Αυτή η ιστορία είναι απλά μία ιστορία του 21ου αιώνα της οποίας ο συγγραφέας είναι ένας παράξενος άνθρωπος που θέλει να την παρουσιάσει σαν να είναι διαχρονική! Σαν να μην έχει σημασία ποια χρονολογία του 21ου αιώνα διαδραματίστηκε, κάποτε πριν το 20ΧΧ σίγουρα...

Και ποια είναι αυτή η ημερομηνία του 20ΧΧ που έχει τόση σημασία όταν οι αξίες που οφείλουμε να προωθήσουμε είναι διαχρονικές; Έτσι ακριβώς πίστευε η Ταμάρα, μία από τις βασικές πρωταγωνίστριες!

Το γραφείο που υπήρχε στο δωμάτιο της Ταμάρα έδινε τα περισσότερα στοιχεία για την ζωή και τον χαρακτήρα της. Το πάνω ράφι ήταν γεμάτο με διάφορα βιβλία που είχε διαβάσει με το πέρασμα των χρόνων. Το κάτω είχε μόνο σχολικά βιβλία γυμνασίου και αντίστοιχα τετράδια, ένα για κάθε μάθημα. Στον χώρο του γραφείου που υπήρχε ώστε να κάνει τις εργασίες για το σπίτι υπήρχαν μολύβια και γόμες διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία, ενώ υπήρχε και μια μολυβοθήκη γεμάτη χαλασμένα στυλό.

Επίσης υπήρχε και ένα ροζ τετράδιο που εξωτερικά έμοιαζε με ένα κοινό ημερολόγιο, όμως μέσα ήταν γραμμένα στιχάκια. Στιχάκια που δεν περιορίζονταν μόνο σε ερωτικά απωθημένα, στιχάκια βγαλμένα από τη ζωή. Στην πρώτη σελίδα ήταν γραμμένο το εξής στιχάκι:

<<Μόνο αν είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας, θα περάσουμε τη λεωφόρο των χαμένων ονείρων αποφεύγοντας τα στερεότυπα και θα φτάσουμε στο δικό μας αληθινό όνειρο.>>

Έγινε λόγος για την Ταμάρα χωρίς την Ταμάρα! Το παρατήρησε κανένας; Σε τι χρειάζεται ο συγγραφέας όταν υπάρχει η γραφή; Σε τι χρειάζεται η Ταμάρα όταν υπάρχει το γραφείο της; Σε τι χρειάζεται αυτή να γράφει τα στιχάκια όταν τα στιχάκια είναι ήδη γραμμένα; Όχι,η Ταμάρα δεν χρειάζεται! Και το ξέρει καλά ότι δεν χρειάζεται καθώς βρίσκεται γυμνή πάνω στο παλιό κρεβάτι με τα άσπρα κάγκελα του μισοσκότεινου αυτού δωματίου και παραμιλάει...

"Λεωφόρος των Χαμένων Ονείρων... Λεωφόρος των Αναγκαίων Πράξεων! Των δικών μου πράξεων..."ψελλίζει καθώς το αριστερό της χέρι είναι δεμένο με γύψο πρόχειρα σε ένα από τα κάγκελα του κρεβατιού και το δεξί το συγκρατώ εγώ ακίνητο στην επιφάνεια του στρώματος όσο βρίσκομαι από πάνω της και απολαμβάνω την αδυναμία της. Δεξιά ακριβώς από το δεξί της χέρι το οποίο συγκρατώ ακίνητο βρίσκεται η αιτία: μία άδεια σύριγγα. Δίχως να υπάρχει λόγος να την κοιτάζω - δεν βρέθηκα άλλωστε πάνω από την Ταμάρα για να έχω το βλέμμα μου στραμμένο σε μία σύριγγα, στρέφω το βλέμμα μου στο στήθος της και έπειτα στο χρυσό κόσμημα που φοράει στον λαιμό: ένα μενταγιόν με τον αριθμό 18!

"Δεν είναι καλό πράγμα τα ναρκωτικά...Ο Άγγελος είναι ο τελευταίος χαρακτήρας στον έρωτα που έζησε με ναρκωτικά..."

"Άσε τον Άγγελο μωρό μου, μίλα μου για εσένα!" της ψιθυρίζω αισθησιακά στο αυτί.

"Στη μαμά μου την Ελπίδα δεν αρέσουν τα ναρκωτικά, ούτε στη μαμά του Άγγελου άρεσαν! Εμένα μου αρέσουν...ποια είμαι τελικά άμα δεν ξέρω τι μου αρέσει;"

"Σίγουρα είσαι κάποια που είναι 18 χρονών! Δεν πρέπει να σε νοιάζει τι λέει για τα ναρκωτικά η μαμά Ελπίδα, ούτε η μαμά του Άγγελου! Η ζωή είναι δική σου και είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θες!"της λέω ενώ μπαίνω μέσα της και εκείνη χαμογελάει στο κενό σαν χαμένη δίχως να βγάζει ούτε τον παραμικρό ήχο για να δείξει πώς πραγματικά αισθάνεται...

