Ήρθε εκείνη η χρονική στιγμή της τέλειας περίστασης, όταν η Ράνια συναντήθηκε με το πρόσωπο που έμελλε να γίνει σημαντικό για την ίδια...

Η κοπέλα γνώρισε τον Νήσιο έξω από τα γραφεία της εταιρείας κοσμημάτων όπου παρευρέθηκε για να περάσει από συνέντευξη για δουλειά. Εκεί πρωτοαντίκρισε τον άντρα με το όμορφο ευγενικό παρουσιαστικό, το  σπινθηροβόλο βλέμμα και την πρόθεση να το διαθέσει  μόνο για εκείνη...

        [...]

Θυμόταν καθαρά εκείνη τη ημέρα που άφηνε πίσω της το περιβάλλον που  την μεγάλωσε. Πλέον θα ξετύλιγε ένα καινούριο νήμα στον προορισμό της ζωής της...

Η Σάσα είκοσι χρονών τότε, άβγαλτο ανυποψίαστο κορίτσι  με όρεξη και επιθυμία για καινούριες εμπειρίες και ανακαλύψεις στους τομείς της επικείμενης διαδρομής της. Ήταν τόσο χαρούμενη που ξεκινούσε τότε ένα καινούριο βήμα στον βίο της, όμως από την άλλη λυπόταν επειδή η τελευταία μέρα  που ξυπνούσε σε εκείνο το ορφανοτροφείο είχε φτάσει. Δεν θα  έσβηνε ποτέ το ορφανοτροφείο από τη μνήμη της, καθώς μέσα σε αυτό το κτίριο πέρασε την εφηβική της ηλικία και έζησε στιγμές και στιγμές....ευχάριστες, δυσάρεστες αλλά και διδακτικές. 

 Τώρα καλούνταν να βρει το δικό της σπίτι όπως το ονειρευόταν, να συνέχιζε τις σπουδές, να έβρισκε μια δουλειά. Το πιο πιθανό όμως ήταν ότι θα νοίκιαζε διαμέρισμα, αφού τα χρήματα δεν της έφταναν για αγορά σπιτιού. Ήταν κρίμα καθώς το επιθυμούσε πολύ. Η εύρεση μονοκατοικίας με μια υπέροχη διακόσμηση εσωτερικού χώρου και περιποιημένου κήπου ήταν το μεγαλύτερο όνειρο της και θα μάζευε πολλά χρήματα για αυτό. Το είχε αποφασίσει αμετάκλητα.

 Όσο διέμενε στο ίδρυμα, είχε ξεκινήσει φοίτηση στο τμήμα φιλολογίας και στόχευε την ειδίκευση της γλωσσολογίας. Η διευθύντρια του ''σπιτιού '' της παρέτεινε την παραμονή της κατά δύο χρόνια, καθώς υπήρχε αυτή η ευκαιρία για τους νεαρούς ενήλικες που αδυνατούσαν να βρουν τα πατήματα τους με ότι αυτό συνεπαγόταν. Έτσι η Σάσα είχε την δυνατότητα να μένει μαζί με τα υπόλοιπα ορφανά παιδιά, εφήβους και συνομήλικους της για δύο χρόνια παραπάνω μέχρι τα είκοσι όταν και θα έπρεπε να φύγει από τον οργανισμό που της παρείχε στέγη και τροφή.

 Μια αχτίδα ήλιου την διαπέρασε όπως έμπαινε από τις κουρτίνες του επιμελημένου δωματίου  που μοιραζόταν με μερικά ακόμα κορίτσια. Είχε σηκωθεί από ώρα, είχε σκεπάσει το κρεβάτι  και είχε ετοιμάσει το σύνολο που θα φορούσε: κίτρινο μακρυμάνικο μπλουζάκι, γαλάζια φούστα και μοκασίνια. Άδειασε το σκαλιστό κουτάκι με τα τελευταία απαραίτητα αντικείμενα που δεν έπρεπε να ξεχάσει να πάρει μαζί της και άφησε ένα για να το κρατάνε οι κυρίες του ιδρύματος για ανάμνηση. Ύστερα φόρτωσε τις δύο βαλίτσες της και άνοιξε τη πόρτα του δωματίου για να κατέβει κάτω στο χώρο της αίθουσας, όπου έπαιρναν πρωινό τα μέλη. Έφαγε με τα υπόλοιπα κορίτσια και αγόρια και τους αποχαιρέτησε.

 Η κυρία Ελληνόπη την συνόδευσε στο προαύλιο χώρο του ιδρύματος. Η  Σάσα περιπλανήθηκε στην αυλή  κάνοντας μια τελευταία βόλτα ως ένδειξη αποχαιρετισμού του οικοτροφείου, αφού δεν θα το ξαναέβλεπε...εκτός και αν αποφάσιζε να πραγματοποιήσει μια επίσκεψη κάποια στιγμή. Πήγε προς το μέρος της Ελληνόπης η οποία δεν άντεξε  την φορτισμένη στιγμή να την κατακλύζει και πήρε τα χέρια της κοπέλας μέσα στα δικά της.

« Να είσαι πάντα καλά, υγιής, γερή και δυνατή κορίτσι μου, να θέτεις τους στόχους σου σε εφαρμογή και να τους πετύχεις. Να προσέχεις πολύ, γιατί οι κίνδυνοι καραδοκούν εκεί έξω για ένα τόσο νεαρό κορίτσι σαν εσένα. Η ζωή δεν είναι τόσο εύκολη, αλλά  θα μάθεις σταδιακά να στέκεσαι δυνατή ».

« Σας ευχαριστώ φυσικά θα προσπαθήσω όσο καλύτερα μπορώ, για να χτίσω την μοίρα μου όπως την ονειρεύομαι και επιθυμώ » της δήλωσε περήφανα και ονειρικά η νεαρή για το μέλλον της.

Τι να εννοούσε η μεσήλικη για τους κινδύνους που 'παραμόνευαν' στη ζωή; Η Σάσα δεν είχε την επιθυμία να λαμβάνει υπόψη της τις συμβουλές και  φιλοσοφίες που συμμερίζονταν οι μεγαλύτεροι άνθρωποι σε ηλικία. Ωστόσο ίσως και να είχε δίκιο εν μέρει η έξυπνη κυρία που ανέλαβε την φροντίδα και την διδασκαλία της στο ίδρυμα...Το κορίτσι θα το μάθαινε με οδυνηρό και επίπονο τρόπο...