Ένας μήνας έχει περάσει και κάθε μέρα ένας λες και δεν γνωριζόμαστε λες και δεν έχουμε βρεθεί ποτέ πουθενά αλλού εκτός από το γραφείο. Η δουλειά κυλάει κανονικά χωρίς κανένα πρόβλημα. Κάθε μέρα ξενυχτάω για να τελειώσω με το έργο της εργασίας μου, όμως έχω πολύ καιρό ώστε να χρειαστεί να την παραδώσω και να την παρουσιάσω.

Από μικρή ήθελα να τελειώνω τις εργασίες μου νωρίτερα από ότι έπρεπε και τις ξανά κοίταζα ώστε να μην υπάρχουν λάθη, και να έχει πάντα τον καλύτερο βαθμό.

«Δεσποινίς είναι έτοιμα τα χαρτιά για το συμβόλαιο με τον Σταυρινό;» με ρώτησε με ύφος τελείως τυπικό.

Ένα μήνα η ίδια κατάσταση, είναι το αφεντικό μου και τίποτα άλλο, εγώ το ζήτησα εξάλλου, γιατί με ενοχλεί τώρα δεν μπορώ να το καταλάβω. Με έχει κάνει να μην ξέρω τι θέλω, όταν το βλέπω να θέλω να με αρπάξει να με φιλήσει όμως αυτό ήταν που ήθελα, αυτό ήταν που του ζήτησα όμως θέλω κάτι παραπάνω, κάτι περισσότερο από το να είναι απλά το αφεντικό μου.

«Δεσποινίς σας μιλάω.» η φωνή του με έβγαλε από τις σκέψεις μου.

«Ναι συγνώμη, αφαιρέθηκα.» είπα βιαστικά άλλωστε φάνηκε πως είχα χαθεί για ακόμα μια φορά στις σκέψεις μου. «Τι μου ζητήσατε;» είπα όταν είχα όλη την προσοχή μου σε αυτόν.

«Νομίζω πως ήμουν σαφής μαζί σας και σας είχα εξηγήσει πως απαιτώ από όλους να είναι συγκεντρωμένοι στην δουλειά τους, κι εσείς τον τελευταίο μήνα είστε τελείως στον κόσμο σας και κάθε φορά τα ίδια.» είπε και για ακόμα μια φορά μου λέει τα ίδια.

«Κύριε ξέρω πως δεν το κάνω επίτηδες.» είπα ειρωνικά.

«Δεσποινίς θα σας έλεγα να κόψετε τις ειρωνείες και να κάνετε την δουλειά σας. Τέλος πάντων η ερώτηση μου ήταν η εξής, έχετε τελειώσει με τα συμβόλαια του Σταυρινού.;» με ρώτησε και πλέον ο τόνος του ήταν πιο ήρεμος και καθόλου ειρωνικός.

«Ναι κύριε είναι έτοιμα και μάλιστα τα έχω στείλει για εκτύπωση και τα περιμένω από στιγμή σε στιγμή.» είπα με ένα τεράστιο χαμόγελο.

«Μπράβο δεσποινίς, να πω την αλήθεια δεν πίστευα ότι θα είχατε καταφέρει να κάνετε αυτό που σας ζήτησα στην ώρα του.» είπε και κατάλαβα ότι πλέον σε ότι και να του έλεγα θα έβρισκε κάτι για να μου την πει.

«Κι όμως κύριε δεν είμαι αυτή που φαντάζεστε, είμαι άνθρωπος που μπορώ να ξεπεράσω τις προσδοκίες σας.» είπα με νεύρο και πλέον είχα σηκωθεί από την καρέκλα και είχα τοποθετήσει τα χέρια μου πάνω στο γραφείο και είχα πάει τον πρόσωπο προς το μέρος μου.

«Δεν μπορώ παρά να συμφώνησε σε αυτό δεσποινίς με έχετε εκπλήξει σε αρκετούς τομείς και όσο αφορά την δουλειά δεν είναι εύκολο να με κάνετε να αλλάξω γνώμη για σας.»

«Μπορώ πολύ εύκολα να σας διαψεύσω και στον τομέα της δουλειάς, όσο αφορά τους άλλους τομείς απλά δεν ήμουν σε φόρμα.» είπα κλείνοντας του το μάτι, τον είδα να πλησιάζει το πρόσωπο μου.

«Θα ήθελα πολύ να σας δω σε φόρμα.» είπε πάνω στο στόμα μου, «Όμως δεσποινίς δεν θα έχανα τον χρόνο μου σε τέτοια θέματα, έχω σημαντικότερα θέματα να ασχοληθώ.» είπε πηγαίνοντας προς την πόρτα, «Μην ξεχάσετε να στείλετε τις προσκλήσεις για την Παρασκευή.» είπε και έκλεισε την πόρτα.

