Πλευρά Κάμερον

Ξανθή - Εσύ!

Κάμερον - Εγώ;

Την κοιτάζω περίεργος αλλά πριν καν προλάβω να αντιδράσω έχει ορμήξει πάνω μου και μου δίνει απανωτά χτυπήματα στο πρόσωπο. Προσπαθώ να κρατήσω τα χέρια της αλλά η οργή της είναι μεγαλύτερη από την δύναμη μου.

Κάμερον - Κοπέλα μου τρελάθηκες;!

Ξανθή - Μαλακισμένε γόη! Εσύ φταις…

Κλαίει με λυγμούς χτυπώντας με στο πρόσωπο με τις γροθιές της. Προσπαθώ να απομακρυνθώ από κοντά της γιατί -ως γνωστόν- η Ξανθή είναι θεότρελη. Δεν το έχει σε τίποτα να με σκοτώσει επιτόπου.

Κάμερον - Μίλα καθαρά. Που είναι η Ζωή;

Την σπρώχνω από κοντά μου και βλέπω τα μάτια της κατακόκκινα, παγώνω λίγο.

Ξανθή - Εσύ φταις που η Ζωή είναι στο νοσοκομείο.

[…]

Κάμερον - Πού είναι;

Σπρώχνω μια νοσοκόμα με το χέρι μου περνώντας γρήγορα από κοντά της, την ακούω από πίσω μου να με καταριέται αλλά την αγνοώ.

Ξανθή - Δύο θαλάμους μπροστά ηλίθιε, θες να σκοτώσεις κι άλλο κόσμο;

Η Ζωή δεν θα πεθάνει, η Ζωή είναι καλά. Η Ζωή, η Ζωή...

Νας - Που είσαι ρε μωρό μου τόση ώρ- Κάμερον;

Προφέρει το όνομα μου κάπως περίεργα. Κάνω δύο μεγάλα βήματα μέχρι να έρθω μπροστά του και με δύναμη τον γραπώνω από τον γιακά του λακόστε του. Τα μάτια του κλείνουν απ' τον φόβο αλλά ο θυμός μου είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

Κάμερον - Είσαι εδώ τόσες ώρες, ΤΌΣΕΣ ΓΑΜΗΜΈΝΕΣ ΏΡΕΣ, και δεν έχεις τα αρχίδια να σηκώσεις το γαμίδι το χέρι σου για να με πάρεις ΕΝΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ;

Τραντάζεται το σώμα του στα χέρια μου, νιώθω τις παλάμες του να τυλίγουν τους καρπούς μου σε μια προσπάθεια να με απομακρύνουν. Δαγκώνω δυνατά το χείλος μου και μου έρχεται να κλάψω. Δεν είναι ώρα να τον βρίσω. Πρέπει να δω το κορίτσι μου.

Νας - Δ-δεν σε θέλει εδώ Κάμερον.

Ψελλίζει μέσα από τα δόντια του και αμέσως τον σπρώχνω στον τοίχο. Μόνο αυτό δεν θέλω να ακούσω, μόνο αυτό.

Κάμερον - Δεν θα μου πεις εσύ τι θέλει και τι όχι η κοπέλα μου!

Ξανθή - Κοπέλα σου; Μπα;! Πάλι καλά που το θυμήθηκες δηλαδή!

Με ειρωνεύεται και τώρα γυρίζω να αντικρίσω εκείνη. Είναι χλωμή αλλά τα μάτια της παραμένουν κατακόκκινα. Σκέψου την Ζωή, δεν θα ήθελε να σακατέψεις στο ξύλο την κολλητή της! Αγνοώ και τους δύο εν τέλει, ας μείνω έξω από καυγάδες καλύτερα…

Κάμερον - Είναι καλά;

Νας - Αρχίδια είναι καλά…

Η Ξανθή πετάει αμέσως τον φάκελο που κρατούσε από το σπίτι στα χέρια του Νας. Εκείνος κοιτάζει καλά το λευκό περιτύλιγμα και μετά το χώνει ανάμεσα στον αγκώνα και την μέση του. Με νευρικές κινήσεις πειράζω τα μαλλιά μου, ξεφυσάω δυνατά.

Κάμερον - Πώς έγινε;

Νας - Της κόπηκε η ανάσα την ώρα που βρίσκονταν στο μπαλκόνι. Έπεσε από τον όροφο πάνω στο μεγάλο δέντρο της εισόδου και σε μια τέντα καφετέριας.

Μουρμουρίζει κάτω από την ανάσα του. Τα νεύρα μου με τον εαυτό μου έχουν ξεπεράσει το ύψος μου. Κάθομαι σε μια από τις σιδερένιες καρέκλες του νοσοκομείου.

