Με απαλές αλλά σίγουρες κινήσεις, ο Αλέξανδρος σκύβει το κεφάλι του μπροστά και αγγίζει τα χείλη του στα χείλη του Οδυσσέα. Ένα άγγιγμα απαλό σαν σύννεφο, αλλά ταυτόχρονα δυνατό.

Ο αναστεναγμός που βγαίνει από το στόμα του Οδυσσέα δίνει στον Αλέξανδρο το πράσινο φως για να βάλει το ένα του χέρι στη μέση του Οδυσσέα, να τον τραβήξει κοντά του και να πιέσει τα σώματά τους μεταξύ τους. Ο Οδυσσέας, ανίκανος να αντισταθεί, τυλίγει τα χέρια του γύρω από το λαιμό του Αλέξανδρου και περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του, κάτι που ήθελε να κάνει από την πρώτη στιγμή που τον είδε. Τα στόματα τους απέχουν μονάχα μερικά εκατοστά.

«Αλέξανδρε ... Είσαι σίγουρος για αυτό;»

«Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος για κάτι. Σταμάτα να το παλεύεις. Εσύ και εγώ είναι γραφτό να είμαστε μαζί»

«Εσύ κι εγώ...»

«Ό,τι και να γίνει!»

Πολύχρωμα πυροτεχνήματα εκρήγνυνται, φωτίζοντας τον μαύρο ουρανό που ήταν η ζωή τους πριν συναντηθούν. Πυροτεχνήματα που γιορτάζουν τη γέννηση μιας αγάπης, μιας επικής αγάπης! Γιατί η αγάπη δεν έχει φύλο, χρώμα δέρματος και φυλή! Το μόνο που χρειάζεται η αγάπη είναι δύο άνθρωποι. Ένας άντρας και μια γυναίκα, δύο γυναίκες ή δύο άντρες, έτοιμοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Έτοιμοι να πολεμήσουν για τα θέλω τους και να ξεπεράσουν τυχόν εμπόδια που μπορεί να συναντήσουν.

Όταν τελείωσε το φιλί, έμεινε μια γλύκα. Μια μαγική γλύκα που τους άφησε να θέλουν περισσότερο. Με κομμένη την ανάσα, αγγίζουν τα μέτωπά τους και κρατούν τα βλέμματα τους κλειδωμένα.

«Αυτό ήταν υπέροχο!»

«Ναι, ήταν, αλλά τώρα τι;»

«Πάλι τα ίδια; Πες μου, πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο όμορφο να είναι λάθος;»

«Αλέξανδρε, πες μου ότι αυτό δεν είναι όνειρο»

«Μπορεί να είναι όμορφο σαν όνειρο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό και, άμα θέλεις, έχω και αποδείξεις!»

«Τι απόδ ...»

Πριν προλάβει ο Οδυσσέας να τελειώσει τα λόγια του, ο Αλέξανδρος τον σπρώχνει στον τοίχο με μια αποφασιστική κίνηση και πνίγει την έκπληξή του με ακόμα ένα φιλί, λίγο πιο έντονο αυτή τη φορά.

«Σ' έπεισα;»

«Εντάξει, το παραδέχομαι. Εσύ ήσουν αρκετά πειστικός, αλλά ...»

Εκείνη τη στιγμή, ο Οδυσσέας βλέπει την ώρα στο ρολόι του Αλέξανδρου.

«Όχι, γαμώτο!»

«Τι;»

Σπρώχνοντας απαλά τον Αλέξανδρο, ο Οδυσσέας αρχίζει να τρέχει τριγύρω πανικόβλητος και να μαζεύει τα πράγματά του. Ο Αλέξανδρος προσπαθεί να μάθει τι τον έπιασε έτσι ξαφνικά.

