Η διαδρομή για το σπίτι ήταν πολύ ήρεμη. Και οι δύο ξέραμε πως θα καταλήγαμε, δεν χρειαζόμασταν να εξηγήσουμε τίποτα. Ο Μιχάλης ήλπιζα να με έκανε να ξεχάσω, σήμερα το είχα ανάγκη. Η σκέψη πως από μια βραδιά η μέχρι τώρα επαγγελματική πορεία μου μπορεί να καταστραφεί με έκανε κομμάτια. Το αυτοκίνητο σταμάτησε και κατάλαβα πως είχαμε φτάσει στο σπίτι μου. Ήξερε πως την επόμενη μέρα είχα πρωινό ξύπνημα και πως θα ήθελα να είμαι σπίτι μου για να μπορέσω να ετοιμαστώ.

Όταν πια ήμασταν μέσα στο σπίτι μου, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το ποτό μας. Μόλις του πρόσφερα το ποτό του το είδα να σηκώνεται και να με πλησιάζει.

«Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;» με ρώτησε όταν πλέον με είχε πλησιάσει και στεκόταν ακριβώς από πίσω μου.

«Τι κάνω στον εαυτό μου;» δεν καταλάβαινα την ερώτηση του.

«Να ξεπουλιέσαι έτσι; Λες και είσαι καμιά πουτάνα.» τα λόγια αυτά του με πόνεσαν.

«Δεν νομίζω να σου έχω δώσει αυτό το δικαίωμα.» του είπα αποφασίστηκα.

«Ξέρεις πως δεν σε βλέπω έτσι, όμως γιατί φέρεσαι έτσι;» με ρώτησε για ακόμα μια φορά όμως εγώ αντί να του δώσω μια λεκτική απάντηση αποφάσισα να του δείξω γιατί φέρθηκα έτσι σήμερα.

Τα χέρια μου βρήκαν εύκολα τον δρόμο για τα λαιμό του και όταν πλέον είχαν πάρει την κατάλληλη θέση τον τράβηξα κοντά μου και τον φίλησα.

«Η απάντηση σε αυτό που με ρωτάς δεν θα την καταλάβεις, όμως αυτό που θέλω είναι να περάσω καλά, και είσαι εσύ αυτός που θα με βοηθήσει να το επιτύχω.» ήταν η απάντηση μου πάνω σε αυτό που με ρώτησε.

Δεν άργησε να ανταποκριθεί, το στόμα του πήρε την θέση του πάνω στο δικό μου και πλέον ήταν θέμα χρόνου να με κάνει δικιά του. Τα χέρια του δεν έμειναν άπραγα, και αμέσως άρχισαν να με αγγίζουν παντού, να με κάνουν να τον θέλω, δεν άργησαν να βρουν τον δρόμο για να μου βγάλουν τα ρούχα και σε ελάχιστα λεπτά βρισκόμουν μπροστά του μόνο με τα εσώρουχα.

Το ένα χέρι του βρισκόταν στην περιοχή μου και με έκανε να ανυπομονώ να τον νιώσω μέσα μου. Όταν το χέρι του έφυγε ένιωσα μια μικρή απογοήτευση. Όμως με είχε πάρει στην αγκαλιά του και άρχισε να με κάνει δικιά του.

Την στιγμή που ήταν μέσα μου, μου ψιθύριζε στο αυτί να απελευθερωθώ, και με για έναν παράξενο λόγο το μυαλό μου ταξίδευσε στην εικόνα του Ιάκωβου και αυτόματα ήρθε ο οργασμός μου.

Πλέον κοιτάζαμε και οι δύο το ταβάνι.

«Σου έχουν πάρει το μυαλό μικρή.» είπε ξαφνικά διακόπτοντας των ήχο των βαριών ανασών μας.

«Τι;» ήταν το μόνο που κατάφερα να ψελλίσω, αυτή η διαπίστωση του με έκανε να απορώ αν φαίνεται τόσο πολύ ότι έχω αλλού το μυαλό μου.

«Πραγματικά αξίζει συγχαρητήρια ο τύπος αυτός που σου πήρε το μυαλό.» είπε και σηκώθηκε από το κρεβάτι.

«Είναι το αφεντικό μου.» είπα και αυτόματα έκλεισα τα μάτια μου.

«Ο κύριος Δημήτρης; Αυτός καλέ δεν είναι πενήντα φεύγα;» με ρώτησε, και στο πρόσωπο του φαινόταν α απορία.

