Όταν έφτασε στις βάρκες, ούτε που γύρισε να κοιτάξει πίσω του. Είχε χάσει τη θέση του στην ομάδα του, είχε χάσει την εύνοια της Χρυσής Αυλής και την αγάπη των γονιών του. Ίσως αυτή να μην την είχε και ποτέ. Κοίταξε για λίγο τον εαυτό του στα σκοτεινά νερά του ποταμού Φέϊφοξ. Ήταν ένας όμορφος νεαρός και τώρα, το είδωλό του αργά άλλαζε για να δώσει τη θέση του σε ένα αγόρι το πολύ δέκα χρονών. Ο Έζρα είχε μεγαλώσει με την κατήχηση των Κουίλ και της οικογένειάς του, πως έπρεπε να διαφυλάξουν το ανθρώπινο είδος απέναντι σε κάθε μορφή σκοτεινής τέχνης. Οι Κυνηγοί είχαν σκοπό μία μέρα να καταλάβουν το Ντέντγουολ, αποδεκατίζοντας τους βρικόλακες και φυλακίζοντας τους Κέρβους, με σκοπό τη σκλαβιά. Ο Τζάρεθ βέβαια δεν ήξερε αν έπρεπε να απευθυνθεί και στον Καλλίνικο, τον βασιλιά του Βορρά. Γενικότερα τα βόρεια βασίλεια παρέμεναν πάντοτε αμέτοχα, βυθισμένα σε μία ησυχία που διόλου δεν αγαπούσε ο Τζάρεθ.

Έχοντας πια φτάσει στη Φρέιμουρ, ο Έζρα αποβιβάστηκε. Τα σπίτια ήταν μερικώς φωτισμένα και τα μπαράκια στις όχθες του ποταμού ανοιχτά. Καθώς έριχνε μία τελευταία ματιά προς την καστρούπολη, παρατήρησε τη σκιά ενός φτερωτού πλάσματος να οδηγείται προς τα δάση. Παρατώντας την ιδέα να πιεί έστω και ένα ποτό, ακολούθησε την κατεύθυνσή της έξω από την πόλη. Ο Μόρτε και ο Ντάρρεν είχαν προσγειωθεί, με τον πρώτο να καταρρέει στο έδαφος, πλημμυρισμένος από το ίδιο του το αίμα. Ο Ντάρρεν βαριανασαίνοντας, στάθηκε κοντά του προσπαθώντας να τον πείσει να μείνει ακίνητος, ώστε να καταφέρει να τον απαλλάξει από τον πόνο.

«Θα το κάνω μόνος μου!»

«Μην είσαι ξεροκέφαλος...αδερφέ»

«Δεν έχουμε συμφωνήσει σε τέτοιες προσφωνήσεις!» βόγγηξε ξανά ο Μόρτε, μέχρι που είδαν τον Έζρα να πλησιάζει αγγίζοντας το ξίφος του.

«Εσείς...εσείς ήσασταν αυτοί που...» έριξε μία ματιά στον Μόρτε. Ο Ντάρρεν βρήκε την ευκαιρία τότε και τράβηξε το ένα βέλος, τοποθετώντας το χέρι του στην πληγή και προσπαθώντας να σταματήσει την αιμορραγία. «Μισό λεπτό. Οι Κυνηγοί έχουμε πάντοτε μαζί μας επιδέσμους και είδη πρώτων βοηθειών εκτός από τα ράσα μας»

Το δεύτερο βέλος αφαιρέθηκε και ευθύς ο Έζρα τύλιξε σφιχτά τις πληγές. Ο Μόρτε κοιτούσε μπροστά του ελαφρώς αμήχανος. Σε τέτοιες στιγμές, όπως και σε πολλές άλλες, η καυστικότητα έπαιρνε τη σκυτάλη.

«Σχόλασες τον γάμο;» τον ρώτησε και ο Έζρα στριφογύρισε τα μάτια.

