Είχα αφήσει στην άκρη το βιβλίο που διάβαζα και πλέον κοιτούσα το ταβάνι του δωματίου που με φιλοξενούσε. Έχω βρεθεί σε αυτό το δωμάτιο μερικές φορές όμως αυτή ήταν διαφορετική. Ένιωθε διαφορετικά, χωρίς τίποτα εξωτερικά να έχει αλλάξει. Είχα έρθει σε αυτό το δωμάτιο τα τελευταία δύο χρόνια περισσότερες φορές από όσες θα ήθελα να παραδεχτώ. Όταν η Βέρα έκανε βάρδιες στο γραφείο της στην δουλειά να λύνει υποθέσεις από ανεξιχνίαστα μυστήρια, ή όταν πηγενοερχόταν στο νοσοκομείο να επισκέπτετε την μητέρα της ή καλύτερα να απολαμβάνει της τελευταίες της στιγμές μαζί της, όταν έβγαινε με φίλες της αλλά εγώ ήμουν πάντα άρρωστη και δεν μπορούσα να πάω μαζί τους. Δικαιολογίες. Δύο χρόνια γεμάτα από δικαιολογίες, ψέμματα και μυστικά. Πόσο να άντεχε το ποτήρι πια, κάποια στιγμή θα ξεχυλούσε και αυτή η στιγμή ήρθε. Ο Άλεξ έπρεπε να διαλέξει ανάμεσα σε εμάς τις δύο. Πάντα η κατάλληλη στιγμή αχνοφαινόταν, πλησίαζε και όταν ήταν έτοιμη να εκκινήσει κάτι γινόταν και τερμάτιζε πριν καν αρχίσει. Δεν θα καθόμουν όμως άπραγη για πάντα. Θα έχανα μια φιλία, θα κέρδιζα όμως ένα έρωτα. Μια φιλιά γεμάτη ερωτηματικά και ένα έρωτα που θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.

Τις σκέψεις μου διέκοψε η καταραχτόδης βροχή που τραγουδούσε τόσο δυνατά που οι σκέψεις μου ίσα που άκουγαν η μια την άλλη. Τεινάχθηκα όταν ξαφνικά εκλεισαν τα φώτα.
Κεραυνός.
Άνοιξαν τα φώτα.
Κεραυνός.
Εκλεισαν τα φώτα.
Σηκώθηκα πανικόβλητη ίσα που μπορούσα να δω τα πόδια μου. Πλησίασα προς την πόρτα του δωματίου στην οποία δίπλα βρισκόταν ο διακόπτης του φωτός του δωματίου. Ψαχούλευα με τα χέρια μου τον τοίχο για να εσθανθώ τον διακόπτη όμως τεινάχθηκα από το φόβο και μια κραυγή ξεγλίστρισε από το στόμα μου μόλις ένιωσα κάτι να ακουμπάει σφιχτά το χέρι μου και να το πιέζει τόσο πολύ που μου ήταν αδύνατο να το απομακρύνω. Άρχισα να τσιρίζω και τραβούσα μανιωδώς το χέρι μου που φαινόταν να είχε κολλήσει κάτω από το άλλο -μάλλον χέρι- που το πίεζε και το τσιμπούσε και το έσφιγκε και το έσφιγκε τόσο πολύ που θα είχε ασπρίσει.
Ελευθερία.
Το χέρι μου ήταν πλέον ελεύθερο, άνοιξα το φως όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Τίποτα.
Κανένας.
Βργηκα έξω από το δωμάτιο.
Κανένας.
Έτρεξα στον διάδρομο.
Κανένας.
Έτρεξα στο δωμάτιο της Βέρας και του Άλεξ.
Κανένας.
Πριν προλάβω να βγω απο το δωμάτιο τους άνοιξε η πόρτα του μπάνιου που υπήρχε μέσα στο δωμάτιο.
Κάποιος.
Η Βέρα τυλιγμένη με την πετσέτα του μπάνιου και βρεγμένα μαλλιά, βγήκε ανήσυχη βιάστηκα κοιτώντας τριγύρω.
"Τι έγινε; είσαι καλά; τι έγινε;" είπε γεμάτη πανικό όταν με πλησίασε βιαστηκά. Κρατούσε απαλά το δεξί μου χέρι και με το άλλο παρηγορούσε τον αριστερό μου ώμο. Τα μάτια της είχαν καρφώσει τα δικά μου και έμοιαζαν λες και τα παρακαλούσαν να της μιλήσουν, να της πουν τι είχε συμβεί. Έτρεμα σαν ψάρι, σαν ψάρι που είχε βγει έξω από το νερό του ή καλύτερα σαν ψάρι που το είχαν τραβήξει με το ζόρι έξω από το νερό του και όσο και αν παρακαλούσε δεν το άφηναν να αναπνεύσει.
Έπεσα στην αγκαλιά της και αμέσως με αγκάλιασε σφιχτά αλλά τρυφερά σαν να μου έλεγε πως όλα είναι καλά. Μετά από μερικά λεπτά σιωπής απάντησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα "κάτι πολύ περίεργο έγινε πριν λίγο" όμως ο πανικός και ο φόβος με είχε κυριεύσει και η προσπάθεια μου να είμαι ήρεμη είχε μόλις ηττηθεί. Παταγωδώς.

Καθίσαμε στην άκρη του κρεβατιού της και της είπα με μια ανάσα "ήμουν στο δωμάτιο και διάβαζα ένα βιβλίο και ξαφνικά άρχισε να βρέχει και έκλεισε το φως και πήγα να το ανοίξω όμως κάτι μου άρπαξε το χέρι και το πίεζε και το τσιμπούσε που δεν μπορούσα να το κουνήσω και πονούσα και φώναζα και ξαφνικά άφησε το χέρι μου ελεύθερο και άνοιξα το φως όμως δεν βρήκα κανέναν εκεί και αυτό που κρατούσε το χέρι μου νομίζω πως ήταν ένα άλλο χέρι" ανάσα, πείρα επιτέλους μια ανάσα. Η Βέρα είχε παγώσει. Προσπαθούσε να απορροφήσει όσα τις είχα πει και να τα χωνέψει. Με κοίταζε λες και είπα μία τρελά. Λες και ήμουν τρελή. Αλλά δεν ήμουν.

"Δες" της είπα απελπισμένα και τέντωσα μπροστά της το χέρι μου που είχε κοκκινίσει και είχε μελανιάσει. Ήταν γεμάτο από σημάδια από νύχια που είχαν μπει βαθιά στο δέρμα μου και το γρατζουνούσαν ξανά και ξανά. Έχω αποδείξεις, δεν είμαι τρελή. Όσο τρελό και αν ακούγετε. Δεν είμαι τρελή.

Έπιασε το χέρι μου και το κοίταζε σαν να περίμενε να της αποκαλύψει κάποιο μυστικό και μετά με κοίταξε. Σαν να με λυποτάν. "Εβ..." είπε χωρίς να με κοιτάξει "ίσως να είσαι κουρασμένη. Κοιμήσου και θα τα πούμε ξανά αύριο το πρωί." Είπε χωρίς να με κοιτάξει. Ξανά. Νομίζει πως το επινόησα όλο αυτό. Ότι το έβγαλα από το μυαλό μου. Όταν της είπα τι έγινε ακούστηκε πιο τρελό απ' όσο περίμενα, ακούστηκε σαν ψέμα. Μα δεν ήταν. Δεν γίνεται να ήταν.

Και αν όμως ήταν;