να με χτυπάει κατακέφαλα.
'Είναι 3 και 15 Άννα μου. Αν σκοπεύεις να μην είσαι απόψε παρών πες το μου.' λέει και ακούγετε έξαλλη.
'Εντάξει συγνώμη ξεχάστηκα, θα πάρω την πρώτη πτήση και θα είμαι σε μιάμιση ώρα, να σου πω βρες μου ένα φόρεμα και πάρ' το μαζί σου στο σπίτι των πεθερικών σου.' Τις είπα ανέκφραστη και της είπα ένα αντίο και το έκλεισα.

      Πήρα ένα ταξί και πήγα στο αεροδρόμιο και ευτυχώς πρόλαβα την πτήση των τέσσερις. Ήμουν πολύ αφηρημένη και οι κινήσεις μου όλες μηχανικές, το μυαλό μου δούλευε στο αυτόματο. Είχα μόνο μια εικόνα στο μυαλό μου και όταν έκλεινα τα μάτια μου η εικόνα αυτή γινόταν όλο και πιο ζωντανή και ήθελα να ουρλιάξω, ήθελα να κλάψω, ήθελα ξεσπάσω. Όμως τίποτα, τίποτα δεν έβγαινε.

        Μόλις κάθισα στην θέση μου κοιτούσα μπροστά και η αεροσυνοδός μου μιλήσει αρκετές φορές για να μου τραβήξει την προσοχή. Ήταν η πρώτη φορά που προτίμησα την σαμπάνια ήθελα να πιω κάτι με αλκοόλ, και ήξερα δυστυχώς πως έπρεπε να το προσέξω το αλκοόλ απόψε.

      Μόλις έφτασα πήρα ένα ταξί, είπα την διεύθυνση και απευθείας κοίταξα έξω από το παράθυρο και ένιωθα κουρασμένη, εξαντλημένη, προδομένη. Δεν ήθελα να δω κανέναν αλλά αυτό το δεν μπορούσα να το έχω. Έπρεπε να παραστώ απόψε και αν δεν το έκανα η αδελφή μου θα θύμωνε και με το δίκιο της.

"Επίτελους θυμήθηκες πως έπρεπε να έρθεις" μου είπε μέσα στα νεύρα η αδελφή μου.

"Μαρία αλήθεια δεν έχω όρεξη για φωνές, έφερες το φόρεμα." της είπα και δεν αναγνώριζα ούτε η ίδια την φωνή μου.

"Το έφερα όλα καλά; Που είναι το φόρεμα σου; Για αυτό δεν κατέβηκες Αθήνα;" με ρωτάει με απορία στο βλέμμα της.

"Εεε το ξέχασα." λέω καθώς αρπάζω το φόρεμα και απομακρύνομαι.

'Κάτι έχει συμβεί, και δεν νομίζω να μου πει, όμως δεν μου αρέσει έτσι όπως την βλέπω.'λέει χαμηλόφωνα στον Μίλτο.

'Θα σου μιλήσει από μόνη της, μην την πιεσεις.' της λέει ο Μίλτος και την απομακρύνει.

"Γειά σας κυρία Αντιγόνη, μήπως θα μπορούσατε να μου πείτε που θα μπορούσα να πάω να αλλάξω;" την ρωτάω προσπαθώντας να εμφανίσω ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Άννα κορίτσι μου, εννοείται, δεύτερη πόρτα αριστερά είναι το παλιό δωμάτιο του Μίλτου μπορείς να αλλάξεις εκεί."

"Σας ευχαριστώ πολύ." λέω καταφέρνοντας να χαμογελάσω.

      Μόλις μπαίνω μέσα στο δωμάτιο, καταρέω στο πάτωμα. Δεν θα αντέξω να περάσω τι νύχτα έτσι, δεν μπορώ να παριστάνω την χαρούμενη και στην πραγματικότητα να μην είμαι. Θα ήθελα να ήμουν μόνη μου τώρα, να μην βλέπω κανέναν... Έμεινα στο πάτωμα δεν ξέρω πόσο, είχα αγκαλιάσει να πόδια μου και είχα το κεφάλι μου πάνω στα γόνατα. Όσο σκεφτόμουν τόσο πιο πολύ άκουγα την καρδιά μου να σπάει. Δεν το περίμενα αυτό από τον Κώστα, ποτέ δεν είχε κάνει κάτι για να μου δείξει πως θα τολμούσε κάτι τέτοιο. Μετά από κάποια στιγμή χτυπάει η πόρτα, πριν προλάβω να απαντήσω μπαίνει μέσα η Κατερίνα.

