Ήταν θυμάμαι βράδυ

Βράδυ καλοκαιρινό

Και οι λευκές κουρτίνες κυμάτιζαν 

Σαν να τις έσπρωχνε μια αφύσικη δύναμη από ένα αόρατο χέρι

Με κλειστά τα μάτια

Η ψυχή μου αιωρούνταν 

Καθώς το σώμα βρισκόταν παγιδευμένο με βαριές αλυσίδες

Σαν αιώνιο εφιάλτη θανάτου

Έστω κι αν γλιστρούσα από του Χάροντα τα χέρια

Ζωή πικρή θα έκανα

Ζώντας μέσα στα μαχαίρια

Όνειρο ήταν, ψυχή μου

Πως ήρθες και με πήρες

Ήσουν εκεί για μια βραδιά

Και στο μυαλό μου είδες

Η φαντασία μου διέξοδος

Από την άθλια μοίρα

Το άσπρο περιστέρι της λευτεριάς ποτέ στα χέρια μου δεν πήρα

Δυο - τρία χρώματα μουντά

Τον κόσμο χρωματίζουν

Κι οι Βαλκυρίες οι ψηλές τα βλέφαρα τους πεταρίζουν

Γλυκιά που είναι του μελλοθάνατου η οδύνη

Όταν στα χέρια τα ζεστά 

Την ψυχή του τώρα δίνει

...