Είναι στην αγκαλιά μου, την κρατάω λες και δεν μας νοιάζει η ταυτότητα μας, λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου.

«Τι θα κάνουμε από αύριο;» με ρώτησε, όμως στον τόνο της διακρινόταν απροθυμία, λες και δεν ήθελε να ρωτήσει το οτιδήποτε για αύριο για να μην χαλάσει την στιγμή.

«Όσο είμαστε στην δουλειά, θα είμαστε δύο άγνωστοι που απλά γνωρίζονται λόγω της δουλειάς, όπως είμαστε τον τελευταίο μήνα.» απάντησα στην ερώτηση της προσπαθώντας να μην δείξω πως με πείραζε.

Το να την έχω στην αγκαλιά μου, να κάθομαι χαλαρός και να απολαμβάνω την στιγμή μου φαίνεται εξωπραγματικό, λες και σε λίγα λεπτά θα ξυπνήσω και θα είναι όλα ένα όνειρο, ένα γλυκό όνειρο που θα με κάνει να προσμένω την στιγμή που θα ξανακοιμηθώ με την ελπίδα να το ξαναδώ. Η κατάσταση μεταξύ μας από εδώ και πέρα θα ήταν περίπλοκη θα έπρεπε να ξεχωρίσουμε την δουλειά από την προσωπική μας ζωή, θα ήταν δύσκολο όμως θα έπρεπε να τα ξεχωρίσουμε αν θέλαμε να τα καταφέρουμε, έπρεπε να κάνουμε υπομονή.

Ήθελα να βγω έξω και να φωνάξω πως αυτή η γυναίκα ήταν δικιά μου, να περηφανευτώ πως τα κατάφερα και την έκανα δικιά μου, όμως όπως είπα και πριν με υπομονή θα περίμενα μέχρι να πω σε όλους πως είναι δικιά μου, το ξέραμε οι δυο μας και αυτό μου αρκούσε τώρα.

«Τι σκέφτεσαι;» η απαλή φωνή της με γύρισε στην πραγματικότητα.

«Εσένα, και πόσο σε θέλω.» της απάντησα.

Η παλάμη της πήρε το μάγουλό μου στην αγκαλιά του, και με έκανε να νιώσω ένα οικείο συναίσθημα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου το στόμα της κάλυπτε το δικό μου. Σάστισα λίγο από την πράξη της και σύντομα συνήλθα και την τράβηξα στην αγκαλιά μου, για ακόμα μια φορά την έκανα δικιά μου, δεν θα την άφηνα να κοιμηθεί απόψε, την ήθελα και θα την έκανα δικιά μου με όσους τρόπους μπορούσα.

Το πρωί δεν άργησε να έρθει άλλωστε και εμείς κοιμηθήκαμε ξημερώματα, την είχα όλο το βράδυ στην αγκαλιά μου, ήταν σαν όνειρο, είχε το κεφάλι της στο στέρνο μου και είχε τα χέρια της τυλιγμένα γύρω μου με κρατούσαν κοντά της. Γύρισα το κεφάλι μου προς την μεριά του κομοδίνου και πήρα το κινητό μου στα χέρια μου, βλέποντας την ώρα πετάχτηκα από το κρεβάτι ξεχνώντας τον τρόπο που ήμασταν μπλεγμένοι μέσα στον ύπνο μας. Ξεκίνησα να φοράω τα ρούχα μου με βιαστικές κινήσεις, και η Νεφέλη έτριβε τα μάτια της σε μια προσπάθεια να τα κάνει να συνηθίσουν τον έντονο φώς.

«Γιατί τόση βιασύνη;» με ρώτησε νυσταγμένα.

«Γιατί αργήσαμε να ξυπνήσουμε, και σε μια ώρα πρέπει να είμαστε στο γραφείο. Και εγώ πρέπει να πάω από το σπίτι μου να αλλάξω και να έρθω στην εταιρία.» της εξήγησα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να κουμπώσω το πουκάμισό μου.