Κάμερον - Έχει χτυπήσει πολύ σοβαρά;

Νας - Πιθανότατα να έχει κάταγμα στην μέση και στο δεξί πόδι. Δεν έχουμε επικοινωνία μαζί της και προς το παρόν δεν κουνά κανένα από τα άκρα της. Οι γιατροί λένε ότι πιθανότατα ευθύνεται το σοκ, θα δείξουν οι επόμενες 48 ώρες. Απέκτησε ταχυκαρ-

Η Ξανθή τον σκουντάει και εκείνος σταματά τον λόγο τους. Μιλούσε μηχανικά, σαν να μου έλεγε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Κοιτάζω αόριστα το δάπεδο.

Άργησα πολύ

Πλευρά Ξάνθης

Ξανθή - Ζωή μου;

Το βλέμμα της είναι αόριστο στον απέναντι τοίχο, το στόμα της μισάνοιχτο.

Ξανθή - Σου μιλάω πάνω από τρία τέταρτα. Το ξέρω ότι σου αρέσει να με αγανακτείς, αλλά όχι και έτσι βρε αδελφέ!

Προσπαθώ να γελάσω αλλά βλέπω το ανέκφραστο πρόσωπο της. Ακουμπάω απαλά το χέρι της, είναι παγωμένο. Ανοιγοκλείνει τα μάτια της αργά, δεν μπορεί να με κοιτάξει. Σφίγγω το χέρι της που περιέργως μοιάζει νεκρό στις παλάμες μου. Η πόρτα ανοίγει και ακούω την φωνή του γιατρού πίσω μου.

Γιατρός - Λυπάμαι αλλά πρέπει να βγείτε από το δωμάτιο δεσποινίς, πρέπει να κάνουμε κάποιες εξετάσεις.

Ξανθή - Ζωή είμαστε απέξω, ναι;

Δεν μου απάντησε κάτι, έσφιξα το χέρι της λίγο παραπάνω. Μια νοσηλεύτρια με σπρώχνει απαλά έξω από το δωμάτιο και με το που κλείνει η πόρτα με πιάνουν τα κλάματα.

Κάμερον - Είναι καλά; Πώς την είδες;

Θέλω να τον σκοτώσω, θεέ μου. Γιατί να μην πεθάνει αυτός; Γιατί πρέπει να μου κλέψεις την κολλητή μου;

Ξανθή - Τ-την κατέστρεψες! Δεν έπρεπε να σε εμπιστευτώ ποτέ!

Τον κατηγορώ για την κατάσταση την ώρα που βλέπω τα δάκρυα στα δικά του μάτια. Προσπαθεί να με πλησιάσει αλλά ο Νας δεν τον αφήνει. Ο δικός μου με τραβάει απαλά στην αγκαλιά του και εγώ ακουμπάω στο στέρνο του. Φιλάει γλυκά τα μαλλιά μου σε μια προσπάθεια να με ηρεμήσει όμως οι λυγμοί μου δεν σταματούν. Ο Κάμερον παραμένει ένα βήμα πιο δίπλα ακίνητος με το σώμα του να τρέμει ελαφρά.

Κάμερον - Δεν είπα ποτέ ότι δεν φταίω.

Ο Νας με σφίγγει επάνω στο σώμα του μάλλον για να μην ορμήξω επάνω στον κολλητό του.

Ξανθή - Σου έδωσε τα πάντα αχάριστε. Τι άλλο ήθελες;

Κάμερον - Να μου πει την αλήθεια ήθελα, να μην έχουμε μυστικά μεταξύ μας. Τρόμαξα και έφυγα. Άνανδρο από μέρους μου, αλλά μην με κατηγορείς για κάτι που και εσύ η ίδια έκανες, για κάτι που κάθε πληγωμένος άνθρωπος θα έκανε.

Ακούω πλέον καθαρά το τρέμουλο στη φωνή του, τον πόνο στα λόγια του. Δεν ξέρω πια αν αυτός ο κουφιοκέφαλος δίπλα μου την αγαπάει ή όχι.

Ξανθή - Γιατί γύρισες Κάμερον;

Βγαίνω από την αγκαλιά του αγοριού μου σκουπίζοντας τα μάτια μου με την ανάποδη του χεριού μου. Με κοιτάζει στα μάτια και με θάρρος ξεστομίζει.

Κάμερον - Γιατί μέθυσα πολύ προχθές, αλλά ακόμη και τότε δεν σταμάτησα να την σκέφτομαι. Παράτησα τον εαυτό μου και την αξιοπρέπεια μου, γύρισα γονατιστός για να ζητήσω συγγνώμη και να κλάψω άμα με συγχωρέσει, και να κλάψω αν δεν το κάνει. Και αν τώρα δεν με θέλει εδώ δεν πειράζει, δεν θα φύγω μέχρι να γίνει καλά. Θα της επιτρέψω να με διώξει από την ζωή της μόνο όταν χαμογελάσει σε κάποιον άλλο πιο όμορφα από τον τρόπο που χαμογέλασε σε εμένα. Κι αν δεν είμαι ο κατάλληλος για εκείνη τότε θα φροντίσω να γίνω. Και αν δεν με θέλει άλλο, θα φροντίσω να με θέλει. Γι'αυτό γύρισα. Για να της πω ότι την αγαπάω, ότι την θέλω, ότι την νοιάζομαι, την σκέφτομαι, την γεύομαι, την μυρίζομαι, την νιώθω, ότι μου λείπει, γιατί μου λείπει πολύ.

