Θα πρέπει να μου κάνει πλάκα, το ύφος της όμως μου έλεγε πως ήταν ειλικρινής. Όταν άκουσα αυτά που μου είπε νόμιζα ότι ακόμα κοιμάμαι, σήμερα ίσως είναι η τυχερή μου ήμερα. Ποτέ δεν ανυπομονούσα για να φύγω από την δουλειά, πάντα πίστευα ότι η δουλειά μου θα ήταν η γυναίκα της ζωής μου όμως να που μέσα σε λίγες μέρες αυτή η γυναίκα κατάφερε να μου ανατρέψει τα δεδομένα. Δεν περίμενα πως θα δεχόταν, ας το δω και αντικειμενικά, ποια γυναίκα θα δεχόταν να έχει κρυφή σχέση.

Όμως είχε δίκιο για εκείνη δεν παιζόταν απλά μια θέση στο μέλλον αλλά ολόκληρη η καριέρα της, και να είμαι ειλικρινής δεν θέλω να την βάλω σε κίνδυνο, όμως κάθε φορά που είμαι δίπλα της κρατιέμαι με πολύ δυσκολία. Πολλοί όταν το μάθουν θα μου πουν πως απλά είμαι άντρας και θέλω να ικανοποιήσω τις ανάγκες μου όμως δεν είναι έτσι την θέλω για πολλά περισσότερα από το σώμα της.

«Βγάλε λίγο από το μυαλό σου την Στρατή.» είπε ο αδελφός που βρισκόταν μπροστά μου και δεν τον είχα ακούσει ότι είχε μπει στο γραφείο μου.

«Έχεις όρεξη να με κάψεις πρωί, πρωί ρε αδελφέ;» τον ρώτησα.

«Αντιθέτως δεν θα σε κάψω εγώ αλλά από μόνοι σας, ο καθένας σας έχει ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.» σχολίασε ο αδελφός μου.

«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς; Δεν μπορεί να είναι δυο άνθρωποι να είναι χαρούμενοι, χωρίς να συνδέονται;» τον ρώτησα.

«Ναι αρκεί να μην εργάζονται όλη την μέρα μαζί, ξέρεις τις απόψεις του πατέρα μας, δεν εγκρίνει τις σχέσεις ανάμεσα σε συναδέλφους.» μου απάντησε και μου επισήμανε τις απόψεις του πατέρα μου.

«Δεν θα μάθει τίποτα ο πατέρας, άλλωστε δεν έχει να μάθει κάτι, ότι έγινε, έγινε. Τώρα έτσι κι αλλιώς δεν νομίζω να ξαναγίνει τίποτα ανάμεσα μας, και μην ξεχνάς δεν μιλάς σε κανέναν ακόμα και στην γυναίκα σου.» του υπενθύμισα.

«Ναι ρε μικρέ, δεν θα πω πουθενά τίποτα. Και να σου πω εσείς πρέπει να είστε μαζί.» είπε, «Τέλος πάντων ας αφήσουμε τα γκομενικά σου και ας ασχοληθούμε και λίγο με την δουλειά πολύ την έχετε παραμελήσει τελευταία.» είπε και μου άφησε μπροστά μου κάτι έγραφα. «Και πριν ξεκινήσουμε με τα οικονομικά, είσαι σίγουρος πως θες να δώσει στην νεφέλη το έργο του Αναγνώστου, είναι ένα πολύ ακριβό έργο;»

«Είμαι σίγουρος πως μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό το έργο, άλλωστε από όταν αποφασίστηκε να έρθω, εσύ και ο πατέρας μου λέγατε πόσο ικανή είναι και τώρα που θέλω να το δω και εγώ, έχετε πέσει και οι δύο πάνω μου και με ρωτάτε αν είμαι σίγουρός.» του απάντησα.

«Ναι ρε Ιάκωβε έχεις δίκιο όμως όταν μου λες, ότι μαζί της έχεις και σεξουαλικές συνευρέσεις είναι λογικό να πιστεύω πως σε έπεισε με άλλον τρόπο.» μου είπε ο αδελφός μου και με έκανε έξαλλο.

