Δεν ξέρω τι μετάλλαξη έχω πάθει σήμερα, αλλά από το πρωί ήμουν με ένα χαμόγελο στα χείλη, από την ώρα που ήρθε στην εταιρία και μιλήσαμε το χαμόγελο μου έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Παρά τις σκέψεις που έκανα για το βράδυ, το μυαλό μου ήταν πάρα πολύ συγκεντρωμένο σε ότι και αν έκανα, κατάφερα να βγάλω την διπλάσια δουλειά σε σχέση με τον τελευταίο μήνα.

«Σου πάει το χαμόγελο.» μια φωνή με έβγαλε από την δουλειά μου.

Αυτόματα σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον κύριο Μάρκο, ήταν εξίσου ωραίος με τον αδελφό, δεν έμοιαζαν εξωτερικά, όμως η αφοσίωση και τον δύο στην δουλειά τους ήταν ίδια.

«Σας ευχαριστώ κύριε.» είπα με σεβασμό.

«Πόσες φορές σου έχω πει να μου μιλάς στον ενικό, δεν έχουμε τόση διαφορά, συν ότι με κάνει να νιώθω γέρος.» είπε πειράζοντας με.

«Ξέρετε δεν μου είναι εύκολο.» είπα ντροπαλά.

«Να το συνηθίσεις σε παρακαλώ, ήδη όσο σκέφτομαι το αγέννητο παιδί μου νιώθω ότι μεγαλώνω μην με κάνεις και εσύ με τον πληθυντικό να νιώθω μεγάλος.» μου είπε γελώντας. «Τέλος πάντων ο άλλος είναι μέσα;» με ρώτησε και έδειξε με το κεφάλι του προς την μεριά του γραφείου του αδελφού του.

«Ναι μέσα είναι μόλις ήρθε και αυτός.» απάντησα, «μισό λεπτάκι να τον ειδοποιήσω ότι είστε...» με κοίταξε με νόημα, «είσαι» είπα διορθώνοντας με «εδώ.» είπα τελειώνοντας την πρόταση μου.

«Δεν χρειάζεται, με περιμένει άλλωστε.» μου είπε και μπήκε στο γραφείο του.

Δεν έδωσα και πολύ σημασία στην συζήτηση μας, άλλωστε κάθε φορά που του μίλαγα στο πληθυντικό, πάντα ακολουθούσε παρόμοια συζήτηση. Είχα πολύ αγωνία για το βράδυ όμως ταυτόχρονα ανυπομονούσα να με κάνει να νιώσω όπως κάθε φορά. Η δουλειά που είχα να κάνω σήμερα ήταν αρκετή όμως, με το μυαλό που είχα σήμερα κατάφερα να κάνω πολύ δουλειά σήμερα, και πριν από το μεσημεριανό μου διάλειμμα είχα καταφέρει να τελειώσω με την δουλειά που είχα για το γραφείο και μετά από το διάλειμμα θα συνέχιζα με την εργασία μου.

Την ώρα που ετοιμαζόμουν και είχα πάρει όλα τα πράγματά μου, και πήγαινα να συναντήσω την Θάλεια για να πάμε να φάμε μεσημεριανό, ώσπου μία φωνή με σταματάει στην πόρτα.

'Δεσποινίς Στρατή, έρχεστε λίγο στο γραφείο μου.' η φωνή του με σταμάτησε και με έκανε να αφήσω τα πράγματα μου πάνω στο γραφείο μου και να πάω να δω τι με ήθελε.

Μπαίνοντας μέσα στο γραφείο του διαπίστωσα ότι απλά με ήθελε να πάω να του φέρω έναν καφέ, αυτό με έκανε έξαλλη, δεν μου ήμουν η δούλα του και σίγουρα στο συμβόλαιο μου δεν αναφέρεται πουθενά ότι πρέπει να του πηγαίνω καφέδες.