Ξεφύσηξα δυνατά και δεν κατάλαβα πότε τον αγκάλιασα, με αγκάλιασε σφιχτά και εκείνος. Ένιωθα τα δάκρυα του στον ώμο μου να μουσκεύουν το χαμόγελο της μπλούζας μου την ώρα που του χαϊδευα την πλάτη. Είμαστε άνθρωποι, λάθη κάνουμε. Πρέπει να συγχωρούμε, ιδιαίτερα τώρα. Τώρα που είμαστε ένα βήμα πριν το χείλος του γκρεμού.

Νας - Μην κλαις ρε παλιάρχιδο, μου σπαράζεις την καρδιά.

Τα δύο αγόρια γέλασαν για μια στιγμή πριν αγκαλιαστούμε ομαδικώς. Ήταν μια προσωρινή ανακοχή ή ίσως και μια αιώνια. Τους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.

Νας - Μωρό μου, θες να πάρω το γράμμα σπίτ-

Ξανθή - Το γράμμα! Δώσ' το μου να το διαβάσω τώρα!

Νας - Ξανθή, καλύτερα να ηρεμήσ-

Ξανθή - Δώσ' το!

Τραβάω το γράμμα από το κράτημα του και κάθομαι στο τραπεζάκι ανάμεσα από τις δύο σιδερένιες καρέκλες. Οι άλλοι δύο κάθονται δίπλα μου και κολλούν επάνω μου. Σκίζω τον φάκελο και τραβάω το γράμμα προς τα έξω. Κοιτάζω ξανά τον φάκελο, γράφει στην άκρη με μικρά μαύρα γράμματα "Λίγο πριν τον θάνατο". Ξεφυσάω δυνατά, κοιτάζω τα αγόρια. Ο Κάμερον σκουπίζει τα μάτια του σε μια προσπάθεια να δει καθαρότερα ενώ ο Νας προσπαθεί να παραμείνει ψύχραιμος. Ξεδιπλώνω το χαρτί και διαβάζω.

Κολλητή μου,

Προφανώς για να διαβάζεις αυτό, ξέρω τι ώρα είναι. Χαίρομαι που τουλάχιστον θυμώσουν που σου είπα ότι το είχα αφήσει -εκτός και αν εσύ που το διαβάζεις είσαι ο επόμενος ένοικος του σπιτιού και απλά το βρήκες καταλάθος-.
Θα ήθελα να αρχίσω θυμίζοντας σου πως ήσουν η καλύτερη φίλη που θα μπορούσα να είχα ποτέ. Είσαι υποστηρικτική, γλυκιά, αστεία, τρελή και απρόβλεπτη. Δεν θα ξεχάσω στιγμή πόσο με στήριξες στις αναποδιές της ζωής και πόσο χάρηκες στις επιτυχίες. Ελπίζω έστω και λίγο να μπορέσω να ξωφλήσω το τι έχεις κάνει για εμένα. Μην κλάψεις ούτε στιγμή για την κατάληξη μου, ήταν επιλογή μου και χαίρομαι που την σεβάστηκες. Σε αγαπώ πολύ και σου εύχομαι τα καλύτερα, να βρεις μια υγιέστατη κολλητή για να μοιράζεσαι αυτές τις φοβερές στιγμές που επέλεξες να χαρίσεις σε εμένα.
Για να διαβάζεις αυτό λοιπόν λογικά δεν θα κατάφερα, ίσως δεν πάλεψα αρκετά όπως λες και εσύ. Ξέρεις καλά ότι η τελευταία μου επιθυμία πριν πεθάνω ήταν να μην πληρώσεις ποτέ για την εγχείρηση. Διάλεξα τον θάνατο μου, την τύχη μου, την μοίρα μου. Ήταν προσωπικό μου θέμα και δεν χωρούσε συζήτηση. Θα ήθελα μονάχα μια τελευταία χάρη άμα δεν σου κάνει κόπο φίλη μου. Το μοναδικό που σου ζητώ να κάνεις είναι να ζητήσεις να θαφτώ στον τάφο των γονιών μου, δίπλα τους. Θα ήταν για εμένα το καλύτερο, το ομορφότερο για να αναπαυτεί η ψυχή μου.

Σε αγαπώ και θα μου λείψεις.
Η Ζωή σου.

