ΙΟΛΗ

Το χέρι του ανεβαίνει επικίνδυνα όλο και πιο πάνω μέσα από το φόρεμα μου. Μία φωνή μέσα μου μου λέει να τον σταματήσω όσο είναι ακόμα νωρίς αλλά την αγνοώ. Τα μάτια του κλειδώνουν στα δικά μου και εκεί είναι που νιώθω όλο μου τον κόσμο να χάνεται. Τα χείλη μας χωρίζουν μονάχα ελάχιστα εκατοστά και πλέον νιώθω απόλυτα παραδομένη σε εκείνον..

Ξαφνικά νιώθω ένα τράνταγμα στον ώμο μου και ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου. Για μερικά δευτερόλεπτα χάνομαι στα μάτια του Αχιλλέα. Σύντομα όμως συνειδητοποιώ τι συμβαίνει και που βρίσκομαι και πετάγομαι απότομα απομακρύνοντας το χέρι του από πάνω μου. Βγαίνω βιαστικά από το αυτοκίνητο και μπαίνω στην πολυκατοικία. Του ρίχνω μια τελευταία ματιά και εκείνος γκαζώνει μακριά. Ανεβαίνω με δυσκολία τα σκαλοπάτια για το διαμέρισμα ενώ στηρίζομαι από το κάγκελο για να μην πέσω. Όταν επιτέλους φτάνω στο σωστό όροφο χτυπάω το κουδούνι και μία Ιωάννα γεμάτη χαμόγελο εμφανίζεται μπροστά μου.

«Θα στα έχωνα χοντρά αλλά έχει χάρη που είμαι πτώμα.. Αύριο όμως δεν τη γλιτώνεις να ξέρεις!»

«Αφού ξέρω πόσο με αγαπάς!!» μου λέει γελώντας και με φιλάει στο μάγουλο πριν προλάβω να αντιδράσω

Ίσα που προλαβαίνω να ξεντυθώ και να αλλάξω προτού πέσω για ύπνο ξερή.

Το επόμενο πρωί με ξυπνάει η Ιωάννα με ένα δίσκο στο κρεβάτι γεμάτο με αλμυρές λιχουδιές και μία κούπα καφέ.

«Είσαι εσύ μία όταν θες..!» της λέω και κατεβάζω μία γενναιόδωρη γουλιά από τον καφέ μου

«Ιόλη.... Είμαι ερωτευμένη!» μου λέει κοιτώντας με στα μάτια πριν προλάβω να καταπιώ τον καφέ, με αποτέλεσμα να μου φύγει ο μισός από το στόμα σε μία προσπάθεια να μην πνιγώ

«Πλάκα μου κάνεις!»

«Καθόλου.. Από χθες δε μπορώ να τον βγάλω απ' το μυαλό μου. Μέχρι και στον ύπνο μου αυτόν είδα! Τι άλλη ένδειξη θες;»

«Καλά το ότι τον είδες στον ύπνο σου δεν σημαίνει ότι είσαι και ερωτευμένη μαζί του...» κοιτάω στο πάτωμα ένοχα φέρνοντας στο μυαλό μου το χθεσινό

«Σου λέω είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι.»

«Λοιπόν θέλω να μου τα πεις με όλες τις λεπτομέρειες απ' την αρχή.»

«Και εγώ αλλά αυτά δε λέγονται στο πόδι. Πήγαινε τώρα στο γυμναστήριο μην αργήσεις και το βραδάκι θα τα πούμε όλα αναλυτικά με την ησυχία μας.»

Αφού της δώσω μια σφιχτή αγκαλιά και μπουκωθώ με ένα σπανακοπιτάκι κατευθύνομαι προς το μπάνιο. Βρέχω με κρύο νερό το πρόσωπο μου και πλένω τα δόντια μου στα γρήγορα. Έπειτα πηγαίνω μπροστά απ' την ντουλάπα και βγάζω το μαύρο μου ποδηλατικό κολάν, μία κοντομάνικη και το μαύρο μου μπουστάκι. Είχα σκοπό είτε στα κενά μου είτε αφού σχολάσω να γυμνάσω και λίγο το σώμα μου. Αφού ντυθώ και χαιρετήσω την Ιωάννα φεύγω για το γυμναστήριο.

