Σε όλη μου την ζωή πότε δεν έκρινα κανέναν από αυτά που έλεγαν τρίτοι για αυτόν, και όμως αυτός ο μαλάκας που έχω μπροστά μου θέλω να τον σπάσω στο ξύλο. Πως γίνεται να υπάρχουν τέτοιοι μαλάκες; Ποτέ μου δεν το κατάλαβα, ακόμα και να πήγαινα με διαφορετική γυναίκα κάποιες μέρες, σε όποια μορφή σχέσης είχα με κάποια γυναίκα πάντα της φερόμουν όπως έπρεπε.

Μπορεί η Νεφέλη να έχει φύγει αλλά ο μαλάκας δεν λέει να φύγει, συνεχίζει να μιλάει με τον πατέρα μου. Οι υπόλοιποι, καθόμαστε λίγο πιο πέρα από αυτούς, ο αδελφό μου ήρεμα προσπαθεί να με ηρεμήσει όμως δεν τα καταφέρνει και πολύ. Τα νεύρα μου δεν λένε να φύγουν, και δυστυχώς για μένα δεν μπορώ ούτε να δείρω απόψε.

Ο μαλάκας δεν είχε σταματήσει να κοιτάει την Νεφέλη μου, με ένα περίεργο βλέμμα, που δεν άργησα να καταλάβω πως την θέλει και πως θα κάνει τα πάντα για να την ξαναρίξει.

«Εγώ σιγά σιγά, πρέπει να φύγω.» λέει η Ελισάβετ μετά από κάποια ώρα.

«Έχεις με τι να πας κοπέλα μου;» ρωτάει με ενδιαφέρον ο πατέρας μου που μας έχει πλησιάσει με τον μαλάκα.

«Θα καλέσω ένα ταξί κύριε Ιωάννου.» του απάντησε ευγενικά με την σειρά της.

«Δεν χρειάζεται καλή θα σε πάει ο Ιάκωβος, άλλωστε και αυτός θα φύγει σιγά σιγά.» είπε ο πατέρας μου και έστρεψε το βλέμμα του σε μένα περιμένοντας απάντηση.

Το ήξερα πως υπήρχε κάποιος σκοπός πίσω από το ενδιαφέρον του. Πότε δεν κάνει κάτι χωρίς να έχει κάποιο σκοπό.

«Δεν ακούω κουβέντα θα σε πάει ο γιος μου σπίτι σου.» είπε και πλέον είχε παρθεί η απόφαση.

Κάνεις μας δεν μίλησε, και ευτυχώς δεν αργήσαμε να φύγουμε, αφού πρώτα έφυγε ο μαλάκας, και ο πατέρας μου δεν είχε σταματήσει να λέει διακριτικά πως ήρθε η ώρα να φύγω εγώ και η Ελισάβετ.

«Ελπίζω να μην σε βγάζω πολύ από το δρόμο σου;» ρώτησε ευγενικά μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο.

«Αυτό θα στο απαντήσω μόλις μου πεις και που μένεις, αλλά μένω κοντά στην περιοχή σου οπότε δεν το νομίζω.» της απάντησα, άλλωστε έμενε στην ίδια περιοχή με την Νεφέλη.

Ευτυχώς ο δρόμος δεν έχει και πολύ κίνηση και φτάνω πολύ γρήγορα στο κέντρο της Αθήνας.

«Είστε καιρό μαζί;» σπάει την σιωπή η κοπέλα δίπλα μου και ευτυχώς το κόκκινο στο φανάρι μου επιτρέπει να γυρίσω να την κοιτάξω.

«Τι εννοείς;» της ρωτάω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω για ποια μιλάει.

«Με την Νεφέλη λέω είστε καιρό μαζί;» ρωτάει και αυτή την φορά κάνει πιο συγκεκριμένη την ερώτηση της.

«Πραγματικά δεν σε καταλαβαίνω.» τις λέω και πλέον παίζω το γνωστό θέατρο.

«Δεν χρειάζεται να παίζεις θέατρο μαζί μου, ούτε εγώ θέλω να καταλήξουμε σε γάμο, αλλά μεταξύ μας ποιος από μας μπορεί να πάει κόντρα στους πατεράδες μας αν τους μπει κάτι στο μυαλό τους.» μου λέει και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό.

