Τα ζωηρόχρωμα μάτια του Φίλιμπερτ, αντάμωσαν με εκείνα της κυρίας Ελένης, η οποία ανήσυχη κοιτούσε πλαγίως τους ένστολους. Πολλά από τα αγόρια του ιδρύματος ήταν μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας, με εξαίρεση φυσικά τον Μπρεχτ και μέσα σε όλους και τους δύο κολλητούς, οι οποίοι έβλεπαν τα μαθήματά τους να έχουν μειωθεί, τις ώρες στις σωματικές ασκήσεις να έχουν αυξηθεί, ενώ όλα γυρνούσαν γύρω από την διδασκαλία των ένδοξων μαχών και την φυλετική ιδέα βασισμένη σε ρατσιστικά πρότυπα. Δίπλα από τον έναν ένστολο, στεκόταν ένας νεαρός, λίγο μεγαλύτερος από τον Φιλ, όμορφος και ευθυτενής, μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας. Τα ονόματα των δύο φίλων ήχησαν στην αίθουσα και μαζί με τους επισκέπτες μεταφέρθηκαν στο γραφείο του διευθυντή. Εκείνος, κοιτούσε τον Φίλιμπερτ προσεκτικά σαν να τον ζύγιζε. Παράπονο ιδιαίτερο δεν είχε από τον ίδιο, ωστόσο, τόσο εκείνος, όσο και ο Κάσπαρ, προτιμούσαν να παραμένουν αμέτοχοι στις παρελάσεις, ενώ ο Φίλιμπερτ είχε φοβία με το νερό και αρνιόταν τα μαθήματα κολύμβησης.

«Νεαρέ Φίλιμπερτ, αρχικά θα επιθυμούσα να δω εσένα και έπειτα τον φίλο σου. Έχουμε να συζητήσουμε ορισμένα πράγματα που σε αφορούν» του είπε ο διευθυντής και ο Κάσπαρ αποχώρησε με το κεφάλι κατεβασμένο «Πώς αισθάνεσαι για την Λαϊκή Κοινότητα; Πως βλέπεις την Γερμανία; Ας πούμε καλύτερα, πώς την οραματίζεσαι;»

Στις ερωτήσεις του διευθυντή, το βλέμμα του Φίλιμπερτ φτερούγισε στους δύο ένστολους, οι οποίοι καρτερούσαν έναν εσωτερικό ενθουσιασμό, κοινώς την προφανή αντίδραση. Ωστόσο, ο νεαρός βρέθηκε ίσως στην δυσκολότερη θέση στην οποία θα μπορούσε να βρεθεί άνθρωπος. Φυσικά και δεν συμπαθούσε την απολυτότητα των Ναζί, αυτήν την γελοία ευθυγράμμιση. Από την άλλη όμως, φοβόταν για τις συνέπειες, ενώ ταυτόχρονα γινόταν συνεργός και συνένοχος ανάλογα με την απάντησή του. Κοίταξε για λίγο γύρω του και το βλέμμα του σταμάτησε στην όψη του εβραϊκού ορφανοτροφείου.

«Η Λαϊκή Κοινότητα κύριε, δίνει πράγματι την αίσθηση μίας οικογένειας άτυπης. Δίνει σε κάθε νεαρό παιδί, ειδικά αν είναι ορφανό σαν εμένα, την ελπίδα πως μέσα από τις οργανώσεις θα βρει φίλους, θα ανήκει σε μία κοινή φυλή. Κάποτε δεν σας κρύβω πως θα επιθυμούσα και εγώ να ανήκω σε μία οικογένεια τέτοια, μα δίχως σύνορα. Τους φίλους δεν τους επιλέγω από το χρώμα των μαλλιών τους. Αν το σκεφτούμε λογικά, μήτε εγώ είμαι Αρείος. Έχω καστανό μαλλί. Παρόλα αυτά, οραματίζομαι μία Γερμανία ισχυρή, ειρηνική και με φιλόδοξους ανθρώπους»

Άπαντες τον κοίταξαν σιωπηλοί, σαν να μην ήξεραν τι ήταν σωστό να πουν.

« Η Γερμανία δεν έχει χώρο για τα αντικοινωνικά και μολυσματικά στοιχεία. Αύριο όλοι αυτοί θα σε πετάξουν στο περιθώριο. Είσαι ένα εξαιρετικό παιδί, φιλότιμο, καλός στην γυμναστική και με πολύ καλές εμφανισιακές προοπτικές. Μελλοντικά, θα σε επιθυμούσαμε στην επίλεκτη ομάδα του Φύρερ μας» του είπε ο ένας ένστολος και ο διευθυντής ήταν έτοιμος να δακρύσει.

