Είχαν περάσει μερικές ώρες από τότε που μίλησα με την Εβελίνα. Μετά από αυτό, ετοιμαστήκαμε και οι δύο για να πάμε δουλειά και ο Άλεξ είχε φύγει νωρίτερα. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στην δουλειά και να διώξω κάθε υποψία που τριγυρνούσε στο μυαλό μου.

Όταν έφτασα σπίτι ο Αλεξ και η Εβελίνα ήταν ήδη εκεί και ετοίμαζαν το βραδινό. Μαζί. Μπήκα στο σπίτι, άλλαξα ρούχα και κάθισα στο ήδη στρωμένο τραπέζι. Φαίνονταν απόμακροι, αν δεν έβλεπα αυτό που έγινε εχθές δεν θα μου φαινόταν περίεργο το κλίμα που υπήρχε μεταξύ τους εξάλλου ποτέ δεν ήταν κολλητοί, ούτε καν φίλοι. Εραστές; Πρόσεξα τα βλέμματα τους να διασταυρώνονται αρκετές φορές κατά την διάρκεια του βραδινού χωρίς όμως να ανταλλάξουν κουβέντα. Εκτός από την μία φορά που ζήτησε ο Άλεξ από την Εβελίνα να του δώσει τις πατάτες που ήταν στην πιατέλα δίπλα από το πιάτο της.

Αφού τελείωσα την δουλειά που είχα για σπίτι πήγα να βγω από το γραφείο μου μέχρι που τους άκουσα να μιλάνε στις σκάλες του σπιτιού που ήταν δίπλα από το γραφείο μου. Η πόρτα ήταν ελαφρώς ανοιχτή έτσι πλησίασα κοντά της και προσπάθησα μέσα από το άνοιγμα να δω τι γινόταν.

"Ή θα της το πεις εσύ ή θα της το πω εγώ" άκουσα την Εβελίνα να του λέει θυμωμένα με υψωμένο τον τόνο της φωνής της. Όσα δηλαδή μπορούσε, δεν πιστεύω πως θα ήθελαν να τους ακούσω. Ο Άλεξ της έκανε νόημα να μιλήσει πιο σιγανά και αυτό φαίνεται να την θύμωσε ακόμη περισσότερο.

"Σου είπα θα της το πω" είπε ο Άλεξ και η Εβελίνα χαμογέλασε ειρωνικά μέχρι που το χαμόγελο της κόπηκε όταν ο Άλεξ συμπλήρωσε βιαστικά "όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή" η Εβελίνα φανερά ενοχλημένη πήγε να φύγει αλλά της άρπαξε από το χέρι για να την εμποδίσει και είπε η Εβελίνα "η κατάλληλη στιγμή ίσως να μην έρθει ποτέ Άλεξ" είπε θυμωμένα και κουρασμένα -δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο όνομα του- λες και αυτό που της είχε πει ήταν μια φθηνή δικαιολογία που είχε ακούσει εκατοντάδες φορές πριν. "Αν δεν της το πεις μέχρι το τέλος της εβδομάδας τελειώσαμε" πρόσθεσε μετά από λίγα δευτερόλεπτα, προσπαθώντας να διατηρήσει τον τόνο της φωνής της χαμηλό. Ο Άλεξ δεν είπε τίποτα, απλά την κοιτούσε, ίσως να σκεφτόταν τι να πει, ίσως να μην είχε τι να πει, ίσως η σιωπή του να ήταν αυτό που είχε να πει. "Βαρέθηκα" φώναξε ψιθυριστά η Εβελίνα και ο Άλεξ της έκανε νόημα να σταματήσει, κοίταξε τριγύρω, φοβήθηκε ότι θα τους ακούσω. "Βαρέθηκα να περιμένω, δεν θέλω να της λέω άλλο ψέματα, χώρισε την επιτέλους. Ή εκείνη ή εμένα Άλεξ" συμπλήρωσε και έφυγε εκνευρισμένα πριν προλάβει ο Άλεξ να απαντήσει κάτι, ότι δήποτε.

Χωρίς να το καταλάβω είχα βρεθεί στο πάτωμα. Τα πόδια μου είχαν ακουμπήσει το στήθος μου και καθόμουν εκεί αγκαλιάζοντας τον εαυτό μου έχοντας πλέον επιβεβαιώσει τις υποψίες μου. Με απατάει μαζί της, αυτό ήταν φανερό. Θα με χωρίσει σύντομα, αυτό ήταν φανερό. Το τι θα έκανα όμως από εδώ και πέρα, δεν ήταν φανερό. Δεν μπορώ να τον χάσω, δεν θα τον χάσω. Καμιά δεν θα τον πάρει μακριά μου. Ήμαστε εγώ και αυτός. Μαζί. Μέχρι το τέλος. Και θα έκανα τα πάντα για αυτό. Για να κρατήσει για πάντα.

Ήξερα όμως πλέον τι θα έκανα. Και δεν θα ηρεμούσα αν δεν το πετύγχαινα. Θα κάνω ότι χρειαστεί για να είμαι σίγουρη πως θα είναι μαζί μου, πως δεν θα με χωρίσει, αυτοί όμως θα χωρίσουν, σύντομα.