«Για να με βλέπεις εδώ σαν τον πρόσφυγα, εμφανώς και ναι» κοίταξε τον Ντάρρεν βουτηγμένος στη ντροπή «Λυπάμαι αλήθεια. Είναι ξαδέρφη σου και το ξέρω»

«Εγώ πάλι δεν λυπάμαι καθόλου» ήρθε η απάντηση από τον Ντάρρεν ξαφνιάζοντάς τον «Είναι προτιμότερο η Ζένυα να βρει κάποιον, τον οποίο θα αγαπά αληθινά σαν ταίρι της» κοίταξε πλαγίως τον Μόρτε «Αυτό που έκανες ήταν πολύ γενναίο και λυπάμαι για την απόφαση του πατέρα μου αλλά και των γονιών σου» για λίγο το σκέφτηκε «Έχεις πού να πας;»

Ο Έζρα ξεφύσησε.

«Θαρρώ πως όχι»

Ο Ντάρρεν τότε, έβγαλε έναν φάκελο μεσαίου μεγέθους, σφραγισμένο με ένα μπορντό βουλοκέρι, επάνω στο οποίο υπήρχε το σχήμα ενός πλατανόφυλλου. Αυτό ήταν και το σύμβολο του Κλίργουιν.

«Ο Καλλίνικος και ο γιός του Φίνεγκαν, είναι δικοί μου άνθρωποι. Αν δουν την πρόσκληση που σου έδωσα, θα σε δεχτούν σίγουρα» έκανε μία παύση «Θα εκπλαγείς από τον Βορρά και από αυτά που έχει να σου προσφέρει. Να ξέρεις πως δεν υπήρχε περίπτωση να σου έδινα τον συγκεκριμένο φάκελο, αν δεν γνώριζα πως έχεις καλές προθέσεις και μυαλά που δεν ακολουθούν τον δρόμο του πατέρα μου»

Ο Έζρα είχε μείνει έκπληκτος να τον κοιτάζει. Σχεδόν αδυνατούσε να πιστέψει πως ο Ντάρρεν ήταν τελικά τόσο διαφορετικός από τον πατέρα του.

«Ευχαριστώ»

«Ξέρω τί σκέφτεσαι και οφείλω να σου πω, πως χρόνια τώρα έχω τραβήξει έναν διαφορετικό δρόμο και σύντομα σκοπεύω να επιστρέψω εκεί ακριβώς. Για την ώρα θαρρώ πως η Ζένυα με χρειάζεται, το ίδιο και ο νέος σκοτεινός μου φίλος. Δεν σπούδασα ιατρική για το τίποτε» μειδίασε.

«Σας είδα που πετάξατε μέχρι εδώ»

«Είναι εμφανές» τον διέκοψε ο Μόρτε «Αλλιώς δεν θα στεκόσουν και μπροστά μας τώρα»

«Τι συνέβη; Τι...τι»

«Τι είμαι;» τον ρώτησε ο Μόρτε «Ας πούμε πως είναι περίπλοκο ή ας παραδεχτούμε πως κανένας δεν θέλει να μιλά γι' αυτό»

Οι τρεις τους ήταν συγκεντρωμένοι στο κοντινό δάσος με τις φλαμουριές, όταν είδαν ακόμη μία φιγούρα να πλησιάζει ταχύτητα, με υπερφυσικό τρόπο.

«Βρικόλακας» γρύλισε ο Ντάρρεν, όταν μπροστά του και σε απόσταση αναπνοής, το πανέμορφο πρόσωπο του Πρίγκιπα Τζάι έκανε την εμφάνισή του. Ήταν ντυμένος όπως πάντα εντυπωσιακά και κομψά, όπως άρμοζε σε κάποιον στη φυλή του και μάλιστα με αριστοκρατική καταγωγή.

«Προτού ξινίσεις με την παρουσία μου, απλώς να σου ανακοινώσω πως ήσασταν τυχεροί» κοίταξε τον Μόρτε «Και οι δύο»

«Την ένιωσα την τύχη. Για την ακρίβεια εξακολουθεί να με σουβλίζει» διαμαρτυρήθηκε ο Μόρτε.

«Θα σε σούβλιζαν και οι Κουίλ μην αγχώνεσαι καθόλου γι' αυτό. Εγώ όμως μπορώ να διαγράφω τη μνήμη και κατόρθωσα και το έκανα σε δύο που είχαν δει και τα περισσότερα. Οι υπόλοιποι είναι ακίνδυνοι. Γνωρίζουν απλώς πως έγινε διάρρηξη στην Κρύπτη αλλά κανένας φαντάζομαι δεν υποπτεύεται τον ίδιο τον γιο του Τζάρεθ»

«Εσύ πώς βρέθηκες εκεί;» τον ρώτησε ο Ντάρρεν.