«Τι σ' έπιασε στα καλά καθούμενα, ρε παιδάκι μου;»

«Κοίτα την ώρα. Έχω αργήσει για τη φωτογράφιση»

«Αυτό είναι όλο; Μην ανησυχείς. Έχω το αυτοκίνητό μου κάτω»

«Ελπίζω πραγματικά να έχεις το Batmobile παρκαρισμένο κάτω, γιατί πρέπει να είμαι στο στούντιο σε δέκα λεπτά και αυτό βρίσκεται κάπου πίσω απ' την Βουλή»

«Είσαι τόσο χαριτωμένος όταν βιάζεσαι»

«Ευχαριστώ, αλλά εγώ δεν βιάζομαι απλά, έχει πάρει φωτιά ο κώλος μου, γι' αυτό άρχισε να τρέχεις»

Ο Οδυσσέας σπρώχνει τον Αλέξανδρο έξω από το σπίτι και κλείνει την πόρτα πίσω τους. Ευτυχώς για τα νεύρα του Οδυσσέα, το ασανσέρ είναι στον όροφο και έτσι αυτοί μπαίνουν μέσα. Ο Οδυσσέας πατάει το κουμπί για το ισόγειο περισσότερες φορές απ' ότι χρειάζεται πραγματικά.

«Έλα, ηλίθιο κουτί, κουνήσου! Η ώρα περνάει!»

«Δεν ξέρω για σένα, αλλά εγώ είμαι σίγουρος ότι η ζωή μου μαζί σου δεν θα είναι καθόλου βαρετή»

Το ασανσέρ φτάνει στο ισόγειο, αλλά ο Οδυσσέας δεν κάνει καμία κίνηση για να βγει. Αυτός μένει παγωμένος με το χέρι του στον αέρα πριν αγγίξει την πόρτα.

«Η ζωή σου μαζί μου; Τι στο διάολο υποτίθεται ότι σημαίνει αυτό;»

«Το αυτονόητο, Οδυσσέα μου. Εγώ θέλω να περάσω τη ζωή μου μαζί σου!»

Ο Οδυσσέας χτυπάει το μέτωπό του με το χέρι του καθώς σπρώχνει την πόρτα του ασανσέρ και βγαίνει στο χολ της πολυκατοικίας.

«Εσύ θα με πεθάνεις!»

Ο Αλέξανδρος τον ακολουθεί με τα μάτια του να κοιτάζουν ψηλά.

«Δεν ξέρω τι έκανα για να το αξίζω αυτό, αλλά σ' ευχαριστώ, Θεέ μου!»

~ ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ~

~ ΚΑΠΟΥ ΠΙΣΩ ΑΠ'ΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ~

Με την τύχη κυριολεκτικά να τρέχει απ' τα μπατζάκια τους, ο Αλέξανδρος βρίσκει αμέσως να παρκάρει και, μαζί με τον Οδυσσέα τρέχουν στο στούντιο. Εκεί , βρίσκουν την Ζαφειρία έξω απ' την πόρτα σε σχεδόν έξαλλη κατάσταση. Μόλις αυτή βλέπει τον Οδυσσέα στενεύει τα μάτια της και τον περονιάζει στο στήθος με το δάχτυλό της.

«Ελπίζω να έχεις μια πολύ καλή δικαιολογία για την καθυστέρηση σου»

«Καταρχήν, έχω καθυστερήσει μονάχα δύο λεπτά, και δεύτερον, ναι, έχω μία πολύ καλή δικαιολογία»

«Είμαι όλη αυτιά, Καυτό Αγόρι»

Ο Οδυσσέας παραμερίζει και η Ζαφειρία βλέπει τον Αλέξανδρο.

«Μάλιστα! Τι έχουμε εδώ;»

«Εδώ έχουμε τον Αλέξανδρο, το ...»

Ο Οδυσσέας κοιτάζει τον Αλέξανδρο ζητώντας βοήθεια σχετικά με την προσφώνηση που αυτός πρέπει να χρησιμοποιήσει και φυσικά αυτός ...

«Το αγόρι του»

«Ναι! Το αγόρι μου. Όσο για την υπέροχη αυτή δεσποινίδα με τα ροζ μαλλιά ... Αυτή είναι η Ζαφειρία, η ατζέντης μου και η μοναδική μου φίλη»

Η Ζαφειρία σαρώνει τον Αλέξανδρο από την κορυφή μέχρι τα νύχια με τα μάτια της.

«Εσύ είσαι λοιπόν ο Μέγας Αλέξανδρος»

«Ναι, εγώ είμαι, και εσύ είσαι η Ζαφειρία η ποια;

Ο Οδυσσέας μπαίνει στη μέση.