Όταν φτάσω με καλημερίζει ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο ίδιο με αυτό της Ιωάννας. Στη σκέψη να γίνει κάτι μεταξύ τους χαμογελάω. Έπειτα πιάνω αμέσως δουλειά! Μετά από λίγο καταφτάνει και ο Αχιλλέας. Του λέω μετά βίας μία καλημέρα και εκείνος την ανταποδίδει. Η υπόλοιπη μέρα κυλάει αρκετά γρήγορα και σύντομα το ωράριο μου φτάνει στο τέλος του. Αφού τακτοποιήσω και τις τελευταίες εκκρεμότητες για σήμερα πηγαίνω στα αποδυτήρια και αφαιρώ τη μπλούζα μου, μένοντας μόνο με το αθλητικό μπουστάκι. Πιάνω τα μαλλιά μου μια σφιχτή αλογοουρά και κατευθύνομαι προς την αίθουσα με τα όργανα γυμναστικής. Οι επιλογές μου είναι αμέτρητες, αλλά το μάτι μου πέφτει στο διάδρομο. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ ανεβαίνω πάνω και το ρυθμίζω στο μέτριο. Νιώθω όλα τα βλέμματα πάνω μου αλλά δεν πτοούμαι. Συνεχίζω ακάθεκτη. Μερικά λεπτά αργότερα με πλησιάζει ένας γεροδεμένος άντρας με καστανόξανθα μαλλιά και μελιά μάτια.

«Η Ιόλη έτσι;» μου λέει χαρίζοντας μου ένα πλατύ χαμόγελο

«Συγγνώμη, γνωριζόμαστε;» ειλικρινά δεν μου θυμίζει τίποτα, απορώ που γνωρίζει και το όνομα μου

«Συγχώρεσε με, έχεις δίκιο δε συστήθηκα. Είμαι ο Ηλίας, δουλεύω σαν personal trainer εδώ στο γυμναστήριο και παραδίδω και ατομικά μαθήματα μποξ.» μου δίνει το χέρι του για χειραψία και ανταποδίδω

«Χάρηκα Ηλία. Πως όμως και δεν έτυχε να σε πετύχω μέχρι τώρα στο γυμναστήριο;»

«Ήμουν σε άδεια αυτή την εβδομάδα. Μου είχε μιλήσει όμως ο Μιχάλης για τον ερχομό σου. Βέβαια από αυτά που είχαμε πει είχα καταλάβει πως θα ξεκινούσες μετά το καλοκαίρι.»

«Έτσι ήταν κανονισμένο, αλλά.. τελευταία στιγμή άλλαξαν τα σχέδια. Και που ήξερες ότι ήμουν εγώ η Ιόλη;»

«Πάντα τόσο καχύποπτη είσαι;» μου λέει γελώντας και συνεχίζει «Σε είδα και το πρωί στην είσοδο στο γραφείο αλλά φαινόσουν πολύ προσηλωμένη σε αυτό που έκανες και δεν ήθελα να σε διακόψω.»

«Ναι όταν δουλεύω το παθαίνω αυτό. Και νταούλια να βαράνε δίπλα μου δε θα πάρω χαμπάρι τίποτα.» λέω και γελάμε και οι δύο

«Ώστε μποξ ε; Έχει τύχει να παρακολουθήσω μερικούς αγώνες στην τηλεόραση και ομολογώ να πω πως μου φάνηκε αρκετά δύσκολο.»

«Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Κάποιες βασικές κινήσεις είναι να μάθεις και έπειτα να έχεις αντίληψη. Μπορώ να σου δείξω μία δύο αν θέλεις.»

Μου δείχνει μία κίνηση και προσπαθώ να τον μιμηθώ, χωρίς και τόσο αποτέλεσμα βέβαια. Τοποθετεί τις παλάμες του στη μέση μου και με κατευθύνει στη σωστή στάση. Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολη αυτή η κίνηση. Έπειτα συνεχίζει με την επόμενη, την οποία παραδόξως κάνω με ολόσωστο τρόπο όπως μου λέει. Συνεχίζουμε λίγο ακόμα και ξαφνικά ακούω τη φωνή του Αχιλλέα.

«Τι λέει Ηλία;»

«Καλύτερα δε θα γινόταν. Η Ιόλη με έχει εντυπωσιάσει για τα καλά.» με κοιτάζει και μου χαμογελάει «Σου πάει πολύ το μποξ και φαίνεται να το έχεις. Κρίμα να μην είσαι μαθήτρια μου. Θα γινόσουν ξεφτέρι!»

