Τα υδραυλικά στο σπίτι της Εβελίνας, ήταν τελικά σε χειρότερη κατάσταση από αυτήν που νομίζαμε και θα χρειάζονταν τουλάχιστον πέντε μέρες ακόμα για να διορθωθούν. Μετά από την σύντομη συνάντηση μας στα σκαλιά του σπιτιού την ακολούθησα πάνω στο δωμάτιο της.

"Να μπω;" είπα όταν κτύπησα την ελαφρώς ανοιχτή πόρτα και είδα από το άνοιγμα της την Εβελίνα να μου κάνει νόημα με το χέρι της να περάσω και έτσι έκανα.

Κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι και την κοίταξα περιμένοντας να μιλήσει. Ήξερα πως δεν ήταν καλά. Κάτι είχε αλλάξει σε αυτήν μετά την μέρα από το περιστατικό στο δωμάτιο της το οποίο ομολογώ πως με είχε ανησυχήσει.

"Δεν θέλω να σας ταλαιπωρώ άλλο, θα πάω σε ξενοδοχείο. Πέντε μέρες ακόμα είναι." Έπαιζε αμήχανα με τα χέρια της και κοίταζε το πάτωμα με ένα βλέμμα που φώναζε πως χρειάζεται ξεκούραση. Και άμεσα.

"Γιαυτό ακριβώς θα μείνεις εδώ. Πέντε μέρες δεν είναι πολλές και δεν μας ταλαιπωρείς καθόλου." Είπα θέλοντας να την χαλαρώσω. Η ένταση στο πρόσωπο της φάνηκε να εξαφανίζεται, όμως η ένταση στο σώμα της ήταν ακόμη εμφανής. Δεν είχε ηρεμήσει ακόμα.

"Ξέρεις...το πρωί υπήρξε ακόμη ένα περιστατικό." Είπε διστακτικά και την κοίταξα γεμάτη αγωνία για το τι θα ακολουθήσει. Πριν προλάβω να την ρωτήσω τι συναίβει, συμπλήρωσε "Θα ακουστεί τρελό αλλά όταν έκανα μπάνιο κάποιος προσπάθησε να με πνίξει. Είχε παγιδεύσει το κεφάλι μου κάτω από το νερό και δεν με άφηνε να βγω στην επιφάνεια. Να ανασάνω." Η φωνή της ήταν σταθερή αλλά το χέρι που ακουμπούσε σφιχτά πάνω στο κρεβάτι έτρεμε. "Νομίζω πως χάνω το μυαλό μου" είπε λίγα δευτερόλεπτα μετά και γύρισε διστακτικά να με κοιτάξει. Η φωνή της ακούστηκε σαν ψίθυρος που δίσταζε να ακουστεί. Ο προβληματισμός στο βλέμμα της ήταν εμφανής. Τα μάτια της έκρυβαν φόβο. Δεν ήξερα όμως για ποιο πράγμα ακριβώς. Για αυτά που της συνέβαιναν ή για αυτά που νόμιζε πως της συνέβαιναν; δεν ήξερα ποιο ήταν χειρότερο.

Δεν ήθελα να την ανησυχήσω περισσότερο γιαυτό το μόνο που είπα ήταν "όλα είναι καλά, μην φοβάσαι. Έχεις εμένα. Θα σε προστατέψω εγώ. Όπως παλιά, θυμάσαι;"

"Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, εικ-"

"Βέρα, Βέρα!" Σταμάτησα να μετράω όταν άκουσα την Εβελίνα να με φωνάζει. Γύρισα πίσω μου και την είδα να τρέχει τρομαγμένη προς το μέρος μου. Κανονικά θα έπρεπε να κρύβεται και θα ερχόμουν να τους βρω.

"Βέρα" σταμάτησε να τρέχει όταν ήρθε επιτέλους δίπλα μου και προσπάθησε να βρει τις ανάσες της "προσπαθούσα να κρυφτώ αλλά όταν μπήκα στο δωμάτιο μου κάτω από το κρεβάτι υπήρχε κάτι στο πάτωμα" συμπλήρωσε και κοίταζε πίσω της λες και θα την ακολουθουσε αυτό που είχε δει. "Δεν ξέρω που κρύφτηκαν οι άλλοι για να τους φωνάξω και η μαμά μου μιλάει στο τηλέφωνο και θα με μάλωνε αν την διέκοπτα.

"Τι βρήκες" ρώτησα με περιέργεια. Αντί να απαντήσει, έπιασε το χέρι μου και πήγαμε στο δωμάτιο της τρέχοντας. Καθώς πλησιάζαμε άρχισα να σκέφτομαι τι μπορεί να θέλει να μου δείξει και άρχισα όλο και περισσότερο να ανησυχώ. Και αν είναι κάτι μεγάλο; κακό; επικίνδυνο; τρ- κατσαρίδα.

"Αυτό ήθελες να μου δείξεις;" ρώτησα δείχνοντας με το δάχτυλο μου την κατσαρίδα που ήταν δίπλα από το κρεβάτι. Κούνησε το κεφάλι της συμφωνώντας.

