Μία φορά και έναν καιρό σε έναν κόσμο που επικρατούσε ανοησία, ο αλαζόνας Παύλος ερωτεύτηκε την ντροπαλή Ελπίδα, αλλά μετά χώρισαν γιατί διαπίστωσαν ότι δεν ταιριάζουν. Μαζί είχαν δύο παιδιά, τον Λουκά και την Ταμάρα...Μα τι ωραία πυρηνική οικογένεια!

Ο Παύλος είχε ακόμα ένα παιδί που δεν το είχε αναγνωρίσει επίσημα: τη μικρή Αντιγόνη! Η Αντιγόνη, σαν παιδί που ήταν, χαρακτηριζόταν από αθωότητα, την ίδια στιγμή ο Λουκάς και η Ταμάρα που βρίσκονταν στην εφηβεία είχαν χαθεί στη Λεωφόρο των Χαμένων Ονείρων, όπως οι γονείς τους στην προσπάθειά τους να βρουν τον δρόμο τους στο ταξίδι της ζωής!

Μα τι φλώρικες ανοησίες είναι αυτές που σκέφτεται η Ταμάρα! Αυτό σκέφτομαι και τότε...ξυπνάω! Και για κάποιο λόγο η Ταμάρα δεν είναι πουθενά! Μα πώς; Πώς γίνεται να μου ξέφυγε χωρίς να το πάρω χαμπάρι; Κοιτάω γύρω στο δωμάτιο και παρατηρώ ότι λείπουν και τα ρούχα της! Πώς έγινε αυτό και δεν το κατάλαβα;

"Γαμώ τα ναρκωτικά και τις γυναίκες!"ουρλιάζω από τα νεύρα μου και...όταν βλέπω λίγα δευτερόλεπτα μετά στο κινητό ότι έχει πάει 7 το πρωί, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να ξεχάσω την Ταμάρα και να ντυθώ για να κατέβω στην είσοδο του πανεπιστημίου όσο πιο γρήγορα μπορώ!

Βάζω, λοιπόν, το τζιν μου, τα ακριβά καινούρια σχεδόν παπούτσια μου, το πουκάμισό μου και τη ζώνη μου, κοιτάω στην κάμερα του κινητού και χαμογελάω γιατί τα μάτια μου φαίνονται λιγότερο κόκκινα από όσο θα μπορούσαν! Βγαίνω από το στέκι της Νέας Καριέρας και τρέχω προς το ασανσέρ για να κατέβω στην είσοδο!

Κάθομαι εκεί και περιμένω όταν βλέπω επιτέλους να φτάνει ο στρατός που περίμενα από οπλισμένους αστυνομικούς με ειδικό προστατευτικό κράνος και στολή σαν πανοπλία! Οι συγκεκριμένοι σπάνε με τα γκλομπ τους τα γυάλινα πορτάκια που μέχρι πριν ήταν κλειδωμένα με μία αλυσίδα που είχε λουκέτο! Το δάπεδο της σχολής γέμισε γυαλιά!

Μόλις μπαίνουν μέσα, ο αρχηγός τους έρχεται να με χαιρετήσει χαμογελαστός με χειραψία και εγώ μετά καθοδηγώ αυτόν και και τον οπλισμένο του στρατό προς τους φοιτητές που τολμούν να κοιμούνται σε υπνόσακους μέσα στη σχολή! Όταν φτάσαμε στο σημείο που ήταν όλοι μαζεμένοι και οι αστυνομικοί άρχισαν να τους τρομοκρατούν και να τους συλλαμβάνουν έναν έναν, παρατήρησα ότι ανάμεσα στους φοιτητές αυτούς τους τυχαίους ήταν και η Ταμάρα!

Ώστε με αυτούς πήγε η πουτάνα! Πάω προς το μέρος της και κάνω απόπειρα να τη χαστουκίσω αλλά μία παρέα φοιτητών που ήταν αγόρια και κορίτσια κάνουν ό,τι μπορούν για να με εμποδίσουν! Εγώ κάνω πίσω αηδιασμένος με αυτή την ένδειξη αλληλεγγύης που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τη δική μου αντίληψη για τον αέναο ανταγωνισμό μεταξύ ικανών και αποτυχημένων ανθρώπων!

