Πλευρά Ζωής τέσσερις ημέρες μετά

Ξανθή - Νιώθεις καλύτερα ζουζούκο;

Ζωή - Νιιι, μην ανησυχείς.

Μου βάζει ξανά θερμόμετρο, ανέβασα λίγο πυρετό χθες. Η Ξανθή επέμεινε ότι κρύωσα και εγώ συμφώνησα εάν και ξέρω ότι είναι από το ζόρι μου. Με αγχώνει πολύ η στάση που έχει υιοθετήσει ο Κάμερον απέναντι μου. Μιλάμε καθημερινά, σαν να είμαστε φίλοι. Σίγουρα το σκέφτηκε λίγο καλύτερα γιατί στην αρχή δεν σήκωνε καν το τηλέφωνο. Μου ζήτησε συγγνώμη που με ανησύχησε και είπε πως είναι καλά, τον άκουγα πράγματι καλά. Φοβάμαι μην γίνει κάτι, με αγχώνει το γεγονός πως δεν λέει να γυρίσει. Ο Νας έκλεισε εισιτήρια, είπε ότι θα πάει να τον βρει και να του μιλήσει. Πετάει σε δύο ώρες για Λος Άντζελες, τουλάχιστον έτσι είπε όταν ήρθε να με χαιρετήσει το μεσημέρι. Η Ξανθή δεν του μιλάει, δεν ξέρω καν τι γίνεται με αυτούς τους δύο πλέον. Σίγουρα όμως χθες είδα στο κινητό της αναπάντητη κλήση από τον Στέφανο.

Ξανθή - Λοιπόν εγώ έλεγα να βγω το βράδυ, είσαι σίγουρη ότι θα είσαι εντάξει μόνη σου;

Ζωή - Ναι καλέ, τι θα μπορούσα να πάθω;

Της χαμογελάω και εκείνη φτιάχνει λίγο καλύτερα το μπουφάν της. Με προσέχει λίγες μέρες τώρα, της αξίζει να ξεσκάσει. Νιώθω χειρότερα που την κρατάω μέσα στο σπίτι. Και στη τελική τι θα μπορούσα να πάθω; Να πεθάνω;

Ξανθή - Αν χρειαστείς τίποτα κάλεσε με αμέσως! Αφήνω το δεύτερο κινητό μου εδώ. Αν πάρει ο Νας, να μην το σηκώσεις.

Ζωή - Εντάξει, να περάσεις καλά! Με ποιον θα βγεις και γιατί να μην το σηκώσω στον-

Η φίλη μου φεύγει χωρίς να απαντήσει και εγώ τελικά μένω στο σαλόνι τυλιγμένη με την κουβέρτα μου να κάνω ζάπινγκ. Η ώρα είναι δέκα πάρα και σε λίγο θα καλέσω τον Κάμερον για να δω πως ήταν η μέρα του και να μου πει τα νέα του. Κοιτάζω για λίγο προς την μπαλκονόπορτα, έχει λίγη κίνηση σχετικά. Σηκώνομαι αφήνοντας το κανάλι τυχαία σε κουτσομπολίστικα για να βγω στο μπαλκόνι για λίγο. Έχουμε καθήσει αμέτρητες φορές αγκαλιά στον μικρό καναπέ χωρίς κουβέρτα, πάντα μου έδινε τη ζακέτα του. Μου έλεγε ιστορίες από την παιδική του ηλικία και εγώ τον άκουγα με τόσο θαυμασμό, ακόμα και αν μου περιέγραφε πως έβαζε τρικλοποδιά στον Νας. Μου έχει πει όμως και ιστορίες σχετικά με τον εθισμό του στο ποτό πριν από τρία χρόνια και πως δεν θα ήθελε ποτέ να ξανά γυρίσει σε αυτό το σημείο. Ανοίγω το κινητό της Ξανθής και χαζεύω το Instagram του. Έχει τόσους πολλούς ακολούθους και αμέτρητα ποστ. Σκρολάρω όλο και πιο κάτω μέχρι που φτάνω σε μια φωτογραφία με εκείνον και πολλές κοπέλες γύρω του. Ο Νας και ένας ακόμη φίλος του βρίσκονται πιο πίσω και η περιγραφή του ποστ γράφει "Bachelor". Κοιτάζω τα φωτομοντέλα κοντά του, ποτέ δεν θα μπορέσω να γίνω σαν εκείνες. Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να γυρίσει να κοιτάξει εμένα ενώ μπορούσε να βρει πολύ καλύτερα; Ίσως και για αυτό να με παράτησε. Ίσως να κατάλαβε ότι δεν του αξίζω και να προχώρησε. Αυτό θα είναι, δεν θα γυρίσει ποτέ. Κοιτάζω τον δρόμο, κοιτάζω κάτω, ζαλίζομαι λίγο και νιώθω το οξυγόνο να κόβεται απότομα στον οισοφάγο μου. Προσπαθώ να κάνω ένα βήμα πίσω αλλά νιώθω τα πόδια μου κολλημένα στο δάπεδο. Έχω αναγούλα, θέλω να κλάψω.