Χαμογελάσαμε όταν θυμηθήκαμε εκείνη την ανάμνηση και την αγκάλιασα, σφιχτά και την ένιωσα να αφήνεται. Ήταν λες και έφυγε ένα βάρος από πάνω της.

Σταματήσαμε να αγκαλιαζόμαστε. Εκείνη έπαιζε νευρικά με τα δάχτυλα της και εγώ κοίταζα το πάτωμα χωρίς να μιλάμε.

"Μη φοβάσαι Εβελίνα, έχεις εμένα μαζί σου, μην φοβάσαι. Εγώ θα σε προστατέψω." Είπα και την τράβηξα στην αγκαλιά μου.
Φοβήθηκα πολύ όταν την είδα μέσα στην πισίνα να πνίγεται και άρχισα να φωνάζω την μαμά της να έρθει να μας βοηθήσει.
Δεν ήξερα ακόμη καλά να κολυμπαω και τα μπρατσάκια μου δεν ήταν εδώ. Έτρεξε η μαμα της και την έβγαλε από την πισίνα.
Βούτηξε μέσα και κολυμπούσε μέχρι να την φτάσει.
Ευτυχώς η πισίνα ήταν μικρή αλλά εκείνη την στιγμή φαινόταν ατελείωτη.

"Με πιστεύεις;" ρώτησε αναφερόμενη στο περιστατικό με τον πνιγμό στην μπανιέρα που μου εξομολογηθηκε πριν, βγάζοντας με από τις σκέψεις μου.

Όταν δίστασα να απαντήσω το βλέμμα της έχασε την ελπίδα που το φώτιζε και σκοτείνιασε με την λύπη που πλέον το κυριεύε.

"Δεν είναι ότι δεν σε πιστεύω..." είπα τελικά " ...απλά είναι λίγο περίεργο. Δεν γίνεται να μπήκε κάποιος στο σπίτι. Θα τον βλέπαμε." Αυτά που έλεγε δεν έβγαζαν νόημα αλλά πως θα μπορούσε να τα επινοήσει; Να είναι όλα ένα δημιούργημα του μυαλού της. "Θα βγω με τον Αλεξ για δείπνο. Θες να έρθεις;" είπα βιάστηκα πριν απαντήσει προσπαθώντας να αλλάξω το θέμα για να ελαφρύνω την συζήτηση.

"Τι να κάνω εγώ με το ζευγάρι;" είπε προσπαθώντας να χαμογελάσει όμως διέκρινα μια πικρία στον τόνο της φωνής της. Ήταν αναμενόμενο πως μετά το σημερινό περιστατικό δεν θα είχε διάθεση να βγει από το σπίτι όμως ήλπιζα πως θα δεχόταν και θα ανέβαινε η διάθεση της όμως δεν προσπάθησα να την πείσω να έρθει. Αποφάσισα να σεβαστώ την απόφαση της έτσι την αγκάλιασα ξανά στοργικά και πήγα στο δωμάτιο μου να ετοιμαστώ για το δείπνο.

Όταν είπα στον Άλεξ να βγούμε φάνηκε διστακτικός. Από την μέρα που κατάλαβα πως κάτι συμβαίνει μεταξύ αυτού και της Εβελίνας ήταν λες και τα πράγματα είχαν αλλάξει μεταξύ τους. Μετά από εκείνη την μέρα δεν τους είχα δει ξανά μαζί.
Εκτός από σήμερα το πρωί.
Όταν της έφτιαχνα τον καφέ και κατάλαβα πως μιλούσαν πίσω από την πλάτη μου.
Με υποτιμούσαν. Ήταν φανερό.
Πίστευαν πως θα είχαν κρυφή σχέση πίσω από την πλάτη μου, μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και δεν θα καταλάβαινα τίποτα.
Δεν ξέρω πόσο καιρό πριν ήταν μαζί, ξέρω όμως ότι πριν φύγει από σπίτι μας η Εβελίνα, η σχέση τους θα τερματιστεί.
Αν και υποψιάζομαι πως αυτό θα συμβεί πολύ πιο πριν.

"Δηλαδή θες να χωρίσω με το αγόρι μου για να γίνει δικό σου αγόρι;" ρώτησε η Εβελίνα η οποία στεκόταν με τα χέρια σταυρωμένα και με βλέμμα λυπημένο.

"Είναι η σειρά μου να είναι αγόρι μου. Εξάλλου είναι δικό σου αγόρι από την δευτέρα δημοτικού. Όταν τελειώσουμε την τρίτη δημοτικού μπορεί να γίνει δικό σου αγόρι ξανά." Είπα και το πρόσωπο της Εβελίνας από λυπημένο έγινε χαρούμενο.

"Εντάξει" είπε και δώσαμε τα χέρια. Όπως κάναμε πάντα όταν κάναμε συμφωνίες. Κρυφά από την μαμά και τον μπαμπά.

"Άλεξ! Έλα να σου πούμε τι σκε-"

"Έτοιμη να φύγουμε;" ρώτησε ο Άλεξ ξυπνώντας με από τις σκέψεις μου. Τρόμαξα λίγο και το κατάλαβε αλλά δεν είπε κάτι.