«Όχι κύριε. Επιτρέψτε μου να αρνηθώ την προσφορά. Ωστόσο, δεν θα τολμούσα να αρνηθώ την μελλοντική μου συμμετοχή στο στρατό»

«Φίλιμπερτ, οφείλεις να ανήκεις τουλάχιστον στην Χιτλερική νεολαία, μήπως έτσι επανορθώσεις για την ασέβειά σου! Πέταξες μία ευκαιρία για την οποία εκατοντάδες νεαροί στη θέση σου, θα σκότωναν! Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό και δεν θα δεχτούμε επιπλέον αντιρρήσεις» κοπάνησε το χέρι ο διευθυντής, ωστόσο ο αρχηγός της Χιτλερικής Νεολαίας φάνηκε πιο διαλλακτικός.

«Αφήστε τον. Είμαι βέβαιος πως θα αλλάξει γνώμη» είπε ο νεαρός της Χιτλερικής Νεολαίας«Έλα μονάχα μία μέρα μαζί μου και αν δεν σου αρέσει, υπόσχομαι εγώ ο ίδιος να μην σε ενοχλήσουμε ξανά. Όλοι εκεί είμαστε παιδιά, νέα παιδιά. Θα αποκτήσεις φίλους, μία νέα οικογένεια»

Ο Φίλιμπερτ τον κοίταξε πλαγίως. Προσπάθησε με την σειρά του να φανεί εξίσου διαλλακτικός.

«Καλώς. Τώρα θα μου πείτε τι άλλο συμβαίνει;» ρώτησε τους παρευρισκόμενους.

«Γνωρίζουμε για τους γονείς σου ή καλύτερα, πληροφορηθήκαμε. Ήταν μία σεβαστή οικογένεια, παλαιά μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Τους σκότωσαν αγόρι μου. Ένας Εβραίος σύμφωνα με μαρτυρίες. Αναζητήσαμε πολύ τους προγόνους σου, αρχικά για να σου δώσουμε μία απάντηση και έπειτα ώστε να είσαι βέβαιος και εσύ και εμείς για την Άρεια καταγωγή σου. Να είσαι περήφανος» του έδειξε μία φωτογραφία ασπρόμαυρη ενός νέου ζευγαριού. Η γυναίκα του έμοιαζε. Χαμογελούσε νηφάλια σε αντίθεση με τον άνδρα δίπλα της, του οποίου το ύφος έμοιαζε επικριτικό, σκληρό. Ο Φίλιμπερτ πήρε στα χέρια του τη φωτογραφία. Ποιος θα μπορούσε να τους είχε σκοτώσει; Ήταν πράγματι ένας Εβραίος ή μέρος μίας προπαγάνδρας; Οι Μπεργκ λοιπόν. Αυτό ήταν και το επίθετό του. Επιθυμούσε να ρωτήσει τα πάντα, ωστόσο το ξάφνιασμα είχε παγώσει κάθε του αντίδραση.

«Είμαι ο Βόλκερ και θα χαρώ να σε πάω στο σπίτι όπου έμεναν. Έχεις κάθε δικαίωμα να γνωρίζεις» του χαμογέλασε ο νεαρός από την Χιτλερική Νεολαία. Ο Φίλιμπερτ ωστόσο, στράφηκε προς τον διευθυντή του.

«Αυτά λοιπόν ήταν τα καλά νέα; Ομολογώ πως στιγμή δεν σκέφτηκα να αναζητήσω το παρελθόν μου και τώρα...νιώθω μπερδεμένος»

«Δεν σου αρκούν; Έχω και άλλα. Μία οικογένεια επιθυμεί να σε υιοθετήσει. Θα κάνεις μία νέα αρχή»

«Και ο Κάσπαρ;» αναρωτήθηκε.