«Είχα μία πολύ άσχημη ημέρα και ήθελα να διασκεδάσω με τον αρραβώνα. Μετά πρόσεξα εσάς τους δύο και στο τέλος, είδα τους φρουρούς να μαζεύονται. Φυσικά ένας βρικόλακας που σέβεται τον εαυτό του, γνωρίζει πώς να μένει απαρατήρητος. Όταν βγήκατε πετώντας, εμφανώς σας είδαν, ακόμη και αν δεν διέκριναν καθαρά πρόσωπα. Έπρεπε να κάνω κάτι γι' αυτό»

«Ευχαριστούμε» του χαμογέλασε ο Ντάρρεν και ο Τζάι κοίταξε τον Μόρτε.

«Αυτόν να ευχαριστείς. Εξακολουθώ να τον θέλω για συγκάτοικο, να ξυπνώ και να με τυλίγει η αύρα του θανάτου. Εμείς οι νεκραναστημένοι, είμαστε πολύ κοντά με αυτή τη μακάβρια κατάσταση»

«Είστε όντως νεκραναστημένοι;» ρώτησε ο Έζρα και ο Τζάι γέλασε.

«Μη διαβάζεις τους μύθους. Φυσικά και είμαστε κοντά στο έρεβος, φυσικά και αντλούμε ενέργεια από αυτό. Όμως δεν βγήκαμε μέσα από κάποιον τάφο αν αυτό είναι που σκέφτεσαι και φυσικά γνωρίζεις πως υπάρχουν τρόποι για να πεθάνουμε»

«Το θέμα είναι πόσα δεν γνωρίζουμε γι' αυτόν τον κόσμο» σχολίασε ο Έζρα και τοποθετώντας τον φάκελο στο σακίδιό του χαμογέλασε θλιμμένα «Είναι ωραίο να είμαστε διαφορετικοί και ταυτόχρονα να ανήκουμε στην ίδια ομάδα. Μπροστά μου έχω πλάσματα όλων των ειδών και όμως μοιραζόμαστε τις ίδιες αντιλήψεις. Θέλω μία μέρα να μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί, όπως άλλοτε, όταν λεγόταν πως ακόμη υπήρχαν άγγελοι.»

«Ίσως να υπάρχουν ακόμη» του χαμογέλασε ο Ντάρρεν «Μιλώντας για μύθους, θα γνωρίζεις την ιστορία των δύο θρόνων που βρίσκονται απέναντι ο ένας από τον άλλο σε μία τέλεια ευθεία;»

«Φυσικά και τον γνωρίζω» απάντησε ο Έζρα.

«Τότε αν είναι αλήθεια αυτός ο μύθος, ίσως  να υπάρχουν και άγγελοι. Οι ισορροπιστές του φωτός και του σκοταδιού» είπε ο Τζάι.

Πράγματι, κάποτε οι ισορροπιστές ήταν άγγελοι. Φυσικά αυτή η δύναμη θα μπορούσε να περάσει στον καθένα, εντελώς τυχαία ή και όχι. Ο Τζάρεθ επιθυμούσε να συγκεντρώσει και τις δύο δυνάμεις και ήδη, είχε αρπάξει εκείνη του ερέβους. Βρισκόταν μέσα στην καρδιά του Κάλθρικ. Την υγρή και ματωμένη καρδιά, που αν και φυλακισμένη, αν και ξεριζωμένη από το στήθος, εξακολουθούσε να χτυπά, κουβαλώντας μέσα της μία τεράστια κατάρα. Την κατάρα μίας ιεροσυλίας, του έρωτα ανάμεσα σε έναν άγγελο και μία θνητή. Ανάμεσα στον Κάλθρικ και τη γυναίκα του Τζάρεθ που βίωνε σχεδόν καθημερινά κακοποίηση, που κρυφά είχε ερωτευτεί τον ορφανό υπηρέτη του σπιτιού της, ο οποίος τότε δεν της είχε αποκαλύψει την αληθινή του φύση.