"Να χαμογελάω στα ναρκωτικά που μπήκαν μέσα μου;"

"Είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θες, εκτός από το να ξεφύγεις από εμένα!"της λέω προσπαθώντας να γίνω όσο πιο καυστικός μπορώ.

"Θέλω να πω την ιστορία για τη λεωφόρο των χαμένων ονείρων! Είναι κι αυτό μία στάση ζωής!"λέει χαμογελώντας χαζοχαρούμενα υπό την επήρεια του ναρκωτικού.

"Για λέγε λοιπόν, πού πέφτει αυτή η λεωφόρος;"της λέω σαρκαστικά ενώ δεν έχω σταματήσει να της κάνω έρωτα και να το απολαμβάνω.

"Τότε που ήμουν 14! Στη λεωφόρο των χαμένων ονείρων...ήμουν 14!"

"Τώρα όμως είσαι 18 και μπορώ  να σε κάνω ό,τι θέλω! Ο νόμος δεν με εμποδίζει"

"Αφού εσύ πληρώνεις με λεφτά για να σου αρέσει ο νόμος..."λέει με ένα ύφος παραπονιάρικο!

"Ποιος σου τα είπε αυτά εσένα;"

"Νομίζω πως μου τα είπες εσύ με το ναρκωτικό σου στο πάτωμα!"λέει έχοντας ένα χαμόγελο τόσο ανόητο αυτή τη φορά που νιώθω την παρόρμηση να την χαστουκίσω! Κοιτάζω αυθόρμητα το πάτωμα στα δεξιά του κρεβατιού και βλέπω μία δεύτερη σύριγγα πεταμένη κάτω στο πάτωμα. Για κάποιο λόγο νευριάζω γιατί η Ταμάρα μου θύμισε με τον τρόπο της κάτι που είχα ξεχάσει και ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ! Έτσι δεν μπορώ να θυμηθώ γιατί ξαφνικά έχω νεύρα μαζί της και αρκούμαι στο να συνεχίσω να της κάνω έρωτα σαν να μην συνέβη τίποτα! Σαν να μην είδα ποτέ τη δεύτερη σύριγγα...

"Γιατί έχεις νεύρα; Δεν θα έπρεπε να έχεις νεύρα! Αφού ούτε εγώ δεν έχω νεύρα! Θέλω να είμαι καλή και να τα καταφέρνω στη ζωή μου, έτσι δεν έχω νεύρα! Εσύ δεν θες το ίδιο;"

"Μιλάς πολύ μωρό μου και χάνεις την ουσία!" της απαντάω κάνοντας αυθόρμητα τον έρωτα όλο και πιο βίαιο. Αυτή, υποτάσσεται χάρη στο ναρκωτικό...δεν αντιδράει και απλά δίνει την ασυνάρτητη απάντησή της αντιδρώντας παθητικά και αντανακλαστικά δίχως ουσιαστική αντίσταση σε εμένα που βρίσκομαι μέσα της και παραμένω εκεί να διαχειρίζομαι το κορμί της για την εξυπηρέτηση της δικής μου ηδονής! Οπότε μιλάει λες και το καθεστώς της υποταγής στο οποίο βρίσκεται είναι κάτι φυσικό και αναπόφευκτο! Μία αλήθεια τόσο αυτονόητη πλέον μέσα της που αποφεύγει να μιλήσει για αυτήν και μιλάει αποκλειστικά για τον εαυτό της στα 14 σε αυτό που εκείνη ονομάζει λεωφόρο των χαμένων ονείρων...Μία μεταφορά που έπλασε με το μυαλό της από πριν για να περιγράψει τον παράλογο και επιφανειακό κόσμο στον οποίο σύμφωνα με εκείνη ζούμε (αυτόν τον κόσμο που εμένα προσωπικά νομίζω ότι με κάνει ευτυχισμένο)!

"Η ουσία είναι ότι τώρα είμαι μαζί σου, αλλά συνεχίζω να περπατάω μόνη μου! Όπως τότε που ήμουν 14 και πήγαινα στο γυμνάσιο..."λέει και συνεχίζει την ιστορία της ως υποκείμενο αυτή τη φορά από εκεί που την είχε ξεκινήσει. Από το γραφείο της και τα εφηβικά της στιχάκια!

Και ενώ η συζήτηση αρχικά γύριζε γύρω από εκείνη,το γραφείο της και τα στιχάκια της τώρα μου μιλάει και για τον δίδυμο αδελφό της...

~•~

Οι χαρακτήρες της ιστορίας:

Ταμάρα Αλεξανδροπούλου- Lili Reinhart

Λουκάς Αλεξανδρόπουλος - Kj Apa

Ιάσονας Τοξότης- Bradon Larracuente

Ελπίδα Δημητριάδη- Meagan Tandy

Παύλος Αλεξανδρόπουλος- Brad Pitt

Κωνσταντίνος Αποστόλου -Tyler Hoechlin

Ούρσουλα - Claire Forlani

Άγγελος - Cole Sprouse