Η ιδέα να ξεκινούσα μαθήματα μποξ και μάλιστα με τον Ηλία δε μου ακούγεται καθόλου κακή!

«Και γιατί κρίμα; Δε μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό;»

«Δεν έχεις κι άδικο. Θα μπορούσαμε να κάνουμε οι δυο μας ιδιαίτερα στα κενά σου ή αφότου σχολάς. Τι λες και εσύ Αχιλλέα;»

Σταυρώνω τα χέρια και κοιτάζω εξεταστικά τον Αχιλλέα.

«Τι να πω εγώ; Στον ελεύθερο της χρόνο μπορεί να κάνει ό,τι θέλει.» λέει ενώ με κοιτάζει στα μάτια και έπειτα στρέφεται προς τον Ηλία «Οφείλω να σε προειδοποιήσω πάντως πως θα σε ζορίσει μέχρι να τα πάρει... αν τα πάρει και καθόλου.»

Και έλεγα δε θα πετάξει κάτι για να με πικάρει;

«Ααα εδώ νομίζω θα διαφωνήσουμε Αχιλλέα. Η Ιόλη φαίνεται από χιλιόμετρα πως διαθέτει και τη διάθεση αλλά και το σώμα για το μποξ.»

Στα λόγια του χαμογελάω και νιώθω μια μικρή νίκη που τον έβαλε στη θέση του. Πριν προλάβει να απαντήσει κάτι ο Αχιλλέας ο Μιχάλης φωνάζει τον Ηλία αφήνοντας μας μόνους.

Νιώθω μια νευρικότητα και κοιτάω μηχανικά το πάτωμα.

«Όντως τώρα θα πας να κάνεις ιδιαίτερα μαζί του;»

«Γιατί όχι; Δεν με έχεις ικανή;»

«Δεν είπα αυτό.»

«Άλλο κατάλαβα πριν.»

«Αν θες τόσο να γυμναστείς γιατί δεν γράφεσαι σε κάποιο ομαδικό τμήμα;»

«Γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα να κάνω ιδιαίτερα με τον Ηλία;»

«Κανένα πρόβλημα. Αλλά δε νομίζω πως σου ταιριάζει τέτοιου τύπου μαθήματος.»

Ενώ στην ξανθιά ταιριάζει δηλαδή να κάνει ιδιαίτερα μαζί του ε;

«Μπορεί και να έχεις δίκιο. Αλλά είπα να ακολουθήσω τη νοοτροπία της φίλης σου.»

«Μη συγκρίνεις εμένα με τον Ηλία.»

«Μη μου πεις πως ξέρεις και εσύ μποξ.»

Κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου μειώνοντας την απόσταση που μας χωρίζει και μου λέει

«Δε θα στο πω. Θα στο δείξω.»

Αρπάζει δυο ζευγάρια γάντια από τον πάγκο πίσω μου και κατευθύνεται προς τον Ηλία. Γιατί δε μου αρέσει καθόλου αυτή η εξέλιξη;

Του λέει κάτι και εκείνος γελάει και συμφωνεί. Αρπάζει ένα ζευγάρι γάντια του μποξ και με κοιτάζει χαμογελώντας όσο τα φοράει. Προτού το συνειδητοποιήσω αρχίζουν να ρίχνουν μπουνιές ο ένας στον άλλον. Οι υπόλοιποι μαθητές του γυμναστηρίου έχουν κάνει έναν κύκλο γύρω τους και πανηγυρίζουν. Ο Ηλίας κάνει επίθεση, ενώ ο Αχιλλέας μένει αρχικά στην άμυνα.

Δε φαίνεται να δυσκολεύεται και πολύ. Με απλές κινήσεις και γρήγορα αντανακλαστικά αποφεύγει την κάθε του κίνηση. Αφού τον κουράσει λίγο ακόμα το γυρνάει στην επίθεση. Ο Ηλίας κρατάει γερή άμυνα, τουλάχιστον για αρχή, αφού μετά από μερικά λεπτά τρώει αρκετές! Ανταποδίδει μερικές αλλά μάταια γιατί προτού το πάρει χαμπάρι βρίσκεται στο πάτωμα. Τα παιδιά χειροκροτάνε για τη νίκη του Αχιλλέα και εκείνος στρέφει το βλέμμα του σε μένα και αφού μου κλείσει το μάτι δίνει το χέρι του στον Ηλία και τον βοηθάει να σηκωθεί. Έπειτα συνεχίζει την προπόνηση με τα παιδιά. Ο Ηλίας έρχεται προς το μέρος μου και βγάζει τα γάντια του.