Πλευρά Κάμερον

«Ότι και να γίνει μωρό μου θα προσπαθήσω να σε καταλάβω, αλλά δεν θα στο συγχωρέσω ποτέ εάν ακόμα και για μια στιγμή ενδώσεις.»

Οι σκέψεις μου έρχονταν ξαφνικά η μία μετά την άλλη. Έριξα το σώμα μου στον καναπέ σε μια προσπάθεια να ηρεμήσω. Περιμένω τηλεφώνημα της Ζωής για περίπου ένα τέταρτο τώρα, μήπως με ξέχασε σήμερα; Κοιτάζω ξανά το κινητό για τυχόν αναπάντητες αλλά δεν βλέπω καμία. Κάνω μια γκριμάτσα δυσπιστίας, πάντα με παίρνει ακριβώς στις 22:00, τι άλλαξε σήμερα; Αφήνω το κινητό ξανά στο κομοδίνο και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου, σκεπάζομαι με το σεντόνι μου. Αποτοξίνωση Κάμερον, δεν θα ακούσεις την φωνή της για σήμερα. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να επαναφέρω στην μνήμη μου τα λόγια της βοηθού μου στο κέντρο αποτοξίνωσης.

"Είναι όλα στο μυαλό σου Κάμερον, δεν ελέγχει εσένα ο εθισμός, εσύ ελέγχεις το σώμα και τις σκέψεις σου, είσαι κυρίαρχος του εαυτού σου"

Είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου, δεν ελέγχει η Ζωίτσα τις σκέψεις μ- ποιόν κοροϊδεύω; Εγώ την αγαπάω...

[...]

Κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου κοιτώντας τα πόδια μου με τον Νας ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου και την βαλίτσα του ακόμη στην πόρτα.

Νας - Εσύ όλα καλά;

Μετά από δύο λεπτά ησυχίας ρωτάει, έκανε ολόκληρο ταξίδι μέχρι εδώ και ακόμα δεν μου είπε τον λόγο.

Κάμερον - Ναι, μια χαρά. Εσείς;

Νας - Και εμείς καλά.

Ησυχία ξανά πέφτει στο δωμάτιο, αμήχανος σηκώνω το βλέμμα μου στο ταβάνι. Από μικρά παιδιά ζήτημα να έχουμε μαλώσει πέντε φορές, δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοιες τυπικές συζητήσεις αλλά δεν ξέρω εάν νιώθω άνετα αυτή τη στιγμή.

Νας - Έλα. Ρώτησε το το γαμημένο, θα σκάσεις!

Με κοιτάζει βλοσυρά και εγώ στριφογυρίζω επιδεικτικά τα μάτια μου. Σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου.

Κάμερον - Το ήξερες;

Νας - Προφανώς και δεν το ήξερα Κάμερον! Λες να το ήξερα και να καθόμουν με σταυρωμένα τα χέρια;

Ξεφυσάω δυνατά για ακόμα μια φορά και κατεβάζω το κεφάλι μου στο πάτωμα. Σηκώνεται από το κρεβάτι και με πλησιάζει με αργά βήματα. Στέκεται όρθιος μπροστά μου, βλέπω τα παπούτσια του μισό μέτρο μακριά από τα πόδια μου.

Νας - Τώρα εσύ πες μου, δεν σου έλειψε καθόλ-

Κάμερον - Όσο εγωιστικό και εάν ακούγεται, στα αρχίδια μου τι κάνει η Ζωή.

Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω τα μάτια του να γουρλώνουν ξαφνικά από την έκπληξη. Ισιώνει τον κορμό του και με κοιτάζει.

