Είχαν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από τον αρραβώνα. Δύο ολόκληρες εβδομάδες που είχα να τον δω. Το ξέρω πως είναι περίεργο αλλά μου λείπει, μου λείπει πολύ, παρά πολύ. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία μου πριν κοιμηθώ. Λίγες μέρες μετά από εκείνο το Σαββατόβραδο κατέβηκα Αθήνα λόγω της σχολής.

Έμεινα στο πατρικό μου οι γονείς μου δεν έχουν μάθει ακόμα τιποτα για το τι έχει συμβεί ανάμεσα σε μένα και στον Κώστα. Θα είναι δύσκολο όταν τους ανακοινώσω πως εγώ με τον Κώστα χωρίσαμε, βλέπετε του έχουν τρομερή αδυναμία και θα πέσουν να με φάνε μόλις το μάθουν. Θα μου πείτε μετά από αυτό που έκανε δεν είναι λογικό να με κατηγορήσουν για το ότι χωρίσαμε. Αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τους πω τίποτα για την αιτία που στάθηκε αφορμή για να χωρίσουμε. Το ξέρεις πως είσαι λάθος εδώ άκουσα να λέει η φωνούλα της συνείδησης μου. Δεν χρειάζεται πλέον να τους υπερασπίζεσαι, ναι τους έχουν αδυναμία οι γονείς σου αλλά... Εντάξει φτάνει το κατάλαβα πρέπει να τους μιλήσω.

Μετά το πρώτο ξέσπασμα μου δεν ξανά έκλαψα, δεν άντεχα να το κάνω ξανά. Ήθελα να τηρήσω αυτό που μου ζήτησε η Κατερίνα αλλά δεν μπορούσα, όσο και να προσπαθούσα να εξωτερικεύσω ότι ένοιωθα άλλο τόσο το έθαβα βαθιά μέσα μου.

Όταν, λοιπόν, κατέβηκα για τα μαθήματα τις σχολής μου διαπίστωσα πως όλα τα βιβλία μου ήταν στο σπίτι μας, εννοώ στο σπίτι του Κώστα. Οπότε όταν βρήκα την Εύα της ζήτησα να μου δώσει το βιβλίο της για φωτοτυπίες.

"Και θες να πιστέψω τώρα πως εσύ, το 'φυτό' της σχολής ξέχασε έτσι απλά τα βιβλία της;" μου λέει η Εύα την πρώτη φορά που κατέβηκα από την Θεσσαλονίκη μετά τον αρραβώνα.

"Εντάξει απλά έτυχε και δεν πρόλαβα να πάω από το σπίτι να πάρω τα βιβλία μου, λοιπόν άσε εμένα τώρα για σένα μιλά μου, ξερασέ τα όλα πως πέρασες με το παιδί σου;" την ρωτάω προσπαθώντας να την κάνω να μην ρωτήσει περισσότερα για τα νέα μου.

"Ναι δεν τον λες και παιδί μου, αλλά του φερομαι σαν να είναι μικρό παιδάκι. Όχι πως δεν κάνει και αυτός σαν παιδί..."

"Χαχαχ στο έχει πάρει το μυαλό." Και άρχισα να γελάω και είναι η πρώτη φορά που νιώθω πως θέλω να γελάσω και να είμαι καλά.

"Χάχα κοίτα περάσαμε τα καλύτερα Χριστούγεννα μας."

"Άντε περιμένω να μου τον γνωρίσεις."

"Αν προλάβει μου είπε θα έρθει από εδώ, αλλά αν έχει τελειώσει με την δουλειά του."

"Θεσσαλονίκη δεν μου είχες πει ότι μένει;"

"Ναι από εκεί είμαστε και οι δύο όμως όταν δώσαμε πανελλήνιες εκεινος πέρασε Θεσσαλονίκη και εγώ Αθήνα. Και όπως ξέρεις ο πατέρας μου πήρε μετάθεση για την στρατιωτική βάση στην Αθήνα και μένω μαζί τους. Όταν κατεβαίνει να με δει μένουμε συνήθως σε ξενοδοχείο. Και τα Χριστούγεννα μου είχε πει πως ψάχνει να κάνει την πρακτική του, εε και την τελευταία φορά που ήρθε του τηλεφώνησαν και τους είπαν πως το δέχτηκαν σε μια εταιρία στην Αθήνα. Εε και κατέληξε να μένει Αθήνα τώρα πλέον."