Τελικά τους συνέλαβαν όλους, και αυτούς και την Ταμάρα, και εγώ αυτή τη στιγμή στοχάζομαι πώς εγώ και αυτή καταλήξαμε σε αυτού του είδους την εικόνα! Εγώ θεωρώ ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να ξεχωρίσει μέσα από τη σκληρή δουλειά και τις ικανότητές του κάνοντας καριέρα ενώ αυτή θεωρεί ότι ξεχωριστός γίνεται κανείς όταν έχει αξίες και ιδανικά και πάει κόντρα στα στερεότυπα...

Αξίζει να σημειωθεί, ωστόσο, ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο νιώθαμε και οι δύο ξεχωριστοί! Και όταν ανακάλυψα ότι πηγαίνουμε στην ίδια σχολή θέλησα να την πλησιάσω και να την πάω στο στέκι της Νέας Καριέρας λέγοντάς της ότι θα της μιλήσω για την επαγγελματική της προοπτική, ενώ στην πραγματικότητα στόχος μου ήταν να της δώσω από τα ναρκωτικά που παίρνω και εγώ και να κάνω σεξ μαζί της παράλληλα... γιατί έτσι βλέπω εγώ προσωπικά τις γυναίκες!

Και τώρα τι παράδοξο: αφότου μου έχει ξεφύγει βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο εμείς οι διαφορετικοί μαζί με ένα διαφορετικό πλήθος ανθρώπων ο καθένας! Εγώ με τη μάζα οπλισμένων αστυνομικών και αυτή με τη μάζα των τυχαίων φοιτητών που καταστρέφουν το πολίτευμα της Εθνοσωτηρίας με την ασημαντότητά τους!

.........................

Πέρασαν αρκετές μέρες από τότε, με εμένα να τρέχω με τον πατέρα μου συχνά σε δουλειές του υποκόσμου, ντυμένος με ρούχα επίσημα, και να παλεύω σκληρά για να δημιουργήσω ένα μέλλον και μία καριέρα ώστε να ξεχωρίσω από αυτή την άθλια μάζα των τυχαίων φοιτητών! Και εκεί που οδηγούσα το πανάκριβο αυτοκίνητο που μου είχε κάνει δώρο ο πατέρας μου για τα γενέθλιά μου, βλέπω στην απέναντι πλατεία την Ταμάρα...να έχει φίλους!

Ήταν μία παρέα φοιτητών που αποτελούνταν από αγόρια και κορίτσια και ανάμεσά τους ήταν και η Ταμάρα! Ούτε τα αγόρια ήταν κάγκουρες ούτε τα κορίτσια ντίβες: φαίνονταν όλοι παιδιά σαν την Ταμάρα! Ένα αγόρι και ένα κορίτσι από αυτούς ήταν από τα παιδιά που είχαν μπει μπροστά να με εμποδίσουν να χτυπήσω την Ταμάρα εκείνη τη μέρα που μπήκε η αστυνομία στη σχολή!

Το άλλο αγόρι και τα άλλα δύο κορίτσια ήταν άτομα που έβλεπα για πρώτη φορά! Φαίνονταν να διασκεδάζουν όλοι μαζί και είδα την Ταμάρα να κρατάει στα χέρια της καθώς περπατάει ένα βιβλίο φιλοσοφίας...Σιμόν Βέιλ - Το πρόσωπο και το ιερό! Ανοησίες φιλοσοφικές που εγώ προσωπικά, με τον τρόπο ζωής που έχω διαλέξει, ίσως να μην καταλάβω και ποτέ...

Κάποτε την είχα ρωτήσει γιατί διαβάζει φιλοσοφία, αφού αυτό δεν έχει σχέση με το αντικείμενο που σπουδάζει και δεν θα της χρησιμεύσει πουθενά ώστε να βγάλει λεφτά στο μέλλον και να βρει δουλειά, μού είχε απαντήσει ότι δεν είναι ωραίο ένας άνθρωπος να είναι μονοδιάστατος! Είμαι εγώ μονοδιάστατος; Κατά τη γνώμη τη δική της σίγουρα είμαι...

Γιατί, για την Ταμάρα, αυτό που σε κάνει να βρεις εν τέλει τον δρόμο σου στη Λεωφόρο των Χαμένων Ονείρων και να πορευτείς σωστά στη Λεωφόρο των Αναγκαίων Πράξεων δεν είναι ούτε το κύρος, ούτε η εξουσία ούτε η καριέρα! Είναι η φιλία, η αγάπη για τους άλλους ανθρώπους, οι αξίες και τα ιδανικά!