Ο Άγγελος άνοιξε απότομα τα μάτια του και το σώμα του από τη μέση και πάνω ανασηκώθηκε από το ράντζο στο οποίο κοιμόταν. Βρισκόταν στο δωμάτιο όπου κοιμόταν κάθε βράδυ με τους ρημαγμένους από την υγρασία τοίχους και τον μικρό φεγγίτη στο πάνω μέρος του τοίχου απέναντι από το κρεβάτι του, από τον οποίο έμπαινε το φώς του ήλιου την ημέρα και το φως του φεγγαριού τη νύχτα.

Αυτή τη φορά φεγγάρι δεν υπήρχε και ο χώρος κατακλυζόταν από απόλυτο σκοτάδι. Στο πάτωμα, δίπλα στο ράντζο του, βρισκόταν το κινητό του, του οποίου τα πλήκτρα πρόδιδαν ότι ήταν παλιάς τεχνολογίας. Άπλωσε το χέρι του να το πιάσει και το άνοιξε για να δει τι ώρα είναι. Ήταν τρεις τα ξημερώματα.

Το βλέμμα της αγωνίας που υπήρχε στο πρόσωπό του πρόδιδε ότι είχε ξυπνήσει από έναν τρομερό εφιάλτη. Αφού παρατήρησε τον χώρο γύρω του και κατάλαβε ότι βρισκόταν στο μέρος όπου κοιμόταν κάθε βράδυ, ένιωσε κάποια ανακούφιση. Οι εικόνες, ωστόσο, από το όνειρο που είχε δει υπήρχαν ακόμα στο μυαλό του. Ονειρεύτηκε ότι ήταν δεκατεσσάρων ετών, στην ηλικία της Ταμάρας...

Φορούσε μια μαύρη φόρμα και το αγαπημένο του γαλάζιο φούτερ. Έφευγε από το γυμνάσιο και πήγαινε στο δημοτικό όπου τον περίμενε η κατά δύο χρόνια μικρότερη αδελφή του, η Άννα. Εκείνη τη μέρα φορούσε εκείνη τη στενή κίτρινη μπλούζα (η οποία τόνιζε το εφηβικό της στήθος που μόλις είχε αρχίσει να σχηματίζεται) και ένα στενό τζιν.

Είχε ξανθά μαλλιά όπως η Ταμάρα. Όταν γύρισαν σπίτι βρήκαν τη μητέρα τους να κλαίει ασταμάτητα. Τους είπε κλαίγοντας ότι ο πατέρας τους ήταν νεκρός. Είχε πεθάνει σε τροχαίο!

Το συγκεκριμένο μέρος του ονείρου ήταν ένα κομμάτι των αναμνήσεών του, εκείνης της ανάμνησης της είδησης του θανάτου του πατέρα του, η οποία σημάδεψε σημαντικά τη ζωή του. Ο πατέρας του ήταν ένας καλός άνθρωπος, ένας άνθρωπος που συνέχεια έπαιζε μαζί τους όταν ήταν μικρά και τους πήγαινε στα πάρκα και τις παιδικές χαρές!

Θα έλεγε κανείς πως ο θάνατος του πατέρα του σηματοδοτούσε την απονέκρωση κάθε ευχάριστου συναισθήματος στη ζωή του Άγγελου! Γιατί το υπόλοιπο μέρος του ονείρου - μπορεί όχι ακριβώς όπως η ζωή του αλλά σαν τη ζωή του - ήταν ένας εφιάλτης!

Είχε μαύρο δέρμα, λες και είχε γεννηθεί Αφροαμερικανός, αλλά για κάποιον λόγο ήταν στην Ελλάδα! Και καθώς προχωρούσε τη νύχτα σε ένα πεζοδρόμιο, έξι αγόρια της ηλικίας του με λευκό δέρμα τον περικύκλωσαν και τον χτύπησαν άσχημα, με αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του. Έβλεπε το αιμόφυρτο σώμα του νεκρό στο πεζοδρόμιο και τα έξι αγόρια που τον είχαν περικυκλώσει να γελούν!

Τον συγκεκριμένο εφιάλτη ήξερε ότι τον ζούσαν αρκετοί πρόσφυγες από αυτούς που έρχονταν στην Ελλάδα σε άθλια κατάσταση. Οι οποίοι δεν έφταιγαν σε τίποτα και δεν τους άξιζε να δέχονται όλο αυτό το μίσος!

Από τις σκέψεις του τον έβγαλε η μυρωδιά της φωτιάς που ερχόταν από τον κάτω όροφο. Βγήκε από το δωμάτιο που κοιμόταν και πλησίασε προς τις σκάλες. Πριν προλάβει να αρχίσει να κατεβαίνει τα σκαλιά, ένα αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά και μια χαρακτηριστική φράντζα ανέβηκε τρέχοντας πλησιάζοντας προς το μέρος του.