Την είδα να έρχεται προς το μέρος μου, με το σεντόνι να της καλύπτει την γύμνια της. Μόλις με πλησίασε απομάκρυνε τα χέρια μου και με ηρεμία μου κούμπωσε το πουκάμισο.

«Μην αργήσετε κύριε διευθυντά.» είπε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο κλείνοντας μου το μάτι.

«Θα προσπαθήσω δεσποινίς μου.» είπα σκύβοντας να την φιλήσω.

Πήρα τα πράγματα μου από το κομοδίνο και τα έβαλα στις τσέπες μου, της έδωσα ακόμα ένα φιλί και ξεκίνησα να φύγω από το δωμάτιο.

«Και δεσποινίς προσπαθήστε να είστε στην ώρα σας.» της είπα πάνω από τον ώμο μου.

Μπήκα στο αυτοκίνητο μου με κατεύθυνση το σπίτι μου, εχθές το βραδύ δεν πρόσεξα πως το σπίτι της είναι πολύ μακριά από το δικό μου, η Αθήνα είναι που είναι τεράστια εμείς μένουμε στις δύο άκρες, αν είναι όμως να μείνουμε και απόψε σπίτι της θα έπρεπε να πάρω μαζί μου ρούχα για να τα έχω για αύριο το πρωί.

Σήμερα όμως την ήθελα στο δικό μου χώρο, ήθελα να δει και το δικό μου σπίτι, μόλις έφτασα σπίτι της έστειλα πως απόψε θα πάμε στο δικό μου σπίτι και πως θα χρειαστεί να πάρει ρούχα μαζί της.

Μπήκα στο σπίτι μου αφήνοντας το κινητό μου και τα κλειδιά μου στο πάγκο της κουζίνας, εγώ άρχισα να αφαιρώ τα ρούχα μου μόλις μπήκα στο δωμάτιο μου και μπήκα αμέσως για ένα γρήγορο ντουζάκι. Όσο και να ήθελα να κρατήσω την μυρωδιά της πάνω μου έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο και να αρχίσω να ετοιμάζομαι γρήγορα, είχα αργήσει και ήδη είχα ξεκινήσει να νευριάζω με τον εαυτό μου για την αργοπορία μου.

Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο είδα την ώρα και διαπίστωσα πως είχα αργήσει ήδη μισή ώρα, και τα νεύρα μου ήταν ήδη τσίτα. Δεν είχα αργήσει ποτέ στην δουλειά μου και πάντα απαιτούσα από τους συνεργάτες μου να είναι στην ώρα τους.

Μισή ώρα αργότερα βρισκόμουν μέσα στο ανσασέρ και σκεφτόμουν τις δουλειές που είχα να κάνω σήμερα. Δεν ήταν πολύ αλλά θα κατάφερνα να είμαι νωρίς στο σπίτι ώστε να της ετοιμάσω ένα γεύμα.

Μπήκα στο γραφείο μας και την είδα να κάθεται στο γραφείο της με το κεφάλι της σκυμμένο μπροστά της και κοίταζε κάτι έγραφα. Είπα ένα ψυχρό καλημέρα και πήγα προς το γραφείο μου. Μόλις έκατσα είδα μια κούπα καφέ πάνω στην επιφάνεια του γραφείο μου, και ένα μικρό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του στο πρόσωπο μου, είδα πως πάνω στην κούπα ήταν κολλημένο ένα αυτοκόλλητο χαρτάκι, το πήρα στα χέρια μου και το χαμόγελο μου μεγάλωσε.

'Νιώθω υπέροχα, και πραγματικά το ελπίζω να τα καταφέρουμε, η σκηνή το πρωί πιστεύω πως θα γίνει η μελλοντική μας καθημερινότητα. Ελπίζω να τα καταφέρουμε, θέλω να τα καταφέρουμε. Φιλιά.'