Νας - Τι εννοείς;

Κάμερον - Το γαμημένο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ότι δεν με εμπιστεύτηκε- με πρόδωσε! Πώς το λένε; Μια κουβέντα να μου είχε πει γαμώ το κεφάλι της, θα την καταλάβαινα- θα- θα έλεγα ότι δεν πειράζει ρε Ζωίτσα- ε-εσύ να' σαι καλά... Μιλάμε για απλά πράγματα... Πώς ξέρω ότι δεν μου κρύβει κάτι υπερβολικά σοβαρό αυτή τη στιγμή;

Νας - Αμ- σχετικά με αυτό-

Κάμερον - Δεν μπορείς να είσαι σε μια σχέση που δεν υπάρχει εμπιστοσύνη- και να σου και κάτι ρε Νας; Της έχω πει τα πάντα για τη ζωή μου και εγώ για την δική της δεν ξέρω τίποτα! Δεν γουστάρω άλλο την μυστικοπάθειά της. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που έφυγα κατάλαβα ότι δεν την παλεύω μακριά της αλλά δεν θα ξανά μπω στο ίδιο τρυπάκι. Μια γκόμενα ήταν και θα μου περάσει.

Δαγκώνω το χείλος μου για να σταματήσω τη φλυαρία μου, κατεβάζω ξανά το βλέμμα μου στο πάτωμα. Είμαι σκατά. Αποσυντονίζομαι σε οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή τη γυναίκα.

Νας - Την αγαπάς.

Κάμερον - Είναι το μοναδικό κορίτσι που με κάνει να σκέφτομαι τις συνέπειες των πράξεων μου, με κάνει να θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Δεν μπορώ όμως να συνεχίσω κάτι που δεν τραβάει, δεν είμαι μαλάκας.

Νας - Έχεις σκεφτεί στιγμή πόσο της λείπεις; Το βράδυ που έφυγες έκλαιγε ως το ξημέρωμα μέχρι να την πάρει ο ύπνος, η Ξανθή έχει φρίξει. Κόψε την αυτολύπηση και τις παπαριές και σήκω να γυρίσουμε σπίτι-

Κάμερον - Κάνεις λάθος, δεν είναι αυτολύπηση ο σεβασμός για τον εαυτό σου.

Νας - Ναι, κύριε "Σέβομαι τον εαυτό μου" κοίτα τα αξύριστα και ακούρευτα μούτρα σου και μετά μίλα. Όταν ερωτεύεσαι να έχεις τα αρχίδια να τα δίνεις όλα και να μην τα παίρνεις πίσω.

Κάμερον - Και αυτή να έχει τα κότσια να παραδεχτεί τα γαμημένα λάθη της, ΌΧΙ ΝΑ ΤΑ ΜΑΘΑΙΝΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΈΝΑ ΒΊΝΤΕΟ.

Φωνάζω εξοργισμένος και σηκώνομαι απότομα ρίχνοντας την καρέκλα του γραφείου μου στο πάτωμα. Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει αμέσως με την Τζίνα να με κοιτάει με το πονηρό της χαμόγελο

Τζίνα - Πάλι νευράκια για το χωριατόπουλο;

Με ειρωνεύτηκε γελώντας στο τέλος της πρότασης της. Ορκίζομαι ότι αν δεν με είχε γεννήσει, θα ήταν ήδη νεκρή.

Κάμερον - Βγείτε από το δωμάτιο μου, τώρα.

Τζίνα - Έλα Νας, άφησε τον να θρηνήσει τον αιώνιο έρωτα του. Αν δεν θέλει να το πάρει ο ίδιος απόφαση, δεν θα του αλλάξεις εσύ γνώμη.

[...]

Κέβιν - Ξέρεις αγόρι μου εμείς στην ηλικία σου-

Κάμερον - Βγαίνατε κρυφά από το σπίτι και πηδιόσασταν στα σοκάκια, ξέρω μπαμπά.

Μουρμούρισα κάτω από την ανάσα μου σκεπάζοντας με χώμα το 32ο φυτό για σήμερα, αυτό θα το ονομάσω Ζουμπουλάκη.

Κέβιν - Εκτός από αυτό πηγαίναμε πολλά ταξίδια και εκδρομές. Γιατί δεν πας και εσύ με την κοπέλα σου κανένα;

Κάμερον - Αφού ξέρω ότι ξέρεις πως τα πράγματα με εμένα και την κοπέλα μου είναι περίεργα, γιατί ρωτάς;

Τον αποπαίρνω και αμέσως τον βλέπω να κατεβάζει το κεφάλι του φυτεύοντας σποράκια ντομάτας στην γλάστρα μπροστά του. Αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορώ να περνάω καθόλου χρόνο με τον πατέρα μου. Μου φορτώνει συνεχώς αγγαρείες και γίνεται μονίμως αδιάκριτος σε θέματα που δεν πρέπει να είναι.

