Αρκετά ασχολήθηκα με εμένα που επιτελώ το ρόλο του επίδοξου αφηγητή πάνω από την Ταμάρα...Ας ασχοληθούμε με τη μητέρα της την Ελπίδα! Και τη μέρα που άλλαξε για πάντα η ζωή της προς το καλύτερο:

Η Ελπίδα,ως καθηγήτρια μαθηματικών που ήταν, περιπλανιόταν εκείνη την ημέρα στην αυλή του σχολείου όπου δούλευε επιτηρώντας τα παιδιά. Άξαφνα την πλησίασε ένας άντρας που δεν γνώριζε: ήταν περίπου στην ηλικία της, αδύνατος, μελαχρινός με καστανά μάτια.

Η εμφάνισή του δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό, δεν ήταν όπως ο Παύλος που είχε γαλάζια μάτια και γυμνασμένο σώμα.Η Ελπίδα τον κοιτούσε επίμονα χωρίς να ξέρει γιατί. Οι ματιές τους διασταυρώθηκαν αμέσως και για λίγα λεπτά κοιτούσαν ο ένας τον άλλον χωρίς να μιλάνε.Αυτός την κοιτούσε ντροπαλά, σε αντίθεση με τον Παύλο που είχε μια αλαζωνία στο βλέμμα του όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά.

"Η διευθύντρια λείπει σήμερα;"ρώτησε ο άντρας την Ελπίδα έχοντας μια αμηχανία στη φωνή του.

"Ναι!"απάντησε η Ελπίδα χαμογελώντας εξίσου αμήχανα και ντροπαλά.

"Με λένε Κωνσταντίνο και διδάσκω Γερμανικά.Θα κάνω Γερμανικά στα παιδιά του σχολείου και...δεν ξέρω που είναι η αίθουσα Γερμανικών."

"Η αίθουσα Γερμανικών είναι...από εκεί.Θες να σε πάω εγώ;"τον ρώτησε η Ελπίδα έχοντας ένα βλέμμα που πρόδιδε αγωνία για την απάντησή του.

"Ναι, πάμε!"είπε ο Κωνσταντίνος έχοντας έναν ενθουσιασμό στη φωνή του.Η Ελπίδα κατευθύνθηκε μηχανικά προς μια μικρή είσοδο προς τα ενδότερα του σχολείου, ενώ παράλληλα ο Κωνσταντίνος την ακολουθούσε.Προχώρησαν σε έναν μικρό διάδρομο, έστριψαν δεξιά και βρέθηκαν μπροστά από δύο πόρτες.Η πρώτη πόρτα είχε πάνω ένα χαρτί που έγραφε <<Πληροφορική>>, ενώ η δεύτερη πόρτα ήταν διακοσμημένη με ζωγραφιές που έγραφαν διάφορες φράσεις στα γερμανικά.

"Αυτή είναι!"είπε δείχνοντας την πόρτα με τις ζωγραφιές.Έπειτα πρόσθεσε έχοντας ένα αμήχανο χαμόγελο:"Εμένα με λέμε Ελπίδα...κάνω μαθηματικά!"

"Είναι ωραία τα μαθηματικά!Αρέσουν και στην κόρη μου την Αντιγόνη!"απάντησε ο Κωνσταντίνος με ενθουσιασμό που επιτέλους κατάφερε να πει κάτι ώστε να ανοίξει συζήτηση με την Ελπίδα και να σπάσει τον πάγο.

"Έχεις κόρη; Άρα, λογικά... είσαι παντρεμένος!"είπε αυθόρμητα η Ελπίδα και κοκκινίζοντας από ντροπή που της ξέφυγε τέτοια αδιάκριτη κουβέντα. Ήταν ντροπαλή αλλά ταυτόχρονα και αυθόρμητη σαν άνθρωπος...

"Δυστυχώς η γυναίκα μου έχει πεθάνει...στη γέννα. Η Αντιγόνη δεν πρόλαβε να την γνωρίσει..."είπε ο Κωνσταντίνος με ένα βλέμμα γεμάτο θλίψη και απογοήτευση.

"Λυπάμαι πολύ...Και συγγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση με αυτό που είπα... Πάντως...το γεγονός ότι μεγαλώνεις μόνος σου ένα παιδί και κάνεις ό,τι μπορείς για να το βλέπεις χαρούμενο είναι υπέροχο!"

"Σε ευχαριστώ!"της απάντησε χαμογελώντας ο Κωνσταντίνος. Η Ελπίδα ήθελε να μείνει κι άλλο μαζί του, ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, χτύπησε το κουδούνι.