Με έκανε να σκεφτώ πως θα είναι από εδώ και πέρα η ζωή μας την ήθελα μέσα στην δικιά μου και θα φρόντιζα να μηδενίσω ότι φόβο την απασχολούσε, ήθελα να είναι ευτυχισμένη μαζί μου, και ήθελα να τα καταφέρω.

Φύλαξα το χαρτάκι στο πορτοφόλι μου και ξεκίνησα με την δουλειά που είχα, δεν ήταν πολλά όμως έπρεπε να τους αφιερώσω πολύ χρόνο.

Η ενδοεπικοινωνία μου διέκοψε την συγκέντρωση μου.

«Κύριε σας ζητάει μια δεσποινίς Βίβιαν.» μου είπε και διέκρινα μια υποψία ζήλειας στην φωνή της.

Είχα ξεχάσει να πω στην Βίβιαν ότι το μεταξύ μας είχε τελειώσει, αν και δεν με είχε ξανά πάρει από εκείνο το βράδυ, έτσι το είχα βγάλει τελείως από το μυαλό μου αυτό το κομμάτι.

«Πείτε πως έχω δουλειά και θα την πάω εγώ κάποια στιγμή.» της είπα δίνοντας περισσότερη έμφαση στην λέξη κάποια στιγμή, θέλοντας να την κάνω να καταλάβει πως δεν με αφορά αυτή η κοπέλα πλέον.

Περίμενα να απαντήσει όμως μόνο σιωπή. Δεν έδωσα περισσότερη σημασία και συνέχισα την δουλειά μου. Η ώρα είχε περάσει και ο καφές μου επίσης, έτσι αποφάσισα να πάω να βάλω λίγο καφέ.

Την ώρα που πέρασα πρώτη φορά από μπροστά της δεν μου έδωσε καμία σημασία, έτσι συνέχισα τον δρόμο μου για να την κουζίνα. Μόλις γυρνούσα στο γραφείο την είδα να ετοιμάζεται να φύγει.

«Που πάτε;» την ρώτησα.

«Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά η ώρα μου δείχνει πως είναι ώρα να πάω για μεσημεριανό διάλλειμα.» μου είπε ειρωνικά.

«Εντάξει.» είπα και πήγα κατευθείαν στο γραφείο μου.

Μπήκα στο γραφείο μου και άφησα τον καφέ και ξεκίνησα να δουλεύω πάλι. Δεν πίστευα ότι θα την πείραζε τόσο, απλά με το να την κάνω να ζηλέψει στο μπαρ η Βίβιαν παρερμήνευσε και πιστεύει ότι ακόμα θα συνεχίσει η σχέση μας.

«Γιατί δεν της το έχεις τελειώσει;» ρώτησε μπαίνοντας απότομα στο γραφείο μου.

«Της το έχω τελειώσει όμως η προσπάθεια μου να σε κάνω να ζηλέψεις στο μπαρ την έκανε να παρερμηνεύσει την κατάσταση μεταξύ μας.» απάντησα ήρεμα.

«Και δεν μπήκες καν στο κόπο να της μιλήσεις.» ρώτησε αμέσως.

«Όχι , και να σου πω και γιατί;» την ρώτησα και μου κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, «Γιατί μου έχεις πάρει το μυαλό γιατί της τελευταίες μέρες η μόνη μου σκέψη ήσουν εσύ.» της είπα και την είδα να μαλακώνει. «Δεν το έκανα επίτηδες και ξέρω πως αυτό είναι που σκέφτεσαι, μην τολμήσεις να σκεφτείς κάτι τέτοιο, δεν θα διακινδύνευα την δουλειά μου αν ήσουν μόνο ένα πήδημα.» είπα και πλέον βρισκόμουν μπροστά της.

Η επόμενη κίνηση της με έκανε να χάσω την ισορροπία μου και να παραπατήσω προς τα πίσω. Τα χείλη της είχαν ενωθεί με τα δικά μου, και το φιλί της ικετευτικό, θέλοντας να μου πει με αυτόν τον τρόπο συγνώμη.