Ο Ντάρρεν φάνηκε να αποφεύγει αυτή τη συζήτηση. Δεν αγαπούσε ιδιαίτερα την αναφορά στους ισορροπιστές. Κοίταξε τον Μόρτε. Εκείνος δεν ανήκε ούτε στο φως μα ούτε και στο σκοτάδι. Καταραμένος από τη γενιά του Κάλθρικ, με καρδιά ανύπαρκτη, ήταν ένα πλάσμα που συνδεόταν άμεσα με τον θάνατο. Για την ακρίβεια ήταν ο ίδιος ο θάνατος. Όμως, ο αγκάθινος θρόνος από τη μία και ο χρυσός από την άλλη, καρτερούσαν τους άρχοντές τους να καθίσουν, τιθασεύοντας απόλυτα τις δύο δυνάμεις. Τίποτε ωστόσο δεν ήταν εύκολο. Μήτε η διεκδίκηση των θρόνων. Η δοκιμασία ήταν μεγάλη και κανείς δεν γνώριζε ποιοι ήταν εκείνοι που είχαν κληρονομήσει το χάρισμα των ισορροπιστών.

Σύντομα η συντροφιά διαλύθηκε. Ο Έζρα πλέον θα ακολουθούσε τα νερά του Όλντιρον προς τα βόρεια, για ένα βασίλειο που όμοιό του δεν θα είχε ξαναδεί. Το Κλίργουιν ήταν μικρό, όμως οι εβένινες, τριγωνικές στέγες τόσο του παλατιού, όσο και των υπόλοιπων σπιτιών, δεν θα τον άφηναν ασυγκίνητο. Ο Μόρτε κοίταξε τον Ντάρρεν. Οι δυο τους είχαν πολλά να πούνε, ενώ ο Τζάι απόψε θα έμενε στη σχολή. Στην πραγματικότητα ήθελε να συναντήσει τη Γουέβερλη. Δεν γνώριζε τα πάντα σχετικά με τη φύση της φυλής του, ωστόσο, είχε σκεφτεί πως αν της ξερίζωνε τις αναμνήσεις που τον αφορούσαν, ίσως έτσι να κατόρθωνε να σβήσει και το τατουάζ. Ίσως έτσι κατόρθωνε να χαρίσει και στους δύο μία φυσιολογική ζωή καθώς εξαιτίας του τατουάζ ήταν αδύνατο να βρει κάποιο άλλο ταίρι. Απόψε ήθελε να της το ζητήσει. Σε καμία περίπτωση δεν θα έπαιρνε μία τέτοια απόφαση δίχως τη θέλησή της. Οι αναμνήσεις ήταν ένας προσωπικός θησαυρός και όφειλε να τις σεβαστεί.

«Νομίζω πως όλων οι δρόμοι, κάπου εδώ πρέπει να χωρίσουν» ανακοίνωσε στους άλλους δύο «Θα είστε εντάξει;» ρώτησε κοιτάζοντας τον Μόρτε.

«Θα είμαστε εντάξει. Θα περπατήσουμε ως εκεί» του απάντησε.

«Μα είναι πολύ μακριά»

«Σαν την κουβέντα που έχουμε να κάνουμε» συμπλήρωσε ξανά ο σκοτεινός νεαρός και ο Τζάι δεν έφερε καμία άλλη αντίρρηση.

Έμειναν μαζί με τον Ντάρρεν να κοιτάζονται για λίγο αμήχανα.

«Ειλικρινά δεν γνωρίζω από πού να πιάσω την ιστορία» του είπε ο Ντάρρεν «Μάλλον από την πρώτη μας συνάντηση που με έριξες από το άλογο» μειδίασε.

«Με υποτίμησες» απάντησε κοφτά ο Μόρτε.

«Έπαιζα έναν ρόλο και όφειλα να το κάνω καλά»

«Εγώ πάλι ήμουν ο εαυτός μου και όφειλα επίσης να το κάνω καλά» του χαμογέλασε και ήταν ίσως η πιο σπάνια στιγμή του.

Εύχομαι αυτή η ιστορία να έχει βγει καλούτσικη! Πώς σας φαίνονται οι ήρωες; Ποιοι έχουν ξεχωρίσει;

Και με αυτήν την τελευταία κουβέντα του Μόρτε, εγκαταλείπω και εγώ τη χρονιά για να υποδεχτώ τη νέα. Να είστε λοιπόν πάντα ο εαυτός σας και να το κάνετε καλά! Να έχετε υγεία και χαρές μπόλικες. Έμπνευση και ό,τι άλλο επιθυμείτε!!!Καλή χρονια!