Κάμερον - Δ-δεν καταλαβαίνω, ποι-ποια εγχείρηση;

Είναι δακρυσμένος, η φωνή του τρέμει. Ο Νας με έβαλε στην αγκαλιά του από την δεύτερη κιόλας σειρά του γράμματος. Φιλάει τα μαλλιά μου και εγώ κουρνιάζω στο στήθος του. Ρουφάω την μύτη μου κρατώντας το γράμμα στο στέρνο μου.

Ξανθή - Η Ζωή έπρεπε να κάνει μια εγχείρηση που δεν έκανε ποτέ.

Τραυλίζω μέσα στα δάκρυα μου, ο Νας προσπαθεί να με καθησυχάσει. Ο Κάμερον παίρνει μια βαθιά ανάσα, την αγαπάει. Έχει χάσει το χρώμα του, κρέμεται από τα χείλη μου. Ξανά κλείνω τα μάτια μου, εισπνέω το άρωμα του αγοριού μου. Ξεφυσάω.

Κάμερον - Εγχείρηση για ποιο πράγμα;

Γιατρός - Φωνάξτε τον κύριο Παπάζογλου παρακαλώ! Είναι επείγον!

Αμέσως σηκωνόμαστε από τις θέσεις μας και κοιτάμε τον γιατρό. Βρίσκεται έξω από το δωμάτιο της Ζωής και φαίνεται αναστατωμένος.

Νας - Επείγον; Τι επείγον γιατρέ;

Γιατρός - Έπεσαν οι παλμοί της, χρειάζεται μέτρηση πίεσης και ζαχάρου ξανά.

Με μια κίνηση σπρώχνω τον γιατρό και χώνομαι στο δωμάτιο, νιώθω το χέρι του να με τραβάει αλλά απομακρύνομαι. Ακούω τα αγόρια να τσακώνονται μαζί του για να περάσουν στο δωμάτιο αλλά δεν τους αφήνει κλείνοντας την πόρτα. Η Ζωή είναι η οικογένεια μου, δεν την αφήνω μόνη της.

Ξανθή - Ζωή μου! Ζωή!

Γυρίζει αργά το κεφάλι της και με καρφώνει στα μάτια. Πιάνω τα χέρια της και τα τρίβω στα δικά μου, είναι καλά, θα γίνει καλά.

Γιατρός - Τι νομίζετε ότι κάνετε; Έξω σας παρακαλώ!

Ζωή - Τ-τον άκουσα.

Ψιθυρίζει και εγώ αμέσως χαϊδεύω το πρόσωπο της με τις παλάμες μου. Της χαμογελάω για να την ηρεμήσω.

Ξανθή - Έξω είναι βρε χαζό, έξω. Σε αγαπάει, δεν θα σε άφηνε μόνη σου. Έχει πεθάνει από την αγωνία του, περιμένει υπομονετικά έξω.

Γιατρός - Σας παρακαλώ, βγ-

Ξανθή - ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΡΕ! ΑΕΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΤΟΞΙΚΈ!

Τον αποπαίρνω και εκείνος ξεφυσώντας πηγαίνει να ελέγξει ξανά το μηχάνημα των παλμών το οποίο ξαφνικά φαίνεται να δείχνει μια αύξηση, απότομη αύξηση.

Ζωή - Πες του ότι κ-και εγώ τον αγαπάω.

Μουρμούρισε κάτω από την ανάσα της συνεχίζοντας να κοιτάει το κενό. Έσφιξα ξανά τα χέρια της, της χαμογέλασα.

Ξανθή - Γίνε καλά και θα του το πεις εσύ βρε χαζούλα! Εδώ θα είναι, δεν θα φύγει! Ναι;

Σηκώνω το βλέμμα μου ξανά σε εκείνη, είναι παγωμένο. Το στόμα της έχει παραμείνει μισάνοιχτο, οι παλμοί της στο μηχάνημα σχετικά αυξημένοι από το κανονικό.

Ξανθή - Ζωή;

Τα μάτια της παραμένουν κολλημένα στο άπειρο, το στόμα της χάσκει ακόμα ανοιχτό, οι παλμοί της δεν φαίνεται να σταθεροποιούνται. Κοιτάζω καλύτερα το πρόσωπο της...

Ξανθή - Γιατρέ, γιατί στραβώνει το σαγόνι της;

Σοκαρισμένη απομακρύνομαι από κοντά της όσο ο γιατρός πιάνει το πρόσωπο της και νιώθει την γνάθο της στο χέρι του. Γρήγορα πατάει το κουδούνι των επειγόντων και το μικρόφωνο.

Γιατρός - Κύριε Παπάζογλου σας παρακαλώ γρήγορα στον δεύτερο θάλαμο, η κοπέλα παθαίνει εγκεφαλικό επεισόδιο.