«Ο φίλος σου δυστυχώς είναι αγνώστων στοιχείων παιδί, παρόλο που ομολογώ πως η εμφάνισή του, μας δείχνει δίχως αμφιβολία και τις καταβολές του τις καθαρές. Γνωρίζω πως σας άφησαν στο κατώφλι μαζί, επομένως μπορούμε να υποθέσουμε πως πιθανότατα οι οικογένειές σας γνωρίζονταν. Ωστόσο, η συγκεκριμένη οικογένεια ζήτησε εσένα»

«Δεν πάω πουθενά δίχως εκείνον»

«Τον περιμένει μία εξίσου καλή τύχη. Μην ανησυχείς γι' αυτό. Θα βλεπόσαστε καθώς και οι δύο οικογένειες διαμένουν στο Βερολίνο. Θα απομακρυνθείς και από αυτό το τερατούργημα που βρίσκεται απέναντί μας» έδειξε το εβραϊκό ορφανοτροφείο και στο μυαλό του Φίλιμπερτ ήρθε ο Γιάεν. Έπρεπε να τον βρει επειγόντως. «Αύριο θα έρθουν οι ενδιαφερόμενοι. Μέχρι τότε, καρτερώ την συμμετοχή σου στην Χιτλερική Νεολαία»

Οι δύο ένστολοι, τον αποχαιρέτησαν με ένα χαμόγελο. Βγαίνοντας, εισήλθε ο Κάσπαρ και ο Φίλιμπερτ καρτερώντας τον να βγει, κατευθύνθηκε προς την κυρία Ελένη μιλώντας της στα ελληνικά.

«Φοβάμαι» της είπε και εκείνη του χάιδεψε τα μαλλιά.

«Ήσουν τόσος δα όταν μας ήρθες και τώρα χωράω εγώ στην αγκαλιά σου» τον πείραξε.

«Μου μίλησαν για την οικογένειά μου» της είπε και την είδε να ξαφνιάζεται. Της έδειξε τη φωτογραφία «Δεν αναρωτήθηκα ποτέ ποιοι ήταν. Δεν με ένοιαζε. Θεώρησα πως απλώς με είχαν παρατήσει, μέχρι που έμαθα πως τους δολοφόνησαν» έκανε ξανά παύση.

«Σου είπαν ποιος;» ρώτησε η κυρία Ελένη ξέπνοα.

«Ένας Εβραίος είπαν.Ωστόσο, στις μέρες που ζούμε, η προπαγάνδα κρατά δύσπιστους, όσους έχουν απομείνει να μην παρασυρθούν από την καθημερινότητα. Μπορεί να ήταν Εβραίος, μπορεί και όχι. Ωστόσο, θα ήθελα να ζουν. Θα ήθελα τουλάχιστον να είχα την εμπειρία να μεγαλώνω σε ένα σπίτι, ίσως με αγάπη. Μου είπαν πως αύριο θα μας επισκεφθούν δύο οικογένειες, που επιθυμούν να γνωρίσουν εμένα και τον Κάσπαρ για υιοθεσία»

«Αυτό είναι υπέροχο» αναφώνησε η γυναίκα.

«Όχι δεν είναι. Αρχικά, θα μας χωρίσουν με τον κολλητό μου και έπειτα, μπορεί να μην μου φέρονται καλά» διέκοψαν την συζήτηση όταν είδαν τον Κάσπαρ να πλησιάζει μαζί με τον Βόλκερ.

«Ο φίλος σου μπήκε με χαρά στη Νεολαία μας. Απόψε είναι καλεσμένος σε μία συνάντηση. Εσύ; Θα έρθεις;» τον ρώτησε ευγενικά.

«Εντάξει» έσφιξε τα δόντια του και άφησε τους δύο επισκέπτες να αποχωρήσουν, στενεύοντας τα μάτια του στον καλύτερό του φίλο «Γιατί;» τον ρώτησε απλά και ο Κάσπαρ ανασήκωσε τους ώμους.

«Γιατί όχι; Δεν σου φτάνει που είμαστε οι απόκληροι της μοίρας, οφείλουμε να το συνεχίσουμε; Στο τέλος θα μείνουμε άπατρις όπως πάει. Η καθημερινή ζωή κυλά. Εκεί θα αποκτήσουμε φίλους και ίσως κάνουμε όμορφες δραστηριότητες. Μου είπαν πως η εμφάνισή μου είναι εντυπωσιακή. Γνωρίζω όμως πως στη γυμναστική είσαι καλύτερος» τον πείραξε.

