«Ξέρεις γιε μου δεν περίμενα τέτοια συμπεριφορά από εσένα. Πίστευα πως ήσουν πιο επαγγελματίας.» είπε ο πατέρας μου μόλις μπήκαμε στο γραφείο μου.

«Τι εννοείς πατέρα;» ρώτησα καθώς δεν μπορούσα να καταλάβω τι εννοεί με αυτά του τα λόγια.

«Οι φωνές σας, καλύτερα να πω οι ήχοι που βγάζετε ακούγονταν μέχρι έξω, ακόμα και το γραφείο ήταν κλειδωμένο.» είπε και πλέον έβλεπα την απογοήτευση στο βλέμμα του.

«Και πάλι δεν καταλαβαίνω τι μου λες.» είπα προσπαθώντας να δείχνω αδιάφορος, άμα πανικοβαλλόμουν θα τα έκανα ακόμα χειρότερα.

«Το να μου το παίζεις ανήξερος δεν είναι προς τιμήν σου. Σε έβαλα σε αυτή την θέση γιατί πίστευα ότι θα ήσουν σωστός επαγγελματίας. Εσύ όμως από την πρώτη μέρα σου το κάνεις με μία υπάλληλο σου.» είπε και ο θυμός είχε αντικαταστήσει την απογοήτευση.

«Πατέρα νομίζω πως ξέρεις πως λειτουργώ στην δουλειά μου. Εσύ ο ίδιος μιλούσες με τους προηγούμενους εργοδότες μου. Ξέρεις πως ποτέ δεν έχω μπλέξει τα επαγγελματικά με τα ερωτικά. Ότι άκουσες δεν ήμουν εγώ με την δεσποινίδα Στρατή. Από ότι μου λέει το ρολόι μου είναι ακόμα μεσημέρι και πολλοί βρίσκονται στο μεσημεριανό τους διάλειμμα ίσως από κάποιο άλλο δωμάτιο άκουγες ότι άκουγες.» είπα τόσο σοβαρός που ήμουν  σίγουρος πως τον έπεισα.

«Και γιατί ανάθεσες ένα τέτοιο έργο από την στιγμή που εσύ δεν θα έκανες ποτέ μια τέτοια επιλογή.» είπε προσπαθώντας να βρει ένα παραθυράκι για να μου δείξει πως ισχύουν αυτά που μου λέει.

«Νομίζω πως σου εξήγησα τον λόγο.» είπα και τον κοίταξα, «Το ότι επέλεξα να της αναθέσω αυτό το έργο, ήταν γιατί από τα λόγια σου και τα λόγια του Μάρκου με κάνατε να πιστεύω πως είναι πολύ καλή στην δουλειά της. Εσύ όμως μέσα στο γραφείο της έδειξες πως δεν την έχεις ικανή να ανταπεξέλθει και άμα το παρατήρησες υπήρχε απογοήτευση στο βλέμμα της.» είπα απότομα όμως δεν είχα σκοπό να μιλήσω με αυτό τον τρόπο.

«Απλά θέλω το καλό της εταιρείας.» είπε σε μία προσπάθεια να δικαιολογήσει τον εαυτό του.

«Όλοι που δουλεύουν σε αυτή την εταιρεία θέλουν το καλό της, όμως χρειάζεται να τους έχουμε πίστη. Εσύ ήσουν που μου έμαθες πως να φέρομαι στους υπαλλήλους.» είπα ελπίζοντας να καταλάβει πως έκανε λάθος.

Δεν είπαμε τίποτα άλλο πάνω στο θέμα δεσποινίς Στρατή. Είπαμε κάποια άλλα θέματα για την δουλειά και έφυγε από το γραφείο με τελείως διαφορετική διάθεση.

Είχα απορροφηθεί τόσο από τα έγραφα που είχα μπροστά μου που δεν είχα αντιληφθεί την υπέροχη παρουσία που στεκόταν μπροστά μου.

«Σας ακούω δεσποινίς Στρατή.» είπα προσπαθώντας να κρύψω την χαρά μου που την είχα μπροστά μου.

«Ήθελα να ρωτήσω αν με χρειάζεστε κάτι άλλο, αν όχι θα μπορούσα να φύγω;» ρώτησε διστακτικά.

Ο τρόπος που με κοίταζε με έκανε να θέλω να την αρπάξω και να την φιλήσω όμως κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά παρακινδυνευμένο ειδικά από αυτό που είχε γίνει σήμερα.

«Ναι δεσποινίς μου μπορείτε να φύγετε.» είπα και ξανά έστρεψα το βλέμμα μου στα έγραφα που είχα μπροστά μου.

«Τότε καληνύχτα σας.» είπε γλυκά, όμως μπορούσα να καταλάβω πως ήθελε να μου πει και κάτι άλλο.