«Η Ζαφειρία η τρελή ιεροεξεταστής. Μαζέψου, Μις Πίγκι! Θα τον τρομάξεις και θ' αρχίσει να τρέχει μακριά μας»

«Μην ανησυχείς, μωρό μου. Εγώ δεν τρομάζω τόσο εύκολα»

Η Ζαφειρία κουνάει επιδοκιμαστικά το κεφάλι της.

«Ουάου! Κούκλος και ετοιμόλογος. Αν αυτός έχει και ωραίο κώλο, είναι το απόλυτο κελεπούρι!»

Ο Οδυσσέας προσπαθεί να σώσει ότι μπορεί.

«Για όνομα του Θεού, μωρή τρελή! Αλέξανδρε, σε παρακαλώ, μην την παίρνεις στα σοβαρά! Αυτή έχει εγκεφαλική βλάβη!»

Αλλά ο Αλέξανδρος, χαμογελώντας πονηρά, γυρίζει, σηκώνει το σακάκι του και δείχνει στη Ζαφειρία αυτό που θέλει να μάθει.

«Αυτό πρέπει να το αποφασίσεις μόνη σου, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι είναι αρκετά αξιοπρεπές»

Η Ζαφειρία ξεσπάει σε γέλια χτυπώντας παλαμάκια.

«Ω, Θεά μου! Αυτός είναι φοβερός!»

«Ευχαριστώ, Ζαφειρία και φυσικά ανταποδίδω. Εσύ είσαι πραγματικά υπέροχη!»

«Δεν έχεις δει τίποτα ακόμα, Ομορφιά μου! Περίμενε και θα δεις!»

«Ανυπομονώ!»

«Οκέι, χαρούμενο ζευγαράκι! Αρκετά! Ζαφειρία, είπες ότι άργησα»

«Ναι, ναι, σωστά. Πάμε μέσα! Ο φωτογράφος περιμένει»

Αυτοί μπαίνουν στο στούντιο. Ο Οδυσσέας πηγαίνει στο καμαρίνι για να ετοιμαστεί ενώ η Ζαφειρία και ο Αλέξανδρος κάθονται στις καρέκλες που προορίζονται για τους επισκέπτες.

«Πες μου, Αλέξανδρε, έχεις βρεθεί ποτέ ξανά σε φωτογράφιση;»

«Ναι, πέρυσι. Ο αδερφός μου έκανε μία για καλό σκοπό και εγώ πήγα μαζί του»

«Αλήθεια; Ο αδερφός σου είναι μοντέλο;»

«Όχι, αν και θα μπορούσε να είναι, αν το ήθελε»

«Τι φωτογράφιση ήταν;»

«Για ένα ημερολόγιο με διασημότητες από όλους τους κλάδους. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, μοντέλα και επιχειρηματίες»

«Συγγνώμη, αλλά ποιος ακριβώς είναι ο αδερφός σου;»

«Ο Τζάκος Ηλιόπουλος»

«Αγία μου Μητέρα! Ο Κύριος Φεβρουάριος;»

«Βλέπω τον θυμάσαι. Ναι, αυτός είναι. Ο αδερφός μου είναι ο Κύριος Φεβρουάριος»

«Πώς θα μπορούσα να τον ξεχάσω; Εγώ τον βλέπω κάθε πρωί. Τον έχω κρεμασμένο πάνω απ' το κρεβάτι μου. Η εικόνα του φορώντας μόνο ένα γούνινο παλτό μου φτιάχνει την μέρα. Όπως και του Κυρίου Αύγουστου επίσης»

«Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο Κύριος Αύγουστος»

«Δεν πάει το μυαλό σου;»

Η Ζαφειρία κοιτάζει προς την κατεύθυνση που έφυγε πριν ο Οδυσσέας.

«Μην μου πεις! Ο Οδυσσέας;»

«Bingo, Ομορφιά μου!»

«Απίστευτο!»

«Και λίγα λες! Φαντάσου τον να βγαίνει μέσα από μία πισίνα φορώντας μονάχα ένα άσπρο σλιπ μαγιό»

«Πρέπει να βρω αυτό το ημερολόγιο οπωσδήποτε. Ο Τζάκος πρέπει να έχει κάπου κάποιο αντίγραφο»

«Μην ανησυχείς για αυτό. Έχω εγώ πολλά. Θα σου στείλω ένα»

«Ευχαριστώ!»