«Φοβάμαι το νερό» ανταπάντησε ο νεαρός και για λίγο γέλασαν. Ναι, για λίγο όλο αυτό δεν φάνταζε άσχημο, δεν ήταν μία ρατσιστική τερατογένεση. Έμοιαζε με νεανική ζωή απελευθέρωσης και κατασκηνώσεις, ίσως λίγο έρωτα με τις αντίστοιχες γυναικείες οργανώσεις. Ποιος όμως θα μπορούσε να κλείσει τα μάτια στα φρικαλέα μαθήματα Φυλετικής Γνώσης, ή στα προβλήματα των μαθηματικών που ευθέως κατηγορούσαν τους ψυχικά ασθενείς ή τους ανάπηρους ως υπαίτιους για την οικονομική επιβάρυνση του Κράτους; Εκείνο το απόγευμα, ο Φίλιμπερτ κρεμάστηκε από τη ναζιστική σημαία, πήδηξε στο δρόμο και πάλεψε να τρυπώσει στο διπλανό κτήριο. Για την ακρίβεια, σκαρφάλωσε ως το παράθυρο του Γιάεν, χτυπώντας του το τζάμι. Ο σχεδόν συνομήλικός του, του άνοιξε, αρπάζοντάς τον ευθύς αμέσως. Πλέον είχαν σταματήσει να ανταλλάζουν γράμματα. Ήταν σαν να μην υπήρχε χρόνος. Ο Φίλιμπερτ του εξιστόρησε τα πάντα, ακόμη και το σημείο που αναφερόταν στην δολοφονία των δικών του από Εβραίους.

«Μην τους πιστεύεις. Ήδη με τους περσινούς νόμους, τους Φυλετικούς της Νυρεμβέργης, εμάς μας πετάνε έξω από την κοινωνία» έκανε μία παύση «Τουλάχιστον, ζήσε εσύ. Σου αξίζει» πρόφερε μελαγχολικά.

«Δεν θα σταματήσω λεπτό να σε επισκέπτομαι. Ποτέ σου μην σκεφτείς πως θα αλλάξω απέναντί σου»

«Έτσι λες τώρα. Θα αναγκαστείς να αλλάξεις, θα παρασυρθείς. Είναι όμορφο πράγμα να ανήκεις κάπου. Εσύ το ονειρευόσουν από παιδί»

«Όμως μπορούμε να ανήκουμε μαζί κάπου» επέμεινε ο Φιλ.

«Αυτό είναι αδύνατον. Είμαι Εβραίος και είσαι Γερμανός»

«Είμαστε φίλοι» του έδειξε το σύνολο.

«Μην διακινδυνεύσεις τη ζωή σου για τίποτε. Σου αξίζει να την απολαύσεις. Θα έχεις ένα σπίτι, ρούχα, ένα δωμάτιο»

Ο Φίλιμπερτ τον κοίταξε μελαγχολικά. Ναι, τα ήθελε όλα αυτά, μα τώρα που επιτέλους είχαν βρεθεί στο διάβα του, φοβόταν και δυσπιστούσε. Η Γερμανία πίσω από όλες τις δήθεν νεανικές οργανώσεις, είχε ορφανέψει. Είχε κάψει τα βιβλία της, είχε εξαπολύσει μία ντροπιαστική λογοτεχνία και είχε διώξει έως εξαφανίσει ανθρώπους του πνεύματος. Και εκείνος στην τελική τι έπρεπε να κάνει; Να ρίξει τη γροθιά στο μαχαίρι ή να αρπάξει από τα μαλλιά μία νέα ζωή; Ο Βόλκερ, ήταν ευγενικός. Θα μπορούσε πράγματι να τον στηρίξει, να είναι εκείνος ο σύντροφος δίπλα σε κάθε μάχη. Αυτό δεν διατυμπάνιζε εξάλλου η Γερμανία; Εκείνος όμως, είχε μάθει να αγαπά την ποικιλομορφία. Θεωρούσε τον Γιάεν εξίσου φίλο, όπως τον Κάσπαρ που με χαρά και αλματώδη βήματα, δεχόταν την νέα καθημερινότητα. Απόψε κατά τις εφτά, είχαν συνάντηση. Αν γραφόταν ως μέλος, για να γίνει αποδεκτός, θα περνούσε και από μία δοκιμασία θάρρους. Ξεφύσησε. Η ζωή του έδινε προκλήσεις. Ίσως θα έπρεπε να δοκιμάσει να τις γευτεί. Πάντοτε με προσοχή.  Αγκάλιασε τον Γιάεν, του οποίου τα καστανά μάτια έκρυβαν μία μελαγχολία. Ίσως και να ήταν από τις τελευταίες τους συναντήσεις. Στο σοκάκι του, ανέμιζαν οι σημαίες των Ναζί. Παντού υπήρχαν αφίσες προπαγανδιστικές. Το λιόγερμα έριχνε μία χρυσή λάμψη. Η φύση ήξερε καλύτερα από τους ανθρώπους, να επιδιώκει την ομορφιά.