"Άννα μου τι έχεις;" ρωτάει μόλις με βλέπει κάτω στο πάτωμα και κάθεται δίπλα μου, όμως εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω, "μιλά μου βρε, τι έγινε;"

"Τίποτα, είμαι καλά, ήρθε να αλλάξω γιατί αν αργήσω θα φωναζει η Μαρία και δεν θα αντέξω τις φωνές της σήμερα." λέω και σηκώνομαι αφήνω το φόρεμα στο κρεβάτι και αρχίζω να αλλάζω.

"Άννα η Μαρία βλέπει πως δεν είσαι καλά δεν θα φωνάξει για το οτιδήποτε απόψε." λέει η Κατερίνα.

"Είμαι πάρα πολύ καλά. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι έχω κάτι;" ρωτάω και φοράω το φόρεμα.

"Το ότι ήρθες Αθήνα να πάρεις ένα φόρεμα και ότι σε ψάχνει και ο Κώστας όλη μέρα. Γιατί δεν ήρθατε μαζί σήμερα;"

"Σας είπε τίποτα;" ρωτάω καθώς παίρνω τα καλλυντικά από την τσάντα μου και πάω μπροστά από τον καθρέφτη και αρχίζω και βάφομαι.

"Δυστυχώς και αυτός είναι σε μια παρόμοια κατάσταση σήμερα και δεν έχει μιλήσει καθόλου ούτε και στον Μάνο, κάτι έχει συμβεί μεταξύ σας όμως γιατί δεν μιλάτε;"

"Μια χαρά είμαστε, είμαστε και πολύ καλά μάλιστα." λέω και προσθέτω τις τελευταίες πινελιές στο μακιγιάζ μου.

"Άννα το ξέρεις πως μπορείς να μου λες τα πάντα. Σε παρακαλώ μην κλείνεσαι στον εαυτό σου."

"Είμαι μια χαρά αλήθεια λέω."

"Ελπίζω να το εννοείς, όμως εγώ δεν σε πιστεύω, θα κάνω όμως πως σε πιστεύω. Ήρθε και η Χαρά." μου λέει και κοκκαλώνω.

"Πώς και αυτό, αποφάσισε να θυμηθεί και τις φίλες της;" λέω και προσπαθώ να ηρεμήσω.

"Χαχαχ, δεν μπορώ να συμφωνήσω περισσότερο. Όμως ξέρεις πως είναι η Χαρά."

"Ναι βάζει τους γκόμενους πάνω από τις καλύτερες της φίλες."

"Γίνεσαι λίγο σκληρή μαζί της τώρα."

"Ξέρεις πως λέω την αλήθεια." λέω και ανοίγω την πόρτα και πάμε προς το σαλόνι.

      Μόλις μπαίνουμε μέσα συναντάω το βλέμμα του Κώστα που με κοίταζε με ένα θλιμμένο βλέμμα, όσο και αν προσπαθούσα δεν μπορούσα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω του. Όταν αρχίζουν να με χαιρετούν κατάφερα να τραβήξω το βλέμμα μου από πάνω του όμως το δικό του το ένοιωθα πάνω μου όλη την ώρα. Η ώρα πέρναγε και εγώ βρισκόμουν στο πέμπτο ποτό μου. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα που βρήκα και βγήκα στην αυλή. Είχε χρονιά να καπνίσω δεν θυμάμαι καν τον λόγο που το σταμάτησα. Όμως ποτέ δεν είχα καπνίσει από τότε.

"Θα μπορούσα να έχω ένα." ακούω μια γνώριμη φωνή.

"Είσαι πραγματικά απίστευτος."

"Με αποφεύγεις από εχθές, το μόνο που μου είπες ήταν 'πάλι καλά που κατάλαβα το λάθος μου' ήταν λάθος το παραδέχομαι."

"Πραγματικά χαίρομαι που το κατάλαβες, όμως έχεις πολύ θράσος να έρχεσαι απόψε εδώ."