«Είσαι εντάξει;»

«Καλά είμαι. Κάνε πως δεν με είδες να χάνω. Δεν το συνηθίζω.»  γελάω και εκείνος συνεχίζει «Μπορεί να μη διδάσκει πλέον ο Αχιλλέας αλλά είναι πολύ καλός ό άτιμος..!»

«Δίδασκε ο Αχιλλέας μποξ;» να και κάτι που δεν ήξερα

«Αμέ, βέβαια έχει σταματήσει εδώ και καιρό.»

«Καλύτερα! Ούτε στους πιο τρελούς μου εφιάλτες δε θα τον ήθελα για δάσκαλο μου.»

«Παίζει τίποτα μεταξύ σας;»

«Ναι. Τα νεύρα μου και μόνο που τον βλέπω.» του λέω και εκείνος γελάει

«Πλάκα έχεις ρε Ιόλη! Πάντως εμένα δε μου το βγάζεις απ' το μυαλό ότι κάτι τρέχει. Ο Αχιλλέας συνήθως είναι πολύ τυπικός με τους υπαλλήλους του. Αυτός ήταν όλο υπονοούμενα!»

«Είναι μεγάλη ιστορία. Αλλά αν εννοείς πως αισθάνεται κάτι πέρα από απέχθεια όταν με βλέπει σε διαβεβαιώ πως έχεις πέσει πολύ εκτός.»

«Τι να πω... για να το λες κάτι θα ξες παραπάνω. Αλλά δε μου το βγάζεις απ' το μυαλό.»

Συνεχίζουμε για λίγο την κουβέντα μας με τον Ηλία και έπειτα αφού μαζέψω τα πράγματα μου επιστρέφω σπίτι. Περίμενα πως και πως να έρθει αυτή η στιγμή και να κάτσουμε με την Ιωάννα να μου τα πει όλα από την αρχή. Με το που ανοίγω την πόρτα η μυρωδιά απ' τα σουτζουκάκια μου έχει σπάσει τη μύτη. Αφού πλύνω τα χέρια μου και αλλάξω σε κάτι πιο άνετο καθόμαστε στο τραπέζι. Όσο τρώμε η Ιωάννα μου διηγείται με όλες τις λεπτομέρειες τα όσα είπαν και έγιναν χθες με τον Μιχάλη. Απ' αυτά που μου λέει καταλαβαίνω πως υπάρχει ενδιαφέρον και από τη δική του πλευρά και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Αφού της πω και εγώ με τη σειρά μου όλα όσα έγιναν σήμερα στη δουλειά, της τονίζω το χαμόγελο που είχε σήμερα ο Μιχάλης, για το οποίο είμαι σίγουρη πως ευθύνεται εκείνη.

Όσο μιλάμε ξαφνικά ακούγεται ένας ήχος από το κινητό της Ιωάννας. Το πιάνει στα χέρια της και αρχίζει να τσιρίζει!

«ΙΟΛΗΗ!!! Δεν το πιστεύω!!!!!»

«Τι έγινε καλέ; Μου 'κοψες τη χολή!»

«Ο Μιχάλης!»

«Τι;»

«Μου έστειλε μήνυμα!» λέει τσιριχτά με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά

«Δεν έχασε χρόνο το παιδί πάντως! Χθες ανταλλάξατε τηλέφωνα και σήμερα μηνυματάκι! Για πες τι λέει;»

«Μου έχει γράψει "Καλησπέρα Ιωάννα. Αν δεν κάνεις τίποτα απόψε θέλεις να πάμε για ένα χαλαρό ποτάκι; Έχει ανοίξει ένα πολύ ωραίο μπαράκι στο κέντρο που είμαι σίγουρος θα σου αρέσει πολύ."»

«Αχχχχ φιλενάδα δε ξες πόσο χαίρομαι για σένα!!!»

«Τι να του πω;;»

«Θέλει και ρώτημα; Φυσικά και ναι!»

Πιάνει το κινητό της στα χέρια και περπατάει πέρα δώθε στην κουζίνα αγχωμένη. 

«Τι σκέφτεσαι βρε Ιωάννα μου; Απάντησε του εκεί του ανθρώπου μη νομίζει ότι δε θες.»

