3 μήνες πριν

"...μετά μπήκαν μέσα στο δωμάτιο οι γιατροί, ήρθε και η αστυνομία και...ξέρετε την συνέχεια." Είπα στον αστυνομικό που καθόταν απέναντι μου στο μικρό μαύρο τραπέζι και έγυρα πίσω στην καρέκλα μου. Δεν με κοίταζε, μόνο έγραφε όλα όσα του έλεγα. Η Εβελίνα είχε τελειώσει ήδη με την δική της ανάκριση αλλά δεν πρόλαβα να την δω πριν μπω μέσα στο δωμάτιο στο αστυνομικό τμήμα για την δική μου ανάκριση. Οι γιατροί κάλεσαν αμέσως την αστυνομία όταν είδαν το πτώμα της νοσοκόμας. Άψυχο. Στο πάτωμα. Μας έκαναν μερικές ερωτήσεις και προσπαθήσαμε να απαντήσουμε όσο πιο ψύχραιμα μπορούσαμε. Εγώ δηλαδή, γιατί η Εβελίνα δεν είχε πει τίποτα άλλο εκτός από το ότι δεν την σκότωσε εκείνη.

"Θα την συλλάβετε;" ρώτησα διστακτικά. Ο αστυνομικός που καθόταν απέναντι μου σταμάτησε να γράφει στο τετράδιο του και ψήλωσε ελαφρώς το κεφάλι του να με κοιτάξει."

"Όταν το test DNA δείξει πως είναι ένοχη, τότε ναι θα την συλλάβουμε" το βλέμμα του ήταν κενό. Δεν μπορούσα να το διαβάσω. Όπως και ο τόνος της φωνής του.

"Ξέρεις...ήσουν αρκετά πρόθυμη να διηγηθείς την ιστορία. Στην οποία η φίλη σου κατηγορείται. Γιατί; Είναι λες και θες να συλληφθεί" αυτή την φορά το βλέμμα του ήταν πονηρό. Λες και ανακάλυψε κάτι που μόνο εγώ ήξερα. Κάτι που θα με έβαζε σε κίνδυνο. Κάτι που δεν θα αποκάλυπτα ποτέ.

Τον κοίταξα στα μάτια χωρίς να μιλήσω και έκανε και αυτός το ίδιο. Κοιταζόμασταν για μερικά δευτερόλεπτα και τα χείλη του έσπασαν σε ένα πονηρό χαμόγελο. Όπως πριν. Χαμογέλασα και εγώ όταν αποφάσισα να τον βοηθήσω να ξεμπερδεύει με αυτή την υπόθεση.

Τοποθέτησα τα χέρια μου στο κέντρο του τραπεζιού και έγυρα το σώμα μου ελαφρώς μπροστά προς το μέρος του. Τα μάτια του δεν άφησαν λεπτό τα δικά μου και περίμενε να με ακούσει.

"Ξέρετε κύριε αστυνομικέ...ίσως τα πράγματα να μην έγιναν ακριβώς όπως σας τα είπα πριν. Ίσως να μου ξέφυγαν μερικές... λεπτομέρειες." Το πονηρό χαμόγελο στο πρόσωπο του εμφανίστηκε ξανά και έγυρε και αυτός το σώμα του ελάχιστα πιο μπροστά πάνω στο τραπέζι. "Σας είπα πως πήγα στην τουαλέτα και μετά πήγα στο δωμάτιο του άντρα μου και ήταν ήδη μέσα η Εβελίνα. Η αλήθεια είναι πως πριν από αυτό είχα πει στην Εβελίνα να μου αγοράσει ένα καφέ από την καφετερία του νοσοκομείου." Μιλούσα αργά, όσο αργά χρειαζόταν για να τον ιντρικάρω. Άκουγε με προσοχή κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα μου αλλά το πρόσωπο του ήταν ανέκφραστο.
"Αυτή ως καλή φίλη και γεμάτη τύψεις που εξαιτίας της ο Άλεξ κατέληξε στο νοσοκομείο αφού το αυτοκίνητο της είχε χαλασμένα φρένα..." Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε "...ήταν ικανή να μου κάνει όλα τα χατίρια. Όσο αυτή πήγε στην καφετέρια εγώ μπήκα στο δωμάτιο αφού είδα πως λίγο πριν είχε μπει μέσα η νοσοκόμα. Του είχε φέρει το μεσημεριανό του, μόλις μπήκα μέσα ήταν έτοιμη να φύγει όμως δεν το έκανε. Δεν πρόλαβε."

