Μα πως;
Πως γίνεται να φοράει το δακτυλίδι αφού το βρήκα κάτω.
Αφού το έχ-
Ω Θεέ μου
Το δακτυλίδι
Δεν είναι μέσα στην τσέπη μου
Αφού εκεί το είχα βάλει, πως είναι δυνατόν;

Η Βέρα θα είχε καταλάβει πως δεν είμαι καλά. Με κοίταζε με απορία και κάτι μου έλεγε αλλά αδυνατούσα να καταλάβω. Οι λέξεις που έβγαιναν από το στόμα της δεν έβγαζαν κανένα νόημα αφού ένα βουητό βασάνιζε τα αυτιά μου.

Όλα γύρω μου είχαν αρχίσει να σκοτεινιάζουν.
Τα αυτιά μου άρχισαν να βουλώνουν.
Η όραση μου να θολώνει.
Οι αισθήσεις μου να χάνονται.
Τι μου συμβαί-

"Πρόσεχε" άνοιξα τα μάτια μου σιγά σιγά και είδα την Εβελίνα δίπλα μου.
Ακούμπησα το κεφάλι μου, με πονούσε σαν να το είχα κτυπήσει.

Κοίταξα τριγύρω μου.
Μαύρος καναπές, μαύρο τραπεζάκι, δίπλα η κουζίνα, η Βέρα δίπλα μου με ένα ποτήρι νερό και ο Άλεξ που έρχεται προς τα εδώ.
Σαλόνι.
Εκεί ήμουν.
Την σύγχυση μου έλυσαν οι αναμνήσεις που άρχισαν να περνούν σαν ταινία από μπροστά μου.
Βρήκα το δακτυλίδι της Βέρας.
Το έβαλα στην τσέπη μου.
Κοίταζα τα χέρια της Βέρας.
Φορούσε το δακτυλίδι.
Το δακτυλίδι από την τσέπη μου είχε εξαφανιστεί.
Λιποθύμησα.

"Πιες λίγο νερό" η Βέρα άπλωσε το χέρι της προς το μέρος μου όπου κρατούσε ένα μεγάλο ποτήρι γεμάτο με κρύο νερό. Όταν είδα το διαμάντι πάνω στο δάχτυλο της πίστεψα πως θα λυποθυμήσω ξανά.

Της είπα πως δεν θέλω νερό και πήγα να σηκωθώ αλλά ένιωσα μια ζαλάδα και ένα πόνο στο πόδι. Κοίταξα το πόδι μου και είχα ένα κτύπημα λίγο κάτω από το γόνατο.

"Δεν πρόλαβα να σε πιάσω πριν πέσεις" είπε η Βέρα δικαιολογώντας το κτύπημα. Δεν ήταν μεγάλο όμως ακόμα με πονούσε.

Ο Άλεξ καθόταν δίπλα της βουβά και δεν μιλούσε. Όπως συνήθως. Ούτε καν με κοίταζε. Κοιτούσε κάτω, προφανώς προσπαθούσε να με αποφύγει αλλά σαν να έβλεπα στο πρόσωπο του ενοχή.

"Άλεξ!" Έτρεξα στην αγκαλιά του μόλις τον είδα στο αεροδρόμιο, αλλά όταν τον αγκάλιασα, αυτός σχεδόν δεν με αγκάλιασε πίσω. Τα χέρια του ήταν πολύ άβολα και απόμακρα από εμένα. Ισα ίσα που με ακουμπούσε. Έσπασα την αγκαλιά, το χαμόγελο από τα χείλη μου έσβησε, έκανα δύο βήματα πίσω, τον κοίταξα ξαφνιασμένα και άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω.

"Πρέπει να μιλήσουμε" είπε πριν προλάβω να μιλήσω. "Νομίζω πως..." δίστασε, κοίταξε δεξιά και μετά ξανά σε εμένα και συμπλήρωσε "...πως πρέπει να χωρίσουμε." Κρακ. "Θέλω να χωρίσουμε" είχα παγώσει. Δεν με κοίταζε πλέον. Προσπαθούσε, αλλά ήταν σαν ένας μαγνήτης να τραβούσε το πρόσωπο του προς τα κάτω κάθε φορά που αυτός προσπαθούσε να το σηκώσει προς το μέρος μου.
Δεν περίμενα πως θα το άκουγα αυτό. Να με χωρίσει. Δεν είχα καταλάβει πως αυτό ήταν που ήθελε. Νόμιζα πως ήμασταν καλά. Μόνο μια εβδομάδα είχα λείψει και βρήκε ήδη άλλη; γιατί;

"Ποια είναι;" ήταν το μόνο που ρώτησα. Όλα τα άλλα δεν είχαν πλέον σημασία. Ένα ήταν το αποτέλεσμα. Και αυτό δεν θα άλλαζε. Πολλές φορές λένε πως η άγνοια είναι καλύτερη από την γνώση, αλλά ήθελα να ξέρω. Έπρεπε να ξέρω το όνομα της.

Με κοιτούσε για μερικά δευτερόλεπτα χωρίς να πει κάτι, τα μάτια του είχαν σκοτεινιάσει και την μία στιγμή έδειχναν πρόθυμα να μιλήσουν αλλά την αμέσως επόμενη ήταν λες και δεν έπρεπε να το κάνουν. "Εβελίνα..." Δεν ήθελε να απαντήσει. Λες και το όνομα της ήταν χειρότερο από το ότι με χώρισε.

"Ποια είναι;" ρώτησα ξανά αλλά αυτή την φορά πιο δυνατά και απαιτητικά. Τα δάκρυα είχαν μαζευτεί στην άκρια των ματιών μου και πάλευαν να μην ξεγλιστρήσουν στο πρόσωπο μου.

"Η Βέρα" η καλύτερη μου φίλη. Τα δάκρυα τελικά είχαν κερδίσει, αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να τα σταματήσω. Έβαλα τα χέρια μου μπροστά από το στόμα μου αφού δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ή μάλλον έπρεπε να το περιμένω. Το είχαμε ξανά κάνει αυτό όταν ήμασταν στο δημοτικό. Αλλά τώρα δεν ήμασταν πια 9 χρονών. Είχαμε αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο. Ήμασταν πλέον ενήλικες. Αλλά οι παλιές συνήθειες δεν ξεχνιούνται, έτσι δεν είναι;