Έφυγε, είπε ότι είπε και έφυγε, δεν μπορεί να σταματήσει να με βασανίζει.

Έχει φτάσει μεσημέρι, και μόλις τελείωσα με τις προσκλήσεις για την δεξίωση, είδα το κινητό μου να αναβοσβήνει, όταν είδα το όνομα, να πω την αλήθεια παραξενεύτηκα.

'Έλα Μιχάλη.' είπα παραξενευμένη.

'Τι κάνεις μωρό μου;' με ρώτησε και κατάλαβα ότι κάτι θέλει.

'Μέχρι τώρα καλά είμαι, τώρα βέβαια δεν ξέρω τι θες και αρχίζω να ανησυχώ.' είπα γλυκά αυτή την φορά.

'Πώς με καταλαβαίνεις βρε μωρό. Λοιπόν το βράδυ πάρε την Αλίνα και ελάτε από το μαγαζί.' μου είπε σχεδόν σαν ανακοίνωση.

'Θα δούμε βρε Μιχάλη μου, ίσως θα είναι και η Θάλεια.' του είπα.

'Θα ήταν πολύ καλό αλλά θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι θα είναι και ο Νίκος απόψε μαζί μας.' είπε αδιάφορα.

'Ααα πες το έτσι, εσένα έβαλε.' είπα και άρχισα να γελάω, 'να σου πω, αν είναι να έρθουμε πείτε και στον Γιώργο για να έρθει και η Θάλεια.' του είπα.

'Κατάλαβα, θες να είμαστε ζευγάρια.' είπε με μια πονηράδα στην φωνή του.

'Και ποιος θα είναι το δικό μου ζευγάρι;' ρώτησα και καλά ανήξερη.

'Έλα που δεν κατάλαβες.' είπε με υπονοούμενο, 'Α ναι ξέχασα ότι εσύ προτιμάς το αφεντικό σου.' συμπλήρωσε.

'Μιχάλη.' του είπα αυστηρά. 'Μην πετάξεις καμιά τέτοια βλακεία απόψε.' του είπα αυστηρά.

'Καλά, καλά δεν λέω τίποτα, κανόνισε με τα κορίτσια και σας περιμένουμε απόψε.' μου είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μέχρι να έρθει η ώρα να σχολιάσω είχα ενημερώσει τα κορίτσια για το βράδυ αν και η Θάλεια δεν ήθελε να έρθει όμως τελικά πείστηκε να έρθει. Για να φύγω το μόνο που έμενε ήταν να παραδώσω τις τελευταίες λεπτομέρειες για την δεξίωση της Παρασκευής, τα είχα ετοιμάσει όλα και το μόνο που χρειαζόμουν ήταν η υπογραφή της διεύθυνσης, ώστε να αρχίσω να ετοιμάζω την αίθουσα και την Παρασκευή να είναι έτοιμη να υποδεχθεί τους καλεσμένους.

Πήρα τα χαρτιά που χρειαζόμουν να του πάω και από άλλες δουλειές που εκκρεμούσαν και του χτύπησα την πόρτα. Όταν άκουσα την φωνή του να μου λέει περάστε, πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα.

«Ακόμα εδώ είστε δεσποινίς, περίμενα να είχατε φύγει εδώ και ώρα.» είπε με έκπληκτος ύφος.

«Όχι κύριε, είχα αρκετή δουλειά που έπρεπε να τελειώσω.» είπα καθώς προχωρούσα μέσα στο γραφείο του.

«Χαίρομαι που ακούω ότι δουλεύετε.» μου είπε και αποφάσισα να μην δώσω περισσότερη σημασία σε αυτά του τα σχόλια.

«Σας έφερα κάποια έγραφα για την δεξίωση που χρειάζομαι την υπογραφή σας αλλά και ότι αλλά έγραφα μου είχατε ζητήσει να είναι έτοιμα για σήμερα.» του είπα ήρεμα σε σχέση με τον δικό του ύφος, είχα φτάσει στο γραφείο του και πλέον έκανα τον κύκλο του γραφείο του ώστε να φτάσω δίπλα του.

Όταν πλέον ήμουν δίπλα του, πήρα μια βαθιά ανάσα και άφησα τα χαρτιά που είχα στα χέρια μου πάνω στο γραφείο του, η επόμενη μου κίνηση την έκανα τόσο αυθόρμητα, που όταν συνειδητοποίησα τι είχα κάνει δεν μπορούσα να το διορθώσω. Είχα σκύψει πάνω στο γραφείο μου και άμα ανακαθόταν λίγο στην καρέκλα του και κολλούσε το κορμό του στην πλάτη της καρέκλα θα έβλεπε πεντακάθαρα τα οπίσθια μου.