«Ωραία, του απάντησα.»

Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση της έρχεται και δεύτερο μήνυμα. Η Ιωάννα κοιτάει την οθόνη και χαμογελάει σαν μικρό κορίτσι.

«Μου λέει πως αφήσαμε μια κουβέντα στη μέση και είναι ευκαιρία να τη συνεχίσουμε σήμερα!! Αχχ Ιόλη μου δεν το πιστεύω!! Δεν περίμενα να μου έστελνε τόσο σύντομα και μάλιστα να βγούμε!»

«Εγώ στο είπα ότι έχει πάθει την πλάκα του μαζί σου αλλά δε μ' ακούς. Πάμε τώρα να ετοιμαστείς γιατί δεν έχεις πολύ χρόνο!»

«Ωχ Ιόλη μου! Και εσύ τι θα κάνεις εδώ ολομόναχη;»

«Το λες λες και είμαι κανένα ανήλικο. Μην ανησυχείς καθόλου για μένα. Θα παραγγείλω τίποτα και θα αράξω στον καναπέ. Ό,τι πρέπει!!»

«Σίγουρα βρε Ιόλη μου; Μήπως να πεις στην Νικολέτα ή στα παιδιά να βγείτε; Θα βαρεθείς τόσες ώρες μόνη σου.»

«Πίστεψε με σήμερα ήταν μεγάλη μέρα και έχω ανάγκη για λίγη ξεκούραση. Καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα. Άσε με τώρα εμένα, έχεις σημαντικότερα πράγματα να ασχοληθείς!»

Μέσα σε δύο ώρες η Ιωάννα είναι έτοιμη και το αποτέλεσμα πραγματικά άξιζε τον κόπο! Της δάνεισα ένα κόκκινο στενό φόρεμα μου που αγκαλιάζει το σώμα της σε όλα τα σωστά σημεία και αναδεικνύει τη σιλουέτα της. Την ψεκάζω με το αγαπημένο της άρωμα και είναι πανέτοιμη! Ο Μιχάλης της είχε στείλει μήνυμα πως θα περνούσε εκείνος να την πάρει κατά τις 10 και έτσι έγινε. Λίγο πριν φύγει της δίνω μια σφιχτή αγκαλιά και της εύχομαι καλή τύχη.

Το πρώτο πράγμα που κάνω είναι ένα ζεστό μπανάκι για να φύγει όλη η κούραση της ημέρας. Έπειτα αφού ψάξω λίγο στο κινητό τα κοντινά φαγάδικα παραγγέλνω δυο πιτόγυρα. Χαζεύω στην τηλεόραση και η ώρα περνάει γρήγορα. Ακούω τον ήχο του ασανσέρ και σκέφτομαι πως λογικά θα είναι ο ντελιβεράς. Παραξενεύομαι που δεν μου χτύπησε για να μπει στην πολυκατοικία αλλά σκέφτομαι πως ίσως του άνοιξε κάποιος άλλος. Κατευθύνομαι στην πόρτα και ελέγχω από το ματάκι για καλό και για κακό. Αυτό που βλέπω, ή μάλλον καλύτερα αυτός που βλέπω μου κόβει την ανάσα!

___________________________

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ κατάφερα να βρω λίγο χρόνο και να ανεβάσω κεφάλαιο, έστω και αργοπορημένα. Τα καλά νέα είναι πως από εδώ και στο εξής θα έχω λίγο περισσότερο χρόνο. Λίγη υπομονή ακόμα και θα ανεβαίνουν κεφάλαια πιο συχνά..

Πίσω στα παιδιά μας τώρα!

Η ζήλεια φαίνεται πως έχει αρχίσει να βαράει τον Αχιλλέα κατακούτελα, κυριολεκτικά! Τελικά δεν είναι να τα βάζει κανείς μαζί του.... ούτε καν δάσκαλος του μποξ! Ό,τι και να λέμε είναι παιδί με ΠΟΛΛΆ χαρίσματα.. ;)

Ο Ηλίας σα να αρχίζει να ενώνει τα κομμάτια του παζλ. Ή έχει μεγάλη φαντασία... ή καθόλου άδικο!

Τι λέτε να είδε η Ιόλη και να τα έχασε έτσι;;

Αν σας άρεσε βάλτε αστεράκι και γράψτε μου κάποιο σχόλιο, αλήθεια με βοηθάνε πολύ!