«Αλέξανδρε, μην πεις τίποτα στον Οδυσσέα, αλλά θέλω να σου ζητήσω κάτι»

«Τι;»

«Ο Οδυσσέας είναι ξεχωριστός. Όταν τον βρήκα, ήταν διαλυμένος. Προσπάθησα πολύ να τον φτιάξω. Σε παρακαλώ να τον προσέχεις. Μην τον πληγώσεις. Έχει περάσει πολλά άσχημα πράγματα. Μια ακόμη προδοσία θα τον σκοτώσει»

«Δεν χρειάζεται να πεις κάτι άλλο. Σου ορκίζομαι ότι όσο ζω δεν θα αφήσω κανέναν να τον πληγώσει ξανά»

«Σε πιστεύω. Βλέπω στα μάτια σου ότι λες την αλήθεια. Σ' ευχαριστώ, Αλέξανδρε»

Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ο Οδυσσέας, έχοντας μόνο μια πετσέτα τυλιγμένη στη μέση του.

«Ζαφειρία, πήγαινε να μιλήσεις σ' αυτόν τον ηλίθιο στυλίστα γιατί θα του ρίξω μπουνιά»

«Γιατί, μωρό μου; Τι σου έκανε; Είναι ένας από τους καλύτερους»

«Επιμένει να φορέσω ένα πορτοκαλί κοστούμι. Πορτοκαλί, για όνομα του Θεού!»

«Μάλιστα»

Ο Αλέξανδρος που δεν ξέρει ακόμα αυτή την ιδιοτροπία του Οδυσσέα ...

«Τι κακό έχει το πορτοκάλι;»

«Το μισώ αυτό το χρώμα»

«Μην ανησυχείς, μωρό μου. Θα το διορθώσω αμέσως!»

«Ευχαριστώ»

Η Ζαφειρία σηκώνεται και πηγαίνει να βρει τον στυλίστα και ο Οδυσσέας κάθεται στην καρέκλα δίπλα στον Αλέξανδρο.

«Γιατί τόσο μίσος για το πορτοκάλι;»

«Είναι μεγάλη ιστορία»

«Έχει να κάνει με την ουλή στον αντίχειρά σου;»

Ο Οδυσσέας καλύπτει τον αντίχειρά του με τα άλλα του δάχτυλα, αλλά ο Αλέξανδρος παίρνει το χέρι του, ανοίγει τα δάχτυλά του και χαϊδεύει την ουλή που χωρίζει στα δύο τον αντίχειρά του.

«Μην κρύβεσαι από μένα. Εγώ θέλω να μάθω τα πάντα για σένα»

«Μην είσαι τόσο σίγουρος. Ίσως θελήσεις να φύγεις μακριά μου αν μάθεις την ιστορία μου»

«Τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να θέλω να φύγω μακριά σου. Όσο και να προσπαθήσεις, δεν θα με ξεφορτωθείς τόσο εύκολα»

«Λες αλήθεια; Τίποτα;»

«Απολύτως τίποτα»

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφα με κάνει να νιώθω αυτό»

«Αν κρίνω από εμένα ... Μπορώ»

Η φωνή της Ζαφειρίας ακούγεται από μακριά.

«Έλα, Οδυσσέα μου! Ελεύθερο το πεδίο!»

Ο Οδυσσέας σηκώνεται από την καρέκλα του.

«Συγγνώμη, αλλά πρέπει να σ' αφήσω για λίγο. Με καλεί το καθήκον!»

«Μην ανησυχείς για μένα. Απλώς θα κάτσω εδώ ήσυχα και θα απολαύσω το θέαμα!»

Το βλέμμα του Αλέξανδρου πάνω στο ημίγυμνο σώμα του Οδυσσέα είναι τόσο έντονο που τα μάγουλα του γίνονται δύο κατακόκκινες ντομάτες.

«Σ' έκανα να κοκκινίσεις; Θεέ μου! Είσαι τόσο χαριτωμένος!»