«Καληνύχτα σας.» είπα χωρίς να σηκώσω το βλέμμα μου από το γραφείο μου.

Ένοιωθα ένα ζευγάρι μάτια πάνω μου. Δεν είχε φύγει ακόμα από το γραφείο, άμα την κοίταζα όμως δεν θα τηρούσα ότι της είχα πει νωρίτερα.

Τελικά έφυγε χωρίς να πει κάτι άλλο. Έτσι μπόρεσα να συγκεντρωθώ πάλι στα χαρτιά που είχα μπροστά μου. Από την δουλειά αυτή την φορά με διέκοψε το κινητό μου, το όνομα που αναβόσβηνε με έκανε να νευριάσω πριν καλά, καλά το απαντήσω.

«Έλα Βίβιαν.» είπα και ο τόνος μου ήταν κοφτός, απότομος.

«Μωρό μου πάλι είσαι απότομος μαζί μου.» είπε με νάζι το παράπονο της.

«Βίβιαν είμαι στην δουλειά, και σου μιλάω όπως μιλάω στον καθένα.» είπα και ο τόνος μου έμεινε ο ίδιος.

«Καθένας είμαι εγώ βρε μωρό μου;» ο ναζιάρικος τόνος της παρέμεινε.

«Θυμάμαι ότι σου είχα εξηγήσει την σχέση μας, είμαστε δύο άνθρωποι που περνούσαν καλά, όμως αυτό μας τελείωσε.» ήταν πολλοστή φορά που έλεγα τα ίδια λόγια, όμως όσες φορές και να τα έλεγα δεν τα καταλάβαινε.

«Μα βρε μωρό μου περνούσαμε τόσο καλά οι δυο μας γιατί να το χάσουμε;» με ρώτησε.

«Βίβιαν έχω δουλειά, καλό θα ήταν να καταλάβεις πώς εμείς οι δυο τελειώσαμε.» είπα και το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Άφησα το κινητό μου πάνω στο γραφείο και συνέχισα την δουλειά μου. Είχα απορροφηθεί τόσο που ούτε πως πέρασε η ώρα δεν κατάλαβα, που αν δεν έμπαινε ο αδελφός μου στο γραφείο μου δεν θα σήκωνα το κεφάλι μου.

«Ακόμα δουλεύεις ρε μικρέ;» με ρώτησε.

«Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα εσύ πως και είσαι ακόμα εδώ;» ρώτησα αφού θα έπρεπε να είναι δίπλα στην γυναίκα του αφού σε λίγο καιρό θα έφερνε στον κόσμο ένα κοριτσάκι.

«Είχα αρκετή δουλειά όπως εσύ, αν και να σου πω την αλήθεια απλά έβρισκα αφορμή να μείνω μακριά από το σπίτι μου για να γλυτώσω την γκρίνια.» είπε και άρχισα να γελάω. «Μην γελάς μικρέ θα έρθει και η σειρά σού να δω πως θα γελάς τότε.» μου είπε και αυτόματα μου κόπηκε το γέλιο.

«Θα ήθελα να έρθει η σειρά μου όμως πρώτα πρέπει να έρθει και αυτή που θα με κάνει να αλλάξω.» είπα και στο μυαλό μου ήρθε η μορφή της Νεφέλης, κούνησα το κεφάλι μου δεξιά αριστερά για να διώξω ότι σκέψη την αφορούσε.

«Άμα βρεις την κατάλληλη, όπως λένε, θα σταματήσεις να ξερό πηδάς από δω και από εκεί.» είπε και έκρυψε ένα γελάκι.

Ο αδερφός μου ήταν πάντα των σχέσεων και πότε δεν του άρεσε ο τρόπος ζωής μου. Ευτυχώς όμως ποτέ δεν μου έκανε κήρυγμα για το τι έκανα στο κρεβάτι μου.

«Αλλά άστα αυτά, με πήρε πριν από λίγο η Δάφνη να πάρω φαγητό απ' έξω και ήρθα να σε ρωτήσω αν θα ήθελες να έρθεις να σου κάνουμε το τραπέζι.» μου πρότεινε.

Αν και θα ήθελα να πάω για ποτό απόψε, αλλά δεν μπορούσα να απαντήσω όχι στην πρόταση του αδελφού μου, άλλωστε είχα καιρό να δω και την Δάφνη.

«Πήγαινε εσύ πάρε το φαγητό και θα έρθω και εγώ από το σπίτι σου, θέλω λίγο να τακτοποιήσω ότι έμεινε εδώ πέρα.» είπα και συμφώνησε.

Δεν έδωσα άλλη σημασία στα χαρτιά που είχα μπροστά μου απλά τα τακτοποίηση και έφυγα από το γραφείο.

Δεν έχω κάτι να πω... Τα σχόλια δικά σας...
Ελπίζω να να αρέσει και να το ψηφίσετε...
Με αγάπη #Αγγελική