"Ήταν ο μόνος τρόπος να μιλήσουμε όλη την μέρα περίμενα αυτή την στιγμή. Σε αγαπάω ρε μωρό μου." λέει και αυτό με εξοργίζει περισσότερο, γυρνάω να τον αντίκρισω και του δίνω ένα χαστούκι.

"Σταμάτα τα ψέματα 'μωρο μου', έχασες το δικαίωμα να με αποκαλείς έτσι εχθές."

"Ήταν λάθος μου γαμώτο το παραδέχομαι όμως δεν μπορώ να σε χάσω."

"Πόσο καιρό;"

"Τι πόσ... Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά στο ορκίζομαι στην ζωή μου μωρό μου, συγχώρεσαι με."

"Βλέπω για σένα είναι εύκολο αυτό.  Με απάτησες, το καταλαβαίνεις. Πηγές με μια άλλη στο κρεβάτι ΜΑΣ." αρχίζω και ανεβάζω την ένταση της φωνής μου.

"Μωρό μου είχα πιει. Απλά προσφέρθηκα να την παω σπίτι μας γιατί ήταν λιώμα και ακόμα δεν κατάλαβα πως ξεκίνησε όλη η φάση."

"Είσαι γελοίος, ένας μαλάκας που κοιτάει μόνο που να τον βάλει. Αν δεν κατέβαινα για να σου κάνω έκπληξη δεν το μάθαινα πότε. Με απάτησες ηλίθιε και φρόντισες να το κάνει και με τον καλύτερο τρόπο για να με πληγώσεις ακόμα χειρότερα." τώρα φωνάζω και δεν μπορώ να ηρεμήσω. "Δεν με σεβάστηκες πηγές με την Χαρά ήξερες πως ήταν μια από τις καλύτερες φίλες μου, και φροντήσατε να με πληγώσετε και δύο.  Τα συγχαρητήριά μου."

"Έχεις όλο το δίκιο με το μέρος σου, όμως δεν αντέχω να σε χάσω μωρό μου. Ξέρω πως πλήγωσα και είναι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να νέα συγχωρέσεις."

"Δεν σεβάστηκες τον σπίτι μας θα μπορούσες να σεβαστεί εμένα." και συνέχιζα να φωνάζω, "πάρε τα πράγματα σου και φύγε, αν όπως λες με αγαπάς άσε με μόνη, δώσε μου τον χρόνο για να μπορέσω να σε συγχωρέσω."λέω και όταν κοιτάζω προς την πόρτα είδα την Κατερίνα, τον Μάνο, την Χαρά, την Μαρία και τον Μίλτο να μας κοιτάζουν. "Μην μιλήσει κανένας σας, ο Κώστας φεύγει ΤΏΡΑ.  Ααα και Χαρά θα ήθελα πολύ να μην φύγεις αλλά μια τέτοια πούτανα που είσαι ΦΕΎΓΕΙΣ ΑΜΈΣΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΊΘΙΟ ΑΠΌ ΕΔΏ." Και την πλησίασα δίνοντας της ένα χαστούκι που ακούστε σε όλο τον χώρο.

      Και γύρισα την πλάτη μου και άναψα ένα τσιγάρο μόλις άκουσα την εξώπορτα να κλείνει.

"Δεν θέλω να μιλήσει κανένας σας, είναι ο αρραβώνας σας Μαρία δεν θα τον χαλάσουμε εξαιτίας μου."

"Άννα μου σε παρακαλώ μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, μιλά μας." έρχεται κοντά μου η Μαρία.

"Μαρία φύγε, ακούσατε τον λόγο που είμαι χάλια, δεν έχω και κάτι άλλο να πω. Ααα και Μάνο να χαίρεσαι τον φίλο σου."

"Μην μιλήσεις έχει δίκιο."τον σταματάει η Κατερίνα.

"Δεν χρειάζεται να με νταντευεται τέλος πάμε μέσα να περάσουμε καλά." Είπα μόλις έσβησα τα τσιγάρα και μπήκαμε μέσα.

Να και το επόμενο, θα το ανέβαζα νωρίτερα αλλά έτυχαν διάφορα..
Ελπίζω να σας άρεσε για να το συνεχίσω.
#bot_18