«Είναι πολύ εκνευριστική η επίδραση που έχεις επάνω μου»

Ο Οδυσσέας γυρίζει και τρέχει προς τη Ζαφειρία. Ο Αλέξανδρος γελάει καθώς τον βλέπει να απομακρύνεται.

«Τόσο χαριτωμένος!»

Ο Αλέξανδρος ακουμπάει πίσω στην καρέκλα, σταυρώνει τα χέρια στο στομάχι του και τεντώνει τα πόδια του προς τα εμπρός.

«Αυτό θα είναι ενδιαφέρον!»

Ο Οδυσσέας, ένας τέλειος επαγγελματίας, εκτελεί κατά γράμμα τις οδηγίες του φωτογράφου. Ο τρόπος που γυρίζει το σώμα του, τεντώνει τους μύες του και περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του κάνει τον Αλέξανδρο να διψάει για οτιδήποτε άλλο εκτός από νερό. Αλλά το πιο συναρπαστικό από όλα είναι το βλέμμα του. Ο τρόπος που παίζει με τον φωτογραφικό φακό σαν να κάνει έρωτα μαζί του!

Η Ζαφειρία, που στέκεται όλη την ώρα πίσω από τον φωτογράφο, του μιλάει.

«Έλα, μωρό μου! Δείξε μας πόσο σέξι είσαι!»

Ένα τελευταίο κλικ και η Ζαφειρία ξεσπάει.

«Γιου-χου! Αυτό ήταν απίθανο!»

Ο Οδυσσέας σηκώνεται από το ανάκλιντρο που χρησιμοποιήθηκε για την φωτογράφηση.

«Τελειώσαμε;»

«Ναι, μωρό μου. Πήγαινε να ντυθείς και έλα να δεις πόσο φοβερός είσαι»

Ο Οδυσσέας κλείνει το μάτι στον Αλέξανδρο, τρέχει στα αποδυτήρια και επιστρέφει λίγα λεπτά αργότερα φορώντας τα ρούχα του.

«Λοιπόν; Βγήκε καλό;»

«Βγήκε τέλειο! Απλά τέλειο! Με σένα το άρωμα θα απογειωθεί!»

Ο Αλέξανδρος τους πλησιάζει.

«Μπορώ να το δω ή πρέπει να περιμένω μέχρι να κυκλοφορήσει όπως οι άλλοι κοινοί θνητοί;»

«Φυσικά και μπορείς, Ομορφιά μου, γιατί πρέπει να είσαι προετοιμασμένος γι' αυτό που θα συμβεί. Σε λίγες μέρες θα βλέπεις αυτό το πανέμορφο πρόσωπο σε όλη την πόλη»

«Ανυπομονώ»

«Εγώ να δεις!»

Ο φωτογράφος τους δίνει τη βασική φωτογραφία που μόλις εκτύπωσε. Αυτή δείχνει τον Οδυσσέα, ξαπλωμένο μπρούμητα, να κρατάει το μπουκάλι με το άρωμα στο ένα του χέρι κοιτάζοντας τον φακό με λαγνεία.

«Θεά μου! Αυτό είναι αριστούργημα!»

«Εγώ ... Δεν έχω λόγια!»

«Μήπως υπερβάλλετε λίγο εσείς οι δύο;»

Ο Αλέξανδρος και η Ζαφειρία μιλάνε με μία φωνή.

«Καθόλου!»

Η Ζαφειρία σηκώνει ψηλά την φωτογραφία.

«Φανταστείτε αυτή την φωτογραφία σε όλες τις trendy γειτονιές της πόλης! Μωρό μου, θα γίνεις αστέρι! Όλοι θα μιλούν για σένα!»

«Σαν πολύ δεν βιάζεσαι;»

«Θα το δεις! Ετοιμάσου να περπατήσεις στις μεγαλύτερες πασαρέλες της Ευρώπης»

«Τέλος πάντων! Με χρειάζεσαι για κάτι άλλο;»

«Όχι, μωρό μου. Μπορείτε να φύγετε. Αλέξανδρε, χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και ελπίζω να σε ξαναδώ σύντομα»

«Κι εγώ, Ζαφειρία και σε παρακαλώ να μην ξεχάσεις αυτό που είπαμε!»

«Θα το στείλω στο γραφείο σου αύριο πρωί-πρωί»

«Ευχαριστώ! Καλό βράδυ!»