Κέβιν - Συγγνώμη.

Ψέλλισε κάτω από την ανάσα του κάνοντας με να ξεφυσήξω. Στη τελική δεν φταίει αυτός για τα νεύρα μου. Είχα να τον δω σχεδόν δύο χρόνια, μου φάνηκε ότι γέρασε ξαφνικά. Από πιτσιρικάς τον θυμόμουν πάντα ξυρισμένο με ένα χαμόγελο στα χείλη του, αυτό άλλωστε αγάπησε και η Τζίνα. Συνειδητοποιώ ότι με τα χρόνια σταμάτησε να χαμογελάει, ξαφνικά θλίβομαι. Η αδελφή μου που δεν τον θυμάται και πολύ δεν την ενδιαφέρει ιδιαίτερα, εγώ όσο να' ναι μεγάλωσα μαζί του και ας έφταιγε εκείνος για τον χωρισμό με την μάνα μου.

Κάμερον - Δεν πειράζει.

Δεν μιλάει για λίγο, το νιώθω όμως ότι κρύβει πολλές ερωτήσεις πίσω από τα δόντια μου, αν με απάτησε, αν την απάτησα, αν κάνουμε διάλειμμα, αν στην τελική έχουμε σχέση. Δεν ρωτάει όμως τίποτα. Λογικά κατάλαβε ότι τα νεύρα μου δεν σηκώνουν πολλά. Φυτεύω την Μόνικα στο έδαφος με το φτυάρι μου, μου έδωσε ένα πλαστικό παιδικό φτυαράκι που μου το είχε κάνει δώρο ο παππούς μου όταν ήμουν πέντε-έξι χρόνων. Γέλασε για λίγο, δεν το βρήκα αστείο αλλά του έκανα την χάρη να χαμογελάσω αχνά, το είχε ανάγκη.

Κέβιν - Λοιπόν, πως πάνε οι δουλειές;

Άλλαξε θέμα, ήξερα ότι δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Απλά ήθελε να ανοίξει συζήτηση για να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, ίσως και για να ξεχάσω ότι έχω στο κεφάλι μου.

Κάμερον - Καλά. Την άλλη βδομάδα έχω μια φωτογράφιση για περιοδικό και σε περίπου ένα μήνα πετάω για Σαν Ντιέγκο.

Κέβιν - Ασχολείσαι ακόμα με την μουσική;

Τον κοιτάζω για λίγο, δεν περίμενα να θυμόταν κάτι τέτοιο. Σηκώνω το φρύδι μου.

Κάμερον - Πώς σου ήρθε αυτό;

Κέβιν - Κάποτε ξεκίνησες με το Vine, συνέχισες ηθοποιός, λίγο μετά τραγουδιστής και τα τελευταία πέντε χρόνια μοντέλο. Είμαι πολύ υπερήφανος για εσένα ό,τι και να κάνεις, ξέρω ότι το κάνεις καλά.

Για μια στιγμή τον κοιτάζω άφωνος. Δεν περίμενα ο Κέβιν να παρακολουθεί την επαγγελματική καριέρα μου ούτε να ασχολείται ιδιαίτερα με εκείνη. Γυρίζω ξανά το βλέμμα μου στην Μόνικα που με κοίτα με τα φύλλα της κατεβασμένα. Ανάθεμα με αν ένα από τα φυτά που φύτεψα σήμερα ζήσει μέχρι την επόμενη εβδομάδα.

Κάμερον - Όχι, κάνω μόνο φωτογραφίσεις.

Κέβιν - Μπράβο, πολύ καλό και αυτό.

Μου απαντάει και χαμογελάω για λίγο, πιάνω την Σούζι και την φυτεύω στο χώμα, ρίχνω λίγο στις ρίζες της για να καλυφθεί καλά.

Κέβιν - Τα λουλούδια γιε μου θέλουν προσοχή, όπως και οι γυναίκες.

Σηκώνω το φρύδι μου, τι εννοεί πάλι; Γιατί κάθε πράγμα στον πλανήτη μοιάζει με ένα φυτό; Τι περίεργες παρομοιώσεις είναι αυτές ρε πατέρα...