Χωρίς να μιλήσω έκανα αναστροφή και βγήκα από το γραφείο του, κατευθυνόμενη την κουζίνα του ορόφου. Του έφτιαξα τον καφέ του και τον πήγα στο γραφείο του, κάθισα και περίμενα μέχρι να μου πει μήπως με ήθελε κάτι άλλο όμως τελικά αποδείχθηκε πως δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από έναν καφέ. Αυτό με έκανε ακόμα πιο πολύ έξαλλη, ήξερε πως εδώ δεν ήμουν η γραμματέας του αλλά μια απλή βοηθός που έκανα την πρακτική και μετά από την παρουσίαση της τελικής μου εργασίας πάνω στο έργο του Αναγνώστου είχα μια θέση που με περίμενε.

Τελικά κατάφερα να μην κάνω διάλειμμα και αποφάσισα να συνεχίσω την εργασία μου. Ζήτησα από την Θάλεια αν μπορούσε να μου φέρει κάτι να φάω όταν θα γυρνούσε από το διάλειμμά της.

Μόλις έφαγα, πήρα ενέργεια και συνέχισα με περισσότερη όρεξη την δουλειά που είχα να κάνω για να καταφέρω να τελειώσω με την εργασία στην ώρα μου, αν και δεν μου έμενε πολύ για να τελειώσω.

Όταν τελείωσα με ένα μεγάλο μέρος για σήμερα, πήγα στο γραφείο του και τον ρώτησα αν με χρειαζόταν για κάτι άλλο, όταν μου απάντησε ξεκίνησε ένα παιχνίδι λέξεων ανάμεσα μας, και πήγα κοντά στο γραφείο του και του έγραψα να έρθει να με βρει στο σπίτι μου.

Μόλις έφτασα σπίτι μου, άναψα τον θερμοσίφωνα, για να κάνω μπάνιο και όσο περίμενα, ξεκίνησα να ετοιμάζω το σπίτι μου για απόψε, μπορεί να ήταν συνηθισμένο να υπάρχουν αναμμένα κεριά όταν πρόκειται για κάτι ερωτικό, όμως σήμερα θα ήθελα να είναι πολύ ωραία βραδιά.

Το μπάνιο με έκανε να χαλαρώσω και να νιώσω έτοιμη να ετοιμάσω το σπίτι αλλά προπάντων να ετοιμαστώ εγώ ψυχολογικά. Το να τον δω σήμερα σε χώρος εκτός γραφείου, και μάλιστα να συζητήσουμε για την δουλειά και πως θα ξεχωρίσουμε την δουλειά από την προσωπική μας σχέση.

Η ώρα ευτυχώς δεν άργησε να περάσει, με εμένα να περιμένω τον Ιάκωβο με ένα κολλητό μαύρο φόρεμα μαζί με ένα μαύρο ζευγάρι γόβες στιλέτο. Κάποιος θα μου έλεγε πως ήμουν κάπως υπερβολική για ένα ραντεβού στο σπίτι.

Μόλις μπήκα πάλι στο σαλόνι ο ήχος του απαλού χτυπήματος της πόρτας διέκοψε την απαλή μουσική που είχα να παίζει για να σπάει την ησυχία του σπιτιού μου. Και η νευρικότητα μου χτύπησε κόκκινο στον οργανισμό μου, είχα καταλάβει ότι ήρθε η ώρα, τα πράγματα να γίνουν πιο σοβαρά.

Άνοιξα την πόρτα και τον είδα μπροστά μου με ένα μπουκάλι κρασί στο χέρι, το βλέμμα του αμέσως συνάντησε το δικό μου, το ύφος του δύσκολα θα το ερμήνευε κανείς, με έκανε να καταλάβω πως και εκείνος ήταν νευρικός, όμως προσπαθούσε να το κρύψει.

«Γεια σου.» είπε και ο τόνος ήταν ήρεμος.

«Γεια, πέρνα.» του είπα και του έκανα χώρο να περάσει μέσα στο σπίτι μου.

Πέρασε και το πρόσωπο του ήρθε κοντά στο δικό μου, και ήμουν σίγουρη πως θα μου έδινε ένα από τα γλυκά φιλιά του, και όντως ένα απαλό γλυκό φιλί με έκανε να ξεχάσω ότι με φόβιζε για την σημερινή βραδιά. Το φιλί σταμάτησε και με έκανε να θέλω κι άλλο από ένα απλό φιλί.