«Αυτά είναι για την δεξίωση.» του είπα αφήνοντας τα συγκεκριμένα έγραφα μπροστά του, και γύρισα να τον κοιτάξω και τον είδα να κοιτά ένα σημείο του σώματος μου. «Κύριε παρά το γεγονός ότι μου αρέσει να ελκύω τους άντρες γύρω μου, και εκεί που κοιτάτε δεν θα μας βοηθήσει στην δουλειά μας.» του είπα με πολύ ήρεμο ύφος, πάρα το γεγονός ότι ήθελα να με κάνει δικιά του πάνω στο γραφείο του.

«Ναι συγνώμη, αλλά δε έπρεπε να έρθεις τόσο κοντά.» μου είπε ξεχνώντας τις τυπικότητες που είχαμε ένα μήνα τώρα

«Το ξέρω αλλά ας τελειώνουμε καλύτερα για να μπορέσω να φύγω.» είπα και τον είδα ότι τσιτώθηκε.

«Ναι, δεσποινίς όλοι έχουμε κάποιον να μας περιμένει.» είπε γυρνώντας πάλι στις τυπικές σχέσεις μας και ένιωσα έναν πρωτόγνωρο θυμό στο σχόλιο του.

Μετά από μισή ώρα βρισκόμουν στο αυτοκίνητο μου κατευθυνόμενη προς το σπίτι μου ώστε να ετοιμαστώ για το βράδυ. Είκοσι λεπτά στο γραφείο του και μου χαράχτηκε κάθε δευτερόλεπτο στο μυαλό μου, όμως ότι έγινε, έγινε, δεν γίνεται να υπάρξουν πισωγυρίσματα.

Ευτυχώς δεν είχε πολύ κίνηση και έφτασα γρήγορα σπίτι μου και ετοιμάστηκα σχεδόν μέσα σε μια ώρα, πράγμα που είναι πολύ σπάνιο για μένα, όμως σήμερα δεν είχα διάθεση για πολλές ετοιμασίες, είχα ξεκινήσει πάλι με το αυτοκίνητο για να πάω να πάρω τις άλλες ώστε να πάμε όλες μαζί στο μαγαζί.

Όταν πλέον είχα παρκάρει και μπαίναμε στο μαγαζί, ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο σήμερα καθώς ήταν καθημερινή και δεν έβγαινε πολλοίς κόσμος. Κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ όπου ήταν ο Μιχάλης.

«Επιτέλους βρε κορίτσια, αργήσατε.» είπε μόλις μας πλησίασε και μας χαιρέτησε με ένα φίλο στο μάγουλο, όταν ήρθε σε εμένα είδα τον Νίκο να μας πλησιάζει.

«Δεν ξέρω αν πρέπει να σε χτυπήσω ή να μην κάνω τίποτα.» είπε ο Νίκος στον Μιχάλη μόλις μας πλησίασε.

Μόλις ήρθε κοντά μας το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Αλίνα, ήξερα πως ακόμα την πονούσε ότι είχε κάνει ο Νίκος, όμως όσο και να το έκρυβε ήθελε να τον βλέπει κάθε μέρα. Ο Νίκος χαιρέτησε με μια απλή χειραψία και με μια απλή αγκαλιά την Θάλεια, όταν ήρθε η σειρά μου με τράβηξε στην αγκαλιά του και μου είπε ψιθυριστά ότι σήμερα ήταν η μέρα που θα την ξανά κέρδιζε.

Όταν έφτασε μπροστά από την Αλίνα κοντοστάθηκε αμήχανος και την κοίταξε λέγοντας ένα ξεψυχισμένο γεια, ήμουν σίγουρη πως δεν θα έμενα σε αυτόν μόνο το χαιρετισμό. Η Αλίνα τον κοίταξε και δεν είπε απολύτως τίποτα, πάρα μόνο του γύρισε την πλάτη κι κινήθηκε προς ένα τραπέζι. Ο Νίκος την πλησίασε και τράβηξε το χέρι και την έφερε στην αγκαλιά του ενώνοντας τα στόματα του.

Οι υπόλοιποι ντραπήκαμε κοιτάζοντας τους και κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ για να μας ετοιμάσει ο Μιχάλης τα ποτά μας. Με τον Μιχάλη ήμασταν όπως πάντα πολύ διαχυτικοί, όποιος και να μας έβλεπε θα μας περνούσε για ζευγάρι.

Μετά από μια ώρα ήμασταν όλοι στο τραπέζι και διασκεδάζαμε, όμως όταν βλέποντας αυτούς που έμπαιναν στο μαγαζί με έκαναν να τσιτωθώ

Έλπιζα να σας άρεσε και να το ψηφίσετε...
Και περιμένω να δω τα σχόλια σας...
Ευχαριστώ -aalexiachief
Με αγάπη #Αγγελική