Κέβιν - Δες το αυτό- πώς το ονόμασες;

Γελάω λίγο, από μικρός ονόμαζα τα φυτά που φύτευα με τον πατέρα μου, μάλλον κατάλαβε ότι και τώρα έκανα το ίδιο. Και ούτε αυτό περίμενα να το θυμόταν.

Κάμερον - Σούζι.

Κέβιν - Σούζι;

Γελάει κοιτώντας με, ξεκινάω να γελάω και εγώ. Ρίχνει το φτυάρι στο έδαφος από το γέλιο του, βλέπω τα λακκάκια κάτω από τα μάτια του να σχηματίζονται. Ξαφνικά ενώ γελάει καταλαβαίνω την πίκρα του. Μια γυναίκα που τον παράτησε γιατί δεν είχαν τις ίδιες φιλοδοξίες, παιδιά που τον θυμούνται μια στο τόσο.

Κέβιν - Η Σούζι λοιπόν-

Σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια του που του προκλήθηκαν από το γέλιο. Κουνάω θετικά το κεφάλι μου. Ναι, η Σούζι.

Κέβιν - Είναι μια πολύ όμορφη και ξεχωριστή τρυανταφυλλιά, δες την. Είναι σαν μια πολυπόθητη γυναίκα. Τα κατακόκκινα πέταλα, η γλυκιά ευωδιά που ξεπηδάει από τα αγκάθια της. Είναι επικίνδυνη Κάμερον γιατί φοβάται, φοβάται να μην την σπάσουν γι' αυτό και προστατεύεται.

Κάτι στα λόγια του με κάνει να φέρω το κορίτσι μου στο μυαλό μου, με πονάει που την σκέφτομαι μονίμως ενώ πιέζω τον εαυτό μου να μην το κάνω.

Κέβιν - Έτσι είναι και μια γυναίκα Κάμερον. Είναι τολμηρή, πολυπόθητη, γλυκιά, μια καταστροφή. Είναι ωραίο πράγμα ο έρωτας αγόρι μου, είναι ένα ανθισμένο χάος.

Κάμερον - Μην παίζεις με τις λέξεις γερό, δεν πιάνουν σε εμένα τα διφορούμενα-

Κέβιν - Το έχεις νιώσει ποτέ;

Μένω σιωπηλός για λίγο. Μόνο το ένιωσα; Με κατασπάραξε ολόκληρο. Μέσα σε δύο στιγμές γινόμουν άλλος άνθρωπος, ένιωθα τόσο μικροσκοπικός όταν χανόμουν στο πρόσωπο της.

Κάμερον - Όχι.

Εκείνος κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι του και χάιδεψε τη γενειάδα του κοιτώντας την Σούζι και τη Μόνικα που αντάμωναν δίπλα δίπλα.

Κέβιν - Αχ και να την είχα αγκαλιά Κάμερον... Αυτό γιε μου είναι το καλύτερο. Όλος ο κόσμος μέσα στα χέρια σου. Και εκείνη; Εκείνη απλά σε κρατάει σαν να είσαι ένα μικρό παιδί κοντά της. Και της μιλάς για όνειρα, για ευχές, και από μέσα της άηχα εύχεται να τα ζήσεις μαζί της.

Κάμερον - Ήμουν αλκοολικός κάποτε.

Κατεβάζει το βλέμμα της σε εμένα, με κοιτάζει άναυδη. Αμέσως με το χέρι της χαϊδεύει το μάγουλο μου.

Ζωή - Μωρό μου, γιατί;

Μου ψιθυρίζει σιγανά. Είμαστε στο μπαλκόνι του διαμερίσματος μου, έχω ξαπλώσει με το κεφάλι μου πάνω στα πόδια της και μια κουβέρτα στο σώμα μου. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά και το πρόσωπο, που και που σκύβει για να φιλήσει τα χείλη μου, με πεθαίνει το κοριτσάκι μου.

Κάμερον - Ξεκίνησε για πλάκα μέχρι που εθίστηκα, συνέδεσα κάποια πράγματα σημαντικά στην ζωή μου με το ποτό. Έκανα απεξάρτηση για περίπου έναν χρόνο.

Ανασηκώθηκα και ακούμπησα την πλάτη μου στον καναπέ της βεράντας. Η Ζωίτσα μου έφερε τα πόδια της επάνω στα δικά μου και με αγκάλιασε τυλίγοντας το σώματάκι της γύρω μου.