«Θα μπορούσε πολύ άνετα να το κάνει αυτό, αλλά κανένας από τους δύο δεν είναι άτομο που χρησιμοποιεί τέτοια μέσα για να ρίξει τον άλλον στο κρεβάτι, μας ξέρεις και τους δύο και βλέπω πως άλλαξες γνώμη πολύ εύκολα για τον χαρακτήρα της.» του απάντησα. «Και αν θυμάσαι καλά κανένας μας δεν ήξερε την ταυτότητα του άλλου όταν έγινε πρώτη φορά. Αλλά το γεγονός ότι έχει γίνει σε έκανε να πιστεύεις αλλά εκτός από την αλήθεια.» είπα τελικά και τώρα πλέον στεκόμουν όρθιος μπροστά στο γραφείο μου.

«Αδελφέ μου την ξέρω και σε ξέρω, όμως δεν είναι αρκετό να σε πιστεύω εγώ μόνο, πρέπει να το δείξετε ότι είστε προπάντων επαγγελματίες.» μου είπε και είχε δίκιο.

«Εσύ και ο πατέρας μας ξέρετε, ξέρετε πως είμαστε.» είπα τελικά, «όμως ας αφήσουμε αυτά και ας γυρίσουμε στην δουλειά μας.» του είπα και κάθισα πάλι στην θέση μου.

Αρχίσαμε με τα έγραφα που έπρεπε να καταχωρήσει στο αρχείο για τον προηγούμενο μήνα, και έπρεπε να κοιτάξουμε τα έξοδα του έτους ώστε να ετοιμάσει τον προϋπολογισμό του έτους ώστε να είναι έτοιμος για να τα παρουσιάσει στην συνέλευση που έχουμε κάθε έτος λίγο πριν μπει ο καινούριος χρόνος.

Μόλις έφυγε ο αδελφός μου έπεσα με τα μούτρα στην δουλειά που είχα να κάνω σήμερα, ευτυχώς η περισσότερη δουλειά αφορούσε έναν καινούριο πελάτη, οπότε κατάφερα να δω αυτά που ζητούσε.

Η ώρα περνούσε και ο καφές μου είχε τελειώσει, ήθελα να ζητήσω από την Νεφέλη να πάει να μου φέρει καφέ όμως το γεγονός ότι ίσως μου πει ότι και εκείνη θέλει να είναι μαζί μου, ίσως παρεξηγηθεί.

«Δεσποινίς Στρατή, έρχεστε λίγο στο γραφείο μου.» είπα καλώντας την από την ενδοεπικοινωνία.

«Κύριε με ζητήσατε;» ρώτησε διστακτικά μπαίνοντας μέσα στο γραφείο.

«Θα ήθελα σε παρακαλώ έναν καφέ.» είπα χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου να την κοιτάξω.

Χωρίς να μιλήσει έκανε αναστροφή και γύρισε να βγει από το γραφείο, δεν άκουσα κάτι, όποτε ελπίζω να μην την πείραξε αυτή η κίνηση μου άλλωστε είναι βοηθός μου. Μέσα σε λίγα λεπτά άκουσα την πόρτα να ανοίγει πάλι.

«Ορίστε ο καφέ σας.» μου είπε και από τον τόνο της πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα, άφησε τον καφέ και κάθισε όρθια μπροστά μου.

«Θέλετε κάτι άλλο δεσποινίς;» την ρώτησα.

«Δεν ξέρω κύριε, για να με φωνάξατε κάτι άλλο θα θέλατε από το να σας φέρω έναν απλό καφέ.» μου απάντησε.

«Να πως την αλήθεια μόνο για έναν καφέ σας φώναξα.» είπα και πλέον την κοίταζα.

«Ξέρετε όλοι στον όροφό μας έχουν πάει για διάλειμμα, και θα πήγαινα και εγώ και δεν μπορώ να φανταστώ ότι μου χαλάσατε το διάλειμμα μόνο και μόνο γιατί δεν μπορείτε να πάρετε μόνος τον καφέ σας.» είπε και έφυγε.