"Πρέπει να φύγω, έχω μάθημα!"είπε αμήχανα η Ελπίδα και έφυγε για να πάει στο μάθημά της.Μετά από αυτή τη συνάντηση ένιωθε ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα που την έκανε να ακτινοβολεί ολόκληρη από ευτυχία! Μετά από τόσα χρόνια γάμου είχε ερωτευτεί κάποιον άλλον!

.....................

Δύο στενά από το γυμνάσιο που δούλευαν η Ελπίδα και ο Κωνσταντίνος υπήρχε ένα νηπιαγωγείο. Στο συγκεκριμένο νηπιαγωγείο πήγαινε η κόρη του Κωνσταντίνου, η Αντιγόνη, ένα κορίτσι αξιαγάπητο με πολλή φαντασία...
Της άρεσαν πολύ οι περιπέτειες των ηρώων στα παραμύθια, έτσι θέλησε κάποια μέρα να ζήσει τη δική της περιπέτεια: την ώρα του διαλείμματος που η νηπιαγωγός της μιλούσε στο κινητό, εκείνη έφυγε από την αυλή του νηπιαγωγείου από κάτι σπασμένα κάγκελα σε μία γωνία. Και πήγε στο γυμνάσιο, στο σχολείο με τα μεγάλα παιδιά...

Μπήκε στο κτήριο του γυμνασίου από μία πίσω είσοδο, ανέβηκε τις σκάλες που βρήκε μπροστά της, βρέθηκε στους διαδρόμους με τις αίθουσες διδασκαλίας και πήγε να μπει σε μία αίθουσα της οποίας η πόρτα ήταν ανοιχτή. Όταν η Αντιγόνη μπήκε και έκλεισε την πόρτα πίσω της, άρχισε να σκέφτεται τι να παίξει. Παρατηρούσε τον χώρο γύρω της μήπως πάρει καμία ιδέα. Το μάτι της έπεσε σε έναν μαύρο μαρκαδόρο με άσπρο καπάκι, χοντρό. Τον άνοιξε, η μύτη του ήταν και αυτή άσπρη.

"Αυτό είναι, θα παίξω σχολείο!"

Πήρε την κάθε τσάντα και την τοποθέτησε στην αντίστοιχη καρέκλα. Όταν όλη η τάξη ήταν γεμάτη από καρέκλες με τσάντες καθισμένες πάνω τους, η Αντιγόνη ζωγράφισε από μια χαμογελαστή φατσούλα σε κάθε τσάντα με τον άσπρο μαρκαδόρο που βρήκε.

Μετά πήρε ένα τετράδιο χωρίς όνομα που έγραφε πάνω "ορίτζιναλ" με μαρκαδόρο και κάθισε στην έδρα:

"Καλημέρα παιδιά! Σήμερα θα διαβάσουμε αυτό το ωραίο παραμυθάκι με τίτλο η Ωραία Κοιμωμένη.Σωστά καταλάβατε,ο τίτλος είναι γραμμένος στα αγγλικά γιατί αρχίζει από ορ που σημαίνει Ωραία Κοιμωμένη."είπε και άνοιξε το τετράδιο.

"Ας αρχίσουμε, βλέπετε την εικόνα;"είπε εννοώντας τη φράση <<Ιάσονας Τοξότης ορίτζιναλ 21>> που ήταν γραμμένη με μεγάλα γράμματα με μαύρο μαρκαδόρο στην πρώτη σελίδα του τετραδίου.

"Αυτός είναι ο βασιλιάς Ιάσονας και αυτή η βασίλισσα Τοξότη. Ο βασιλιάς Ιάσονας είναι καμπούρης και μοιάζει με το νούμερο δύο, ενώ η βασίλισσα είναι όμορφη και ψηλή και μοιάζει με το νούμερο ένα. Αυτό εδώ είναι το μωρό!"είπε εννοώντας ως μωρό μία μικρή μουτζούρα με στυλό κάτω δεξιά στην ίδια σελίδα.

Έπειτα γύρισε σελίδα στην οποία ήταν γραμμένη με κεφαλαία γράμματα η λέξη ΑΕΚ.

"Αυτές είναι οι τρεις νεράιδες!"είπε εννοώντας τα αρχικά της λέξης ΑΕΚ.

"Η νεράιδα Αντιγόνη, το ίδιο όνομα έχουμε, η νεράιδα Ελευθερία και η νεράιδα Κωνσταντίνα! Τι παρατηρείτε;"ρώτησε αλλά όπως ήταν φυσικό δεν πήρε απάντηση.