«Ήταν η πρώτη φορά που έρχομαι σπίτι σου και δεν μπορούσα να έρθω με άδεια χεριά, αν και νομίζω θα γεμίσουν μέσα στην βραδιά.» είπε με ένα πονηρό βλέμμα.

«Θα χαρώ να τα δω γεμάτα.» του απάντησα και εγώ με μια πονηράδα.

Μπήκε μέσα στο σπίτι γυρνώντας το βλέμμα του δεξιά και αριστερά, εξερευνώντας τον χώρο, άφησε το κρασί στο πάγκο που χώριζε το σαλόνι από την κουζίνα, και γύρισε να με κοιτάξει το βλέμμα του ήταν γλυκό.

«Είναι ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς να είναι το σπίτι σου.» είπε δείχνοντας με τα χέρια του τον χώρο γύρο του.

«Δεν μου το λένε συχνά, βασικά από την στιγμή μου ήρθα σε αυτό το σπίτι δεν έρχονται πολλοί εδώ.» είπα ειλικρινά.

Ήρθε κοντά μου και με τράβηξε στην αγκαλιά του, δεν μου είπε τίποτα περισσότερο και κόλλησε τα χείλη του πάνω στα δικά μου, όμως έπρεπε να μιλήσουμε και δεν γινόταν να το αφήσουμε για άλλη φορά.

«Ξέρεις ότι πρέπει να μιλήσουμε για μας.»

«Ξέρω πως θέλουμε ο ένας στον άλλον, η δουλειά είναι δουλειά, και οι δύο λατρεύουμε την δουλειά μας και σίγουρα δεν θα την αλλάξει κανένας μας, αρκεί να μπορούμε να κάνουμε λίγο καιρό υπομονή.» είπε σοβαρά.

«Ένας να μάθει για μας και εγώ και εσύ καταστραφήκαμε, δεν είναι εύκολο να μην φοβάμαι όταν ξέρω ότι για ένα έρωτα κινδυνεύει ότι προσπαθώ να χτίσω εδώ και χρόνια.» είπα κοιτώντας τον μέσα στα μάτια.

«Μην φοβάσαι, μπορούμε να τα καταφέρουμε, δεν θα είναι εύκολο το ξέρουμε και οι δύο, όμως αν το θέλουμε πραγματικά, θα τα καταφέρουμε.» είπε δίνοντας μου θάρρος, και με αυτά του τα λόγια τα χείλη μας ενώθηκαν για ακόμα μια φορά σήμερα.

Σαν από ένστικτο μας οδήγησε στο δωμάτιο μου, τα χέρια του εξερευνούσαν το σώμα μου λες και ήταν η πρώτη φορά, σαν να μην με είχε ξανά ακουμπήσει. Με ήθελε και τον ήθελα, όμως ο πόθος μας, μας έκανε να νιώθουμε λες και είναι πρώτη φορά που βρισκόμαστε μαζί. Ο τρόπος του με έκανε να νιώθω μοναδική, να νιώθω πως αυτός ο άντρας με ήθελε όλη δικιά του, και ήμουν μόνο που για να του πω ότι ήμουν μόνο δικιά του με έκανε να φοβάμαι πως θα με πληγώσει, όμως η πιθανότητα να τον χάσω με έκανε να τρέμω, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Ιάκωβο.

Συνέχισε να με φιλάει, άφηνε φιλιά σε όλα μου το σώμα,τα φιλιά του τόσο προσεχτικά, με τόση προσοχή, με μια λατρεία μόνο για να μου δείξειπως με θέλει. Δεν άργησε να με κάνει δικιά του και να με κάνει να νιώσω πολλά περισσότερααπό όσα έχω νιώσει μαζί του τον τελευταίο καιρό.

Γεια σας το πρώτο κεφάλαιο με το καινούριο χρόνο...

Ελπίζω να σας άρεσε και να το ψηφίσετε και να το σχολιάσετε....

Με αγάπη #Αγγελική...