«Επίσης. Όσο για σένα, Καυτό Αγόρι ...»

Ο Οδυσσέας κοιτάζει τη Ζαφειρία με σηκωμένο φρύδι.

«Πρόσεχε τι θα πεις!»

«Περιμένω να μου τηλεφωνήσεις για τις καυτές λεπτομέρειες»

Ο Αλέξανδρος γελάει καθώς ο Οδυσσέας κοιτάζει τον Ζαφειρία με τρόμο, ευχόμενος να μπορούσε να κρυφτεί κάπου.

«Γεια σου, Ζαφειρία!»

Ο Αλέξανδρος και ο Οδυσσέας φεύγουν από το στούντιο και μπαίνουν στο αυτοκίνητο.

«Τι θα σου στείλει η Ζαφειρία στο γραφείο;»

«Ένα ημερολόγιο»

«Ποιο ημερολόγιο;»

«ΤΟ ημερολόγιο, Κύριε Αύγουστε!»

«Α! Αυτό το ημερολόγιο! Πώς ξέρεις για αυτό; Αυτή στο είπε;»

«Όχι»

«Τότε πώς;»

«Όταν θυμηθείς ποιος ήταν ο Κύριος Φεβρουάριος, θα καταλάβεις»

«Ο Κύριος Φεβρουάριος; Ω!»

«Ναι»

Ο Οδυσσέας βολεύεται καλύτερα στο κάθισμα και κοιτάζει τριγύρω.

«Τώρα που δεν βιάζομαι τόσο πολύ, αυτό το αυτοκίνητο είναι αρκετά άνετο»

«Πάτα το κουμπί στα δεξιά σου»

«Ποιο απ' όλα; Υπάρχουν γύρω στα εκατό κουμπιά εδώ πέρα»

«Μην είσαι υπερβολικός. Αυτό είναι απλά ένα αυτοκίνητο, όχι διαστημόπλοιο»

«Ό,τι πεις, Captain Kirk»

Ο Αλέξανδρος σκύβει πάνω από τον Οδυσσέα και απλώνει το χέρι του. Το άρωμα του δέρματός του σε συνδυασμό με την αντρική του κολόνια μπαίνει στα ρουθούνια του Οδυσσέα, κάνοντας τον να αναστενάξει δυνατά. Ο Αλέξανδρος γυρίζει το κεφάλι του, σχεδόν αγγίζοντας τη μύτη του Οδυσσέα με την δική του. Τα μάτια τους συναντιούνται.

«Αυτό το κουμπί»

«Α! Αυτό το κουμπί»

Ο Αλέξανδρος πατάει το κουμπί και το κάθισμα αρχίζει να κάνει μασάζ στην πλάτη και τα οπίσθια του Οδυσσέα, ο οποίος γέρνει πίσω το κεφάλι, κλείνει τα μάτια και βογκάει.

«Ω! Αυτό είναι καταπληκτικό!»

«Το ξέρω»

Ο Αλέξανδρος επιστρέφει στη θέση του και αφήνει τον Οδυσσέα να απολαύσει το μασάζ.

«Οκέι. Είμαι και επίσημα ερωτευμένος μ' αυτό το αυτοκίνητο!»

«Καλό αυτό, αλλά τι γίνεται με τον ιδιοκτήτη του;»

«Αυτό θα το δούμε»

«Λοιπόν, μέχρι τότε, είσαι έτοιμος για το πρώτο μας επίσημο ραντεβού;»

«Γεννήθηκα έτοιμος»

Με ένα χαμόγελο στα χείλη, ο Αλέξανδρος βάζει μπρος τ' αυτοκίνητο.

«Παρεμπιπτόντως, ήσουν υπέροχος πριν. Ένας Θεός ξέρει πώς κατάφερα να μην σου ορμήσω»

Ο Οδυσσέας σφίγγει τα χέρια του στα φλεγόμενα μάγουλά του.

«Αλέξανδρε, οδήγα! Απλά οδήγα!»

Ο Αλέξανδρος γελάει με το κοκκίνισμα και την γλυκύτητα του Οδυσσέα.

«Αξιολάτρευτο! Εμείς θα περάσουμε υπέροχα μαζί!»