Ζωη - Υπόσχεσου μου ότι δεν θα το ξανά κάνεις Κάμερον.

Κάμερον - Πέρασαν αυτά Ζωή, εγώ-

Ζωή - Αν μια μέρα όλα τελειώσουν και δεν με ξανά δεις, υπόσχεσου μου ότι θα προσέχεις τον εαυτό σου Κάμερον.

Είχε σηκώσει πια το βλέμμα της σε εμένα, με κοιτούσε κατάματα παρακαλώντας με να το πω. Η σιγουριά στα μάτια της ήταν τρομακτική, γνώριζε κάτι που δεν γνώριζα.

Κάμερον - Είμαι πολύ ερωτευμένος μαζί σου μωρό μου.

Της ψιθύρισα, μου χαμογέλασε.

σε αγαπάω, να με προσέχεις

Ζωή - Και εγώ Κάμερον, πολύ.

Κέβιν - Και θα καταλάβεις γιε μου ότι την αγαπάς όταν θα την δεις στο κρεβάτι σου να κοιμάται με το μαξιλάρι σου αγκαλιά. Τότε θα καταλάβεις την αξία που έχει η γυναίκα αυτή για εσένα, τότε θα σπάσεις το τριαντάφυλλο για να της το δώσεις. Δεν θα φοβάσαι πια να κοπείς, θα φοβάσαι να μην κόψεις εκείνη.

Κάμερον - Και από όλα αυτά, έδωσες τίποτα στην γυναίκα σου;

Τον κοιτάζω κατάματα περιμένοντας μια απάντηση, ήταν πατέρας-απών τόσα χρόνια. Μπορεί με την Τζίνα να έχω χιλιάδες διαφορές αλλά της αναγνωρίζω ότι δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό μου.

Κέβιν - Σε κάθε γέννα της ήμουν εκεί για να της δώσω το αγαπημένο της τριαντάφυλλο.

Κάμερον - Και νομίζεις ότι αυτό ήταν αρκετό;

Νιώθω τον εκνευρισμό μου να επανέρχεται, κατεβάζω ξανά το βλέμμα μου στο έδαφος. Θελω, θέλω αλήθεια πολύ να πιω κάτι.

Κέβιν - Μου φαίνεται αγόρι μου δεν κατάλαβες τα προηγούμενα λόγια μου. Όταν η μάνα σου μου έδωσε εσάς, το ομορφότερο και καλύτερο δώρο, δεν της έδωσα απλά ένα τριαντάφυλλο. Της έδωσα ολο τον κόσμο.

Κάμερον - Η αγάπη δεν φαίνεται στα λουλούδια...

Κέβιν - Μα δεν αγαπούσα το λουλούδι Κάμερον, αγαπάω την μαμά σου που λατρεύει αυτό το λουλούδι. Αγαπάω το άτομο που το φύτεψα, το πότησα, το μεγάλωσα μαζί. Αγαπάω το άτομο που σκεφτόμουν από την στιγμή που το έθαψα στο χώμα μέχρι την στιγμή που το έκοψα. Μήπως τώρα κατάλαβες την διαφορά μου με την μαμά σου;

Τον κοίταξα για λίγο πριν ξανά κοιτάξω την τριανταφυλλιά, όντως θυμάμαι την Τζίνα να ποτίζει με αγάπη τα λουλούδια στον κήπο, όντως θυμάμαι τον πατέρα μου να δένει τα χέρια του με γάζες γιατί κόβονταν συνέχεια από τα αγκάθια.

Κέβιν - Μήπως θέλεις να δώσεις στο τριαντάφυλλο σου ένα άλλο όνομα τώρα;

Γονατίζω μπροστά από το φυτό και με τα ακροδάχτυλα μου χαϊδεύω τα πέταλα του, νιώθω ένα γνώριμο συναίσθημα, την άνοιξη στο χέρι μου να ανθίζει. Το άρωμα της τριανταφυλλιάς φτάνει στα ρουθούνια μου, παίζει με της αισθήσεις μου, μοιάζει στο άρωμα της. Χαϊδεύω τον κορμό, τα δάχτυλα μου γδέρνονται από τα αγκάθια. Τα ακροδάχτυλα μου καίγονται από τις μικρές πληγές που μου άφησαν τα αγκάθια. Κοιτάζω ξανά τα πέταλα, κόκκινα, σαν το αίμα, σαν τα χείλη της.

Κάμερον - Ναι. Την λένε Ζωή.