Δεν περίμενα να ακούσω αυτά τα λόγια, από την κοπέλα δίπλα μου, άλλα τουλάχιστον μου δίνουν ελπίδα και με κάνουν να καταλάβω πως δεν είμαι ο μόνος που δεν θέλει αυτό τον γάμο.

«Την γνώρισα πριν σχεδόν δύο μήνες, την είδα σε ένα μπαρ, είχε βγει με τις φίλες της, και όμως κατάφερε να με μαγνητίσει αυτό το βλέμμα της.» της είπα αργότερα.

«Δεν μπορώ να πω πως έχεις άδικο, αυτό το βλέμμα μπορεί άνετα να σε ισοπεδώσει, και μιλάω από πείρας, το εισέπραξα μόλις έγιναν οι συστάσεις.» είπε και αυτή με την σειρά της και ακούγοντας τα λόγια της εμφανίστηκε ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

«Έχεις δίκιο, μετά από εκείνο το βράδυ στο μπαρ καταλήξαμε στο σπίτι μου, από το οποίο έφυγε τρέχοντας, και μετά από δύο μέρες έγινε κάτι που κανένας από τους δυο μας δεν περίμενε.» συνέχισα την εξιστόρηση μου.

«Εσύ έγινες ο προϊστάμενος της και αυτή η γραμματέας σου. Και να φανταστώ δεν το ξέρει κανένας;» με ρωτάει.

«Ακριβώς, για έναν μήνα σχεδόν με κράτησε στο περίμενε, και εγώ έγινε πολύ απαιτητικός απέναντι της και δύσκολα έλεγα καλό λόγο.» είπα και γύρισα να την κοιτάξω.

«Σας καταλαβαίνω, τα έχω περάσει και εγώ.» είπε και με έκανε να την κοιτάξω απορημένος.

«Τι έχεις περάσει;» ρώτησα περίεργος.

«Ερωτευμένη με τον καθηγητή μου και ευτυχώς για μένα και εκείνος, ήμουν στο τελευταίο έτος της σχολής και ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτερος μας, είχε καταφέρει με πολύ διάβασμα να πάρει σε πολύ μικρή ηλικία μια θέση διδάσκοντα πανεπιστημίου.» απάντησε στην ερώτηση μου.

«Και ήσασταν μαζί;» συνέχισα της ερωτήσεις.

«Στα κρυφά για σχεδόν δύο χρόνια λόγο σχολής και άλλα δύο μέχρι να τελειώσω με το μεταπτυχιακό μου, πέρυσι όμως αποφασίσαμε να μιλήσουμε για την σχέση μας, οι φίλοι μας μας δέχτηκαν αμέσως, αλλά το δυσκολότερο ήταν η γνωριμία με τους γονείς μου, και τελικά κατέληξα να μου κάνουν προξενιό με σένα και αυτός να μου κρατάει μούτρα γιατί δεν κατάφερα να εναντιωθώ στους γονείς μου.» τελείωσε την εξιστόρηση της για την σχέση της.

«Πάντως και εγώ αν ήμουν στην θέση του την ίδια αντίδραση θα είχα, αλλά εγώ έπρεπε να ανεχτώ τον πρώην της.» είπα θυμίζοντας μου την βραδιά που πέρασε.

«Πραγματικά απορώ πως κρατήθηκες.» είπε και έβαλε τα γέλια.

«Ευτυχώς που ήταν μαζί μου ο αδελφός μου.» είπα και γέλασα και εγώ.

Για την υπόλοιπη διαδρομή αλλάξαμε θέματα συζήτησης μέχρι που έφτασα σπίτι της.

«Λοιπόν φτάσαμε.» είπε και κατέβηκε από το αυτοκίνητο. «Και να της πεις και την δικιά μου ιστορία.» είπε και έκλεισε την πόρτα λέγοντας μου καληνύχτα.

Μόλις την είδα να μπαίνει στην πολυκατοικία της έβαλα μπρος και ξεκίνησα για το σπίτι της Νεφέλης.