"Πιάσαμε φωτιά! Ανάμεσά μας υπάρχει προδότης! Εγώ υποπτεύομαι τον Αλβανό!"

<<Τι πρωτότυπο!>>σκέφτηκε από μέσα του ο Άγγελος. Ωστόσο, η φωτιά που είχε πιάσει εκείνη τη στιγμή ήταν πολύ πιο σοβαρό ζήτημα από τις ρατσιστικές αντιλήψεις αυτού του αγοριού, οπότε περιορίστηκε απλώς στο να πει έντρομος το εξής:

"Δεν έχει σημασία, πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα!"

"Δεν γίνεται τίποτα, η φωτιά έχει πάει παντού! Οπότε ξέρεις ποια είναι η λύση σε αυτές τις περιπτώσεις, παίρνουμε ό,τι λεφτά είναι μπροστά μας και την κάνουμε!"

Χωρίς να απαντήσει, ο Άγγελος άρχισε να κατεβαίνει τρέχοντας τα σκαλιά. Συνέχισε να κατεβαίνει αγνοώντας τις φλόγες που υπήρχαν γύρω του και έφτασε μέχρι το υπόγειο του κτηρίου, όπου βρισκόταν φυλακισμένη η Ταμάρα.

Τη βρήκε εκεί να κοιμάται ήρεμη, παραδομένη σε κάποιο όνειρο που έβλεπε, όμορφο πιθανόν σε αντίθεση με τα δικά του, μην μπορώντας να αντιληφθεί τι συνέβαινε στο υπόλοιπο κτήριο! Αυτά τα μακριά ξανθά μαλλιά... πόσο του θύμιζαν την αδελφή του την Άννα!

<<Είσαι ίδια η αδελφή μου η Άννα! Θα σε φροντίσω όπως φρόντιζα κι εκείνη!>> μονολόγησε.

Στη συνέχεια στράφηκε στο μπλε σακίδιο που υπήρχε σε μία γωνιά του δωματίου. Πλησίασε προς εκείνη τη γωνιά, το πήρε και το φόρεσε στην πλάτη του. Μετά πλησίασε προς το μέρος όπου βρισκόταν η Ταμάρα και κοιμόταν ανυποψίαστη. Αφού την έλυσε και την πήρε στην αγκαλιά του, έφυγε από το συγκεκριμένο δωμάτιο, εγκαταλείποντας μια για πάντα το φλεγόμενο κτήριο!

Αυτό που δεν είχε συνειδητοποιήσει ακόμα είναι ότι μαζί με το κτήριο που καιγόταν εγκατέλειπε και τη <<δουλειά>> του, το μοναδικό πράγμα που είχε για βιοπορισμό! Ποιος ήξερε τι θα γινόταν από εκεί και πέρα;

Ποιος ήξερε πόσες κατουρημένες ποδιές θα χρειαζόταν να φιλήσει ακόμα μέχρι να καταφέρει να βρει μια καινούργια βρωμοδουλειά ώστε να επιβιώσει αφενός αυτός και η Ταμάρα και να συνεχίσει αφετέρου να παίρνει τη δόση του; Οι φλόγες φούντωναν και αυτός απομακρυνόταν! Θα έβρισκε μία οικοδομή και θα έμεναν μαζί εκεί...

Η υπερανάλυση είναι η φωτιά που καίει τις σκέψεις όταν αδυνατούν να πραγματώσουν τον σκοπό τους και να μετουσιωθούν σε πράξεις! Κάτι τέτοιες στιγμές είναι οι στιγμές που δημιουργείται στον άνθρωπο η ψευδαίσθηση ότι το αγαθό της ελευθερίας είναι πολυτιμότερο από το αγαθό της ζωής! Και επρόκειτο για λογική πλάνη διότι καταδικάζεται σε λήθη η υποθετική φύση αυτής της παραδοχής, τα ανεξιχνίαστα όρια της ύπαρξης! Κανείς δεν άκουσε με τα ίδια του τα αυτιά νεκρούς να μιλούν για ελευθερία!

Για ποια ελευθερία μιλάμε όταν καθίσταται σχετική η αξία της ανθρώπινης ζωής; Και είναι η αδυναμία του ανθρώπου να αναλάβει δράση και να εκτιμήσει την αξία της ζωής που τον οδηγεί σε τέτοιες πλάνες! Αλλά το αγαθό της ζωής είναι τόσο μεγάλο που η αξία του αποδεικνύεται ακόμα κι όταν κυριαρχεί το ένστικτο της επιβίωσης!