Δεν μου άρεσε καθόλου αυτή η συμπεριφορά. Δεν θα μείνουμε μόνοι μας, θα μείνουμε και τότε θα καταλάβει ποια είναι η σωστή συμπεριφορά απέναντί μου.

Η ώρα ευτυχώς πέρασε γρήγορα και το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω μόνος μαζί της, ήθελα να την κάνω για ακόμα μια φορά δικιά μου, και να την τιμωρήσω για την συμπεριφορά της, αργά και βασανιστικά, να την κάνω να ξεχάσει τα πάντα.

«Κύριε Ιωάννου με χρειάζεστε κάτι άλλο από εμένα;» με ρώτησε η Νεφέλη διακόπτοντας τις σκέψεις μου για τους πιθανούς τρόπους για να την τιμωρήσω.

«Όχι δεσποινίς μπορείτε να φύγετε. Άλλωστε δεν είναι σωστό να σας περιμένει και ο σύντροφος σας.» τις απάντησα και της μίλησα για σύντροφο για να δω τι θα μπορούσε να μου πει.

«Ελπίζω να με περιμένει και να μην τον περιμένω εγώ κύριε, σε αυτά τα χρόνια που ζούμε πλέον οι κοπέλες περιμένουν τους συντρόφους τους και δεν γίνεται το αντίθετο.» σχολίασε και πλησίασε το γραφείο μου.

Την είδα να με πλησιάζει και να στέκεται μπροστά στο γραφείο και να παίρνει ένα χαρτί και ένα στυλό κάνοντας μου νόημα να μην το σχολιάσω.

«Τι μου λέτε δεσποινίς έχουν αλλάξει τόσο τα πράγματα στην Ελλάδα, στο εξωτερικό δεν υπάρχει περίπτωση να στήσει άντρας γυναίκα. Όμως δεν μπορώ να καταλάβω σε τι με αφορά αν θα τον περιμένετε ή όχι;» την ρώτησα, το σχόλιο της με έκανε να τα χάσω.

Την είδα να γράφει κάτι στο χαρτί, και όσα έκανε με είχε κάνει να χάσω την λογική μου, δεν ήξερα τι θα έγραφε ούτε γιατί το έκανε. Μόλις τελείωσε με αυτό που έγραφε απλά άφησε το στυλό και μου έβαλε μπροστά μου το χαρτάκι και άρχισε να απομακρύνεται από το γραφείο μου.

«Έχετε δίκιο κύριε δεν σας αφορούν, όμως εσείς το ξεκινήσατε και κάπως έπρεπε να απαντήσω.» μου απάντησε και είχε φτάσει στην πόρτα. «Λοιπόν κύριε αφού δεν με χρειάζεστε κάτι άλλο εγώ θα φύγω, καληνύχτα σας.» είπε και έφυγε πλέον από το γραφείο μου και λογικό σε λίγα λεπτά να έφευγε από όλο το κτήριο.

Μόλις έμεινα μόνος μου πήρα στα χέρια μου το χαρτί που έγραφε λίγα λεπτά πριν.

'Ίσως τελικά σήμερα να χρειαστεί να περιμένω εγώ σήμερα, αλλά από αύριο δεν υπόσχομαι ότι θα σε περιμένω, μην αργήσει θα σε περιμένω στο σπίτι μου να μιλήσουμε.'

Αυτά μου έγραψε και από κάτω την διεύθυνση της, έκανα τις τελευταίες μου δουλειές που είχα στο γραφείο μου και ξεκίνησα αμέσως για το σπίτι της.

Καλή Χρονιά , σας εύχομαι ότι καλύτερο για το καινούριο χρόνο, πάντα με ένα τεράστιο χαμόγελο...

Όσο για το κεφάλαιο τα σχόλια δικά σας, και μην ξεχνάτε να πατήσετε το αστεράκι...

Με αγάπη #Αγγελική...