"Ω, ελάτε τώρα! Δεν παρατηρείτε ότι τα ονόματα των νεράιδων συνδέονται; Το Αντιγόνη έχει σχέση με το Ελευθερία γιατί η Αντιγόνη ήταν μια γυναίκα φίλη της ελευθερίας! Ο μπαμπάς μου ο Κωνσταντίνος μου το είπε! Σωστά, το Κωνσταντίνος έχει σχέση με τα άλλα δύο επειδή τον μπαμπά μου τον λένε Κωνσταντίνο!"

Έπειτα συνέχισε να αφηγείται :

"Λοιπόν,η νεράιδα Αντιγόνη χάρισε ομορφιά στο μωρό και η νεράιδα Ελευθερία καλή καρδιά."είπε βλέποντας τη λέξη ορίτζιναλ και μια νεκροκεφαλή ζωγραφισμένη σε ένα σημείο του βιβλίου. Νόμιζε ότι στο σημείο που έγραφε ορίτζιναλ έγραφε <<ομορφιά>> και πίστευε ότι στη θέση που ήταν ζωγραφισμένη η νεκροκεφαλή έπρεπε να υπάρχει μια καρδιά.

"Μην κοιτάτε που η καρδιά μοιάζει με νεκροκεφαλή! Απλώς ο ίδιος που ζωγράφισε την ωραία κοιμωμένη ζωγράφισε και ένα βιβλίο με πειρατές και μπέρδεψε τις εικόνες! Είμαι σίγουρη ότι αυτή τη στιγμή, στις εικόνες του άλλου βιβλίου, πάνω στις πειρατικές σημαίες, θα έχει μια καρδούλα."εξήγησε η Αντιγόνη, έπειτα επανήλθε στη συνέχεια της ιστορίας:

"Που είχαμε μείνει...ά, ναι! Η νεράιδα Κωνσταντίνα δεν πρόλαβε να πει τη δική της ευχή. Η κακιά νεράιδα μπήκε μέσα με τη μορφή μουτζούρας." είπε αναφερόμενη σε μια άλλη μεγαλύτερη μουτζούρα στη διπλανή σελίδα.

"Έπειτα είπε την τρομερή κατάρα: Προτού θα κλείσει τα δεκαέξι της χρόνια,θα τρυπήσει το δάχτυλό της σε ένα αδράχτι και θα πεθάνει!"

Κατόπιν έκλεισε το βιβλίο και ανακοίνωσε:

"Αυτό για σήμερα, τώρα θα δούμε ταινία!"

Στην συγκεκριμένη αίθουσα, ο πίνακας που υπήρχε ήταν διαδραστικός. Η Αντιγόνη δεν ήταν απλά ένα μικρό παιδί με φαντασία, αλλά και ένα παιδί πολύ έξυπνο για την ηλικία της. Ως μικρή διάνοια που ήταν, η Αντιγόνη ήταν καλή στο να χειρίζεται οτιδήποτε ηλεκτρονικό, έτσι κατάφερε να ανοίξει τον διαδραστικό εύκολα. Με την ίδια ευκολία που τον άνοιξε, μπήκε στο youtube, αλλά επειδή δεν ήξερε να γράφει πάτησε εφτά γράμματα στην τύχη. Το ελ, το έι, το εμ, το μπι, ξανά το έι, το ντι και το έι για τρίτη φορά. Πάτησε το πρώτο βίντεο που της έβγαλε.

Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι για να μπουν τα παιδιά μέσα στις αίθουσες. Η Αντιγόνη άνοιξε μία ντουλάπα που υπήρχε στο πίσω μέρος της αίθουσας, έβγαλε τους δύο τυλιγμένους χάρτες που υπήρχαν εκεί, τους έκρυψε κάτω από την έδρα και κλείστηκε μέσα στην ντουλάπα για να μην τη βρουν. Όμως δεν έκλεισε την συρόμενη πόρτα της ντουλάπας εντελώς γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να βγει εφόσον δεν υπήρχε χερούλι από μέσα για ευνόητους λόγους.

Ήλπιζε ότι εκεί που κρύφτηκε δεν θα την ανακάλυπτε κανείς...Που ακόμα και να την ανακάλυπταν, σε αυτή την κοινωνία το σίγουρο είναι ότι δεν θα ανακάλυπταν ποτέ την ομορφιά της παιδικότητας...Θα γίνει λόγος στο επόμενο κεφάλαιο για αυτό!

<<Η πραγματική ομορφιά δεν φαίνεται στην εμφάνιση, αλλά στον χαρακτήρα!Εκείνοι που ξεχωρίζουν για την ομορφιά του χαρακτήρα τους είναι εκείνοι που επιλέγουν να χαράξουν τη δική τους πορεία στη λεωφόρο των χαμένων ονείρων!>>