«Ο κύριος Δημήτρης αποσύρθηκε και πλέον αναλαμβάνει ο μικρότερος γιός του.» του εξήγησα, το ότι μιλούσα ήταν κάτι που ακόμα κι εγώ δεν το πίστευα.

«Και δηλαδή εσύ θες να μου πεις ότι έχεις αρχίσει να ερωτεύεσαι τον γιό του;» με ρώτησε και από τον τόνο του φαινόταν πως ούτε αυτός πίστευε αυτά που του έλεγα.

«Το θέμα δεν είναι ότι άρχισα να νιώθω κάτι για αυτόν μόλις το είδα, με ξέρεις έχω καιρό να νιώσω το οτιδήποτε για κάποιον άντρα. Με αυτόν η γνωριμία μας έγινε κάποιος διαφορετικά, πρώτα κοιμήθηκα μαζί του και μετά έμαθα πως θα είναι το αφεντικό μου.» ήθελα να μιλήσω και η παρουσία του Μιχάλη ήταν ότι έπρεπε.

«Και τώρα εσύ θες να μου πεις πως άρχισες να νιώθεις κάτι για τον διευθυντή σου; Μετά από τόσο καιρό βρήκες και εσύ το κατάλληλο.» είπε προσπαθώντας να μην γελάσει με την ατυχία μου.

«Αν είναι να γελάσεις καλύτερα να φύγεις.» του είπα με σοβαρό ύφος, σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.

«Καλή τύχη Νεφελάκι μου.» μου είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο, μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε λες και τον κυνηγούσαν.

Και να μια ακόμα φορά, μόνη μου μαζί με της σκέψεις μου. Το ότι έκανα σεξ με τον Μιχάλη και εγώ σκεφτόμουν τον Ιάκωβο με έκανε να νιώθω χάλια με τον εαυτό μου. Όπως μου είπε η Αλίνα και ο Μιχάλης σήμερα ξεπουλήθηκα για να κάνω σεξ και εγώ αντί να τον ξεχάσω τον έφερνα στο μυαλό μου για ικανοποιηθώ.

Το ξυπνητήρι για ακόμα μια μέρα μου έλεγε πως πρέπει να σηκωθώ, όμως το χθεσινό ξενύχτι δεν μου επιτρέπει να ξυπνήσω. Όταν επιτέλους άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα το ξυπνητήρι διαπίστωσα πως η ώρα είχε πάει εννιά και εγώ βρισκόμουν ακόμα στο κρεβάτι μου αντί να βρίσκομαι στο γραφείο.

Πρέπει να έκανα μισή ώρα για να ετοιμαστώ στην εν τέλεια. Όταν έφτασα στην εταιρεία είδα ότι η πόρτα του γραφείου μου ήταν ανοιχτή, ήλπιζα να ήταν άδειο και να μην ήταν κανένας μέσα. Όμως γιατί η τύχη να είναι με το μέρος μου.

«Δεσποινίς Στρατή, βρήκατε τον δρόμο για την εταιρεία;» ρώτησε και φαινόταν πως είχε νεύρα.

«Συγνώμη, δεν θα ξανά επαναληφθεί κ. Ιωάννου.» είπα απολογητικά μπορούσα.

«Να μην ξανά γίνει αυτό δεσποινίς, εδώ είμαστε γραφείο και όχι καφενείο, και για την ώρα που λείπατε ήμουν αναγκασμένος να κάνω εγώ την δουλειά σας.» είπε και με πλησίασε, το βλέμμα του ήταν ανερμήνευτο.

Με είχε πλησιάσει αρκετά και πλέον κοιταζόμασταν χωρίς να μπορεί κάποιος να πάρει την ματιά του μακριά από του άλλου.

«Μωρό μου.» μια φωνή διέκοψε την επαφή των ματιών μας.

Όταν γύρισα είδα μια γυναίκα να στέκεται στην πόρτα του γραφείου μου, και να με κοιτάζει με μίσος.

«Ναι έρχομαι Βίβιαν, πήγαινε στο γραφείο μου.» της είπε αυστηρά, και εκείνη έκανε ότι της είπε. «Σας παρακαλώ δεσποινίς Στρατή να μην ξανά επαναληφθεί το σημερινό.» είπε και έφυγε από το γραφείο μου.

Γεια σας καινούριο κεφάλαιο, ελπίζω να σας αρέσει και να το ψηφίσετε, θα χαρώ να διαβάσω και τα σχόλια σας.

Με αγάπη #Αγγελική