"Και να φανταστώ από τότε που θα βρήκε σπίτι δεν σε έχουν δει οι δικοί σου." Και άρχισα να γελάω.

"Χάχα όχι εντάξει με έχουν δει, ξέρεις πως είναι ο πατέρας μου, βλέπεις ως στρατιωτικός είναι πολύ αυστηρός σε αυτά και ευτυχώς πάλι καλά με καλύπτει η μητέρα μου και άλλες φορές ότι μένω στο σπίτι σου" μου λέει και πνίγομαι με τον καφέ μου.

"Τι εννοείς σπίτι μου; Αφού δε ξέρουν οι γονείς σου πως έμενα με τον Κώστα;" και μόλις το λέω συνειδητοποιώ πως είπα πως έμενα, ελπίζω να μην το προσέξει.

"Ναι το ξέρουν μην νομίζεις πως ο μπαμπάς μου το δέχεται με το ζόρι έκρυβε την αντίδρασή του μόλις άκουγε πώς θα έμενα σε εσάς." μου λέει και βλέπω πως δεν πρόσεξε τον χρόνο που χρησιμοποίησα.

"Το ότι δεν έχουν θέμα οι δικοί μου για αυτήν την συγκατοίκηση και έχει ο πατέρας σου με ξεπερνάει. Τουλάχιστον η μητέρα σου το δέχεται;"

"Ναι, ναι είναι ,λέει, ότι καλύτερο για τα ζευγάρια πριν παντρευτούν, λέει πως ο ένας ξέρει τα χούγια του άλλου και ξέρεις που μπλέκεις."

"Χάχα πάλι καλά." και άρχισα να γελάω. "Αν και έχω να πω πως θα συμφωνήσω με αυτή την άποψη." και εκείνη την ώρα ακούω μια γνωστή φωνή και να φωνάζει ένα γνωστό όνομα.

Μόλις γυρνάω βλέπω την Χαρά να κάνει νάζια στον Κώστα είναι σοβαρός, θέλει να τον πιστέψω μετά από αυτό που βλέπω πώς έγινε μόνο μία φορά κάτι μεταξύ τους, εντάξει ο Μάνος μου είπε πως αποκλείεται να έχει συμβεί κάτι στο παρελθόν ανάμεσα τους, και θα συμφωνήσω και εγώ μαζί του, μπορεί να με απάτησε αλλά πριν από εκείνο το βράδυ αποκλείεται να έχει κάνει το οτιδήποτε.

"Πάμε να φύγουμε σε παρακαλώ, έχουμε αργήσει" λέω στην Εύα και σηκώνω το χέρι μου για να κάνω νόημα στον σερβιτόρο να πληρώσουμε.

"Καλέ τι μύγα σε τσίμπησε και θες να φύγουμε απέναντι είναι η σχολή και δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα για να μπούμε." λέει και καθώς πληρώνουμε και οι δύο.

"Απλά είπα να πάμε να δούμε μήπως ήρθαν και οι υπόλοιποι, ξέρεις μου έχουν λείψει τα παιδιά."

"Άντε, άντε πάμε με έπεισες." λέει και σηκωνόμαστε.

Και πήγαμε αμέσως στην σχολή, ευτυχώς είχαν έρθει τα παΐδια και καθίσαμε όλη οι παρέα μας από την σχόλη. Είχαμε καιρό να βρεθούμε όλοι μαζί και ήταν ένα ευχάριστο διάλυμα, όμως ήξερα πως δεν θα μπορούσα να ξεφύγω από τις σκέψεις μου. Και έτσι πέρασε η πρώτη μέρα στην σχολή μετά από τις διακοπές των Χριστουγέννων, με εμένα να σκέφτομαι τον Κώστα και την Χαρά μαζί.

Νέο κεφάλαιο, ελπίζω να σας αρέσει..
Τα λέμε στο επόμενο.. φιλουθια...
#bot_18