"Περίμενε." Είπα στην νοσοκόμα μόλις άφησε το φαγητό του Άλεξ πάνω στο τραπεζάκι μπροστά του.

"Χρειάζεστε κάτι δεσποινίς;" ρώτησε ξαφνιασμενη, ίσως από τον πόνο της φωνής μου και την διαταγή.

"Ναι." Απάντησα ψυχρά και με κοίταξε υπομονετικά.

"Πώς μπορώ να βοηθήσω;" ρώτησε και την πλησίασα αργά. Κοντοστάθηκε όταν άρχισα να την πλησιάζω χωρίς να μιλάω. Με κοίταζε περιμένοντας να μιλήσω αλλά όταν δεν το έκανα, κοίταξε το χέρι μου το οποίο επιδεικτικά έβαλα στην τσέπη του παντελονιού μου και γούρλωσαν τα μάτια της.
Το βλέμμα της είχε γεμίσει από φόβο και άρχισε να πηγαίνει πίσω πίσω στην προσπάθεια της να απομακρυνθεί από κοντά μου.

"Τι... τι κά-κάνεις;" ρώτησε σιγανά, τραυλίζοντας από τον φόβο.
Είδα το αριστερό της χέρι κοντά στο κουμπί της βοήθειας που βρισκόταν δίπλα από το κρεβάτι του Αλεξ και τότε-

Μπουμ.

"Ααα!"

"Μην κάνεις έτσι" της είπα όταν έπιασε το αριστερό της χέρι που είχε γεμίσει αίματα. "Εξάλλου δεν θέλεις να μας ακούσουν, έτσι δεν είναι; γιατί αν μας ακούσουν τότε θα αναγκαστώ να σε σκοτώσω." Έτρεμε από τον φόβο και δάκρυα είχαν αρχίσει να κυλάνε από το πρόσωπο της.

"Θα αναρωτιέσαι γιατί το κάνω αυτό, ε; γιατί να θελω να σε σκοτώσω. Ή μήπως ξέρεις;" ρώτησα και κούνησε τρομαγμένα το κεφάλι της δείχνοντας μου πως δεν γνωρίζει και γέλασα ειρωνικά.

"Σε είδα πως κοίταζες τον άντρα μου, πως τον ακουμπουσες..." Και κοίταξα προς το μέρος του Άλεξ. Κοιμόταν.
1 βήμα

"Είναι δικός μου"
2 βήματα

"Είσαι τρελή" είπε τρομαγμένη
3 βήματα

"Οχι ακόμη."
4 βήματα

Ήμουν πλέον κοντά της, σε απόσταση αναπνοής. Μπορούσα να ακούσω την καρδιά της που έτρεμε. Έτρεμε ακόμη πιο δυνατά όταν έβαλα το όπλο πάνω από από κρόταφο της.

"Πιάσε το όπλο." Είπα και εκτός από τον φόβο στο πρόσωπο της τώρα είχε εμφανιστεί και η απορία.

Όταν δεν έκανε ότι της είπα έπιασα εγώ το χέρι της και το τοποθέτησα κάτω από το δικό μου πάνω στο όπλο. Τα κλάματα της γίνονταν όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο ανυπόφορα όταν κατάλαβε και άρχισε να κουνάει το κεφάλι της και να αρνείται αυτό που ακόμα δεν της είχα ζητήσει να κάνει.

"Τραβά την σκανδάλη" άρχισε να κλαίει ακόμη περισσότερο.

"Δεν μπορ-"

"Κάντο!" Ήξερα ότι απο στιγμή σε στιγμή θα έρθει πίσω η Εβελίνα, ή θα ξυπνήσει ο Άλεξ ή θα έρθει ο γιατρός. Δεν είχα χρόνο για χάσιμο.

"Σε παρ-"

"Εντάξει μην το κάνεις. Άλλαξα γνώμη." το πρόσωπο της χαλάρωσε λίγο και το σώμα της δεν ήταν πλέον τόσο σφιγμένο.

Μπούμ.

"Θα το κάνω εγώ" αλλά ήταν ήδη νεκρή για να με ακούσει.